Ο δίσκος: Και πάλι χαίρετε! (2cds)
Μουσική: Αρλέτα, Βαγγέλης Γεωργίου, Βασίλης Ρακόπουλος
Στίχοι: Αρλέτα, Αλέξανδρος Δήμας, Σάννυ Μπαλτζή, Σωτηρία Μπαβέλου
Ερμηνεία: Αρλέτα
Κυκλοφόρησε: 15/10/2009 (Legend)
Μουσική: Αρλέτα, Βαγγέλης Γεωργίου, Βασίλης Ρακόπουλος
Στίχοι: Αρλέτα, Αλέξανδρος Δήμας, Σάννυ Μπαλτζή, Σωτηρία Μπαβέλου
Ερμηνεία: Αρλέτα
Κυκλοφόρησε: 15/10/2009 (Legend)
Είναι όμορφο και συγκινητικό το γεγονός και μόνο της έκδοσης ενός νέου προσωπικού δίσκου από την Αρλέτα, μετά από μία άνω των δώδεκα ετών απουσία δισκογραφικά (τουλάχιστον σε επίπεδο ολοκληρωμένου νέου δίσκου) και κυρίως μετά από μία πολύ σοβαρή περιπέτεια υγείας. Όταν δε ο νέος αυτός δίσκος είναι μία τόσο πολύ προσεγμένη και αξιόλογη δουλειά όσο το "Και πάλι χαίρετε!", τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα!
Ο φαινομενικά περίεργος πλην όμως εγκάρδιος τίτλος "Και πάλι χαίρετε", με το θαυμαστικό να τον ακολουθεί, δεν είναι καθόλου τυχαίος, ούτε πρόκειται περί ευρήματος. Κρύβει από πίσω του μία εξαιρετικά διασκεδαστική ιστορία από την οποία και προέκυψε (δεν την αναφέρω για οικονομία χώρου) και συμπυκνώνει το χιούμορ με το οποίο αντιμετώπισε η Αρλέτα τα προβλήματα υγείας που έκαναν το δίσκο αυτό να μοιάζει με... το γεφύρι της Άρτας. Με λίγα λόγια, η τραγουδοποιός μάς ξανασυστήνεται, μας λέει και πάλι "χαίρετε", αφού χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως "νεκραναστημένη", όπως γράφει η ίδια στο σημείωμα του δίσκου, το οποίο μάλιστα υπογράφει ως "Λαζαρέτα"!
Το χιούμορ λοιπόν, ευθύ, κοφτερό και εξωστρεφές όσο ποτέ από πλευράς Αρλέτας, είναι ένα από τα στοιχεία του άλμπουμ. Ενός άλμπουμ που είναι διπλό και περιλαμβάνει στο πρώτο του cd 11 καινούρια τραγούδια και ένα ορχηστρικό κομμάτι, ενώ στο δεύτερο υπάρχουν 13 διασκευές παλαιότερων επιτυχιών της Αρλέτας, αλλά και παραδοσιακών τραγουδιών που ήθελε η ίδια να αποτυπώσει με τη δική της ματιά, ενώ δεν λείπει και μια επιλογή της από το εξωτερικό ("Plaisir d' amour").
Το πρώτο cd, αυτό με τα νέα τραγούδια που είχαν συγκεντρωθεί στα χρόνια της δισκογραφικής απραξίας, κερδίζει τις εντυπώσεις άμεσα. Όχι μόνο γιατί ακούς ξανά την Αρλέτα στις γνώριμες, άμεσες, γλυκιές και από καρδιάς ερμηνείες της σε νέο υλικό. Όχι μόνο γιατί την απολαμβάνεις και σε πιο... jazzy και παιχνιδιάρικες καταθέσεις. Όχι μόνο γιατί τα περισσότερα τραγούδια έχουν κάτι να πουν τόσο με τη θεματολογία τους όσο και με τις μελωδίες και στέκονται σε καλό επίπεδο. Θαρρώ πως - πλάι στα παραπάνω - βασικός λόγος που κάνει απολαυστική την ακρόαση είναι οι ενορχηστρώσεις του Βασίλη Ρακόπουλου και οι επιδόσεις της λιτής και με jazz διαθέσεις μπάντας. Πραγματικά εξαιρετικά παιξίματα από τους λίγους ποσοτικά, αλλά υπεραρκετούς ποιοτικά μουσικούς, που γεμίζουν τα αυτιά σου με καλαίσθητους ήχους (αναφέρω ενδεικτικά τους Τάκη Φαραζή, Πέτρο Βαρθακούρη και Γιώργο Καλούδη).
Στο δεύτερο cd το πράγμα μπερδεύεται λίγο. Και αυτό διότι στο πρώτο μισό του (για την ακρίβεια στις 6 πρώτες διασκευές) κυριαρχεί ο... ηλεκτρονικός ήχος του Ηλία Κατελάνου, που πείραξε ενορχηστρωτικά γνωστές επιτυχίες της Αρλέτας από το παρελθόν ("Μπαρ Το Ναυάγιο", "Batida de coco" κ.ά). Χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι κακό το αποτέλεσμα, κάπου αισθάνεσαι ότι δεν ήταν και απόλυτη ανάγκη να ξαναπαρουσιαστούν αυτά τα τραγούδια, ενώ ξενίζει λίγο και αυτή η αλλαγή στον ήχο, μετά την απολαυστική ακρόαση του πρώτου cd όπου έχει μπει ενορχηστρωτικά η σφραγίδα του Β. Ρακόπουλου. Κατά τα λοιπά, μετά το 6ο τραγούδι επανέρχεται η γνωστή μας από το πρώτο cd μπάντα για να επαφέρει έναν εξαιρετικό - αν και πολύ χαμηλών τόνων - ήχο σε 7 ακόμη διασκευές. Από όλο το δεύτερο μέρος του άλμπουμ, ξεχώρισα κυρίως την πολύ ιδιαίτερη ερμηνεία της Αρλέτας στο πασίγνωστο παραδοσιακό "Κοντούλα λεμονιά".
Ο διπλός αυτός δίσκος δεν περιέχει ούτε αριστουργηματικά πράγματα, ούτε κάτι το ιδιαίτερα καινοτόμο. Ωστόσο, μιλάμε για μία πάρα πολύ καλή δουλειά που ακούγεται πολύ ευχάριστα και σου δημιουργεί όμορφες σκέψεις και συναισθήματα. Στίχοι και μελωδίες προσεγμένα και μια μπάντα που στέκεται σε εξαιρετικό επίπεδο. Πέρα από αυτά, που ίσως και να τα περιμέναμε από την Αρλέτα και τους συνεργάτες της, ο δίσκος είναι και φοβερά καλαίσθητος, με τις ζωγραφιές της ίδιας της τραγουδοποιού (έχει τελειώσει την Καλών Τεχνών άλλωστε) να τον κοσμούν με τρόπο πολύ όμορφο, που σπάνια συναντάμε πια στη δισκογραφία.
Ο φαινομενικά περίεργος πλην όμως εγκάρδιος τίτλος "Και πάλι χαίρετε", με το θαυμαστικό να τον ακολουθεί, δεν είναι καθόλου τυχαίος, ούτε πρόκειται περί ευρήματος. Κρύβει από πίσω του μία εξαιρετικά διασκεδαστική ιστορία από την οποία και προέκυψε (δεν την αναφέρω για οικονομία χώρου) και συμπυκνώνει το χιούμορ με το οποίο αντιμετώπισε η Αρλέτα τα προβλήματα υγείας που έκαναν το δίσκο αυτό να μοιάζει με... το γεφύρι της Άρτας. Με λίγα λόγια, η τραγουδοποιός μάς ξανασυστήνεται, μας λέει και πάλι "χαίρετε", αφού χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως "νεκραναστημένη", όπως γράφει η ίδια στο σημείωμα του δίσκου, το οποίο μάλιστα υπογράφει ως "Λαζαρέτα"!Το χιούμορ λοιπόν, ευθύ, κοφτερό και εξωστρεφές όσο ποτέ από πλευράς Αρλέτας, είναι ένα από τα στοιχεία του άλμπουμ. Ενός άλμπουμ που είναι διπλό και περιλαμβάνει στο πρώτο του cd 11 καινούρια τραγούδια και ένα ορχηστρικό κομμάτι, ενώ στο δεύτερο υπάρχουν 13 διασκευές παλαιότερων επιτυχιών της Αρλέτας, αλλά και παραδοσιακών τραγουδιών που ήθελε η ίδια να αποτυπώσει με τη δική της ματιά, ενώ δεν λείπει και μια επιλογή της από το εξωτερικό ("Plaisir d' amour").
Το πρώτο cd, αυτό με τα νέα τραγούδια που είχαν συγκεντρωθεί στα χρόνια της δισκογραφικής απραξίας, κερδίζει τις εντυπώσεις άμεσα. Όχι μόνο γιατί ακούς ξανά την Αρλέτα στις γνώριμες, άμεσες, γλυκιές και από καρδιάς ερμηνείες της σε νέο υλικό. Όχι μόνο γιατί την απολαμβάνεις και σε πιο... jazzy και παιχνιδιάρικες καταθέσεις. Όχι μόνο γιατί τα περισσότερα τραγούδια έχουν κάτι να πουν τόσο με τη θεματολογία τους όσο και με τις μελωδίες και στέκονται σε καλό επίπεδο. Θαρρώ πως - πλάι στα παραπάνω - βασικός λόγος που κάνει απολαυστική την ακρόαση είναι οι ενορχηστρώσεις του Βασίλη Ρακόπουλου και οι επιδόσεις της λιτής και με jazz διαθέσεις μπάντας. Πραγματικά εξαιρετικά παιξίματα από τους λίγους ποσοτικά, αλλά υπεραρκετούς ποιοτικά μουσικούς, που γεμίζουν τα αυτιά σου με καλαίσθητους ήχους (αναφέρω ενδεικτικά τους Τάκη Φαραζή, Πέτρο Βαρθακούρη και Γιώργο Καλούδη).
Στο δεύτερο cd το πράγμα μπερδεύεται λίγο. Και αυτό διότι στο πρώτο μισό του (για την ακρίβεια στις 6 πρώτες διασκευές) κυριαρχεί ο... ηλεκτρονικός ήχος του Ηλία Κατελάνου, που πείραξε ενορχηστρωτικά γνωστές επιτυχίες της Αρλέτας από το παρελθόν ("Μπαρ Το Ναυάγιο", "Batida de coco" κ.ά). Χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι κακό το αποτέλεσμα, κάπου αισθάνεσαι ότι δεν ήταν και απόλυτη ανάγκη να ξαναπαρουσιαστούν αυτά τα τραγούδια, ενώ ξενίζει λίγο και αυτή η αλλαγή στον ήχο, μετά την απολαυστική ακρόαση του πρώτου cd όπου έχει μπει ενορχηστρωτικά η σφραγίδα του Β. Ρακόπουλου. Κατά τα λοιπά, μετά το 6ο τραγούδι επανέρχεται η γνωστή μας από το πρώτο cd μπάντα για να επαφέρει έναν εξαιρετικό - αν και πολύ χαμηλών τόνων - ήχο σε 7 ακόμη διασκευές. Από όλο το δεύτερο μέρος του άλμπουμ, ξεχώρισα κυρίως την πολύ ιδιαίτερη ερμηνεία της Αρλέτας στο πασίγνωστο παραδοσιακό "Κοντούλα λεμονιά".Ο διπλός αυτός δίσκος δεν περιέχει ούτε αριστουργηματικά πράγματα, ούτε κάτι το ιδιαίτερα καινοτόμο. Ωστόσο, μιλάμε για μία πάρα πολύ καλή δουλειά που ακούγεται πολύ ευχάριστα και σου δημιουργεί όμορφες σκέψεις και συναισθήματα. Στίχοι και μελωδίες προσεγμένα και μια μπάντα που στέκεται σε εξαιρετικό επίπεδο. Πέρα από αυτά, που ίσως και να τα περιμέναμε από την Αρλέτα και τους συνεργάτες της, ο δίσκος είναι και φοβερά καλαίσθητος, με τις ζωγραφιές της ίδιας της τραγουδοποιού (έχει τελειώσει την Καλών Τεχνών άλλωστε) να τον κοσμούν με τρόπο πολύ όμορφο, που σπάνια συναντάμε πια στη δισκογραφία.
Ακολουθούν τα τραγούδια του πρώτου cd με μερικά σχόλια για το καθένα:
01 - Άγγελος [Ήχος κρυστάλλινος] (Βαγγέλης Γεωργίου - Αρλέτα)
Ήχος κρυστάλλινος ο εναλλακτικός τίτλος του πρώτου τραγουδιού κάτι που κυριολεκτικά σε βάζει στο κλίμα για το τι θα επακολουθήσει. Πραγματικά κρυστάλλινος ο ήχος, τόσο του εναρκτήριου, όσο και των υπόλοιπων κομματιών. Μπαντονεόν (Roman Gomez), κλασική κιθάρα (Β. Ρακόπουλος) και κοντραμπάσο (Π. Βαρθακούρης) πρωταγωνιστούν "συνομιλώντας", σε ένα χαμηλότονο και ελαφρώς μελαγχολικό τραγούδι, με φαντασιακή στιχουργική, που σου δημιουργεί ωστόσο ωραίες εικόνες και σε πείθει εξ αρχής για την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στις ενορχηστρώσεις. (***)
02 - Αγαπάω τη βροχή (Αρλέτα - Αλέξανδρος Δήμας)
Μία από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου στιχουργικά. Φέρνει κάτι από Καββαδία στο νου, αν και δεν έχει να κάνει με τη θάλασσα... Ωραίο, ήρεμο blues σε μία από τις λίγες κάπως πιο ηλεκτρικές στιγμές του πρώτου cd. (***)
03 - Χίλια κομμάτια (Βαγγέλης Γεωργίου - Αρλέτα)
Αργεντινή μυρίζει το κομμάτι αυτό με το ακορντεόν να ξεχωρίζει. Στιχουργικά είναι μία ξεκάθαρα προσωπική κατάθεση ερωτικών αναμνήσεων. (**,*)
04 - Με σημάδεψες (Αρλέτα)
Άρωμα Ανατολής εδώ σε μία πολύ συγκινητική μελωδία με το αιθέριο χάιδεμα των νέι να ταξιδεύουν το νου προς... ανατολάς. Σαν συνέχεια του προηγούμενου το εξομολογητικό ερωτικό ύφος των στίχων σε β' πρόσωπο. Η ηρωίδα λέει απλά ότι "μετά από εσένα, τίποτε σημαντικό. Με στιγμάτισες!". (***)
05 - Ραπ - συριστικό (Βαγγέλης Γεωργίου - Αρλέτα)
Αφήνουμε λίγο τη σύντομη θεματική ενότητα με τα σημάδια του έρωτα και περνάμε στο πρώτο τραγούδι του δίσκου με στοιχεία ενός ιδιαίτερου χιούμορ. Όχι δεν είναι ραπ το τραγούδι - δεν πατάει καν το γκάζι ρυθμικά - απλά κάποιες απανωτές στιχουργικές ευκολίες (επαναστάσεις-καταστάσεις, τροχοφόρο-ασθενοφόρο) μάλλον έδωσαν αυτόν τον τίτλο. Περίεργο κομμάτι, με στιχουργικές ατέλειες, αλλά την Αρλέτα να σου... κλείνει το μάτι με σουρεάλ εικόνες και ένα εντελώς δικό της χιούμορ. (**,*)
06 - Εξάρχεια (Αρλέτα - Σάννυ Μπαλτζή)
Η αρχή της πιο ενδιαφέρουσας τετράδας του δίσκου. Εξαιρετικοί στίχοι που μας εξηγούν τι θα γινόταν αν τα Εξάρχεια ήταν λιμάνι (ο Κάββουρας λχ θα ήταν ψαροταβέρνα!). Εξαιρετική και η μπάντα για μια ακόμη φορά, όπως και η ερμηνεία της Αρλέτας. Κρίμα που η χαμηλότονη, μέτρια μελωδία δεν θα αφήσει ποτέ αυτό το τραγούδι να ανοίξει τα φτερά του... (***)
07 - Αχ ωραία μου πατρίδα (Αρλέτα)
Γύρω-γύρω το πήγαιναν μέχρι εδώ, με αναφορές στην jazz. Ε εδώ έχουμε μία κανονική τζαζιά με το τρομπόνι του Αντώνη Ανδρέου να μπαίνει στο παιχνίδι. Το χιούμορ της Αρλέτας ξανά παρόν, στο πιο "κοινωνικό" τραγούδι του δίσκου. Όπως πάντα, αποφεύγει να "κουνήσει το δάχτυλο", παρά μόνο σχολιάζει την κατάντια της χώρας μας με τρόπο γλυκύτατο και ιδιαίτερο. (***,*)
08 - Αχ, Kill Billy (Βασίλης Ρακόπουλος - Αρλέτα)
Όπως εξηγεί η ίδια η τραγουδοποιός στο ένθετο, το κομμάτι αυτό ξεκίνησε σαν πλάκα μεταξύ των μουσικών πάνω σε μία συνθετική ιδέα του Ρακόπουλου. Η Αρλέτα μπήκε στο παιχνίδι αυτοσχεδιάζοντας και αυτή στο στίχο. Η αποθέωση του jazz ύφους του δίσκου και του αυτοσχεδιασμού! Ευτυχώς κάμφηκαν οι αντιρρήσεις της Αρλέτας και το τραγούδι μπήκε στο δίσκο (***,*)
09 - Εγώ δεν έχω φίλους (Αρλέτα - Σωτηρία Μπαβέλου)
Ένα λιτό ζεϊμπέκικο με κιθάρες και πιάνο που φέρνει κάτι από Νικόλα Άσιμο στο νου. Κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με μια Αρλέτα μαγευτικά λιτή στην ερμηνεία της και στίχους "ανθρώπινους", με μια λαϊκή απλότητα να σκιαγραφούν τη μοναξιά. (****)
10 - Φθινόπωρο (Ορχηστρικό)
Τσέλο (Γιώργος Καλούδης), πιάνο (Τάκης Φαραζής), κλασική κιθάρα (Βασίλης Ρακόπουλος) σε ένα υπέροχο ορχηστρικό θέμα. Φθινόπωρο ίσον ελαφρά μελαγχολία, πράγμα που αποδίδεται εξαιρετικά από τους μουσικούς. (****)
11 - Τούτη η εποχή (Βασίλης Ρακόπουλος - Αρλέτα)
Ο δίσκος κλείνει σιγά-σιγά τον κύκλο του κι έτσι με το ακορντεόν ξανασυναντάμαι τις latin ιχνηλασίες των πρώτων κομματιών του δίσκου. Στιχουργική που ισορροπεί ανάμεσα σε κοινωνικά και προσωπικά σχόλια. (***)
12 - Χόρεψέ μου (Βαγγέλης Γεωργίου - Αρλέτα)
Ναι, χορεύεται κιόλας το εν λόγω κομμάτι, αν και διατηρεί την λιτή ατμόσφαιρα και τους χαμηλούς τόνους που διατρέχουν όλο το άλμπουμ. Και πάλι η "παιχνιδιάρικη" πτυχή της Αρλέτας σε στίχους που παραπέμπουν σε εξιστόρηση ονείρου. Όμορφο άκουσμα. (***,*)
Ήχος κρυστάλλινος ο εναλλακτικός τίτλος του πρώτου τραγουδιού κάτι που κυριολεκτικά σε βάζει στο κλίμα για το τι θα επακολουθήσει. Πραγματικά κρυστάλλινος ο ήχος, τόσο του εναρκτήριου, όσο και των υπόλοιπων κομματιών. Μπαντονεόν (Roman Gomez), κλασική κιθάρα (Β. Ρακόπουλος) και κοντραμπάσο (Π. Βαρθακούρης) πρωταγωνιστούν "συνομιλώντας", σε ένα χαμηλότονο και ελαφρώς μελαγχολικό τραγούδι, με φαντασιακή στιχουργική, που σου δημιουργεί ωστόσο ωραίες εικόνες και σε πείθει εξ αρχής για την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στις ενορχηστρώσεις. (***)
02 - Αγαπάω τη βροχή (Αρλέτα - Αλέξανδρος Δήμας)
Μία από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου στιχουργικά. Φέρνει κάτι από Καββαδία στο νου, αν και δεν έχει να κάνει με τη θάλασσα... Ωραίο, ήρεμο blues σε μία από τις λίγες κάπως πιο ηλεκτρικές στιγμές του πρώτου cd. (***)
03 - Χίλια κομμάτια (Βαγγέλης Γεωργίου - Αρλέτα)
Αργεντινή μυρίζει το κομμάτι αυτό με το ακορντεόν να ξεχωρίζει. Στιχουργικά είναι μία ξεκάθαρα προσωπική κατάθεση ερωτικών αναμνήσεων. (**,*)
04 - Με σημάδεψες (Αρλέτα)
Άρωμα Ανατολής εδώ σε μία πολύ συγκινητική μελωδία με το αιθέριο χάιδεμα των νέι να ταξιδεύουν το νου προς... ανατολάς. Σαν συνέχεια του προηγούμενου το εξομολογητικό ερωτικό ύφος των στίχων σε β' πρόσωπο. Η ηρωίδα λέει απλά ότι "μετά από εσένα, τίποτε σημαντικό. Με στιγμάτισες!". (***)
05 - Ραπ - συριστικό (Βαγγέλης Γεωργίου - Αρλέτα)Αφήνουμε λίγο τη σύντομη θεματική ενότητα με τα σημάδια του έρωτα και περνάμε στο πρώτο τραγούδι του δίσκου με στοιχεία ενός ιδιαίτερου χιούμορ. Όχι δεν είναι ραπ το τραγούδι - δεν πατάει καν το γκάζι ρυθμικά - απλά κάποιες απανωτές στιχουργικές ευκολίες (επαναστάσεις-καταστάσεις, τροχοφόρο-ασθενοφόρο) μάλλον έδωσαν αυτόν τον τίτλο. Περίεργο κομμάτι, με στιχουργικές ατέλειες, αλλά την Αρλέτα να σου... κλείνει το μάτι με σουρεάλ εικόνες και ένα εντελώς δικό της χιούμορ. (**,*)
06 - Εξάρχεια (Αρλέτα - Σάννυ Μπαλτζή)
Η αρχή της πιο ενδιαφέρουσας τετράδας του δίσκου. Εξαιρετικοί στίχοι που μας εξηγούν τι θα γινόταν αν τα Εξάρχεια ήταν λιμάνι (ο Κάββουρας λχ θα ήταν ψαροταβέρνα!). Εξαιρετική και η μπάντα για μια ακόμη φορά, όπως και η ερμηνεία της Αρλέτας. Κρίμα που η χαμηλότονη, μέτρια μελωδία δεν θα αφήσει ποτέ αυτό το τραγούδι να ανοίξει τα φτερά του... (***)
07 - Αχ ωραία μου πατρίδα (Αρλέτα)
Γύρω-γύρω το πήγαιναν μέχρι εδώ, με αναφορές στην jazz. Ε εδώ έχουμε μία κανονική τζαζιά με το τρομπόνι του Αντώνη Ανδρέου να μπαίνει στο παιχνίδι. Το χιούμορ της Αρλέτας ξανά παρόν, στο πιο "κοινωνικό" τραγούδι του δίσκου. Όπως πάντα, αποφεύγει να "κουνήσει το δάχτυλο", παρά μόνο σχολιάζει την κατάντια της χώρας μας με τρόπο γλυκύτατο και ιδιαίτερο. (***,*)
08 - Αχ, Kill Billy (Βασίλης Ρακόπουλος - Αρλέτα)Όπως εξηγεί η ίδια η τραγουδοποιός στο ένθετο, το κομμάτι αυτό ξεκίνησε σαν πλάκα μεταξύ των μουσικών πάνω σε μία συνθετική ιδέα του Ρακόπουλου. Η Αρλέτα μπήκε στο παιχνίδι αυτοσχεδιάζοντας και αυτή στο στίχο. Η αποθέωση του jazz ύφους του δίσκου και του αυτοσχεδιασμού! Ευτυχώς κάμφηκαν οι αντιρρήσεις της Αρλέτας και το τραγούδι μπήκε στο δίσκο (***,*)
09 - Εγώ δεν έχω φίλους (Αρλέτα - Σωτηρία Μπαβέλου)
Ένα λιτό ζεϊμπέκικο με κιθάρες και πιάνο που φέρνει κάτι από Νικόλα Άσιμο στο νου. Κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με μια Αρλέτα μαγευτικά λιτή στην ερμηνεία της και στίχους "ανθρώπινους", με μια λαϊκή απλότητα να σκιαγραφούν τη μοναξιά. (****)
10 - Φθινόπωρο (Ορχηστρικό)
Τσέλο (Γιώργος Καλούδης), πιάνο (Τάκης Φαραζής), κλασική κιθάρα (Βασίλης Ρακόπουλος) σε ένα υπέροχο ορχηστρικό θέμα. Φθινόπωρο ίσον ελαφρά μελαγχολία, πράγμα που αποδίδεται εξαιρετικά από τους μουσικούς. (****)
11 - Τούτη η εποχή (Βασίλης Ρακόπουλος - Αρλέτα)
Ο δίσκος κλείνει σιγά-σιγά τον κύκλο του κι έτσι με το ακορντεόν ξανασυναντάμαι τις latin ιχνηλασίες των πρώτων κομματιών του δίσκου. Στιχουργική που ισορροπεί ανάμεσα σε κοινωνικά και προσωπικά σχόλια. (***)
12 - Χόρεψέ μου (Βαγγέλης Γεωργίου - Αρλέτα)
Ναι, χορεύεται κιόλας το εν λόγω κομμάτι, αν και διατηρεί την λιτή ατμόσφαιρα και τους χαμηλούς τόνους που διατρέχουν όλο το άλμπουμ. Και πάλι η "παιχνιδιάρικη" πτυχή της Αρλέτας σε στίχους που παραπέμπουν σε εξιστόρηση ονείρου. Όμορφο άκουσμα. (***,*)