Orphaned Land. Η πρώτη φορά που μάθαινα κάτι γι’ αυτούς ήταν γύρω στο 1994 (μαθητής Λυκείου εκείνη την περίοδο) από μια στήλη του Metal Hammer που ήταν για την underground σκηνή. Ήταν review για τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο με τον τίτλο Sahara. Οι σχεδόν διθυραμβικές κριτικές με κέντρισαν να τους ψάξω. Ομολογώ ότι ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Βαρύς δίσκος στα όρια του doom/death με πολλά στοιχεία ανατολής. Και μετά από 20 σχεδόν χρόνια έφτασε η στιγμή να τους δω ζωντανά με μια δισκογραφία 5 ολοκληρωμένων δίσκων και με καλύτερο όλων (όχι μόνο για μένα αλλά κατά γενική ομολογία) το Mabool, το 2004. Και επίσης ένα πολύ καλό ολοκαίνουριο το All Is One. Για να δούμε λοιπόν, πως εξελίχθηκε αυτή η βραδιά του προηγούμενου Σαββάτου στις 12/10.
Καταρχήν, υπήρξε μια καθυστέρηση στην έναρξη της συναυλίας και το πρώτο support group οι Mars Chronicles από τη Γαλλία βγήκαν κοντά στις 20:30. Με αρκετή ενέργεια, αρκετά καλή σκηνική παρουσία, κινούμενοι στο χώρο του progressive μαζί με post-rοck στοιχεία, δεν μπορώ να πω όμως ότι ξετρελάθηκα κιόλας. Το ενθαρρυντικό της ιστορίας αυτής; το group είναι πάρα πολύ καινούριο και νομίζω δεν έχει κλείσει ούτε διετία ζωής, οπότε ας μην τους κρίνω αυστηρά. Πάντως σε αρκετούς άρεσαν. Είπα αρκετούς; Τι αρκετούς, σαν ήμουν σε σκόρπια διαδήλωση! Αστεία η προσέλευση του κόσμου αλλά θα τα πούμε γι αυτό το θέμα και παρακάτω.
Τελείωσαν οι Mars και μετά τα απαραίτητα στήσε ξεστήσε, ανέβηκαν στη σκηνή οι Matricide από το Ισραήλ. Συμπατριωτάκια με τους Orphaned Land δηλαδή. Όχι , όμως και κάτι ιδιαίτερο, όπως οι Orphaned Land. Κινήθηκαν στα μονοπάτια metalcore ψιλό hardcore και κάτι ψιλά από death. Ο frontman με μπλουζάκι Lamb Of God έμοιαζε σαν να έλεγε θέλω να παίξω στους Lamb Of God. Τέλος πάντων, και για να το κλείνουμε εδώ το νταβαντούρι πολύ φασαρία για το τίποτα. Εκτός αν είσαι φανατικός οπαδός αυτού του είδους (που και πάλι έχω ενστάσεις). Ο κόσμος γίνεται περισσότερος, αλλά το ποσοστό προσέλευσης είναι τουλάχιστον απογοητευτικό. Πάμε να δούμε και το τρίτο support πριν τη μεγάλη στιγμή.
Οι Klone από τη Γαλλία έπαιξαν ένα στυλ progressive που δεν περιορίστηκε στο metal αλλά και στο rock και heavy rock. Καλοί ,σίγουρα καλύτεροι από τους άλλους δυο, αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ότι με κέντρισαν ιδιαίτερα. Γενικά και οι τρεις τους δεν μου έδωσαν να καταλάβω ότι είχαν κάποια φρέσκια ανατρεπτική ιδέα. Πράγματα σχετικά χιλιοπαιγμένα. Παντως έκαναν μια πάρα πολύ ωραία διασκευή στο Army Of Me της Bjork.
Επειδή μέχρι τώρα, κάποιοι μπορεί να με νομίζουν ότι θάβω τα σχήματα, θέλω να κάνω μια επισήμανση. Θεωρώ ότι η επιλογή των σχημάτων σε σχέση με τους headliners δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Η ιδιαιτερότητα της μουσικής των Orphaned Land καθιστά δύσκολη την επιλογή support groups που να έχουν κάποια σχέση με αυτούς. Και για να είμαι δίκαιος προς τα σχήματα δεν μπορώ να πω ότι δεν προσπάθησαν, αντιθέτως η σκηνική τους παρουσία ήταν αξιοπρεπής και μάλιστα είχαν και πολύ καλό ήχο. Απλά οι μουσικές τους ανησυχίες δεν με έπεισαν.
Πάμε, τώρα να δούμε και πως ήταν οι Orphaned Land. Κατά τις 23:00 τα φώτα έσβησαν, ανατολίτικες μελωδίες ακούγονταν από τα ηχεία και ένα τα μέλη εμφανιστήκαν στη σκηνή με τελευταίο τον Kobi φορώντας ένα καφτάνι. Και πρώτο κομμάτι All is one από την τελευταία ομώνυμη δουλειά τους. Πραγματικά δεν είναι εύκολο να περιγράψω αυτό που βίωσα, θα κάνω όμως μια προσπάθεια! Άρτιοι, κεφάτοι, επικοινωνιακοί και με πάρα πολύ καλό ήχο. Ο Kobi είναι ένας χαρισματικός frontman, γεμίζει τη σκηνή και η φωνή του ήταν τέλεια.
Στο άνω και πίσω μέρος της σκηνής υπήρχε πανί που με προτζέκτορα προβάλλονταν διάφορες σκηνές, όπως στροβιλιζόμενοι δερβίσηδες ή χορεύτριες χορού της κοιλιάς και γενικά από τη θεματολόγια της Μέσης Ανατολής.
Το σετ της βραδιάς, όπως ήταν λογικό, βασίστηκε πάνω στον νέο τους δίσκο (πολύ καλός αξίζει να τον ακούσετε). Έτσι ακούστηκαν εκτός από το All is one, τα Let The truce be known, The simple man, Brother, Children.
Μεγάλος χαμός έγινε στα κομμάτια που επιλέχθηκαν από το Mabool. Birth of The Three, Kiss Of Babylon, Ocean Land, Norra El Norra. Χαμός!
Ο Kobi δήλωσε ότι «όλοι είμαστε αδέλφια και μόνο οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί ηγέτες είναι αυτοί που μας βάζουν να μαλώνουμε μεταξύ μας» και επίσης ένα από τα καλύτερα σημεία ήταν, όταν μας ρώτησε αν μας αρέσει το μπουζούκι μέσα στο metal. Και συνέχισε λέγοντας ότι του αρέσει πάρα πολύ, όπως και στο υπόλοιπο συγκρότημα και ότι ακούει Μανώλη Αγγελόπουλο και Καζαντζίδη. Δυνατός ο Kobi!
Το πιο όμορφο σημείο της βραδιάς και άκρως συναισθηματικό, ήταν η εκτέλεση ενός συγκεκριμένου κομματιού. Ήταν από την πρώτη τους δουλειά (Sahara). Να πω την αλήθεια δεν περίμενα να παίξουν κάτι από εκεί αλλά αν έπαιζαν ήθελα το My Requiem. Αυτό που έπαιξαν όμως δεν με χάλασε καθόλου. Μια απίστευτη εκτέλεση του The Beloved’s Cry, που όπως μας είπε και ο Κobi είναι το μόνο ερωτικό κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ.
Ένα αξιοσημείωτο που έχει να κάνει με την όλη εμφάνιση των Orphaned Land είναι ότι χρησιμοποιήθηκαν πολύ τα ηχογραφημένα μέρη (τα εισαγωγικά κομματιών με χορωδίες ή φουλ ανατολίτικη μουσική) και ότι μόνο μια στιγμή ο ένας κιθαρίστας χρησιμοποίησε πραγματικό μπουζούκι επί σκηνής.
Ωραία όλα αυτά που είπαμε ως τώρα. Τι γίνεται με τον κόσμο από κάτω; Η τελική προσέλευση εμένα προσωπικά με απογοήτευσε. Γεμάτη η μισή αρένα του Fuzz άντε λίγο παραπάνω από τη μισή. Να βάλω τα 2/3; Να τ’ αφήσω; που λένε και στο χασάπικο! Ντροπή! Οι Orphaned Land όμως έπαιζαν λες και είχαν να διασκεδάσουν αρκετές χιλιάδες κόσμο. Και τους βγάζω το καπέλο. Αλλά και αυτοί οι λίγοι που πήγαμε, δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό, αφού είχαμε τον Kobi να μας ξεσηκώνει
Τελική σούμα της βραδιάς : Οι Orphaned Land έπαιξαν μιάμιση γεμάτη ώρα και με τον κόσμο να φεύγει πάρα πολύ ευχαριστημένος. Ας ελπίσουμε να τους ξαναδούμε σύντομα σε μεγάλο φουλ show όπως στο dvd τους The Road to OR-Shalem. Δείτε το και θα καταλάβετε.
Μέχρι την επόμενη συναυλία, Stay Heavy Brothers!
Καταρχήν, υπήρξε μια καθυστέρηση στην έναρξη της συναυλίας και το πρώτο support group οι Mars Chronicles από τη Γαλλία βγήκαν κοντά στις 20:30. Με αρκετή ενέργεια, αρκετά καλή σκηνική παρουσία, κινούμενοι στο χώρο του progressive μαζί με post-rοck στοιχεία, δεν μπορώ να πω όμως ότι ξετρελάθηκα κιόλας. Το ενθαρρυντικό της ιστορίας αυτής; το group είναι πάρα πολύ καινούριο και νομίζω δεν έχει κλείσει ούτε διετία ζωής, οπότε ας μην τους κρίνω αυστηρά. Πάντως σε αρκετούς άρεσαν. Είπα αρκετούς; Τι αρκετούς, σαν ήμουν σε σκόρπια διαδήλωση! Αστεία η προσέλευση του κόσμου αλλά θα τα πούμε γι αυτό το θέμα και παρακάτω.
Τελείωσαν οι Mars και μετά τα απαραίτητα στήσε ξεστήσε, ανέβηκαν στη σκηνή οι Matricide από το Ισραήλ. Συμπατριωτάκια με τους Orphaned Land δηλαδή. Όχι , όμως και κάτι ιδιαίτερο, όπως οι Orphaned Land. Κινήθηκαν στα μονοπάτια metalcore ψιλό hardcore και κάτι ψιλά από death. Ο frontman με μπλουζάκι Lamb Of God έμοιαζε σαν να έλεγε θέλω να παίξω στους Lamb Of God. Τέλος πάντων, και για να το κλείνουμε εδώ το νταβαντούρι πολύ φασαρία για το τίποτα. Εκτός αν είσαι φανατικός οπαδός αυτού του είδους (που και πάλι έχω ενστάσεις). Ο κόσμος γίνεται περισσότερος, αλλά το ποσοστό προσέλευσης είναι τουλάχιστον απογοητευτικό. Πάμε να δούμε και το τρίτο support πριν τη μεγάλη στιγμή.
Οι Klone από τη Γαλλία έπαιξαν ένα στυλ progressive που δεν περιορίστηκε στο metal αλλά και στο rock και heavy rock. Καλοί ,σίγουρα καλύτεροι από τους άλλους δυο, αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ότι με κέντρισαν ιδιαίτερα. Γενικά και οι τρεις τους δεν μου έδωσαν να καταλάβω ότι είχαν κάποια φρέσκια ανατρεπτική ιδέα. Πράγματα σχετικά χιλιοπαιγμένα. Παντως έκαναν μια πάρα πολύ ωραία διασκευή στο Army Of Me της Bjork.
Επειδή μέχρι τώρα, κάποιοι μπορεί να με νομίζουν ότι θάβω τα σχήματα, θέλω να κάνω μια επισήμανση. Θεωρώ ότι η επιλογή των σχημάτων σε σχέση με τους headliners δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Η ιδιαιτερότητα της μουσικής των Orphaned Land καθιστά δύσκολη την επιλογή support groups που να έχουν κάποια σχέση με αυτούς. Και για να είμαι δίκαιος προς τα σχήματα δεν μπορώ να πω ότι δεν προσπάθησαν, αντιθέτως η σκηνική τους παρουσία ήταν αξιοπρεπής και μάλιστα είχαν και πολύ καλό ήχο. Απλά οι μουσικές τους ανησυχίες δεν με έπεισαν.
Πάμε, τώρα να δούμε και πως ήταν οι Orphaned Land. Κατά τις 23:00 τα φώτα έσβησαν, ανατολίτικες μελωδίες ακούγονταν από τα ηχεία και ένα τα μέλη εμφανιστήκαν στη σκηνή με τελευταίο τον Kobi φορώντας ένα καφτάνι. Και πρώτο κομμάτι All is one από την τελευταία ομώνυμη δουλειά τους. Πραγματικά δεν είναι εύκολο να περιγράψω αυτό που βίωσα, θα κάνω όμως μια προσπάθεια! Άρτιοι, κεφάτοι, επικοινωνιακοί και με πάρα πολύ καλό ήχο. Ο Kobi είναι ένας χαρισματικός frontman, γεμίζει τη σκηνή και η φωνή του ήταν τέλεια.
Στο άνω και πίσω μέρος της σκηνής υπήρχε πανί που με προτζέκτορα προβάλλονταν διάφορες σκηνές, όπως στροβιλιζόμενοι δερβίσηδες ή χορεύτριες χορού της κοιλιάς και γενικά από τη θεματολόγια της Μέσης Ανατολής.
Το σετ της βραδιάς, όπως ήταν λογικό, βασίστηκε πάνω στον νέο τους δίσκο (πολύ καλός αξίζει να τον ακούσετε). Έτσι ακούστηκαν εκτός από το All is one, τα Let The truce be known, The simple man, Brother, Children.
Μεγάλος χαμός έγινε στα κομμάτια που επιλέχθηκαν από το Mabool. Birth of The Three, Kiss Of Babylon, Ocean Land, Norra El Norra. Χαμός!
Ο Kobi δήλωσε ότι «όλοι είμαστε αδέλφια και μόνο οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί ηγέτες είναι αυτοί που μας βάζουν να μαλώνουμε μεταξύ μας» και επίσης ένα από τα καλύτερα σημεία ήταν, όταν μας ρώτησε αν μας αρέσει το μπουζούκι μέσα στο metal. Και συνέχισε λέγοντας ότι του αρέσει πάρα πολύ, όπως και στο υπόλοιπο συγκρότημα και ότι ακούει Μανώλη Αγγελόπουλο και Καζαντζίδη. Δυνατός ο Kobi!
Το πιο όμορφο σημείο της βραδιάς και άκρως συναισθηματικό, ήταν η εκτέλεση ενός συγκεκριμένου κομματιού. Ήταν από την πρώτη τους δουλειά (Sahara). Να πω την αλήθεια δεν περίμενα να παίξουν κάτι από εκεί αλλά αν έπαιζαν ήθελα το My Requiem. Αυτό που έπαιξαν όμως δεν με χάλασε καθόλου. Μια απίστευτη εκτέλεση του The Beloved’s Cry, που όπως μας είπε και ο Κobi είναι το μόνο ερωτικό κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ.
Ένα αξιοσημείωτο που έχει να κάνει με την όλη εμφάνιση των Orphaned Land είναι ότι χρησιμοποιήθηκαν πολύ τα ηχογραφημένα μέρη (τα εισαγωγικά κομματιών με χορωδίες ή φουλ ανατολίτικη μουσική) και ότι μόνο μια στιγμή ο ένας κιθαρίστας χρησιμοποίησε πραγματικό μπουζούκι επί σκηνής.
Ωραία όλα αυτά που είπαμε ως τώρα. Τι γίνεται με τον κόσμο από κάτω; Η τελική προσέλευση εμένα προσωπικά με απογοήτευσε. Γεμάτη η μισή αρένα του Fuzz άντε λίγο παραπάνω από τη μισή. Να βάλω τα 2/3; Να τ’ αφήσω; που λένε και στο χασάπικο! Ντροπή! Οι Orphaned Land όμως έπαιζαν λες και είχαν να διασκεδάσουν αρκετές χιλιάδες κόσμο. Και τους βγάζω το καπέλο. Αλλά και αυτοί οι λίγοι που πήγαμε, δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό, αφού είχαμε τον Kobi να μας ξεσηκώνει
Τελική σούμα της βραδιάς : Οι Orphaned Land έπαιξαν μιάμιση γεμάτη ώρα και με τον κόσμο να φεύγει πάρα πολύ ευχαριστημένος. Ας ελπίσουμε να τους ξαναδούμε σύντομα σε μεγάλο φουλ show όπως στο dvd τους The Road to OR-Shalem. Δείτε το και θα καταλάβετε.
Μέχρι την επόμενη συναυλία, Stay Heavy Brothers!
Σχετικό θέμα