Σήμερα εγκαινιάζουμε μια σειρά άρθρων με τραγούδια που εμφανίζονται σε αστυνομικά μυθιστορήματα. Παρέα τους προστίθενται τραγούδια εμπνευσμένα από τις μουσικές και όχι μόνο αναφορές του συγγραφέα.
Ξεκίνημα με το βιβλίο «Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους» του Ian Rankin που πρωτοκυκλοφόρησε το 2008 στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Αλεξάνδρας Κονταξάκη.
Πρωτότυπη έκδοση: “Exit Music”, Orion Books, Σεπτέμβριος 2007.
Η υπόθεση
Στο βιβλίο παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες του επιθεωρητή της αστυνομίας του Εδιμβούργου Τζον Ρέμπους πριν τη συνταξιοδότησή του (η οποία – ευτυχώς– αποδείχτηκε ιδιαίτερα σύντομη). Σε αυτό το διάστημα, ο Ρέμπους καταφέρνει με το μοναδικό του ταμπεραμέντο να έρθει σε σύγκρουση με τους ανωτέρους του και να τεθεί σε διαθεσιμότητα. Κι όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της έρευνας για τη δολοφονία ενός αντικαθεστωτικού Ρώσου ποιητή, με –φαινομενική, τουλάχιστον– εμπλοκή Ρώσων επιχειρηματιών που προσπαθούν να αναπτύξουν δραστηριότητα στη Σκωτία.
Εισαγωγικά στοιχεία
Ο επιθεωρητής Ρέμπους είναι της «παλιά σχολής», γενικά αλλά και μουσικά. Αγαπά τη σκοτεινή και μελαγχολική μουσική. Στους αγαπημένους του καλλιτέχνες συγκαταλέγονται σε τυχαία σειρά οι John Martyn, Rory Gallagher, Jackie Leven, Led Zepellin, Van Morrison, Leonard Cohen και The Rolling Stones, τους οποίους προτιμά από τους Beatles.
Ακόμη, προτιμά το βινύλιο, παρότι πλέον διαθέτει cd player, αν και βέβαια πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να αποφασίσει να το αποκτήσει. Ωστόσο, δεν έχει επιχειρήσει ακόμα το πέρασμα στην ψηφιακή εποχή του mp3. Ισχυρίζεται ότι δεν ακολουθεί τις επιταγές της μόδας και τη νοοτροπίας της αγέλης. Ποιος μπορεί να τον αδικήσει; Θέλει να μπορεί να βλέπει το εξώφυλλο ενός δίσκους και να διαβάζει το βιβλιαράκι με τους στίχους. Όπως λέει χαρακτηριστικά: «ένα καλό άλμπουμ πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των επιμέρους μερών του».
Παρόλα αυτά, θα λάβει από την αρκετά νεαρότερη συνάδελφό του Σιβόν ένα iPod ως δώρο και «μουσική υπόκρουση» της συνταξιοδότησής του φορτωμένο με μουσικές των Rolling Stones, Who, Wishbone Ash, John Martyn, Jackie Leven και Hawkwind. Παρά το πρώτο ξάφνιασμα, ο Ρέμπους δεν αργεί ιδιαίτερα να εξοικειωθεί με την τεχνολογία και συνδέει μάλιστα το iPod με το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου του. Το πρώτο τραγούδι που ακούει; “Sinner Boy” του Rory Gallagher. Old habits die hard...
Τα τραγούδια
01. Steven Lindsay - Submarine
02. John Hiatt - Lift up Every Stone
03. Razorlight - Golden Touch
04. Primal Scream - Sometimes I Feel So Lonely
05. Randy Newman - Jolly Coppers on Parade
06. Randy Newman - You Can't Fool The Fat Man
07. King Crimson - Moonchild
08. Peter Hammill - If I Could
09. Caravan - In the Land of Grey and Pink
10. Pentangle - Light Flight
11. Bert Jansch & John Renbourn - Stepping Stones
12. The Velvet Underground - The Gift
13. The Who - Endless Wire
14. Johnny Cash - San Quentin (Live from Prison)
15. John Martyn - Some People Are Crazy
16. John Martyn - Grace and Danger
17. John Martyn - Johnny Too Bad
18. Talking Heads - Cities
19. Rory Gallagher - Big Guns
20. Rory Gallagher - Bad Penny
21. Rory Gallagher - Kickback City
22. Rory Gallagher - Sinner Boy
23. Leonard Cohen - Don't Go Home With Your Hard-on
24. Leonard Cohen - True Love Leaves No Traces
Αναλυτικότερα
Steven Lindsay - Submarine
Ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου (“Exit Music”) παραπέμπει στον ομώνυμο δίσκο του Σκωτσέζου Steven Lindsay που κυκλοφόρησε το 2004. Ορισμένες φορές αποδίδεται λανθασμένα –αν και όχι εντελώς άστοχα– στο τραγούδι “Exit Music (For a Film)” των Radiohead από το “OK Computer” του 1997. Ακόμα και τα λήμματα της wikipedia επαναλαμβάνουν αυτό το λάθος, αλλά μην παρασυρθείτε!
* Bonus: Διαβάστε την επιστολή που έστειλε ο Ian Rankin στο Quietus σχετικά με την προπαραγγελία της ειδικής έκδοσης του “The King of Limbs” των Radiohead. Η απόγνωση και ο ... παραλογισμός ενός φαν! Εξάλλου, ο Rankin έχει ομολογήσει ότι το “Kid A” και το “Amnesiac” αποτέλεσαν μόνιμη ακρόαση κατά τη συγγραφή τριών βιβλίων του.
Για να επιστρέψουμε στο τραγούδι μας, ο Steven Lindsay υπήρξε frontman στο σκωτσέζικο συγκρότημα The Big Dish και συνεργάστηκε το 2005 με τον Craig Armstrong για το single “Breakdown”. Το “Submarine” επελέγη καθαρά λόγω της υποκειμενικής συμπάθειάς μου.
* Trivia: Ο Rankin ζήτησε την άδεια του Steven Lindsay για να χρησιμοποιήσει τον τίτλο, καθώς ταίριαζε τόσο στην συνταξιοδότηση του Ρέμπους όσο και στην τότε ενδεχόμενη αποχώρηση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Χαριτολογώντας δήλωσε σε μια συνέντευξή του ότι, αν ο Lindsay είχε αρνηθεί, θα ονόμαζε το βιβλίο “Inspector Rebus and the Deathly Hallows”.
John Hiatt - Lift up Every Stone
Ο δίσκος “Crossing Muddy Waters” του Αμερικανού John Hiatt έπαιζε στο cd player του Ρέμπους. Το τραγούδι θα μπορούσε να μιλάει για τη θητεία του Ρέμπους στην αστυνομία, για όλες τις πέτρες που είχε σηκώσει ώστε να εξετάσει την παραμικρή λεπτομέρεια κάθε υπόθεσης. Βέβαια, ο Hiatt μάζευε τις πέτρες για να χτίσει έναν τοίχο (καμιά σχέση με τον τοίχο του Trump και των ομοίων του ...)
Razorlight - Golden Touch
Primal Scream - Sometimes I Feel So Lonely
Στις επί τόπου ανακρίσεις μαρτύρων ο Ρέμπους συναναστρέφεται με νεαρούς που είχαν στη μουσική τους συλλογή cds των Kaiser Chiefs, Razorlight, Killers, Strokes, White Stripes και Primal Scream. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύεται να τα αναγνωρίσει. Όπως δυσκολεύτηκα κι εγώ για να επιλέξω δυο χαρακτηριστικά δείγματα για λόγους ποικιλίας.
Randy Newman - Jolly Coppers on Parade
Randy Newman - You Can't Fool The Fat Man
Ο δίσκος “Little Criminals” του Αμερικανού Randy Newman παίζει στο πικάπ του Ρέμπους όταν τηλεφωνεί στη Σιβόν. Το “Jolly Coppers on Parade” τραβάει την προσοχή της συναδέλφου του. Ο τίτλος ακούγεται ενδεχομένως περιπαικτικός για το ... σινάφι τους, αλλά δε στέκονται παραπάνω. Άλλωστε κι ο ίδιος ο Newman έκανε ορισμένες «περίεργες» δηλώσεις για το συγκεκριμένο τραγούδι.
Το επόμενο είναι ένα τραγούδι του Newman που ο Ρέμπους ομολογεί ότι του αρέσει. Ίσως διακρίνει κάποια στοιχεία του εαυτού του στους στίχους του.
Όμως, λίγο αργότερα ο Ρέμπους αποφασίζει ότι ο Newman είναι υπερβολικά κεφάτος και φλερτάρει με το ενδεχόμενο να δοκιμάσει έναν δίσκο των King Crimson ή του Peter Hammill. Τελικώς το απορρίπτει και προτιμά τη γλυκιά σιωπή. Όχι όμως εμείς, που δοκιμάζουμε να μαντέψουμε τις πιθανές επιλογές του Ρέμπους:
King Crimson - Moonchild
Peter Hammill - If I Could
Στην ανάκριση ενός νεαρού φοιτητή, ονόματι Τζέντρι, –που δε σπούδαζε αρχαιολογία!– ο Ρέμπους σοκάρεται όταν ακούει τους Βρετανούς Caravan της νιότης του, ενώ ανάμεσα στα βινύλια αναγνωρίζει εξώφυλλα από δίσκους των Fairport Convention, Davey Graham και Pentangle. Ας πάρουμε μια γεύση:
Caravan - In the Land of Grey and Pink
Pentangle - Light Flight
Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ο Τζέντρι αρχίζει να «γρατζουνάει» στην εξάχορδη ακουστική του κιθάρα την μελωδία του:
Bert Jansch & John Renbourn - Stepping Stones
Φεύγοντας ο Ρέμπους λαμβάνει ως δώρο ένα cd demo του Τζέντρι με τα τραγούδια: “Meg’s Mons”, “Minstrel in Pain” και “Reverend Walker Blues”. Παρότι φαίνεται να εκτιμά τη δουλειά του νεαρού τραγουδοποιού, δεν έχουμε κάποιο περαιτέρω στοιχείο για το μουσικό ύφος των τραγουδιών του.
Ο Ρέμπους θυμάται το πρώτο του ηχοσύστημα στο οποίο το ένα ηχείο κάηκε πάνω στον μήνα. Κι υπήρχε ένα τραγούδι που δεν μπορούσε να ακούσει κανονικά, μιας και τα φωνητικά και η μουσική είναι ηχογραφημένα σε διαφορετικά κανάλια. Έπρεπε να επιλέγει, λοιπόν, ανάμεσα στη διήγηση του John Cale και την κιθάρα του Lou Reed.
The Velvet Underground - The Gift
The Who - Endless Wire
Ο Ρέμπους δεν καταλαβαίνει τον τίτλο του δίσκου, αλλά τουλάχιστον έχει το βιβλιαράκι με τους στίχους και μπορεί να συνεχίσει να προσπαθεί. Τώρα σκέφτεστε ότι μια διαδικτυακή αναζήτηση θα φέρει σίγουρα την απάντηση. Για επιχειρήστε το, λοιπόν!
Johnny Cash - San Quentin
John Martyn - Some People Are Crazy
John Martyn - Grace and Danger
John Martyn - Johnny Too Bad
Όταν έρχεται η ώρα να ανοίξει την επανέκδοση του “Live at San Quentin” του Johnny Cash, ο Ρέμπους αντιλαμβάνεται ότι δεν ήταν η κατάλληλη επιλογή. Έτσι, προτιμά το “Grace and Danger” του Βρετανού John Martyn. Έναν από τους σημαντικότερους δίσκους με θέμα το χωρισμό, όπως συνηθίζει να θυμάται. Και παρότι έχει αφήσει τους χωρισμούς πίσω του πια (;), σηκώνει το ποτήρι του ουίσκι όταν φτάνει η ώρα του “Johnny Too Bad” που διηγείται ένα κομμάτι της ιστορίας της ζωής του.
Οδηγώντας στο Εδιμβούργο, ο Ρέμπους απορεί που οι Talking Heads έφτασαν να αποκαλούν «μικρή πόλη» το Λονδίνο!
Talking Heads - Cities
Rory Gallagher - Big Guns
Rory Gallagher - Bad Penny
Rory Gallagher - Kickback City
Rory Gallagher - Sinner Boy
Η κορύφωση της ιστορίας του βιβλίου φτάνει υπό τους ήχους του Rory Gallagher και πολύ ουίσκι. Η αγάπη του Ρέμπους (αλλά και του Rankin) για τον Gallagher δεν κρύβεται, άλλωστε. Τον ακολουθεί ο Jackie Leven και οι Led Zeppelin (που θα ακούσουμε σε κάποια από τα επόμενα βιβλία).
* Trivia: Ο Ian Rankin συμμετείχε σε μια πολύ ιδιαίτερη συλλογή εμπνευσμένη από τον Rory Gallagher που κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο “Kickback City” τον Οκτώβριο του 2013. Σε αυτή θα βρείτε δύο cds με τραγούδια του Gallagher που μιλούν για εγκλήματα, μια νουβέλα του Ian Rankin με τίτλο “The Lie Factory” σε εικονογράφηση του Timothy Truman και το audiobook της νουβέλας σε ανάγνωση του Aidan Quinn.
Αργότερα, στο αυτοκίνητο ο Ρέμπους δοκιμάζει να ακούσει Tom Waits, αλλά η τραχιά φωνή τού αποσπά την προσοχή και προτιμά ξανά τη γλυκιά σιωπή.
Leonard Cohen - Don't Go Home With Your Hard-on
Leonard Cohen - True Love Leaves No Traces
Θα μπορούσαν να αποτελέσουν spoilers για την υπόθεση (ίσως και μόνο η παρουσία τους εδώ να είναι spoiler), γι’ αυτό δεν αποκαλύπτω κάτι περισσότερο. Και τα δύο τραγούδια βρίσκονται στο δίσκο “Death of a Ladies' Man” του 1977. Ο Ρέμπους αγωνίστηκε αρκετά για να μην ακούσει Leonard Cohen, κάτι που πιθανότατα θα επιδείνωνε την άσχημη ψυχολογική του κατάσταση. Εμείς, ωστόσο, παίρνουμε απόσταση από τέτοια σχόλια και κλείνουμε τη λίστα μας με τον Καναδό να τραγουδά για την αγάπη που δεν αφήνει ίχνη, αλλά χάνεται μέσα στις αγκαλιές.
Ξεκίνημα με το βιβλίο «Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους» του Ian Rankin που πρωτοκυκλοφόρησε το 2008 στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Αλεξάνδρας Κονταξάκη.
Πρωτότυπη έκδοση: “Exit Music”, Orion Books, Σεπτέμβριος 2007.
Η υπόθεση
Στο βιβλίο παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες του επιθεωρητή της αστυνομίας του Εδιμβούργου Τζον Ρέμπους πριν τη συνταξιοδότησή του (η οποία – ευτυχώς– αποδείχτηκε ιδιαίτερα σύντομη). Σε αυτό το διάστημα, ο Ρέμπους καταφέρνει με το μοναδικό του ταμπεραμέντο να έρθει σε σύγκρουση με τους ανωτέρους του και να τεθεί σε διαθεσιμότητα. Κι όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της έρευνας για τη δολοφονία ενός αντικαθεστωτικού Ρώσου ποιητή, με –φαινομενική, τουλάχιστον– εμπλοκή Ρώσων επιχειρηματιών που προσπαθούν να αναπτύξουν δραστηριότητα στη Σκωτία.
Εισαγωγικά στοιχεία
Ο επιθεωρητής Ρέμπους είναι της «παλιά σχολής», γενικά αλλά και μουσικά. Αγαπά τη σκοτεινή και μελαγχολική μουσική. Στους αγαπημένους του καλλιτέχνες συγκαταλέγονται σε τυχαία σειρά οι John Martyn, Rory Gallagher, Jackie Leven, Led Zepellin, Van Morrison, Leonard Cohen και The Rolling Stones, τους οποίους προτιμά από τους Beatles.
Ακόμη, προτιμά το βινύλιο, παρότι πλέον διαθέτει cd player, αν και βέβαια πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να αποφασίσει να το αποκτήσει. Ωστόσο, δεν έχει επιχειρήσει ακόμα το πέρασμα στην ψηφιακή εποχή του mp3. Ισχυρίζεται ότι δεν ακολουθεί τις επιταγές της μόδας και τη νοοτροπίας της αγέλης. Ποιος μπορεί να τον αδικήσει; Θέλει να μπορεί να βλέπει το εξώφυλλο ενός δίσκους και να διαβάζει το βιβλιαράκι με τους στίχους. Όπως λέει χαρακτηριστικά: «ένα καλό άλμπουμ πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των επιμέρους μερών του».
Παρόλα αυτά, θα λάβει από την αρκετά νεαρότερη συνάδελφό του Σιβόν ένα iPod ως δώρο και «μουσική υπόκρουση» της συνταξιοδότησής του φορτωμένο με μουσικές των Rolling Stones, Who, Wishbone Ash, John Martyn, Jackie Leven και Hawkwind. Παρά το πρώτο ξάφνιασμα, ο Ρέμπους δεν αργεί ιδιαίτερα να εξοικειωθεί με την τεχνολογία και συνδέει μάλιστα το iPod με το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου του. Το πρώτο τραγούδι που ακούει; “Sinner Boy” του Rory Gallagher. Old habits die hard...
Τα τραγούδια
01. Steven Lindsay - Submarine
02. John Hiatt - Lift up Every Stone
03. Razorlight - Golden Touch
04. Primal Scream - Sometimes I Feel So Lonely
05. Randy Newman - Jolly Coppers on Parade
06. Randy Newman - You Can't Fool The Fat Man
07. King Crimson - Moonchild
08. Peter Hammill - If I Could
09. Caravan - In the Land of Grey and Pink
10. Pentangle - Light Flight
11. Bert Jansch & John Renbourn - Stepping Stones
12. The Velvet Underground - The Gift
13. The Who - Endless Wire
14. Johnny Cash - San Quentin (Live from Prison)
15. John Martyn - Some People Are Crazy
16. John Martyn - Grace and Danger
17. John Martyn - Johnny Too Bad
18. Talking Heads - Cities
19. Rory Gallagher - Big Guns
20. Rory Gallagher - Bad Penny
21. Rory Gallagher - Kickback City
22. Rory Gallagher - Sinner Boy
23. Leonard Cohen - Don't Go Home With Your Hard-on
24. Leonard Cohen - True Love Leaves No Traces
Αναλυτικότερα
Steven Lindsay - Submarine
Ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου (“Exit Music”) παραπέμπει στον ομώνυμο δίσκο του Σκωτσέζου Steven Lindsay που κυκλοφόρησε το 2004. Ορισμένες φορές αποδίδεται λανθασμένα –αν και όχι εντελώς άστοχα– στο τραγούδι “Exit Music (For a Film)” των Radiohead από το “OK Computer” του 1997. Ακόμα και τα λήμματα της wikipedia επαναλαμβάνουν αυτό το λάθος, αλλά μην παρασυρθείτε!
* Bonus: Διαβάστε την επιστολή που έστειλε ο Ian Rankin στο Quietus σχετικά με την προπαραγγελία της ειδικής έκδοσης του “The King of Limbs” των Radiohead. Η απόγνωση και ο ... παραλογισμός ενός φαν! Εξάλλου, ο Rankin έχει ομολογήσει ότι το “Kid A” και το “Amnesiac” αποτέλεσαν μόνιμη ακρόαση κατά τη συγγραφή τριών βιβλίων του.
Για να επιστρέψουμε στο τραγούδι μας, ο Steven Lindsay υπήρξε frontman στο σκωτσέζικο συγκρότημα The Big Dish και συνεργάστηκε το 2005 με τον Craig Armstrong για το single “Breakdown”. Το “Submarine” επελέγη καθαρά λόγω της υποκειμενικής συμπάθειάς μου.
* Trivia: Ο Rankin ζήτησε την άδεια του Steven Lindsay για να χρησιμοποιήσει τον τίτλο, καθώς ταίριαζε τόσο στην συνταξιοδότηση του Ρέμπους όσο και στην τότε ενδεχόμενη αποχώρηση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Χαριτολογώντας δήλωσε σε μια συνέντευξή του ότι, αν ο Lindsay είχε αρνηθεί, θα ονόμαζε το βιβλίο “Inspector Rebus and the Deathly Hallows”.
John Hiatt - Lift up Every Stone
Ο δίσκος “Crossing Muddy Waters” του Αμερικανού John Hiatt έπαιζε στο cd player του Ρέμπους. Το τραγούδι θα μπορούσε να μιλάει για τη θητεία του Ρέμπους στην αστυνομία, για όλες τις πέτρες που είχε σηκώσει ώστε να εξετάσει την παραμικρή λεπτομέρεια κάθε υπόθεσης. Βέβαια, ο Hiatt μάζευε τις πέτρες για να χτίσει έναν τοίχο (καμιά σχέση με τον τοίχο του Trump και των ομοίων του ...)
Razorlight - Golden Touch
Primal Scream - Sometimes I Feel So Lonely
Στις επί τόπου ανακρίσεις μαρτύρων ο Ρέμπους συναναστρέφεται με νεαρούς που είχαν στη μουσική τους συλλογή cds των Kaiser Chiefs, Razorlight, Killers, Strokes, White Stripes και Primal Scream. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύεται να τα αναγνωρίσει. Όπως δυσκολεύτηκα κι εγώ για να επιλέξω δυο χαρακτηριστικά δείγματα για λόγους ποικιλίας.
Randy Newman - Jolly Coppers on Parade
Randy Newman - You Can't Fool The Fat Man
Ο δίσκος “Little Criminals” του Αμερικανού Randy Newman παίζει στο πικάπ του Ρέμπους όταν τηλεφωνεί στη Σιβόν. Το “Jolly Coppers on Parade” τραβάει την προσοχή της συναδέλφου του. Ο τίτλος ακούγεται ενδεχομένως περιπαικτικός για το ... σινάφι τους, αλλά δε στέκονται παραπάνω. Άλλωστε κι ο ίδιος ο Newman έκανε ορισμένες «περίεργες» δηλώσεις για το συγκεκριμένο τραγούδι.
Το επόμενο είναι ένα τραγούδι του Newman που ο Ρέμπους ομολογεί ότι του αρέσει. Ίσως διακρίνει κάποια στοιχεία του εαυτού του στους στίχους του.
Όμως, λίγο αργότερα ο Ρέμπους αποφασίζει ότι ο Newman είναι υπερβολικά κεφάτος και φλερτάρει με το ενδεχόμενο να δοκιμάσει έναν δίσκο των King Crimson ή του Peter Hammill. Τελικώς το απορρίπτει και προτιμά τη γλυκιά σιωπή. Όχι όμως εμείς, που δοκιμάζουμε να μαντέψουμε τις πιθανές επιλογές του Ρέμπους:
King Crimson - Moonchild
Peter Hammill - If I Could
Στην ανάκριση ενός νεαρού φοιτητή, ονόματι Τζέντρι, –που δε σπούδαζε αρχαιολογία!– ο Ρέμπους σοκάρεται όταν ακούει τους Βρετανούς Caravan της νιότης του, ενώ ανάμεσα στα βινύλια αναγνωρίζει εξώφυλλα από δίσκους των Fairport Convention, Davey Graham και Pentangle. Ας πάρουμε μια γεύση:
Caravan - In the Land of Grey and Pink
Pentangle - Light Flight
Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ο Τζέντρι αρχίζει να «γρατζουνάει» στην εξάχορδη ακουστική του κιθάρα την μελωδία του:
Bert Jansch & John Renbourn - Stepping Stones
Φεύγοντας ο Ρέμπους λαμβάνει ως δώρο ένα cd demo του Τζέντρι με τα τραγούδια: “Meg’s Mons”, “Minstrel in Pain” και “Reverend Walker Blues”. Παρότι φαίνεται να εκτιμά τη δουλειά του νεαρού τραγουδοποιού, δεν έχουμε κάποιο περαιτέρω στοιχείο για το μουσικό ύφος των τραγουδιών του.
Ο Ρέμπους θυμάται το πρώτο του ηχοσύστημα στο οποίο το ένα ηχείο κάηκε πάνω στον μήνα. Κι υπήρχε ένα τραγούδι που δεν μπορούσε να ακούσει κανονικά, μιας και τα φωνητικά και η μουσική είναι ηχογραφημένα σε διαφορετικά κανάλια. Έπρεπε να επιλέγει, λοιπόν, ανάμεσα στη διήγηση του John Cale και την κιθάρα του Lou Reed.
The Velvet Underground - The Gift
The Who - Endless Wire
Ο Ρέμπους δεν καταλαβαίνει τον τίτλο του δίσκου, αλλά τουλάχιστον έχει το βιβλιαράκι με τους στίχους και μπορεί να συνεχίσει να προσπαθεί. Τώρα σκέφτεστε ότι μια διαδικτυακή αναζήτηση θα φέρει σίγουρα την απάντηση. Για επιχειρήστε το, λοιπόν!
Johnny Cash - San Quentin
John Martyn - Some People Are Crazy
John Martyn - Grace and Danger
John Martyn - Johnny Too Bad
Όταν έρχεται η ώρα να ανοίξει την επανέκδοση του “Live at San Quentin” του Johnny Cash, ο Ρέμπους αντιλαμβάνεται ότι δεν ήταν η κατάλληλη επιλογή. Έτσι, προτιμά το “Grace and Danger” του Βρετανού John Martyn. Έναν από τους σημαντικότερους δίσκους με θέμα το χωρισμό, όπως συνηθίζει να θυμάται. Και παρότι έχει αφήσει τους χωρισμούς πίσω του πια (;), σηκώνει το ποτήρι του ουίσκι όταν φτάνει η ώρα του “Johnny Too Bad” που διηγείται ένα κομμάτι της ιστορίας της ζωής του.
Οδηγώντας στο Εδιμβούργο, ο Ρέμπους απορεί που οι Talking Heads έφτασαν να αποκαλούν «μικρή πόλη» το Λονδίνο!
Talking Heads - Cities
Rory Gallagher - Big Guns
Rory Gallagher - Bad Penny
Rory Gallagher - Kickback City
Rory Gallagher - Sinner Boy
Η κορύφωση της ιστορίας του βιβλίου φτάνει υπό τους ήχους του Rory Gallagher και πολύ ουίσκι. Η αγάπη του Ρέμπους (αλλά και του Rankin) για τον Gallagher δεν κρύβεται, άλλωστε. Τον ακολουθεί ο Jackie Leven και οι Led Zeppelin (που θα ακούσουμε σε κάποια από τα επόμενα βιβλία).
* Trivia: Ο Ian Rankin συμμετείχε σε μια πολύ ιδιαίτερη συλλογή εμπνευσμένη από τον Rory Gallagher που κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο “Kickback City” τον Οκτώβριο του 2013. Σε αυτή θα βρείτε δύο cds με τραγούδια του Gallagher που μιλούν για εγκλήματα, μια νουβέλα του Ian Rankin με τίτλο “The Lie Factory” σε εικονογράφηση του Timothy Truman και το audiobook της νουβέλας σε ανάγνωση του Aidan Quinn.
Αργότερα, στο αυτοκίνητο ο Ρέμπους δοκιμάζει να ακούσει Tom Waits, αλλά η τραχιά φωνή τού αποσπά την προσοχή και προτιμά ξανά τη γλυκιά σιωπή.
Leonard Cohen - Don't Go Home With Your Hard-on
Leonard Cohen - True Love Leaves No Traces
Θα μπορούσαν να αποτελέσουν spoilers για την υπόθεση (ίσως και μόνο η παρουσία τους εδώ να είναι spoiler), γι’ αυτό δεν αποκαλύπτω κάτι περισσότερο. Και τα δύο τραγούδια βρίσκονται στο δίσκο “Death of a Ladies' Man” του 1977. Ο Ρέμπους αγωνίστηκε αρκετά για να μην ακούσει Leonard Cohen, κάτι που πιθανότατα θα επιδείνωνε την άσχημη ψυχολογική του κατάσταση. Εμείς, ωστόσο, παίρνουμε απόσταση από τέτοια σχόλια και κλείνουμε τη λίστα μας με τον Καναδό να τραγουδά για την αγάπη που δεν αφήνει ίχνη, αλλά χάνεται μέσα στις αγκαλιές.