Πρεμιέρα σήμερα για τη νέα μας στήλη "Δείξε μου το δίσκο σου," στην οποία ένας ή περισσότεροι άνθρωποι του πολιτισμού & όχι μόνο γράφουν για έναν αγαπημένο τους νέο δίσκο. Είμαστε ήδη σε επαφή με μουσικούς, ανθρώπους του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης, σκηνοθέτες, αθλητές, πολιτικούς κ.α. Πιστέψτε μας, τα άρθρα τους θα είναι πολύ ενδιαφέροντα!
Ξεκινάμε με ένα συναρπαστικό - φανταστικό διάλογο της Κατερίνας Κυρμιζή και του Νίκου Γρηγοριάδη με αφορμή το άλμπουμ της Lykke Li, I never learn. Το "μικρόφωνο" στην Κατερίνα και το Νίκο:
Κατερίνα : Δεν είναι εύκολο πράγμα η δισκοκριτική. Τώρα το διαπιστώνω. Απαιτεί γνώση, λεπτότητα, ευαισθησία και προπάντων σεβασμό για τον κόπο του άλλου και τις εργατοώρες που ξόδεψε για να αποτυπώσει το μουσικό του σύμπαν. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο έχω αδικηθεί από κάποιους κριτικούς στο παρελθόν… ή επαινεθεί για λάθος λόγους!
Νίκος : Έλα τώρα! Δύσκολα σε μια τόσο μικρή χώρα με τόσους πολλούς καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες και με αντίστοιχους δεσμούς εξάρτησης, να μπορεί να υπάρξει φερέγγυα και αξιόπιστη κριτική. Μην το ψάχνεις. Ας μιλήσουμε για τη σκανδιναβή Lykke Li, όπως μας ζητήθηκε από το Mix Grill, που έχει για βασιλική υπεροχή την ιδιαίτερη, ένρινη και βραχνή φωνή της.
Κατερίνα : Περίεργη φωνή στα αλήθεια. Την ντουπλάρει κιόλας και προσθέτει μπόλικη παραμόρφωση για να πετύχει ένα απόκοσμο αποτέλεσμα. Σε συνδυασμό με το όμορφο πρόσωπό που της χάρισε η φύση καταφέρνει να επιβληθεί σαν σειρήνα του Βορρά.
Νίκος : Έχει κάτι οικείο και απρόσιτο ταυτόχρονα στη φωνή της. Συνήθως αυτές οι αντιφάσεις θέλγουν και έλκουν τους ακροατές. Το αιώνιο μυστηριώδες θήλυ.
Κατερίνα : Θυμάσαι το τραγούδι της I follow rivers το 2011; Έγινε τεράστια επιτυχία. Είναι μεγάλο βάρος να κουβαλάς μια επιτυχία και να πρέπει να την επιβεβαιώνεις κάθε φορά. Αν πατήσεις την μπανανόφλουδα δεν πρόκειται να ξανακάνεις καλή μουσική.
Νίκος : Δεν άκουσα όλο το προηγούμενο άλμπουμ της για να έχω μια συνολική εικόνα. Από ότι όμως ακούω στο νέο της δεν απομακρύνθηκε πολύ από τα μονοπάτια που βάδισε με το I follow rivers.
Κατερίνα : Στο I never learn, η Lykke θρηνεί τον χαμένο της έρωτα. Και τα 9 τραγούδια πραγματεύονται την απώλεια του αγαπημένου προσώπου. Έτσι ως προς το στίχο, αυτό το πένθος περιγράφεται σε όλες του τις φάσεις. Οι λέξεις σε αυτήν την διεργασία αναπαράστασης του χαμένου αντικειμένου λειτουργούν σαν ένα γλωσσικό συμβολικό «γέμισμα» στη θέση του κενού : «Να γεμίσω το στόμα μου με λέξεις για να ξαναχτίσω τη σχέση μου με το χαμένο αντικείμενο του πόθου».
Νίκος : «Αφού δεν έχω εσένα, έχω κάτι από εσένα, ή έστω μιλώ για εσένα». Κουράζει αυτή η σπαρακτική επανάληψη όποιον δεν είναι σε παρόμοια κατάσταση ή την έχει ξεπεράσει προ πολλού. Κανείς δε θέλει να θυμάται τις ματαιώσεις και τις ήττες του στον αισθηματικό τομέα παρά μόνο αν έχει πιεί όλο το Βόσπορο. Κανείς δε θέλει το πένθος κανενός. Είναι όμως αφοπλιστικό αυτό το ξεγύμνωμα που κάνει με τόση ειλικρίνεια.
Κατερίνα : Φυσικά, και για αυτό σώζεται. Ως προς τη μουσική τώρα, χωρίς να διακρίνεται για τις εμπνευσμένες μελωδικές γραμμές καταφέρνει, τουλάχιστον στα μισά τραγούδια να πετύχει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Νίκος : Κυρίως λόγω των ρεφρέν! Η Lykke Li φτιάχνει ποπ μουσική χωρίς να γίνεται φτηνή. Μάλλον γιατί οι ενορχηστρώσεις και η μουσική παραγωγή ξεστρατίζουν από εκεί που θα έπρεπε -λόγω αρμονίας και μελωδικών γραμμών, να πηγαίνει το πράγμα. Πολύ βάθος, σε όλα τα όργανα, ρυθμικά ξεσπάσματα στα ρεφρέν, μετέωρα πιάνα μου σου αφήνουν την αίσθηση της παγωνιάς, της κυριολεκτικής και μεταφορικής ερημιάς.
Κατερίνα : Της απουσίας. Για αυτόν τον λόγο μάλλον οι μουσικοί συνοδεύουν απέριττα τη φωνή. Δεν κάνουν τίποτα που θα σου αποσπάσει την προσοχή από την σπαραξικάρδιες εξομολογήσεις της Lykke.
Νίκος: Για εμένα ξεχωρίζουν το ομώνυμο τραγούδι I never learn, το No rest for the wicked, το Gunshot, και το τελευταίο στη σειρά Sleeping alone.
Κατερίνα: Συμφωνώ! Με ενόχλησε και δεν άκουσα ούτε μια φορά ολόκληρο το Love like I’m not made of stone. Πολύ παραμορφωμένη και μεταλλική η χροιά στη φωνή και πολύ άτσαλα παιγμένη η ακουστική κιθάρα για τα γούστα μου.
Νίκος : Μα όλες πλέον γρατζουνάνε μια κιθάρα και τραγουδάνε με κλαψούρες, έντεχνες και λαϊκές καψούρες.
Κατερίνα: Αυτό είναι ωραίο! Να το κάνεις τραγουδάκι!
Νίκος : Αμέ, κάποια στιγμή θα κάνω ένα σατυρικό δίσκο.
Κατερίνα : Μη με υπολογίζεις, είμαι πολύ σοβαρή καλλιτέχνιδα, χα!
Νίκος : Μεγαλειοτάτη, δε θα σε φώναζα έτσι κι αλλιώς! Σοβαρά τώρα, αν είχες κάνει ένα τέτοιο δίσκο τι θα έλεγαν εδώ;
Κατερίνα: Νομίζω ότι θα με έκοβαν με τα κρεμμυδάκια αν ο στίχος ήταν στα ελληνικά. Αν τα έλεγα όμως στα αγγλικά θα πέφτανε ξεροί, σίγουρα πράγματα. Παραθέτω ένα παράδειγμα παρακάτω από το τραγούδι της Lykke, Just Like a dream:
Μπορείς να φύγεις,
σε αφήνω ελεύθερο
Δεν πέφτω πια
με τα μούτρα στον έρωτα
(ή δεν ερωτεύομαι κεραυνοβόλα)
Θα έρθει το πρωί
Και θα σπάσει η θέλησή μου
Έτσι προτού με αντικαταστήσεις
Ξάπλωσε για άλλη μια φορά μαζί μου
Όπως στα όνειρα
Γύρνα πίσω-γύρνα πίσω σε μένα*
Και θα πιστεύω
(προφανώς στον κεραυνοβόλο έρωτα)
Αν μείνεις μωρό μου, αν μείνεις μαζί μου
Αγάπη μου σε παρακαλώ
γύρισε πίσω σε μένα
Όπως στα όνειρα
I'm letting you go
I'm setting you free
I no longer love
Head over heels
Morning will come
My will break
So before you replace me
Lie with me one last time
Just like a dream
Oh come, come back to me
And I'll still believe
If you stay baby, stay with me
Darling I beg,
come back to me
Just like a dream
* Κάτι μου θυμίζει αυτό.
Νίκος : Ελήφθη όβερ! Και ποια είναι η ετυμηγορία;
Κατερίνα: Εγώ βγάζω πάλι το φίδι από την τρύπα! Πολύ καλά, καλά λοιπόν! Ενδιαφέρον αποτέλεσμα κυρίως λόγω ιδιαίτερης φωνής και 2-3 καλά τραγούδια. Όχι αρκετή μουσική για να χορτάσω, ούτε πολύ αποψάτη παραγωγή για να ζηλέψω και να «κλέψω» ιδέες.
Νίκος : Πάντα περιμένεις να σωθείς από τη μουσική! Δεν έμαθες ακόμα;
Κατερίνα : Όχι! Ελπίζω πάντα και εύχομαι να ακούσω κάτι που θα μου κουνήσει το μυαλό.
Νίκος : Πάντα αγαπούσες τις θάλασσες , μα περισσότερο τις τρικυμίες. Θέλεις πολλά Μποφώρ. Αν το είχες στη δισκοθήκη σου;
Κατερίνα : Μάλλον θα έπιανε σκόνη. Εκτός κι αν χωρίζαμε και έπεφτα στα πατώματα.
Νίκος : Ναι, αλλά θα έβαζες την Joni, την Kate, την Tori ή την Bjork για παρηγοριά.
Κατερίνα : …τις φούγκες του Bach ή το Stabat Mater του Pergolesi.
Νίκος : Τα άπαντα του Piazzolla, τον David Sylvian.
Κατερίνα: Με ξέρεις καλά!
Νίκος : Το ξέρω!
Ακούστε όλο το "I never learn" της Lykke Li στο Spotify.
Ξεκινάμε με ένα συναρπαστικό - φανταστικό διάλογο της Κατερίνας Κυρμιζή και του Νίκου Γρηγοριάδη με αφορμή το άλμπουμ της Lykke Li, I never learn. Το "μικρόφωνο" στην Κατερίνα και το Νίκο:
Κατερίνα : Δεν είναι εύκολο πράγμα η δισκοκριτική. Τώρα το διαπιστώνω. Απαιτεί γνώση, λεπτότητα, ευαισθησία και προπάντων σεβασμό για τον κόπο του άλλου και τις εργατοώρες που ξόδεψε για να αποτυπώσει το μουσικό του σύμπαν. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο έχω αδικηθεί από κάποιους κριτικούς στο παρελθόν… ή επαινεθεί για λάθος λόγους!
Νίκος : Έλα τώρα! Δύσκολα σε μια τόσο μικρή χώρα με τόσους πολλούς καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες και με αντίστοιχους δεσμούς εξάρτησης, να μπορεί να υπάρξει φερέγγυα και αξιόπιστη κριτική. Μην το ψάχνεις. Ας μιλήσουμε για τη σκανδιναβή Lykke Li, όπως μας ζητήθηκε από το Mix Grill, που έχει για βασιλική υπεροχή την ιδιαίτερη, ένρινη και βραχνή φωνή της.
Κατερίνα : Περίεργη φωνή στα αλήθεια. Την ντουπλάρει κιόλας και προσθέτει μπόλικη παραμόρφωση για να πετύχει ένα απόκοσμο αποτέλεσμα. Σε συνδυασμό με το όμορφο πρόσωπό που της χάρισε η φύση καταφέρνει να επιβληθεί σαν σειρήνα του Βορρά.Νίκος : Έχει κάτι οικείο και απρόσιτο ταυτόχρονα στη φωνή της. Συνήθως αυτές οι αντιφάσεις θέλγουν και έλκουν τους ακροατές. Το αιώνιο μυστηριώδες θήλυ.
Κατερίνα : Θυμάσαι το τραγούδι της I follow rivers το 2011; Έγινε τεράστια επιτυχία. Είναι μεγάλο βάρος να κουβαλάς μια επιτυχία και να πρέπει να την επιβεβαιώνεις κάθε φορά. Αν πατήσεις την μπανανόφλουδα δεν πρόκειται να ξανακάνεις καλή μουσική.
Νίκος : Δεν άκουσα όλο το προηγούμενο άλμπουμ της για να έχω μια συνολική εικόνα. Από ότι όμως ακούω στο νέο της δεν απομακρύνθηκε πολύ από τα μονοπάτια που βάδισε με το I follow rivers.
Κατερίνα : Στο I never learn, η Lykke θρηνεί τον χαμένο της έρωτα. Και τα 9 τραγούδια πραγματεύονται την απώλεια του αγαπημένου προσώπου. Έτσι ως προς το στίχο, αυτό το πένθος περιγράφεται σε όλες του τις φάσεις. Οι λέξεις σε αυτήν την διεργασία αναπαράστασης του χαμένου αντικειμένου λειτουργούν σαν ένα γλωσσικό συμβολικό «γέμισμα» στη θέση του κενού : «Να γεμίσω το στόμα μου με λέξεις για να ξαναχτίσω τη σχέση μου με το χαμένο αντικείμενο του πόθου».
Νίκος : «Αφού δεν έχω εσένα, έχω κάτι από εσένα, ή έστω μιλώ για εσένα». Κουράζει αυτή η σπαρακτική επανάληψη όποιον δεν είναι σε παρόμοια κατάσταση ή την έχει ξεπεράσει προ πολλού. Κανείς δε θέλει να θυμάται τις ματαιώσεις και τις ήττες του στον αισθηματικό τομέα παρά μόνο αν έχει πιεί όλο το Βόσπορο. Κανείς δε θέλει το πένθος κανενός. Είναι όμως αφοπλιστικό αυτό το ξεγύμνωμα που κάνει με τόση ειλικρίνεια.
Κατερίνα : Φυσικά, και για αυτό σώζεται. Ως προς τη μουσική τώρα, χωρίς να διακρίνεται για τις εμπνευσμένες μελωδικές γραμμές καταφέρνει, τουλάχιστον στα μισά τραγούδια να πετύχει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Νίκος : Κυρίως λόγω των ρεφρέν! Η Lykke Li φτιάχνει ποπ μουσική χωρίς να γίνεται φτηνή. Μάλλον γιατί οι ενορχηστρώσεις και η μουσική παραγωγή ξεστρατίζουν από εκεί που θα έπρεπε -λόγω αρμονίας και μελωδικών γραμμών, να πηγαίνει το πράγμα. Πολύ βάθος, σε όλα τα όργανα, ρυθμικά ξεσπάσματα στα ρεφρέν, μετέωρα πιάνα μου σου αφήνουν την αίσθηση της παγωνιάς, της κυριολεκτικής και μεταφορικής ερημιάς. Κατερίνα : Της απουσίας. Για αυτόν τον λόγο μάλλον οι μουσικοί συνοδεύουν απέριττα τη φωνή. Δεν κάνουν τίποτα που θα σου αποσπάσει την προσοχή από την σπαραξικάρδιες εξομολογήσεις της Lykke.
Νίκος: Για εμένα ξεχωρίζουν το ομώνυμο τραγούδι I never learn, το No rest for the wicked, το Gunshot, και το τελευταίο στη σειρά Sleeping alone.
Κατερίνα: Συμφωνώ! Με ενόχλησε και δεν άκουσα ούτε μια φορά ολόκληρο το Love like I’m not made of stone. Πολύ παραμορφωμένη και μεταλλική η χροιά στη φωνή και πολύ άτσαλα παιγμένη η ακουστική κιθάρα για τα γούστα μου.
Νίκος : Μα όλες πλέον γρατζουνάνε μια κιθάρα και τραγουδάνε με κλαψούρες, έντεχνες και λαϊκές καψούρες.
Κατερίνα: Αυτό είναι ωραίο! Να το κάνεις τραγουδάκι!
Νίκος : Αμέ, κάποια στιγμή θα κάνω ένα σατυρικό δίσκο.
Κατερίνα : Μη με υπολογίζεις, είμαι πολύ σοβαρή καλλιτέχνιδα, χα!
Νίκος : Μεγαλειοτάτη, δε θα σε φώναζα έτσι κι αλλιώς! Σοβαρά τώρα, αν είχες κάνει ένα τέτοιο δίσκο τι θα έλεγαν εδώ;
Κατερίνα: Νομίζω ότι θα με έκοβαν με τα κρεμμυδάκια αν ο στίχος ήταν στα ελληνικά. Αν τα έλεγα όμως στα αγγλικά θα πέφτανε ξεροί, σίγουρα πράγματα. Παραθέτω ένα παράδειγμα παρακάτω από το τραγούδι της Lykke, Just Like a dream:
Μπορείς να φύγεις,
σε αφήνω ελεύθερο
Δεν πέφτω πια
με τα μούτρα στον έρωτα
(ή δεν ερωτεύομαι κεραυνοβόλα)
Θα έρθει το πρωί
Και θα σπάσει η θέλησή μου
Έτσι προτού με αντικαταστήσεις
Ξάπλωσε για άλλη μια φορά μαζί μου
Όπως στα όνειρα
Γύρνα πίσω-γύρνα πίσω σε μένα*
Και θα πιστεύω
(προφανώς στον κεραυνοβόλο έρωτα)
Αν μείνεις μωρό μου, αν μείνεις μαζί μου
Αγάπη μου σε παρακαλώ
γύρισε πίσω σε μένα
Όπως στα όνειρα
I'm letting you goI'm setting you free
I no longer love
Head over heels
Morning will come
My will break
So before you replace me
Lie with me one last time
Just like a dream
Oh come, come back to me
And I'll still believe
If you stay baby, stay with me
Darling I beg,
come back to me
Just like a dream
* Κάτι μου θυμίζει αυτό.
Νίκος : Ελήφθη όβερ! Και ποια είναι η ετυμηγορία;
Κατερίνα: Εγώ βγάζω πάλι το φίδι από την τρύπα! Πολύ καλά, καλά λοιπόν! Ενδιαφέρον αποτέλεσμα κυρίως λόγω ιδιαίτερης φωνής και 2-3 καλά τραγούδια. Όχι αρκετή μουσική για να χορτάσω, ούτε πολύ αποψάτη παραγωγή για να ζηλέψω και να «κλέψω» ιδέες.
Νίκος : Πάντα περιμένεις να σωθείς από τη μουσική! Δεν έμαθες ακόμα;
Κατερίνα : Όχι! Ελπίζω πάντα και εύχομαι να ακούσω κάτι που θα μου κουνήσει το μυαλό.
Νίκος : Πάντα αγαπούσες τις θάλασσες , μα περισσότερο τις τρικυμίες. Θέλεις πολλά Μποφώρ. Αν το είχες στη δισκοθήκη σου;
Κατερίνα : Μάλλον θα έπιανε σκόνη. Εκτός κι αν χωρίζαμε και έπεφτα στα πατώματα.
Νίκος : Ναι, αλλά θα έβαζες την Joni, την Kate, την Tori ή την Bjork για παρηγοριά.
Κατερίνα : …τις φούγκες του Bach ή το Stabat Mater του Pergolesi.
Νίκος : Τα άπαντα του Piazzolla, τον David Sylvian.
Κατερίνα: Με ξέρεις καλά!
Νίκος : Το ξέρω!
Ακούστε όλο το "I never learn" της Lykke Li στο Spotify.