Αυτό ήταν ένα από τα live που προσωπικά είχα κατατάξει στα πλέον σημαντικά της φετινής σεζόν. Η προηγούμενη εμφάνιση του συγκροτήματος, στο πρόσφατο Rockwave και η κυκλοφορία του τελευταίου τους album "11 Short Stories of Pain and Glory" με είχαν κάνει να αδημονώ να ξαναδώ τους Βοστονέζους celtic-folk-punk rockers παρά το ότι δεν είχαν περάσει παρά λίγοι μήνες από την τελευταία τους παρουσία στη χώρα μας. Η μεγάλη πλέον απήχηση των Murphys στο ελληνικό κοινό φαίνεται από το γεγονός ότι επέλεξαν και τη Θεσσαλονίκη εκτός από την Αθήνα για τη φετινή τους περιοδεία για την προώθηση της τελευταίας τους δουλειάς. Το live της Θεσσαλονίκης έγινε sold-out, όπως και της Αθήνας, με αποτέλεσμα να αλλάξει ο χώρος διεξαγωγής της συναυλίας και αντί για το Principal Club Theater του Μύλου να μεταφερθεί στο Βελλίδειο συνεδριακό κέντρο. Ο νέος χώρος αποδείχθηκε αρκούντως ικανοποιητικός αφού και ο ήχος ήταν πολύ καλός αλλά και η αίθουσα του Βελλίδειου απολύτως κατάλληλη, παρά τις αρχικές μου επιφυλάξεις.
Φθάνοντας σχετικά αργοπορημένος (με συνέπεια να μην προλάβω τους Slapshot που άνοιξαν τη βραδιά) διαπίστωσα ότι ο αριθμός των θεατών ξεπερνούσε τις 2.000, γεγονός που φανερώνει πόσο πολύ διψάει η Θεσσαλονίκη για τέτοια live.
Γύρω στις 22:00 και κάτι υπό τους ήχους του παραδοσιακού κέλτικου κομματιού "If The Kids Are United" των Sham 69, τα μέλη των Murphys κατέλαβαν τη σκηνή προκαλώντας κυριολεκτικά φρενίτιδα ενθουσιασμού. Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε, όπως και στο Rockwave, με το "The Boys Are Back" και ο πανικός που επικράτησε από τις πρώτες νότες σε προδιέθετε για το τι θα επακολουθούσε. Το "State Of Massachusetts" που έλαβε τη σκυτάλη κράτησε το tempo στον ίδιο ακριβώς ρυθμό. Η μπάντα, όπως αποδείχθηκε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής της, βρισκόταν σε τρελά κέφια και η αλληλεπίδραση που είχε με το κοινό εκτόξευσε την αδρεναλίνη στα ύψη καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας. Το "Rebels With A Cause" ήταν το πρώτο τραγούδι που παρουσίασαν από την τελευταία τους κυκλοφορία και συγκαταλέγεται αναμφίβολα στα καλύτερά της.
Στη συνέχεια είχαμε βουτιά στο πιο punk παρελθόν με τα "The Warrior’s Code" και το "Sunday Hardcore Matinee". Κάπου εκεί είχαμε τις πρώτες ευχαριστίες προς το κοινό και την πόλη της Θεσσαλονίκης, γεγονός που έκανε ακόμα πιο όμορφη την ούτως ή άλλως υπέροχη ατμόσφαιρα. Το traditional "I Had A Hat", επίσης από τον τελευταίο τους δίσκο έριξε λίγο το ρυθμό, πράγμα που επιβάλλεται σε τέτοιου είδους live αφού είναι φύση αδύνατο να «κοπανιέσαι» κατά το κοινώς λεγόμενο όλη την ώρα. Με τα "God Willing" και "Caps and Bottles" θυμηθήκαμε τους παλιούς old time classic Murphys, τη μπάντα πριν την κάνει ευρύτερα γνωστή ο μέγιστος Martin Scorsese, με το soundtrack του The Departed.
Ο πρέπων φόρος τιμής στην πλουσιότατη ιρλανδική φολκλορική μουσική παράδοση αποδόθηκε με την εκπληκτική απόδοση του "The Wild Rover", ενώ με το "Going Out In Style", επιστρέψαμε στους γνώριμους celtic-rock μελωδικούς ρυθμούς.
Το "The Blood" που ακολούθησε, το πρώτο single του '11 Short Stories of Pain and Glory', αποδόθηκε ίσως και καλύτερα από τη studio εκτέλεση και αποτέλεσε ένα από τα highlights της βραδιάς. Το εν λόγω κομμάτι με την πάροδο των ετών θεωρώ ότι θα αποτελεί ένα από τα πλέον κλασσικά και δυναμικά τραγούδια των Murphys και επαρκή αιτία για να πηγαίνει κανείς σε κάποια από τις συναυλίες τους. "Your Spirit’s Alive" για τη συνέχεια για να χαλαρώσουμε λίγο, πριν τον απόλυτο ύμνο του "You’ll Never Walk Alone", με το feeling που δημιουργήθηκε να είναι μοναδικό. Επειδή έχω ακούσει το εν λόγω κομμάτι από διάφορες μπάντες (και από τους U2 στο Wembley), μπορώ να πω ότι η εκτέλεση των Murphys υπερέχει. Δυναμική και πολύ πιο rock από κάθε άλλη διασκευή, είναι αυτή που κερδίζει τις εντυπώσεις. Και Manchester United να υποστηρίζεις, ακούγοντας το "You’ll Never Walk Alone" από τους Murphys θα γίνεις Liverpool! (Τι; Ακόμα Manchester είσαι;)
Το "First Class Loser" με το μελωδικότατο ρεφρέν έστρωσε το χαλί για το "Johnny I Hardly Knew Ya", που ήταν ίσως και η δυνατότερη στιγμή της συναυλίας: η ευλογία του να είσαι Ιρλανδός σε όλο της το μεγαλείο -όσο και αν έχει υποφέρει αυτό το υπέροχο έθνος- μέσα από το απόλυτο αντιπολεμικό άσμα. Επιστροφή στην τελευταία τους κυκλοφορία με το "Paying My Way", που για μένα αποτέλεσε τη μοναδική αδύναμη στιγμή της βραδιάς. Το punk "Hang ‘Em High" γρήγορα αποκατέστησε την τάξη, ενώ το "Barroom Hero" σε προδιέθετε για τον ύμνο που όλοι περιμέναμε: "Rose Tattoο"… Ό,τι και να πω, ό,τι και να γράψω είναι λίγο. Σπάνια έχω δει σε live κοινό να αντιδρά έτσι και να συμμετέχει τόσο πολύ σε ένα τραγούδι. Ακόμα και τα ίδια τα μέλη της μπάντας έδειχναν έκπληκτα από τον πανικό που προκλήθηκε και πολύ απλά έδωσαν σε εμάς τον πρώτο ρόλο, αφέθηκαν και απόλαυσαν την εκτέλεση του κομματιού από τους Έλληνες fans τους.
"Going Out In Style" για τη συνέχεια, που αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας με τα μουσικά του μέρη να συνοψίζουν τη μίξη της κελτικής παράδοσης με τη rock. Το "Worker’s Song", τελευταίο κομμάτι του κυρίως μέρους της συναυλίας, υπενθύμισε σε όλους μας το αγωνιστικό παρελθόν των Murphys και τα όσα έχουν κάνει τα περασμένα χρόνια για τα μέλη της εργατικής τάξης.
Η προσωρινή τους απόσυρση για το πολυαναμενόμενο encore προκάλεσε ντελίριο που εκφράστηκε με υψωμένες ιρλανδικές σημαίες, ποτήρια μπίρας να αιωρούνται και ένα διαρκές "Let’s go Murphys!". Η επανεμφάνιση με το "I’m Shipping Up To Boston" ήταν ισοπεδωτική και ίσως η κορυφαία στιγμή μιας βραδιάς με πλείστες ανεπανάληπτες στιγμές. Σε αυτές συγκαταλέγεται και το "Kiss Me, I’m Shitfaced", με το κοινό να ανεβαίνει και να γεμίζει τη σκηνή μετά το κάλεσμα της μπάντας, να παραμένει εκεί για να τραγουδήσει μαζί τους και το επόμενο κομμάτι, το "Skinhead On The MTBA", δίνοντας ένα πολύχρωμο τόνο στη γιορτή που είχε στηθεί. Μας αποχαιρέτησαν με το ιδανικό για το τέλος "Until The Next Time" μετά από περίπου 100 λεπτά και έχοντας ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμά τους. Ευελπιστούμε να τους ξαναδούμε όσο πιο σύντομα γίνεται!
Υ.Γ.: Ένα τεράστιο respect στον Ken Casey, μπασίστα, τραγουδιστή και βασικό στυλοβάτη της μπάντας, που όπως και στο Terra Vive, κάθισε υπομονετικά μετά το τέλος του live και υπέγραφε με μεγάλη ευχαρίστηση ό,τι του πήγαινες!
[H φωτογραφία του άρθρου προέρχεται από την επίσημη σελίδα του συγκροτήματος στο Facebook]
Φθάνοντας σχετικά αργοπορημένος (με συνέπεια να μην προλάβω τους Slapshot που άνοιξαν τη βραδιά) διαπίστωσα ότι ο αριθμός των θεατών ξεπερνούσε τις 2.000, γεγονός που φανερώνει πόσο πολύ διψάει η Θεσσαλονίκη για τέτοια live.
Γύρω στις 22:00 και κάτι υπό τους ήχους του παραδοσιακού κέλτικου κομματιού "If The Kids Are United" των Sham 69, τα μέλη των Murphys κατέλαβαν τη σκηνή προκαλώντας κυριολεκτικά φρενίτιδα ενθουσιασμού. Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε, όπως και στο Rockwave, με το "The Boys Are Back" και ο πανικός που επικράτησε από τις πρώτες νότες σε προδιέθετε για το τι θα επακολουθούσε. Το "State Of Massachusetts" που έλαβε τη σκυτάλη κράτησε το tempo στον ίδιο ακριβώς ρυθμό. Η μπάντα, όπως αποδείχθηκε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής της, βρισκόταν σε τρελά κέφια και η αλληλεπίδραση που είχε με το κοινό εκτόξευσε την αδρεναλίνη στα ύψη καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας. Το "Rebels With A Cause" ήταν το πρώτο τραγούδι που παρουσίασαν από την τελευταία τους κυκλοφορία και συγκαταλέγεται αναμφίβολα στα καλύτερά της.
Στη συνέχεια είχαμε βουτιά στο πιο punk παρελθόν με τα "The Warrior’s Code" και το "Sunday Hardcore Matinee". Κάπου εκεί είχαμε τις πρώτες ευχαριστίες προς το κοινό και την πόλη της Θεσσαλονίκης, γεγονός που έκανε ακόμα πιο όμορφη την ούτως ή άλλως υπέροχη ατμόσφαιρα. Το traditional "I Had A Hat", επίσης από τον τελευταίο τους δίσκο έριξε λίγο το ρυθμό, πράγμα που επιβάλλεται σε τέτοιου είδους live αφού είναι φύση αδύνατο να «κοπανιέσαι» κατά το κοινώς λεγόμενο όλη την ώρα. Με τα "God Willing" και "Caps and Bottles" θυμηθήκαμε τους παλιούς old time classic Murphys, τη μπάντα πριν την κάνει ευρύτερα γνωστή ο μέγιστος Martin Scorsese, με το soundtrack του The Departed.
Ο πρέπων φόρος τιμής στην πλουσιότατη ιρλανδική φολκλορική μουσική παράδοση αποδόθηκε με την εκπληκτική απόδοση του "The Wild Rover", ενώ με το "Going Out In Style", επιστρέψαμε στους γνώριμους celtic-rock μελωδικούς ρυθμούς.
Το "The Blood" που ακολούθησε, το πρώτο single του '11 Short Stories of Pain and Glory', αποδόθηκε ίσως και καλύτερα από τη studio εκτέλεση και αποτέλεσε ένα από τα highlights της βραδιάς. Το εν λόγω κομμάτι με την πάροδο των ετών θεωρώ ότι θα αποτελεί ένα από τα πλέον κλασσικά και δυναμικά τραγούδια των Murphys και επαρκή αιτία για να πηγαίνει κανείς σε κάποια από τις συναυλίες τους. "Your Spirit’s Alive" για τη συνέχεια για να χαλαρώσουμε λίγο, πριν τον απόλυτο ύμνο του "You’ll Never Walk Alone", με το feeling που δημιουργήθηκε να είναι μοναδικό. Επειδή έχω ακούσει το εν λόγω κομμάτι από διάφορες μπάντες (και από τους U2 στο Wembley), μπορώ να πω ότι η εκτέλεση των Murphys υπερέχει. Δυναμική και πολύ πιο rock από κάθε άλλη διασκευή, είναι αυτή που κερδίζει τις εντυπώσεις. Και Manchester United να υποστηρίζεις, ακούγοντας το "You’ll Never Walk Alone" από τους Murphys θα γίνεις Liverpool! (Τι; Ακόμα Manchester είσαι;)
Το "First Class Loser" με το μελωδικότατο ρεφρέν έστρωσε το χαλί για το "Johnny I Hardly Knew Ya", που ήταν ίσως και η δυνατότερη στιγμή της συναυλίας: η ευλογία του να είσαι Ιρλανδός σε όλο της το μεγαλείο -όσο και αν έχει υποφέρει αυτό το υπέροχο έθνος- μέσα από το απόλυτο αντιπολεμικό άσμα. Επιστροφή στην τελευταία τους κυκλοφορία με το "Paying My Way", που για μένα αποτέλεσε τη μοναδική αδύναμη στιγμή της βραδιάς. Το punk "Hang ‘Em High" γρήγορα αποκατέστησε την τάξη, ενώ το "Barroom Hero" σε προδιέθετε για τον ύμνο που όλοι περιμέναμε: "Rose Tattoο"… Ό,τι και να πω, ό,τι και να γράψω είναι λίγο. Σπάνια έχω δει σε live κοινό να αντιδρά έτσι και να συμμετέχει τόσο πολύ σε ένα τραγούδι. Ακόμα και τα ίδια τα μέλη της μπάντας έδειχναν έκπληκτα από τον πανικό που προκλήθηκε και πολύ απλά έδωσαν σε εμάς τον πρώτο ρόλο, αφέθηκαν και απόλαυσαν την εκτέλεση του κομματιού από τους Έλληνες fans τους.
"Going Out In Style" για τη συνέχεια, που αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας με τα μουσικά του μέρη να συνοψίζουν τη μίξη της κελτικής παράδοσης με τη rock. Το "Worker’s Song", τελευταίο κομμάτι του κυρίως μέρους της συναυλίας, υπενθύμισε σε όλους μας το αγωνιστικό παρελθόν των Murphys και τα όσα έχουν κάνει τα περασμένα χρόνια για τα μέλη της εργατικής τάξης.
Η προσωρινή τους απόσυρση για το πολυαναμενόμενο encore προκάλεσε ντελίριο που εκφράστηκε με υψωμένες ιρλανδικές σημαίες, ποτήρια μπίρας να αιωρούνται και ένα διαρκές "Let’s go Murphys!". Η επανεμφάνιση με το "I’m Shipping Up To Boston" ήταν ισοπεδωτική και ίσως η κορυφαία στιγμή μιας βραδιάς με πλείστες ανεπανάληπτες στιγμές. Σε αυτές συγκαταλέγεται και το "Kiss Me, I’m Shitfaced", με το κοινό να ανεβαίνει και να γεμίζει τη σκηνή μετά το κάλεσμα της μπάντας, να παραμένει εκεί για να τραγουδήσει μαζί τους και το επόμενο κομμάτι, το "Skinhead On The MTBA", δίνοντας ένα πολύχρωμο τόνο στη γιορτή που είχε στηθεί. Μας αποχαιρέτησαν με το ιδανικό για το τέλος "Until The Next Time" μετά από περίπου 100 λεπτά και έχοντας ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμά τους. Ευελπιστούμε να τους ξαναδούμε όσο πιο σύντομα γίνεται!
Υ.Γ.: Ένα τεράστιο respect στον Ken Casey, μπασίστα, τραγουδιστή και βασικό στυλοβάτη της μπάντας, που όπως και στο Terra Vive, κάθισε υπομονετικά μετά το τέλος του live και υπέγραφε με μεγάλη ευχαρίστηση ό,τι του πήγαινες!
[H φωτογραφία του άρθρου προέρχεται από την επίσημη σελίδα του συγκροτήματος στο Facebook]