Τι θ' ακούσεις:
Electronic, Deep house, Experimental house
Τραγούδια που πρέπει ν' ακούσεις:
No, History Lesson, The Governor
Βαθμολογία: 8/ 10
“Ya dijimos no pero el si esta en todo”. "Ήδη είπαμε όχι άλλα το ναι βρίσκεται στα πάντα". Αυτά τα λόγια θα πρωτοαντικρίσει κανείς αν κρατήσει το άλμπουμ του Jaar στα χέρια του. Mία αναφορά στο δημοψήφισμα του 1988 στη Χιλή με το οποίο οι πολίτες έθεσαν το τέλος στην αιματηρή δικτατορία (αξίζει να προσθέσεις στο watchlist σου τη βιογραφική ταινία “No” του 2012 όπου πρωταγωνιστεί ο Gael García Bernal). Όπως σωστά έχεις καταλάβει ο Χιλιανός- Αμερικάνος παραγωγός στο συγκεκριμένο άλμπουμ δεν ενδιαφέρθηκε τόσο για τη δημιουργία dance κομματιών που θα του εξασφαλίσουν μία θέση στο airplay, αλλά στην μετουσίωση των κοινωνικο-πολιτικών του προβληματισμών στο μουσικό σώμα.
Εν ολίγοις, ο Jaar θέλει να μας επισημάνει ή να μας υπενθυμίσει ότι η δυνατότητα της δήθεν παρρησίας που μας προσφέρεται με τη διαδικασία της ψηφοφορίας είναι ένα τρικ ώστε να νιώθουμε πως η γνώμη μας μετράει, ενώ στην πραγματικότητα, κάθε συλλογική επιθυμία που αντιβαίνει στις βλέψεις της πολιτικής ηγεσίας, εν τέλει ανατρέπεται με έναν παραπλανητικά δημοκρατικό τρόπο.
Μιλάμε για ένα άλμπουμ στοχαστικό, ποιητικό (και ποιοτικό) για υπομονετικούς ακροατές καθώς δε θα θεωρούσα ότι κυλάει ιδιαιτέρως εύκολα. Απαιτεί αρκετή επανάληψη και συγκέντρωση προκειμένου να εκτιμηθεί. Το εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου είναι το εντεκάλεπτης διάρκειας “Killing Time”, το οποίο είτε θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον με τους μυστηριώδεις ήχους των καθρεφτών που σπάνε και των σημαιών που σκίζουν τον αέρα, είτε θα σε κάνουν να παρατήσεις το άλμπουμ. Δεν γίνεται όμως να αγνοήσεις το σκοτεινό “The Governor” ένα μείγμα electro και post-punk καθώς και το “No” το οποίο αποτελεί το μοναδικό κομμάτι που χρησιμοποιεί samples - είπαμε, ο Nico είχε αστείρευτη έμπνευση για το συγκεκριμένο και δεν χρειάστηκε να προσφύγει σε μουσικά δάνεια.
Kι ενώ μετά το πρώτο play το άλμπουμ σου φαίνεται αδιάφορο, σε δεύτερη ακρόαση, σαν τις σειρήνες της μυθολογίας, καταφέρνει να σε δέσει σε μία καρέκλα και να σε μαγέψει με τις αλλόκοτες μουσικές του αντιθέσεις. Άλλοτε θα σε υπνωτίσει με τα downtempo electro κομμάτια, άλλοτε θα σε κάνει να κλείσεις τα μάτια και να φανταστείς ότι βρίσκεσαι σ' ένα κατάμεστο club. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σε βάλει σε σκέψεις και ιστορικές αναζητήσεις. Μιλώντας γι' αυτό, ακολουθεί το “History Lesson” στο οποίο παραδίδονται ταχύρυθμα μαθήματα ιστορίας με μία σύγχρονη μέθοδο, απλή και περιεκτική σε ένα κομμάτι που ο 50's χαλαρός ρυθμός διακόπτεται στο τέλος από guitar riffs: “Chapter one: We fucked up/Chapter two: We did it again, and again, and again, and again/Chapter three: We didn’t say sorry”. Στο κομμάτι “Three sides of Nazareth” ακούμε αποσπάσματα της συνομιλίας του Nico σε μικρή ηλικία με τον πατέρα του, Alfredo Jaar, για την επίθεση λιονταριών σε ένα άγαλμα. Άλλωστε, ως γνωστόν, ο πατέρας του έχει αποτελέσει πολλάκις πηγή έμπνευσης για τον παραγωγό.
O Jaar δήλωσε ότι προχώρησε στην κυκλοφορία του 'Sirens' κρατώντας αρκετές επιφυλάξεις όσον αφορά την αποδοχή του από το κοινό, καθώς γνώριζε ότι ήθελε να δώσει αυτή την φορά κάτι διαφορετικό, πιο ουσιώδες και προσωπικό. Κι όπως ο ίδιος σε ένα live dj set του στο Museum of memory and human rights στην Χιλή αισθάνθηκε ότι το φάντασμα του Αουγούστο Πινοσέτ πλανάται ακόμη στη Χιλιανή κοινωνία, έτσι κι εμείς θεωρούμε ότι το εν λόγω άλμπουμ θα αποτελέσει έναν σταθμό για τον παραγωγό που πρόκειται να ακούμε για πολύ πολύ καιρό.
Εν ολίγοις, ο Jaar θέλει να μας επισημάνει ή να μας υπενθυμίσει ότι η δυνατότητα της δήθεν παρρησίας που μας προσφέρεται με τη διαδικασία της ψηφοφορίας είναι ένα τρικ ώστε να νιώθουμε πως η γνώμη μας μετράει, ενώ στην πραγματικότητα, κάθε συλλογική επιθυμία που αντιβαίνει στις βλέψεις της πολιτικής ηγεσίας, εν τέλει ανατρέπεται με έναν παραπλανητικά δημοκρατικό τρόπο.
Μιλάμε για ένα άλμπουμ στοχαστικό, ποιητικό (και ποιοτικό) για υπομονετικούς ακροατές καθώς δε θα θεωρούσα ότι κυλάει ιδιαιτέρως εύκολα. Απαιτεί αρκετή επανάληψη και συγκέντρωση προκειμένου να εκτιμηθεί. Το εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου είναι το εντεκάλεπτης διάρκειας “Killing Time”, το οποίο είτε θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον με τους μυστηριώδεις ήχους των καθρεφτών που σπάνε και των σημαιών που σκίζουν τον αέρα, είτε θα σε κάνουν να παρατήσεις το άλμπουμ. Δεν γίνεται όμως να αγνοήσεις το σκοτεινό “The Governor” ένα μείγμα electro και post-punk καθώς και το “No” το οποίο αποτελεί το μοναδικό κομμάτι που χρησιμοποιεί samples - είπαμε, ο Nico είχε αστείρευτη έμπνευση για το συγκεκριμένο και δεν χρειάστηκε να προσφύγει σε μουσικά δάνεια.
Kι ενώ μετά το πρώτο play το άλμπουμ σου φαίνεται αδιάφορο, σε δεύτερη ακρόαση, σαν τις σειρήνες της μυθολογίας, καταφέρνει να σε δέσει σε μία καρέκλα και να σε μαγέψει με τις αλλόκοτες μουσικές του αντιθέσεις. Άλλοτε θα σε υπνωτίσει με τα downtempo electro κομμάτια, άλλοτε θα σε κάνει να κλείσεις τα μάτια και να φανταστείς ότι βρίσκεσαι σ' ένα κατάμεστο club. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σε βάλει σε σκέψεις και ιστορικές αναζητήσεις. Μιλώντας γι' αυτό, ακολουθεί το “History Lesson” στο οποίο παραδίδονται ταχύρυθμα μαθήματα ιστορίας με μία σύγχρονη μέθοδο, απλή και περιεκτική σε ένα κομμάτι που ο 50's χαλαρός ρυθμός διακόπτεται στο τέλος από guitar riffs: “Chapter one: We fucked up/Chapter two: We did it again, and again, and again, and again/Chapter three: We didn’t say sorry”. Στο κομμάτι “Three sides of Nazareth” ακούμε αποσπάσματα της συνομιλίας του Nico σε μικρή ηλικία με τον πατέρα του, Alfredo Jaar, για την επίθεση λιονταριών σε ένα άγαλμα. Άλλωστε, ως γνωστόν, ο πατέρας του έχει αποτελέσει πολλάκις πηγή έμπνευσης για τον παραγωγό.
O Jaar δήλωσε ότι προχώρησε στην κυκλοφορία του 'Sirens' κρατώντας αρκετές επιφυλάξεις όσον αφορά την αποδοχή του από το κοινό, καθώς γνώριζε ότι ήθελε να δώσει αυτή την φορά κάτι διαφορετικό, πιο ουσιώδες και προσωπικό. Κι όπως ο ίδιος σε ένα live dj set του στο Museum of memory and human rights στην Χιλή αισθάνθηκε ότι το φάντασμα του Αουγούστο Πινοσέτ πλανάται ακόμη στη Χιλιανή κοινωνία, έτσι κι εμείς θεωρούμε ότι το εν λόγω άλμπουμ θα αποτελέσει έναν σταθμό για τον παραγωγό που πρόκειται να ακούμε για πολύ πολύ καιρό.
Σχετικό θέμα