Το Bob Theatre Festival, μετά από την ολοκλήρωση δέκα χρόνων συνεχίζει με περίσσειο πάθος να φέρνει στο προσκήνιο το "φρέσκο αίμα" του θεάτρου. Αφού παρακολουθήσαμε την παράσταση "Ο Γλάρος...αυτό ήθελα να πω", την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, παρευρεθήκαμε και στην παράσταση "Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη", το Σάββατο 27/05. Η συγκεκριμένη παράσταση είχε συμμετάσχει στο διαγωνιστικό τμήμα "Scratch Night" του ίδιου φεστιβάλ την προηγούμενη χρονιά (Bob Theatre Festival 2016) όπου και έλαβε την πρώτη θέση. Ως συνέπεια αυτού, τον χειμώνα ολοκλήρωσε έναν κύκλο παραστάσεων στο BIOS, αλλά περιόδευσε και σε περιοχές της υπόλοιπης Ελλάδας.
Η Αμαλία Καβάλη και ο Γιάννης Σοφολόγης, οι δύο ηθοποιοί που παίζουν στην παράσταση, διασκεύασαν και σκηνοθέτησαν το βιβλίο του Τζοβάνι Γκουαρέσκι, γραμμένο τη δεκαετία του '40 στην προσπάθειά του να διακωμωδίσει στοιχεία του ρομαντισμού. Η υπόθεση αφορά σε ένα "ερωτικό κυνηγητό" μεταξύ της Κλοτίλδη Τρολ και του Φιλιμάριο Ντυμπλέ. Η πρώτη είναι μια πλούσια περιζήτητη νύφη, ενώ ο δεύτερος είναι ο μόνος άντρας που της αντιστέκεται και, φυσικά, κάτι τέτοιο θα εκνεύριζε τον οποιονδήποτε, επομένως αποφασίζει να τον κατακτήσει με κάποιες μεθόδους ελαφρώς...ανορθόδοξες!
Ταξιδεύουμε, λοιπόν, μαζί τους από τη Γηραιά Ήπειρο μέχρι ένα εγκαταλελειμένο νησί με πειρατές, αλλά και την μακρινή Αμερική. Σε αυτές τις διαδρομές δεν είναι μόνοι τους, αφού συναντούν και άλλους ήρωες που επηρεάζουν την πλοκή, κυρίως όμως έχουν πάντα τη βοήθεια του Gary (Gary Salomon) που συνοδεύει μουσικά την περιπέτεια με την κιθάρα του.
Στην ουσία, πρόκειται για μία κωμική αναφορά στη σχέση αντρών - γυναικών, χωρίς όμως να στηρίζεται στα κλασικά στερεότυπα της σημερινής εποχής: ο Φιλμάριο παρουσιάζεται ως gentleman και η Κλοτίλδη ως πεισματάρα, χαρακτηριστικά τα οποία διακωμωδούνται επίσης σε πολλές στιγμές. Το κυνηγητό και οι διαφωνίες προκαλούν την αγωνία και δεν αφήνουν τον θεατή να εφησυχαστεί, παρα μόνο στο τέλος. Τα ευτράπελα, οι αυτοσχεδιαστικές παρεμβάσεις των ηθοποιών και ορισμένες συνειρμικές ατάκες που ήταν πετυχημένες προκαλούν αβίαστα το γέλιο και η ώρα περνάει πολύ ευχάριστα.
Αυτό που θαύμασα περισσότερο είναι η DIY αισθητική, τα μίνιμαλ στοιχεία και η αίσθηση του "χειροποίητου" που κρύβουν οι σύγχρονες νεανικές παραστάσεις. Με τη βοήθεια ενός τραπεζιού και των ενδυμάτων των ηθοποιών μεταφερόμασταν σε διαφορετικούς κόσμους και τα νοήματα περνούσαν ξεκάθαρα στους θεατές. Οι αφηγήσεις από τους ίδιους τους ηθοποιούς σε γ' πρόσωπο και οι εναλλαγές με τους διαλόγους έκαναν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ελαφριά, αν και σε ορισμένες στιγμές προκαλούσε κούραση. Το ζευγάρι των ηθοποιών ήταν δυνατό και κανένας δεν υπερτερούσε σε κάτι, παρόλο που η ερμηνεία του καθενός ήταν μοναδική, αναδεικνύοντας τις διαφορετικές τους ποιότητες. Η ανάγκη για εναλλαγή πολλών ρόλων τους κρατούσε σε εγρήγορση και μας αποκάλυπτε ακόμα περισσότερες πτυχές των υποκριτικών τους ικανοτήτων.
Φωτισμός και μουσική πλήρως εναρμονισμένα με τη δράση και σε πλήρη συνέπεια με τα τεκταινόμενα : ο συντονισμός σε μία καλλιτεχνική ομάδα είναι εξαιρετικα σημαντικός και αυτό το εκτίμησα ιδιαιτέρως. Τέλος, βρήκα τη συμμετοχή του Gary με τα...σπαστά ελληνικά εύστοχη και αστεία.
Με λίγα λόγια, η νικήτρια παράσταση του περσινού διαγωνισμού δικαίως διακρίθηκε, αφού το φρέσκο αίμα φαίνεται να έχει φρέσκιες ιδέες - ίσως άγουρες, σε αυτό όμως βοηθάει ο χρόνος. Θα κλείσω απαντώντας στα ερωτήματα του καλλιτεχνικού διευθυντή του Bob Theatre Festival, Γιάννη Σαρακατσάνη πως με κριτήριο αυτό που είδα, ναι, οι νεανικές παραστάσεις μπορούν να γεμίσουν τις σκηνές της Πειραιώς 260 και ναι, το ελληνικό νεανικό θέατρο μπορεί να σταθεί στους χώρους του Φεστιβάλ Αθηνών.
Διασκευή & Σκηνοθεσία: Αμαλία Καβάλη-Γιάννης Σοφολόγης, από το βιβλίο του Τζοβάνι Γκουαρέσκι
Πρωτότυπη Μουσική: Gary Salomon
Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλλη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Διάρκεια: 70’
Ερμηνεύουν: Αμαλία Καβάλη - Γιάννης Σοφολόγης
Μουσικός επί σκηνής: Gary Salomon
Η Αμαλία Καβάλη και ο Γιάννης Σοφολόγης, οι δύο ηθοποιοί που παίζουν στην παράσταση, διασκεύασαν και σκηνοθέτησαν το βιβλίο του Τζοβάνι Γκουαρέσκι, γραμμένο τη δεκαετία του '40 στην προσπάθειά του να διακωμωδίσει στοιχεία του ρομαντισμού. Η υπόθεση αφορά σε ένα "ερωτικό κυνηγητό" μεταξύ της Κλοτίλδη Τρολ και του Φιλιμάριο Ντυμπλέ. Η πρώτη είναι μια πλούσια περιζήτητη νύφη, ενώ ο δεύτερος είναι ο μόνος άντρας που της αντιστέκεται και, φυσικά, κάτι τέτοιο θα εκνεύριζε τον οποιονδήποτε, επομένως αποφασίζει να τον κατακτήσει με κάποιες μεθόδους ελαφρώς...ανορθόδοξες!
Ταξιδεύουμε, λοιπόν, μαζί τους από τη Γηραιά Ήπειρο μέχρι ένα εγκαταλελειμένο νησί με πειρατές, αλλά και την μακρινή Αμερική. Σε αυτές τις διαδρομές δεν είναι μόνοι τους, αφού συναντούν και άλλους ήρωες που επηρεάζουν την πλοκή, κυρίως όμως έχουν πάντα τη βοήθεια του Gary (Gary Salomon) που συνοδεύει μουσικά την περιπέτεια με την κιθάρα του.
Στην ουσία, πρόκειται για μία κωμική αναφορά στη σχέση αντρών - γυναικών, χωρίς όμως να στηρίζεται στα κλασικά στερεότυπα της σημερινής εποχής: ο Φιλμάριο παρουσιάζεται ως gentleman και η Κλοτίλδη ως πεισματάρα, χαρακτηριστικά τα οποία διακωμωδούνται επίσης σε πολλές στιγμές. Το κυνηγητό και οι διαφωνίες προκαλούν την αγωνία και δεν αφήνουν τον θεατή να εφησυχαστεί, παρα μόνο στο τέλος. Τα ευτράπελα, οι αυτοσχεδιαστικές παρεμβάσεις των ηθοποιών και ορισμένες συνειρμικές ατάκες που ήταν πετυχημένες προκαλούν αβίαστα το γέλιο και η ώρα περνάει πολύ ευχάριστα.
Αυτό που θαύμασα περισσότερο είναι η DIY αισθητική, τα μίνιμαλ στοιχεία και η αίσθηση του "χειροποίητου" που κρύβουν οι σύγχρονες νεανικές παραστάσεις. Με τη βοήθεια ενός τραπεζιού και των ενδυμάτων των ηθοποιών μεταφερόμασταν σε διαφορετικούς κόσμους και τα νοήματα περνούσαν ξεκάθαρα στους θεατές. Οι αφηγήσεις από τους ίδιους τους ηθοποιούς σε γ' πρόσωπο και οι εναλλαγές με τους διαλόγους έκαναν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ελαφριά, αν και σε ορισμένες στιγμές προκαλούσε κούραση. Το ζευγάρι των ηθοποιών ήταν δυνατό και κανένας δεν υπερτερούσε σε κάτι, παρόλο που η ερμηνεία του καθενός ήταν μοναδική, αναδεικνύοντας τις διαφορετικές τους ποιότητες. Η ανάγκη για εναλλαγή πολλών ρόλων τους κρατούσε σε εγρήγορση και μας αποκάλυπτε ακόμα περισσότερες πτυχές των υποκριτικών τους ικανοτήτων.
Φωτισμός και μουσική πλήρως εναρμονισμένα με τη δράση και σε πλήρη συνέπεια με τα τεκταινόμενα : ο συντονισμός σε μία καλλιτεχνική ομάδα είναι εξαιρετικα σημαντικός και αυτό το εκτίμησα ιδιαιτέρως. Τέλος, βρήκα τη συμμετοχή του Gary με τα...σπαστά ελληνικά εύστοχη και αστεία.
Με λίγα λόγια, η νικήτρια παράσταση του περσινού διαγωνισμού δικαίως διακρίθηκε, αφού το φρέσκο αίμα φαίνεται να έχει φρέσκιες ιδέες - ίσως άγουρες, σε αυτό όμως βοηθάει ο χρόνος. Θα κλείσω απαντώντας στα ερωτήματα του καλλιτεχνικού διευθυντή του Bob Theatre Festival, Γιάννη Σαρακατσάνη πως με κριτήριο αυτό που είδα, ναι, οι νεανικές παραστάσεις μπορούν να γεμίσουν τις σκηνές της Πειραιώς 260 και ναι, το ελληνικό νεανικό θέατρο μπορεί να σταθεί στους χώρους του Φεστιβάλ Αθηνών.
Διασκευή & Σκηνοθεσία: Αμαλία Καβάλη-Γιάννης Σοφολόγης, από το βιβλίο του Τζοβάνι Γκουαρέσκι
Πρωτότυπη Μουσική: Gary Salomon
Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλλη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Διάρκεια: 70’
Ερμηνεύουν: Αμαλία Καβάλη - Γιάννης Σοφολόγης
Μουσικός επί σκηνής: Gary Salomon