Ολοκληρώθηκε την Κυριακή το φεστιβάλ Primavera Sound της Βαρκελώνης, μια μουσική γιορτή για τους φίλους της εναλλακτικής σκηνής που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις αντίστοιχες εκδηλώσεις της Αγγλίας που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον μας τα προηγούμενα χρόνια. Άσε δηλαδή που ο καιρός στη Βαρκελώνη στο τέλος της άνοιξης είναι ό,τι πρέπει για φεστιβάλ σε ανοιχτό χώρο, σε αντίθεση με τις καλοκαιρινές διοργανώσεις του νησιού που χρειάζεται και τύχη για να μη γίνεις μούσκεμα.
Η 2010 έκδοση του Primavera Sound φιλοξένησε συνολικά πάνω από 100 συγκροτήματα σε 9 διαφορετικές σκηνές του Parc Del Forum (5 βασικές, μία - το κλειστό Auditorium - για ειδικές εμφανίσεις, και 3 πολύ μικρές) ενώ υπήρχαν και αρκετές συναυλίες σε κλαμπ και σε πάρκα της πόλης σε ημερομηνίες γύρω από το βασικό τριήμερο του φεστιβάλ (27 με 29 Μαΐου).
Στο σημερινό άρθρο θα ασχοληθούμε με τα προεόρτια και την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ και θα επανέλθουμε σύντομα με τα γεγονότα της δεύτερης και τρίτης ημέρας καθώς και τα «Greatest Hits» του Primavera Sound 10.
Τα προεόρτια - Wichita Showcase (26/5/10)
Η μεσημεριανή πτήση Αθήνα-Βαρκελώνη της Τετάρτης πραγματοποιείται χωρίς παρατράγουδα και λίγες ώρες από τη στιγμή της προσγείωσης βρίσκομαι στο club Apollo για το εναρκτήριο πάρτι του φεστιβάλ που ήταν παράλληλα και το show της ανεξάρτητης Wichita Records για τα 10 χρόνια από την ίδρυσή της.
Τα τρία ονόματα από το roster της εταιρίας που έπαιξαν ήταν, κατά σειρά εμφάνισης, οι Peggy Sue, First Aid Kit και Los Campesinos!. Το πρώτο συγκρότημα δεν το πρόλαβα, έτσι το φετινό μου Primavera ξεκίνησε με τις Klara και Johanna Söderberg, τις δύο καλλίφωνες αδελφές από τη Σουηδία που αποτελούν το ντουέτο των First Aid Kit, το οποίο για τις ανάγκες του live είχε γίνει τρίο με την προσθήκη ενός drummer. Με βασικά όργανα την ακουστική κιθάρα και τα keyboards παίζουν αιθέριες folk μελωδίες με μια country χροιά και έχουν σαν βασικό ατού τον εξαιρετικό τρόπο που εναλλάσσουν ή εναρμονίζουν τις φωνές τους. Στο ρεπερτόριο τους έχουν και μια πολύ καλή διασκευή του «Tiger Mountain Peasant Song» των Fleet Foxes που σίγουρα είναι μία από τις βασικές επιρροές τους (δείτε εδώ ένα σχετικό βίντεο). Το πρώτο τους full άλμπουμ κυκλοφόρησε πρόσφατα και λέγεται «The Big Black & The Blue», ενώ είχε προηγηθεί το EP «Drunken Trees». Κορυφαία στιγμή της εμφάνισής τους όταν ζήτησαν και πέτυχαν την απόλυτη ησυχία στο club για να παίξουν ένα κομμάτι χωρίς τη βοήθεια μικροφώνου, μόνο με τη συνοδεία της ακουστικής κιθάρας - πραγματικό unplugged δηλαδή.
Τα πράγματα μπήκαν για τα καλά στην πρίζα με την εμφάνιση των πάντα υπερκινητικών Los Campesinos!. Η οκταμελής παρέα από το Cardiff της Ουαλίας έχει πάντα πολύ ενέργεια επί σκηνής με τον τραγουδιστή τους, τον Gareth, να οδηγεί τον χορό και να τραγουδάει στα πρόθυρα της υστερίας. Μας παρουσίασαν μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του φετινού αξιόλογου άλμπουμ τους «Romance is Boring», με το ομώνυμο κομμάτι όπως και τα «There Are Listed Buildings» και «Straight in at 101» να ξεχωρίζουν, χωρίς να ξεχάσουν και τα παλαιότερα hits τους με πρώτο και καλύτερο το «You! Me! Dancing!» που προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, και τον περισσότερο χορό ανάμεσα στο κοινό της βραδιάς (κι'αλλες φωτογραφίες και βίντεο εδώ).
Το κυρίως πιάτο - Μέρα 1η (27/5/10)
Σε αντίθεση με την Τετάρτη, η μεσημεριανή πτήση Αθήνα-Βαρκελώνη της Πέμπτης έχει περίπου 5 ώρες καθυστέρηση με αποτέλεσμα να το φυσάει και να μην κρυώνει η Felicia, το άλλο μέλος της αποστολής μας, καθώς και οι υπόλοιποι Έλληνες φεστιβαλιστές της τελευταίας στιγμής! Εγώ, πάλι, έχω κάνει το πρωί σαν κύριος την επίσκεψη μου στα συμπαθέστατα δισκάδικα της πόλης και βρίσκομαι στην ώρα μου, δηλαδή στις 6 το απόγευμα, στο Parc Del Forum για να ξεκινήσω την πρώτη μέρα του φεστιβάλ με τους Sic Alps στη σκηνή που σπονσοράρει το Pitchfork.
Οι ως επί τω πλείστον χαμηλών ταχυτήτων συνθέσεις τους που χαρακτηρίζονται από έναν αρκετά βαρύ κιθαριστικό ήχο, μαρτυρούν επιρροές από grunge, garage και blues rock. Στα θετικά της τριμελούς μπάντας μια ασυνήθιστη για το είδος μελωδικότητα στα φωνητικά, στα αρνητικά η χαλαρότητα των εκτελέσεων των κομματιών τους που, μιας και δεν τα γνωρίζω, δεν μπορώ να πω αν οφείλεται στο ότι απλώς έτσι είναι γραμμένα ή αν είναι επηρεασμένοι από το γεγονός ότι παίζουν τόσο νωρίς. Δεν κερδίζουν τις εντυπώσεις σήμερα αλλά πρέπει να σημειώσω ότι συγκροτήματα όπως οι Sonic Youth και οι Pavement τους έχουν επιλέξει για να ανοίξουν συναυλίες τους, οπότε ας τους κρατήσουμε στα υπ’ όψιν.
Μόνο ως ανέκδοτο μπορώ να αντιληφθώ ότι οι Bis, πρώτον, υπάρχουν ακόμα και, δεύτερον, παίζουν πριν από τους Fall στη μεγάλη σκηνή (San Miguel stage). Βλέπω για την πλάκα της υπόθεσης τα δύο τελευταία κομμάτια τους (κλείνουν με το «Eurodisco»), περνάω μια βόλτα από την Vice stage για μια δόση από το παλαβό garage-punk των Ισραηλινών Monotonix (παίζουν όλο το set τους εκτός σκηνής, μέσα στον κόσμο, με διαρκές crowdsurfing από τον τραγουδιστή τους) και επιστρέφω στην Pitchfork stage για τους Surfer Blood.
Οι Surfer Blood είναι από τα πολυσυζητημένα φετινά ονόματα χάρις στο ντεμπούτο τους «Astro Coast» που, προσωπικά, δεν μου έχει πει και πολλά πράγματα. Το «Swim» είναι όμως κομμάτι που σου κολλάει χωρίς να το περιμένεις (οι ίδιοι το παρουσίασαν σαν το δικό τους «Poker Face») και είναι φυσικά αυτό που κερδίζει το περισσότερο χειροκρότημα στο 40λεπτο σετ τους. Έχουν καλή σκηνική παρουσία, δυνατές κιθάρες και παρόλο που θεωρώ πολύ πρόωρη τη δόξα που απολαμβάνουν χάρις στο σπρώξιμο από μέρος του τύπου, με πείθουν ότι έχουν τις δυνατότητες για καλύτερα πράγματα στο μέλλον.
Και φτάνουμε στο πρώτο highlight της μέρας, την 50λεπτη, σφιχτοδεμένη εμφάνιση των The Fall στη San Miguel stage. Ο Mark Smith δείχνει ασυνήθιστα κεφάτος, κατά τη διάρκεια μάλιστα του «I’ve Been Duped» που τραγουδάει η σύζυγος Eleni Poulou τον βλέπουμε να ρίχνει και μια γυροβολιά, ενώ σπανίως πειράζει τους ενισχυτές των μουσικών του πράγμα που σημαίνει ότι έχει μείνει ικανοποιημένος από τον ήχο της μπάντας του. Μια μπάντα που παραδόξως την έχει διατηρήσει σταθερή όσον αφορά τη σύνθεσή της τα τελευταία δύο περίπου χρόνια, με αποτέλεσμα να έχει γίνει μια καλοκουρδισμένη μηχανή, κάτι που φαίνεται τόσο στον τελευταίο δίσκο όσο και επί σκηνής. Το υλικό της εμφάνισης των Fall, όπως ήταν αναμενόμενο, προερχόταν κυρίως από το εξαιρετικό καινούργιο «Your Future Our Clutter» ενώ η μόνη σύνδεση με το πιο μακρινό παρελθόν ήταν η τακτική διασκευή τους στο κλασικό «Strychnine».
Μετά από μια σύντομη γεύση από τους θορυβοποιούς Titus Andronicus, είχε 
έρθει η ώρα για τους The XX στην αμφιθεατρική σκηνή Ray-Ban stage. Η χαμηλών τόνων μουσική τους δεν ταιριάζει ιδιαίτερα στον ανοιχτό χώρο ενός φεστιβάλ που απαιτεί περισσότερη ένταση, αλλά πάντως η ποιότητα των κομματιών τους, που στις ζωντανές τους εκτελέσεις είναι πολύ κοντά σε αυτό που ακούσαμε στο δίσκο, σε συνδυασμό με τα παιχνίδια φωτισμού και καπνών βοηθάνε στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας. Ο κόσμος που έχει γεμίσει τον χώρο δείχνει να το απολαμβάνει παρά το ψιλόβροχο που έρχεται και φεύγει.
Το επόμενο highlight της πρώτης ημέρας, για τα δικά μου γούστα πάντα, είναι και πάλι στη San Miguel stage. Οι Superchunk μας προετοιμάζουν για τη δισκογραφική τους επιστροφή τον Σεπτέμβριο με ένα super ενεργητικό, ωριαίο, greatest hits show που συνοδεύεται από ορισμένα νέα κομμάτια. Κορυφαία στιγμή του σετ η εκτέλεση του αγαπημένου μου «Precision Auto» με φωνητικά από τον Tim Harrington, τον τραγουδιστή των Les Savy Fav, μια από τις πρωταγωνιστικές μορφές του Primavera.
Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από τα γκάζια των Superchunk, ήρθε η σειρά των Broken Social Scene στη Ray-Ban stage να μας ξεσηκώσουν με τις κιθάρες τους και πολλά από τα κομμάτια του ολοκαίνουργιου και πολύ δυνατού «Forgiveness Rock Record». Σε ένα set διαρκείας 75 λεπτών υπήρχε φυσικά χώρος και για αρκετά από τα παλιά και αγαπημένα κομμάτια τους («Cause = Time», «7/4 (Shoreline)», «Fire Eye'd Boy») ενώ η παρουσία κάποιων συνεργατών τους στο φεστιβάλ είχε σαν αποτέλεσμα να ανέβουν στη σκηνή μαζί τους για κάποια κομμάτια ο Spiral Stairs των Pavement, ο John McEntire των Tortoise και ο Owen Pallett (Final Fantasy). Δυστυχώς οι Emily Haines, Amy Millan και Feist απουσίαζαν, αλλά πάντως πολύ καλή δουλειά στα γυναικεία φωνητικά έκανε η Lisa Lobsinger, η μόνη κοπέλα στην ανδροπαρέα που αριθμούσε γύρω στα 10 μέλη, αν δεν έχασα το μέτρημα.
Στη σκηνή του Pitchfork οι Big Pink που εμφανίζονται ως κουαρτέτο (κιθάρα, μπάσο, ντραμς και ένα τεράστιο synthesizer) κάνουν πολύ καλή δουλειά στην παρουσίαση του περσινού τους ντεμπούτου «A Brief History Of Love», αλλά εκείνη την ώρα οι περισσότεροι μαζεύουν δυνάμεις για τους Pavement, ουσιαστικά τους headliners της πρώτης ημέρας. Πραγματικά, η μεγάλη σκηνή είναι ασφυκτικά γεμάτη στη 1 το βράδυ όταν ο Malkmus και η παρέα του ξεκινούν το επικό τους σετ που από ό,τι μαθαίνουμε κάλυψε σχεδόν όλη την πρόσφατη συλλογή τους «Quarantine The Past». Προσωπικά, μιας και είχα την ευκαιρία να τους δω αρκετές φορές live όταν το past ήταν present, δεν δίνω τη μάχη που απαιτείται για να βρεθεί κανείς κάπου κοντά στη σκηνή και να βλέπει κιόλας. Αφού ακούσω το αγαπημένο μου «In The Mouth A Desert» με τη συμμετοχή του Kevin Drew των Broken Social Scene και μερικά ακόμη, επιστρέφω στην Pitchfork stage όπου πέφτω πάνω στην αποκάλυψη του φεστιβάλ για εμένα, τους Sleigh Bells.
Οι Sleigh Bells αποτελούνται από μόλις δύο άτομα, τον κιθαρίστα Derek Miller
με το hardcore punk παρελθόν (Poison The Well) και την πληθωρική τραγουδίστρια Alexis Krauss με pop ρίζες, αλλά γεμίζουν με την παρουσία τους τη σκηνή. Ο ήχος τους, ένα άψογο κράμα χορευτικών beat, riot-girl φωνητικών και κιθαριστικών εκρήξεων, ξεχειλίζει από τα ηχεία και παρασέρνει με την ενέργεια του τον λιγοστό κόσμο, αφού οι περισσότεροι εκείνη την ώρα θαυμάζουν το λαμπρό παρελθόν των Pavement. Εμείς, αντίθετα, παίρνουμε μια γεύση από το μέλλον. Περισσότερα για τους Sleigh Bells και το ντεμπούτο τους «Treats» πολύ σύντομα από τη στήλη That’s Entertainment.
Η βραδιά ολοκληρώνεται με τους πολυπληθείς Chrome Hoof με τις glam φορεσιές και το σχιζοφρενικό αλλά ταυτόχρονα groovy baby, yeah, μίγμα από space rock, ψυχεδέλεια και death metal, καθώς και με μια γεύση από τον μπιτάτο θόρυβο των Fuck Buttons ως προετοιμασία για το Synch (αν και το lightshow τους στο Primavera δύσκολο να επαναληφθεί στην Τεχνόπολη).
Μείνετε συντονισμένοι για τη συνέχεια της περιπέτειάς μας στους ήχους του Primavera Sound…
Φωτογραφικό υλικό: Felicia, ody και primaverasound.com
Videos: Felicia
Primavera Sound 10, Μέρα 1η, 27/5/2010