1. Τι θα ακούσεις;
Blur
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
"There Are Too Many Of Us", "Lonesome Street", "Mirrorball", "Ghost Ship"
3. Βαθμολογία;
8,4/10Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αξιολογήσεις ένα album. Στην περίπτωση της επιστροφής των Blur στη δισκογραφία μετά από δώδεκα χρόνια, πολλοί θα είναι εκείνοι φαντάζομαι που θα πέσουν στην παγίδα της σύγκρισης με τις παλιές τους δουλειές, προσπερνώντας με ευκολία το "The Magic Whip" και κατηγορώντας τη λονδρέζικη μπάντα για έλλειψη/ανακύκλωση ιδεών ή για αχρείαστη αρπαχτή. Αποφάσισα λοιπόν να αδειάσω το μυαλό μου από το αριστουργηματικό παρελθόν τους -όσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο- ώστε να μην αδικήσω το καινούριο τους album. Δηλώνω από την αρχή βέβαια, πως εντελώς αντικειμενικός απέναντί τους δεν μπορώ να είμαι.
Υπήρξα από τους ελάχιστους που θεωρούσαν καταπληκτική τη συναυλία τους στο Rockwave τo 1999, όταν και είχαν ξεσηκώσει θύελλα -αρνητικών- αντιδράσεων. Στην άτυπη κόντρα τους με τους Oasis, παρότι οι αδερφοί Gallagher είναι ένθερμοι όπως κι εγώ υποστηρικτές της αγαπημένης μου Manchester City, έπαιρνα το μέρος των Blur. Παράλληλα, θεωρώ τον frontman τους, Damon Albarn, έναν ιδιοφυή καλλιτέχνη, από τους σημαντικότερους των καιρών μας.
Ο δίσκος ανοίγει με το "Lonesome Street", που αναμιγνύει το ρυθμό του "There's No Other Way'" με τα παιχνιδίσματα του "Country house". Το "New World Towers" μου θυμίζει την περσινή, προσωπική δουλειά του Damon, για να ακολουθήσει τo "Go Out" που είναι τηρουμένων των αναλογιών το "Song 2" του δίσκου. To "Ice Cream Man" είναι ένα midtempo κομμάτι που σε παρασύρει με τη μελωδία του σε ένα νωχελικό headbanging, ενώ το "Thought I Was A Spaceman" θα μπορούσε να ανήκει στο "Think Tank". Συνέχεια με το "I Broadcast", άλλο ένα δυνατό, κιθαριστικό τραγούδι που σε μεταφέρει αρκετά χρόνια πίσω και το "My Terracotta Heart" με τον υπέροχο ρυθμό που κρατά ο Dave Rowntree.
Το "There Are Too Many Of Us" αποτελεί μία από τις καλύτερες στιγμές του "The Magic Whip", με τη σχεδόν απόκοσμη ατμόσφαιρά του να θυμίζει David Bowie. Ο Graham Coxon μετατρέπει το "Ghost Ship" σε ένα slow motion disco, που θα χωρούσε άνετα στο playlist μίας tribute band σε ένα εξωτικό, χαβανέζικο, παραλιακό ρεστοράν πολυτελείας. Για το "Pyongyang", πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας για όσους δε γνωρίζουν, προτιμώ να μη σχολιάσω τίποτα, μιας και δε θα ήθελα να πω κάτι περίεργο για τον Κιμ Γιονγκ Ουν, παρανοϊκό δικτάτορα, εχμ υπέρλαμπρο ηγέτη εννοούσα, δεν ξέρεις ποτέ ποιος μπορεί να διαβάζει. Στο εύθυμο "Ong Ong" είναι η σειρά του Alex James να δώσει ρέστα με το μπάσο του, ενώ ο δίσκος κλείνει με το μαγικό μες τη μελαγχολία του "Mirrorball". In conclusion που λένε και στο χωριό μου, μπορεί τα δώδεκα τραγούδια του "The Magic Whip" να μην περιλαμβάνουν κάποιο single δυναμίτη, αλλά στο σύνολό τους αποτελούν μία δισκάρα που ήδη έχει καπαρώσει μία θέση στα καλύτερα της χρονιάς.
Blur
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
"There Are Too Many Of Us", "Lonesome Street", "Mirrorball", "Ghost Ship"
3. Βαθμολογία;
8,4/10Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αξιολογήσεις ένα album. Στην περίπτωση της επιστροφής των Blur στη δισκογραφία μετά από δώδεκα χρόνια, πολλοί θα είναι εκείνοι φαντάζομαι που θα πέσουν στην παγίδα της σύγκρισης με τις παλιές τους δουλειές, προσπερνώντας με ευκολία το "The Magic Whip" και κατηγορώντας τη λονδρέζικη μπάντα για έλλειψη/ανακύκλωση ιδεών ή για αχρείαστη αρπαχτή. Αποφάσισα λοιπόν να αδειάσω το μυαλό μου από το αριστουργηματικό παρελθόν τους -όσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο- ώστε να μην αδικήσω το καινούριο τους album. Δηλώνω από την αρχή βέβαια, πως εντελώς αντικειμενικός απέναντί τους δεν μπορώ να είμαι.
Υπήρξα από τους ελάχιστους που θεωρούσαν καταπληκτική τη συναυλία τους στο Rockwave τo 1999, όταν και είχαν ξεσηκώσει θύελλα -αρνητικών- αντιδράσεων. Στην άτυπη κόντρα τους με τους Oasis, παρότι οι αδερφοί Gallagher είναι ένθερμοι όπως κι εγώ υποστηρικτές της αγαπημένης μου Manchester City, έπαιρνα το μέρος των Blur. Παράλληλα, θεωρώ τον frontman τους, Damon Albarn, έναν ιδιοφυή καλλιτέχνη, από τους σημαντικότερους των καιρών μας.
Ο δίσκος ανοίγει με το "Lonesome Street", που αναμιγνύει το ρυθμό του "There's No Other Way'" με τα παιχνιδίσματα του "Country house". Το "New World Towers" μου θυμίζει την περσινή, προσωπική δουλειά του Damon, για να ακολουθήσει τo "Go Out" που είναι τηρουμένων των αναλογιών το "Song 2" του δίσκου. To "Ice Cream Man" είναι ένα midtempo κομμάτι που σε παρασύρει με τη μελωδία του σε ένα νωχελικό headbanging, ενώ το "Thought I Was A Spaceman" θα μπορούσε να ανήκει στο "Think Tank". Συνέχεια με το "I Broadcast", άλλο ένα δυνατό, κιθαριστικό τραγούδι που σε μεταφέρει αρκετά χρόνια πίσω και το "My Terracotta Heart" με τον υπέροχο ρυθμό που κρατά ο Dave Rowntree.
Το "There Are Too Many Of Us" αποτελεί μία από τις καλύτερες στιγμές του "The Magic Whip", με τη σχεδόν απόκοσμη ατμόσφαιρά του να θυμίζει David Bowie. Ο Graham Coxon μετατρέπει το "Ghost Ship" σε ένα slow motion disco, που θα χωρούσε άνετα στο playlist μίας tribute band σε ένα εξωτικό, χαβανέζικο, παραλιακό ρεστοράν πολυτελείας. Για το "Pyongyang", πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας για όσους δε γνωρίζουν, προτιμώ να μη σχολιάσω τίποτα, μιας και δε θα ήθελα να πω κάτι περίεργο για τον Κιμ Γιονγκ Ουν, παρανοϊκό δικτάτορα, εχμ υπέρλαμπρο ηγέτη εννοούσα, δεν ξέρεις ποτέ ποιος μπορεί να διαβάζει. Στο εύθυμο "Ong Ong" είναι η σειρά του Alex James να δώσει ρέστα με το μπάσο του, ενώ ο δίσκος κλείνει με το μαγικό μες τη μελαγχολία του "Mirrorball". In conclusion που λένε και στο χωριό μου, μπορεί τα δώδεκα τραγούδια του "The Magic Whip" να μην περιλαμβάνουν κάποιο single δυναμίτη, αλλά στο σύνολό τους αποτελούν μία δισκάρα που ήδη έχει καπαρώσει μία θέση στα καλύτερα της χρονιάς.
Σχετικό θέμα