Όπως έγινε και πέρσι, η καλοκαιρινή συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στην πόλη ξεπούλησε αρκετά γρήγορα και το ίδιο συνέβη στη δεύτερη μέρα που ανακοινώθηκε αργότερα. Η προσμονή για την εμφάνιση του δημοφιλή τραγουδιστή ενισχύθηκε φέτος από την περιέργεια για τυχόν καινούρια τραγούδια που έχουν ετοιμαστεί και που θα παρουσιάζονταν ζωντανά. Στις τρεις ώρες που αυτός και οι μουσικοί του ήταν στη σκηνή (αυτή τη φορά με δύο ντράμερ) ακούσαμε όντως μερικά φρέσκα τραγούδια, αλλά και πολλά παλιά αγαπημένα.
Το κατάμεστο μεγάλο θέατρο συνέβαλε στη δημιουργία μιας πολύ ωραίας ατμόσφαιρας, που δεν φθάρθηκε από τις λίγες στάλες βροχής που έκαναν την εμφάνισή τους στο μέσο περίπου της συναυλίας για μερικά λεπτά. Ο Γιάννης Χαρούλης έχει καταφέρει να γίνει αγαπητός από ένα ευρύ κοινό ερμηνεύοντας κυρίως τραγούδια άλλων και στις συναυλίες του συχνά επιλέγει να συμπεριλάβει αρκετές διασκευές. Από την πρώτη κατηγορία τραγουδιών την τιμητική του είχε – όπως κάθε φορά – ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος έχει προσφέρει μερικά από τα πιο όμορφα και αγαπητά τραγούδια στο ρεπερτόριό του (‘Το Σκουλαρίκι’, ‘Ουρά Του Αλόγου’). Ακούσαμε επίσης το ‘Της Λήθης Το Πηγάδι’ του Μ. Πασχαλίδη, ενώ δεν έλειψε το αγαπημένο τραγούδι των Χαΐνηδων, ‘Ο Ακροβάτης’. Σε κάποιες απ’ τις διασκευές, το κοινό συμμετείχε πιο ενεργά απ’ όσο στα περισσότερα άλλα τραγούδια (‘Σου Μιλώ Και Κοκκινίζεις’, ‘Βασιλική’). Το ‘Μαλαματένια Λόγια’ είναι ίσως η μόνη διασκευή που συνηθίζει να παίζει και απουσίασε το βράδυ αυτό. Ίσως την κράτησε για τη δεύτερη μέρα.
Τα καινούρια τραγούδια που σύντομα θα κυκλοφορήσουν δημιουργήθηκαν σε συνεργασία με τον συνθέτη Λουκά Θάνο (που είχε γράψει τραγούδια και για το Νίκο Ξυλούρη) και τα λιγοστά δείγματα που τελικά επιλέχθηκαν να παρουσιαστούν ζωντανά ήταν σε στίχους του Κωστή Παλαμά. Το ένα από αυτά προέρχεται από τον Δωδεκάλογο Του Γύφτου («Από μια πατρίδα εγώ είμαι, κι όσο κι αν το λησμονώ, πάω προς μια πατρίδα πάω, μια για πάντα να σταθώ») και συνοδεύτηκε από μια μικρή αναφορά στο προσφυγικό. Στο άλλο υπάρχουν μερικοί στίχοι από το ποίημα ‘Το Σπίτι Που Γεννήθηκα’.
Τα νέα τραγούδια δε φάνηκαν να έχουν τη δυναμική κάποιων παλιότερων επιτυχιών του, αλλά αυτό θα κριθεί καλύτερα μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Η μη ικανοποίηση της περιέργειας για περισσότερα καινούρια κομμάτια μαζί με την έλλειψη ποικιλίας στις διασκευές και στο συνολικό πρόγραμμα ήταν τα μοναδικά μειονεκτήματα της συναυλίας. Μιας κατά τ’ άλλα απολαυστικής και χορταστικής συναυλίας, όπως μας έχει συνηθίσει ο Γιάννης Χαρούλης.
Το κατάμεστο μεγάλο θέατρο συνέβαλε στη δημιουργία μιας πολύ ωραίας ατμόσφαιρας, που δεν φθάρθηκε από τις λίγες στάλες βροχής που έκαναν την εμφάνισή τους στο μέσο περίπου της συναυλίας για μερικά λεπτά. Ο Γιάννης Χαρούλης έχει καταφέρει να γίνει αγαπητός από ένα ευρύ κοινό ερμηνεύοντας κυρίως τραγούδια άλλων και στις συναυλίες του συχνά επιλέγει να συμπεριλάβει αρκετές διασκευές. Από την πρώτη κατηγορία τραγουδιών την τιμητική του είχε – όπως κάθε φορά – ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος έχει προσφέρει μερικά από τα πιο όμορφα και αγαπητά τραγούδια στο ρεπερτόριό του (‘Το Σκουλαρίκι’, ‘Ουρά Του Αλόγου’). Ακούσαμε επίσης το ‘Της Λήθης Το Πηγάδι’ του Μ. Πασχαλίδη, ενώ δεν έλειψε το αγαπημένο τραγούδι των Χαΐνηδων, ‘Ο Ακροβάτης’. Σε κάποιες απ’ τις διασκευές, το κοινό συμμετείχε πιο ενεργά απ’ όσο στα περισσότερα άλλα τραγούδια (‘Σου Μιλώ Και Κοκκινίζεις’, ‘Βασιλική’). Το ‘Μαλαματένια Λόγια’ είναι ίσως η μόνη διασκευή που συνηθίζει να παίζει και απουσίασε το βράδυ αυτό. Ίσως την κράτησε για τη δεύτερη μέρα.
Τα καινούρια τραγούδια που σύντομα θα κυκλοφορήσουν δημιουργήθηκαν σε συνεργασία με τον συνθέτη Λουκά Θάνο (που είχε γράψει τραγούδια και για το Νίκο Ξυλούρη) και τα λιγοστά δείγματα που τελικά επιλέχθηκαν να παρουσιαστούν ζωντανά ήταν σε στίχους του Κωστή Παλαμά. Το ένα από αυτά προέρχεται από τον Δωδεκάλογο Του Γύφτου («Από μια πατρίδα εγώ είμαι, κι όσο κι αν το λησμονώ, πάω προς μια πατρίδα πάω, μια για πάντα να σταθώ») και συνοδεύτηκε από μια μικρή αναφορά στο προσφυγικό. Στο άλλο υπάρχουν μερικοί στίχοι από το ποίημα ‘Το Σπίτι Που Γεννήθηκα’.
Τα νέα τραγούδια δε φάνηκαν να έχουν τη δυναμική κάποιων παλιότερων επιτυχιών του, αλλά αυτό θα κριθεί καλύτερα μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Η μη ικανοποίηση της περιέργειας για περισσότερα καινούρια κομμάτια μαζί με την έλλειψη ποικιλίας στις διασκευές και στο συνολικό πρόγραμμα ήταν τα μοναδικά μειονεκτήματα της συναυλίας. Μιας κατά τ’ άλλα απολαυστικής και χορταστικής συναυλίας, όπως μας έχει συνηθίσει ο Γιάννης Χαρούλης.