Το φετινό Plissken Festival απλώθηκε σε τέσσερις μέρες και αντίστοιχους συναυλιακούς χώρους. Όσα θα διαβάσετε παρακάτω έχουν σχέση μόνο με όσα είδαμε την τρίτη και βασική μέρα του φεστιβάλ, το Σάββατο 18 Μαΐου, που όπως και οι προηγούμενες δύο διοργανώσεις έγινε στο Κέντρο Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος”.
Το πρώτο που πρέπει να τονίσουμε, ανεξάρτητα από τις εντυπώσεις που μας άφησαν τα διάφορα συγκροτήματα που παρακολουθήσαμε, είναι ότι χωρίς αμφιβολία η τρίτη διοργάνωση του φεστιβάλ ήταν και η καλύτερη ως τώρα. Ο “Ελληνικός Κόσμος” είχε διαμορφωθεί πολύ καλύτερα από τις προηγούμενες φορές όσο αφορά τους χώρους τριγύρω από τις δύο σκηνές, παρέχοντας περισσότερα μέρη για να καθίσεις και να ξεκουραστείς όταν δεν έβλεπες κάποιο συγκρότημα, πράγμα απαραίτητο σε ένα πολύωρο φεστιβάλ. Επίσης, όσο αφορά τον κυρίως συναυλιακό χώρο, δηλαδή τη μεγάλη σκηνή όπου και περάσαμε τον περισσότερο χρόνο μας, η αλλαγή της διαρρύθμισης του χώρου με την τοποθέτηση της σκηνής στη μέση και τα βολικά μπαρ αριστερά και δεξιά της, βοήθησε στο να αυξηθεί ο ωφέλιμος χώρος από όπου μπορούσες να δεις και να ακούσεις τους μουσικούς από κοντά χωρίς ταλαιπωρία, ενώ και ο ήχος ήταν πολύ βελτιωμένος, χωρίς τα περσινά προβλήματα. Το αδύνατο σημείο, κατά τη γνώμη μου, παραμένει η club stage, όχι άσχημη για να ακούσεις ένα dj να παίζει μουσική και να χορέψεις, αλλά κάθε άλλο παρά ιδανική για να παρακολουθήσεις συναυλία αν μαζευτεί πολύς κόσμος.
Η καλή οργάνωση ενός φεστιβάλ είναι βέβαια μόνο το ένα σκέλος για την επιτυχία του. Το άλλο σκέλος είναι τα ονόματα που θα μπορέσει να προσελκύσει ώστε τελικά η τιμή του εισιτηρίου να κριθεί συμφέρουσα σε σχέση με την προσφερόμενη ποσότητα και ποιότητα της μουσικής. Ενώ λοιπόν τα 30 ευρώ του φετινού Plissken αντικειμενικά ήταν μια πολύ λογική τιμή για τον αριθμό των συμμετοχών που συγκέντρωσε, η χαμηλή προσέλευση του κόσμου δείχνει ότι μάλλον το συγκεκριμένο μίγμα ονομάτων δεν μπόρεσε να πείσει αυτούς που έπρεπε. Κακά τα ψέματα, όσες διθυραμβικές κριτικές και να γραφτούν για τον The Haxan Cloak (για να χρησιμοποιήσω - όχι και τόσο τυχαία - ένα όνομα), η μουσική που παίζει δύσκολα θα βρει ανταπόκριση πέρα από τους τοίχους του Six D.O.G.S, ενώ ορισμένοι άλλοι (ναι, Truckfighters, για σας μιλάω) αν υποθέσουμε ότι έπρεπε να έχουν μία θέση στο φεστιβάλ, η θέση αυτή σίγουρα δεν θα έπρεπε να είναι 10 το βράδυ στη μεγάλη σκηνή. Η θέση αυτή, σε όλα τα φεστιβάλ που γνωρίζω, ανήκει στο «μεγάλο όνομα», τον headliner που λένε και στο χωριό μου, δηλαδή σε αυτούς που θα μπορούσαν να πουλήσουν εισιτήρια ακόμα και αν έπαιζαν μόνοι τους.
Το ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό το όνομα για το Plissken, είναι κάτι που χωράει πολύ συζήτηση και το αφήνω στην κρίση σας. Το σίγουρο είναι ότι χωρίς headliner δύσκολο να πείσεις περισσότερο κόσμο να έρθει στο φεστιβάλ, πόσο μάλλον όταν υπάρχει και αρκετός συναυλιακός ανταγωνισμός αυτή την εποχή (βλέπε Swans, Thee Oh Sees, Allah-Las κλπ).
Παρόλα αυτά, όσοι τελικά πήγαμε στον “Ελληνικό Κόσμο” το Σάββατο, σίγουρα περάσαμε καλά. Μπορεί στους Truckfighters να προτίμησα να αράξω με ένα δωρεάν χωνάκι παγωτό (η παρουσία των sponsors έχει και τα τυχερά της), αλλά το δίδυμο Fucked Up και Death Grips τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής ήταν, για τα δικά μου γούστα, όλα τα λεφτά. Το απίστευτο show του Damien Abraham, της ηγετικής φιγούρας των Fucked Up, ήταν από μόνο του αρκετό για να σε κάνει να ξεχάσεις την κούραση που αρχίζει και γίνεται έντονη εκείνη την ώρα. Ο τύπος πραγματικά σεληνιάζεται κάθε φορά που βγαίνει στη σκηνή και ανάλογα με το τι δυνατότητες του δίνει ο κάθε χώρος, μπορείς να τον δεις να σκαρφαλώνει ηχεία και σκαλωσιές (Primavera πριν τρία χρόνια) ή απλώς να αλωνίζει και να σέρνεται σε κάθε σπιθαμή του συναυλιακού χώρου ανάμεσα στους θεατές που, θέλοντας και μη, γίνονται συμπρωταγωνιστές του οργίου (Plissken 2013). Και όλα αυτά, ενώ η υπόλοιπη μπάντα πάνω στη σκηνή (που μάλλον δεν την παρακολουθεί κανείς με όσα γίνονται από κάτω) παίζει ίσως το πιο διαβολεμένο punk rock που μπορείτε να ακούσετε το 2013.
Οι Death Grips που ακολούθησαν, μπορεί να βασίζονται στο hip hop και τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς, αλλά η ψηφιακή τους καταιγίδα διακρίνεται για το εξίσου punk rock πνεύμα της. Δεν γνωρίζω πόσο καλύτεροι μπορεί να ήταν αν έπαιζε μαζί τους και ο ντράμερ Zack Hill, αλλά και σαν δίδυμο, ο αεικίνητος rapper Stefan "MC Ride" Burnett και o κουκουλοφόρος Andy "Flatlander" Morin στα keyboard, έπαιξαν με εξαιρετική δύναμη και δεν μας απογοήτευσαν.
Ανάμεσα στα highlight της ημέρας θα έβαζα και τους Ιρλανδούς Girls Names με το νεοκυματικό ήχο τους. Το φάντασμα των ‘80s μας κλείνει το μάτι από τη σκοτεινή σκηνή και όση ώρα παίζουν, αισθάνεσαι τη θερμοκρασία να πέφτει περίεργα παρόλο που το θερμόμετρο έχει χτυπήσει τριαντάρι.
Οι ρυθμοί από την Αφρική του 77χρονου Ebo Taylor και της πολυμελούς παρέας του μας κράτησαν καλή παρέα (παρόλο που ξαφνικά είχες την εντύπωση ότι βρέθηκες σε φεστιβάλ του Kosmos), ενώ και ο πολυσυζητημένος πιτσιρικάς King Krule με το φανταχτερό πουκάμισο και τη φωνή Billy Bragg, είχε και αυτός το ενδιαφέρον του κατά διαστήματα, χωρίς να δικαιολογήσει απολύτως το hype που τον συνοδεύει.
Η ελληνική σκηνή αντιπροσωπεύτηκε από τους Larry Gus και The Boy και πιστεύω ότι καθώς υπάρχουν κάμποσες καλές μπάντες αυτή την εποχή, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να υπήρχαν ένα-δύο ακόμα τοπικοί αντιπρόσωποι. Οι Ισλανδοί FM Belfast τείνουν να γίνουν η μασκότ του φεστιβάλ και παρόλο που προσωπικά δεν έχω καταλάβει το λόγο για την προτίμηση, η αλήθεια είναι ότι το κοινό έδειχνε να το διασκεδάζει για τα καλά. Πώς η πατρίδα τους δεν σκέφτηκε ακόμα να τους στείλει Eurovision;
Τι άλλο θα ήθελα να δω αλλά δεν τα κατάφερα; Οι Dope Body μου φάνηκαν καλή περίπτωση στο ένα μόνο κομμάτι που πρόλαβα από τη σχεδόν μεσημεριανή τους εμφάνιση. Πολλά καλά λόγια άκουσα για τον The Haxan Cloak που έπαιξε την Παρασκευή, αλλά παρόλο που ήμουν περίεργος να τον δω, προτίμησα Swans. Γενικότερα, η όλη ιδέα με τις εκδηλώσεις τις υπόλοιπες μέρες σε μικρούς χώρους με διαδικασία κράτησης με email δεν μου φαίνεται και πολύ καλή. Μήπως θα έπρεπε να χωρέσει με κάποιο τρόπο μια τρίτη σκηνή στο φεστιβάλ;
Μακάρι το Plissken να βρει τον τρόπο να μεγαλώσει και από πλευράς ονομάτων και προσέλκυσης κοινού. Η προσπάθεια που έχει γίνει είναι πραγματικά αξιέπαινη και χρειάζεται τη στήριξή μας αν θέλουμε να αποκτήσουμε και στην Αθήνα ένα φεστιβάλ που δίνει προτεραιότητα στα νέα ονόματα και τον φρέσκο ήχο.
Fucked Up - The Other Shoe, live @ Plissken