Πριν από 81 χρόνια, το 1935, οι George & Ira Gershwin έγραψαν την όπερα Porgy and Bess. Στην όπερα αυτή ακουγόταν και το τραγούδι τους It Ain’t Necessarily So, το οποίο αναφερόταν στις αμφιβολίες ενός από τους χαρακτήρες της παράστασης σχετικά με αρκετά θέματα της Βίβλου. Το τραγούδι αυτό με τον τόσο εκφραστικό τίτλο γνώρισε πολυάριθμες εκτελέσεις από τότε – από τον Louis Armstrong μέχρι τον Brian Wilson και από την Aretha Franklin μέχρι τη Cher, πολλοί μουσικοί πειραματίστηκαν μαζί του – και η καλλιτεχνική του αξία εξακολουθεί να αναγνωρίζεται ανεπιφύλακτα.
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1973, κυκλοφόρησε το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο σ’ αυτό το αφιέρωμα, το κλασικό Knockin’ on Heaven’s Door του Bob Dylan. Ο Dylan έγραψε το τραγούδι για το soundtrack της ταινίας Pat Garrett and Billy the Kid και άπειροι καλλιτέχνες το ερμήνευσαν με το δικό τους τρόπο. Ουσιαστικά, αναφέρεται στην απόγνωση ενός ανθρώπου και όχι στη θρησκεία, αλλά ο στίχος It’s getting dark, too dark to see; I feel I’m knockin’ on Heaven’s door, αρκεί για να δώσει το στίγμα.
Το συγκρότημα των XTC έθεσε ευθείες ερωτήσεις για τα κακώς κείμενα του κόσμου μας στο Θεό, μέσα από το Dear God (1986), ερωτήσεις που μάλλον έμειναν αναπάντητες αν λάβουμε υπόψη ότι οι Crash Test Dummies αναγκάστηκαν αργότερα να του τις ξανα-απευθύνουν, μουρμουρίζοντας Mmm mmm mmm (1993). Ο Neil Tennant των Pet Shop Boys, από την άλλη, έγραψε μέσα σε 15 λεπτά – κατά τα λεγόμενά του – ένα πολύ θυμωμένο τραγούδι που αναφερόταν στην αυστηρή καθολική ανατροφή του και στο πόσο αυτή επηρέασε τη ζωή του γεμίζοντάς τον με ενοχές για όλες τις επιθυμίες και τις πράξεις του. Ο τίτλος του ήταν φυσικά It’s A Sin και έγινε τεράστια επιτυχία παγκοσμίως, ενώ το video clip του προκάλεσε επίσης μεγάλες αντιδράσεις. Εμένα πάντως, η μητέρα μου δεν με άφηνε να το δω στο Μουσικόραμα…
Το Personal Jesus των Depeche Mode θα μπορούσε να θεωρηθεί βλάσφημο, ακόμα και μόνο λόγω τίτλου, στην πραγματικότητα όμως μιλά μόνο για την αναζήτηση κάποιου που θα σε προσέχει και θα είναι πάντα εκεί, σαν ένας ‘προσωπικός Ιησούς’. Στο Blasphemous Rumours, όμως, που κυκλοφόρησε το 1984, υπάρχουν οι εκπληκτικοί στίχοι του Martin Gore: ‘I don't want to start any blasphemous rumours / but I think that God's got a sick sense of humour / and when I die, I expect to find him laughing.’ Πραγματικά, από τις πιο ενδιαφέρουσες οπτικές για το θεό!
Ένα άλλο παρεξηγημένο λόγω τίτλου τραγούδι είναι το Losing my religion των REM από το αριστουργηματικό album τους Out Of Time (1991). Αναφέρεται κι αυτό σε χαμένες αγάπες και αισθήματα απόγνωσης λόγω της απώλειας, αλλά τόσο ο τίτλος, όσο και το video clip, είναι γεμάτο θρησκευτικές εικόνες και συμβολισμούς, και με αυτή την ονειρική αίσθηση ότι κάτι μεταφυσικό συμβαίνει, σε οδηγούν αλλού. Σε εντελώς άλλο κλίμα εξάλλου, οι Genesis σατίρισαν με τον πολύ έξυπνο τρόπο τους, μέσα από το Jesus He Knows Me τον ευτελισμό της θρησκείας, σε βαθμό που μετατράπηκε ακόμα κι αυτή σε τηλεοπτικό show…
Πηγές: http://hollowverse.com/, https://en.wikipedia.org/wiki , http://www.tinymixtapes.com/ , http://www.coltranechurch.org/ , http://www.openculture.com/ , http://thecaravanofdreams.blogspot.gr/ , http://www.christianpost.com/ , http://www.biography.com/ ,
Φωτογραφίες από: www.eil.com , www.mtv.com , www.nothingcooler.com
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1973, κυκλοφόρησε το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο σ’ αυτό το αφιέρωμα, το κλασικό Knockin’ on Heaven’s Door του Bob Dylan. Ο Dylan έγραψε το τραγούδι για το soundtrack της ταινίας Pat Garrett and Billy the Kid και άπειροι καλλιτέχνες το ερμήνευσαν με το δικό τους τρόπο. Ουσιαστικά, αναφέρεται στην απόγνωση ενός ανθρώπου και όχι στη θρησκεία, αλλά ο στίχος It’s getting dark, too dark to see; I feel I’m knockin’ on Heaven’s door, αρκεί για να δώσει το στίγμα.
Το συγκρότημα των XTC έθεσε ευθείες ερωτήσεις για τα κακώς κείμενα του κόσμου μας στο Θεό, μέσα από το Dear God (1986), ερωτήσεις που μάλλον έμειναν αναπάντητες αν λάβουμε υπόψη ότι οι Crash Test Dummies αναγκάστηκαν αργότερα να του τις ξανα-απευθύνουν, μουρμουρίζοντας Mmm mmm mmm (1993). Ο Neil Tennant των Pet Shop Boys, από την άλλη, έγραψε μέσα σε 15 λεπτά – κατά τα λεγόμενά του – ένα πολύ θυμωμένο τραγούδι που αναφερόταν στην αυστηρή καθολική ανατροφή του και στο πόσο αυτή επηρέασε τη ζωή του γεμίζοντάς τον με ενοχές για όλες τις επιθυμίες και τις πράξεις του. Ο τίτλος του ήταν φυσικά It’s A Sin και έγινε τεράστια επιτυχία παγκοσμίως, ενώ το video clip του προκάλεσε επίσης μεγάλες αντιδράσεις. Εμένα πάντως, η μητέρα μου δεν με άφηνε να το δω στο Μουσικόραμα…Το Personal Jesus των Depeche Mode θα μπορούσε να θεωρηθεί βλάσφημο, ακόμα και μόνο λόγω τίτλου, στην πραγματικότητα όμως μιλά μόνο για την αναζήτηση κάποιου που θα σε προσέχει και θα είναι πάντα εκεί, σαν ένας ‘προσωπικός Ιησούς’. Στο Blasphemous Rumours, όμως, που κυκλοφόρησε το 1984, υπάρχουν οι εκπληκτικοί στίχοι του Martin Gore: ‘I don't want to start any blasphemous rumours / but I think that God's got a sick sense of humour / and when I die, I expect to find him laughing.’ Πραγματικά, από τις πιο ενδιαφέρουσες οπτικές για το θεό!
Ένα άλλο παρεξηγημένο λόγω τίτλου τραγούδι είναι το Losing my religion των REM από το αριστουργηματικό album τους Out Of Time (1991). Αναφέρεται κι αυτό σε χαμένες αγάπες και αισθήματα απόγνωσης λόγω της απώλειας, αλλά τόσο ο τίτλος, όσο και το video clip, είναι γεμάτο θρησκευτικές εικόνες και συμβολισμούς, και με αυτή την ονειρική αίσθηση ότι κάτι μεταφυσικό συμβαίνει, σε οδηγούν αλλού. Σε εντελώς άλλο κλίμα εξάλλου, οι Genesis σατίρισαν με τον πολύ έξυπνο τρόπο τους, μέσα από το Jesus He Knows Me τον ευτελισμό της θρησκείας, σε βαθμό που μετατράπηκε ακόμα κι αυτή σε τηλεοπτικό show…Πηγές: http://hollowverse.com/, https://en.wikipedia.org/wiki , http://www.tinymixtapes.com/ , http://www.coltranechurch.org/ , http://www.openculture.com/ , http://thecaravanofdreams.blogspot.gr/ , http://www.christianpost.com/ , http://www.biography.com/ ,
Φωτογραφίες από: www.eil.com , www.mtv.com , www.nothingcooler.com
Σχετικό θέμα