Ποιος φοβάται το σκοτάδι;

Μικρές και πολύ μικρές ιστορίες γυναικών, όπως γράφει και ο Μιχάλης Γκανάς.
Διαβάστηκε φορες
Από την Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου και κάθε Παρασκευή ως τις 3 Απριλίου, τα φώτα σβήνουν στο Θέατρο Φούρνος στα Εξάρχεια , και η Μαρία Κώτη αναλαμβάνει να μας ταξιδέψει στο σκοτάδι, με τα λόγια και τα τραγούδια της. Μαζί της ο Κωστής Ζουλιάτης, την συνοδεύει στο πιάνο.

Ποιος  φοβάται το σκοτάδι είναι ο τίτλος  αυτής της μουσικοθεατρικής παράστασης. Για μένα δεν ήταν όμως μία παράσταση, αλλά μία συζήτηση και μία εξομολόγηση, που με άγγιξε, μου θύμισε το σπίτι μου και μου έβγαλε στην επιφάνεια αληθινά, ατόφια συναισθήματα. Οπότε, ο όρος μουσικοθεατρική παράσταση ίσως δεν κάνει για την περίπτωση αυτή. Θα προτιμούσα τον όρο ταξίδι.

Τη Μαρία Κώτη την γνωρίζω μέσα από τους Χαΐνηδες και τις Σανάδες. Αφορμή για να την παρακολουθώ ήταν η ερμηνεία της στο κομμάτι Συνταγές μαγειρικής των Χαΐνηδων. Όταν διάβασα για το εγχείρημά της αυτό, ήθελα πάρα πολύ να πάω. Οι προσδοκίες μου δεν με διέψευσαν. Είναι αυθεντική κι αυθόρμητη πάνω στη σκηνή, όσο κι αν έχει να κάνει συγκεκριμένα πράγματα.

Στο θέατρο, περιμέναμε σ' έναν μικρό αλλά όμορφο και φιλικό χώρο πριν μπούμε στην αίθουσα. Όταν μπήκαμε, αντικρίσαμε ένα σκηνικό, που έφερε πολλές μνήμες, αν όχι σε όλους, σε πολλούς. Το πετρόχτιστο σπίτι του χωριού, η ομορφιά της απλότητας. Μία μικρή κούνια στο βάθος, ένα τραπέζι, το πιάνο.
Και τα φώτα σβήνουν. Είμαστε πια αντιμέτωποι με το σκοτάδι.


Με αφορμή τις ιστορίες των γιαγιάδων της  μας μιλάει και μας τραγουδάει για γυναίκες απλές, καθημερινές, μα και ξεχωριστές. Έρωτες, όνειρα και φόβοι. Φόβοι καλά κρυμμένοι. Φόβοι. Ποιος φοβάται το σκοτάδι;

Μιλάει για την Κατερίνα, την Έλλη, την Ταράρα, την Ελένη τη ζωντοχήρα, τη Μάρω. Συνδέει τις ιστορίες τους με μύθους και την παραδοσιακή μουσική.
Μας τραγουδάει τις Συνταγές, τον μπέλο, την Ελένη τη ζωντοχήρα, Μάρω,Μάρω μία φορά είναι τα νιάτα και άλλα πολλά.






Η φωνή της είναι πραγματικά απίστευτη ό,τι και να τραγουδήσει. Όταν τραγουδάει ακαπέλλα, κάτι ταράζεται μέσα σου. Η ενορχήστρωση των κομματιών ήταν πολύ καλή και έδινε ένα πολύ ωραίο χρώμα, κάποτε πιο ανάλαφρο, κάποτε μελαγχολικό.
 
Η παράσταση, τόσο αληθινή, έφερε στην επιφάνεια κάτι που μας λείπει στην πόλη. Μου θύμισε πολύ το σπίτι μου,όπως ανέφερα  πριν. Και είναι άλλο ένα παράδειγμα πως κάτι τόσο απλό και ανθρώπινο μπορεί να σε συγκινήσει απίστευτα πολύ και να μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά σου.

Εν τέλει, δεν πρέπει να φοβόμαστε το σκοτάδι, αλλά να το κάνουμε φίλο μας. Γιατί το σκοτάδι μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας, κι αν το φοβόμαστε, είναι σαν να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι απαραίτητο να είμαστε συμφιλιωμένοι με το σκοτάδι μας και να ζούμε μαζί του...

...η συνταγή είναι εύκολη.




Διαβάστε ακόμα