Τι θα ακούσεις:
Synth-pop, industrial-rock, new wave-electronica
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
“No More (This is the last time)”, “Going Backwards”, “Cover Me”
Βαθμολογία:
7/10
Ξεχάστε τους Depeche Mode που αγαπήσατε. Ξεχάστε εκείνες τις ατμόσφαιρες και τις πιασάρικες μελωδίες τραγουδιών από άλμπουμ που είχατε λατρέψει. Μην ψάχνετε πια για το νέο “Enjoy the silence”, ένα νέο “Strange Love” ή ένα ακόμη “Leave In Silence”.
Με το Spirit ήρθε ο καιρός να επαναπροσδιοριστεί η σχέση μας μαζί τους, γιατί φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Depeche Mode, αυτό είναι πια, ή αυτό μπορούν πια. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι ο ήχος τους έχει πλέον αμερικανοποιηθεί, περισσότερο ίσως από όσο αντέχουμε κι απέχει πολύ από τον ήχο του γκρουπ που αγαπήσαμε. Οι ερμηνείες του David, επίσης είναι ροκάδικες, το είχαμε καταλάβει πολλά χρόνια πριν ότι η στροφή στον ήχο τους ικανοποιούσε τη δική του επιθυμία και ματαιοδοξία ίσως, για τα μεγάλα στάδια και συναυλίες. Ίσως το μόνο που μας συνδέει με εκείνον τον ήχο να είναι οι ερμηνείες του Martin, που πάντα γλυκαίνουν το υλικό.
Ή μήπως όχι τελικά;
Tο Spirit είναι ένα καλό άλμπουμ. Ίσως το καλύτερο τους εδώ και κάποια χρόνια, σίγουρα καλύτερο από το απογοητευτικό “The Sounds of the Universe” ή το συμπαθητικό “Delta Machine” και πολύ πολύ ενδιαφέρον. Στο σύνολο του αλλά και σε επιλεγμένα τραγούδια που μπορεί να μην εντυπωσιάζουν στο πρώτο άκουσμα, αφού η μελωδικότητα τους κρύβεται στη ζοφερή ατμόσφαιρα του άλμπουμ.
Το μεγαλύτερο ατού του, είναι η παραγωγή. Η συνεργασία τους με τον James Ford των Simian Mobile Disco, αποδίδει περισσότερα από αυτά που ίσως να περιμέναμε. Μια συμπαγής παραγωγή, με νέα στοιχεία, κυρίως ηλεκτρονικά (πώς θα γινόταν διαφορετικά), που αναδεικνύει τα τραγούδια, που φέρνει στο μυαλό σε κάποια σημεία τους παλιούς Depeche Mode, που ανανεώνει όμως και τον ήχο τους και θέτει τις βάσεις για κάτι καλό. Ακόμη κι αυτές οι βαρύγδουπες ερμηνείες του David, ακούγονται καλύτερα ενταγμένες στο σύνολο των τραγουδιών, ή απλά μετά από τόσα χρόνια τις συνηθίσαμε και δε μας ενοχλούν.
Στιχουργικά, οι Depeche Mode, προχωράνε σε μια ευθεία καταγραφή της στενάχωρης πολιτικής πραγματικότητας, με αρκετά επιθετικό τρόπο, τέτοιον που δε μας είχαν συνηθίσει στο παρελθόν. Κάποιοι μπορεί να μην έχουν αντιληφθεί ότι πάντοτε ήταν ένα συγκρότημα που το απασχολούσαν τα σοβαρά θέματα και μέσω διφορούμενων στίχων κατάφερναν και περνούσαν τα μηνύματα τους. Αυτή τη φορά όμως, τίτλοι όπως το 1ο single (Where’s the revolution?) ή στίχοι όπως το “Pull the trigger” από το “Scum”, δεν «παίζουν», αλλά χτυπάνε ευθεία. Χωρίς όμως να λένε και κάτι σπουδαίο τελικά, ίσως γιατί πλέον η κατάσταση είναι τόσο ξεκάθαρη και δε χρειάζεται κάποιος να σου «ανοίξει» τα μάτια.
Ας μιλήσουμε όμως και λίγο για τα τραγούδια, ξεκινώντας από τα ψηλά θα οδηγηθούμε στα χαμηλά. Το “No More (This Is The Last Time)”, είναι το καλύτερο Depeche Mode τραγούδι τους που έχουμε ακούσει για χρόνια. Δεν πρόκειται να κάνει επιτυχία ή να κουνήσει τα πλήθη στη νέα τους περιοδεία, αλλά είναι γνήσια μελωδικό κι ο David τραγουδάει και δεν ματαιοδοξεί. Το εναρκτήριο “Going Backwards”, μπορεί να είναι κάτι που έχουμε ξανακούσει, όπως και το “Where’s the revolution”, τραγούδια με αυτήν την bluesy αισθητική τους, αλλά σωστά δομημένα κι άξια αναφοράς. Αν ψάχνεις για κάποιο hit, που ίσως τραβήξει την προσοχή και στα live, τότε σίγουρα μιλάμε για το “So Much Love”, ένα βιομηχανικό και «βρώμικο», δυναμικό τραγούδι, που σπάει τη βαριά ατμόσφαιρα του άλμπουμ, μαζί με το “Scum” (περισσότερο «βρώμικο», λιγότερο ποπ).
Τα “You Move” και “Cover Me”, είναι εκείνα που θα μπορούσαν και περισσότερα, θυμίζουν αρκετά, παλιότερες μεγάλες στιγμές τους, χωρίς όμως να καταφέρνουν να απογειωθούν, ιδιαίτερα το δεύτερο, που κλείνει φέρνοντας και κάποιες ανατριχίλες. Το ίδιο συμβαίνει και στα “Poison Heart”, πιθανό, επόμενο single, αφού έχει μια πιασάρικη εισαγωγή κι ένα καθαρό DM ρεφρέν, από εκείνα που αγαπάνε τα τελευταία χρόνια, αλλά και λιγότερο στο “Poorman”, που στέκεται ως ένα ικανοποιητικό γέμισμα.
Ο Martin Gore, έχει αναλάβει εξολοκλήρου τα φωνητικά στα “Eternal” (μια από τις αδύναμες στιγμές του άλμπουμ) και “Fail”, το οποίο και κλείνει το άλμπουμ με τους στίχους:
People, do we call this trying?
We're hopeless, forget the denying
Our souls are corrupt
Our minds are messed up
Our consciences, bankrupt
Oh, we’re fucked
People, what are we thinking?
It's shameful, our standards are sinking
We're barely hanging on
Our spirit has gone
And once where it shone
I hear a lonesome song
People, how are we coping?
It's futile to even to even start hoping
That justice will prevail
That truth will tip the scales
Our dignity has sailed
Oh, we've failed
Το Spirit δεν αποτελεί τομή στην καριέρα των Depeche Mode. Είναι ένα δύσκολο άλμπουμ που θα διχάσει το κοινό τους, δεν είναι τυχαίο ότι στα social media έχει ξεσπάσει μια μάχη για τη σημαντικότητα του. Πιθανότατα όμως θα προσελκύσει και νέους ακροατές. Χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις για να βυθιστείς στις σκοτεινιές του, να σου αποκαλύψει τα μυστικά του. Σίγουρα όμως πρόκειται για ένα άλμπουμ που πατάει γερά, είναι ολοκληρωμένο και «σηκώνει» αρκετές ακροάσεις. Ένα άλμπουμ, που τους επαναφέρει σε υψηλά επίπεδα τόσο εμπορικά όσο και δημιουργικά. Δεν ξέρω αν πρέπει να περιμένουμε περισσότερα από αυτούς, μετά από τόσα χρόνια καριέρας και τόσες εξαιρετικές δουλειές. Το μόνο σίγουρο είναι πως δε νιώθω ότι κυκλοφορούν άλμπουμ για να βγουν στο δρόμο και να τα «αρπάξουν» από τις συναυλίες (περνάει από το μυαλό, ναι). Εξάλλου θα μπορούσαν να το κάνουν εύκολα χωρίς κάποιο πρόσχημα, παίζοντας μόνο ένα best of της καριέρας τους και ξεσηκώνοντας τα πλήθη, χωρίς να γράψουν ξανά μισό τραγούδι (παίζει να ήμασταν και πιο ευχαριστημένοι τότε, αφού δε θα χρειαζόταν να παίξει και το promotion του νέου δίσκου).
Έχουν μεγαλώσει οι Depeche Mode, όπως έχουμε μεγαλώσει κι εμείς, οι πιστοί φαν τους. Δεν είναι στην ακμή τους, αλλά δείχνουν να το παλεύουν. Και φαίνεται πως έχουν το «πνεύμα» για να κάνουν κάτι τέτοιο.
Σχετικό θέμα