Ο Κωνσταντίνος Τσιμούρης είναι ένας πολύπλευρος καλλιτέχνης που έχει αφήσει το δικό του αποτύπωμα τόσο μουσικά όσο και θεατρικά. Με αφορμή τη συμμετοχή του στο νέο θεατρικό έργο του Σταμάτη Πακάκη «Πείραμα Νο.4» συνομιλήσαμε μαζί του για αυτήν και τα όσα πραγματεύεται.
MixGrill: Ποιο ήταν το πρώτο σου συναίσθημα όταν διάβασες το κείμενο; Σου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι και εσύ συμμετείχες σε κάποιο «πείραμα»;
Κωνσταντίνος Τσιμούρης: Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα διαβάσει ποτέ ξανά κείμενο του Σταμάτη (Πακάκη), αλλά με το που το έπιασα στα χέρια μου, με συνεπήρε. Ο τρόπος που «σε βάζει» μέσα στο έργο είναι μαγικός, έτσι, ευχαριστήθηκα κάθε σελίδα του σαν να το έβλεπα ήδη να παίζεται μπροστά μου. Έχει μια δική του μοναδική ενέργεια! Οι χαρακτήρες είναι τόσο διακριτοί και ιδιαίτεροι, που ο καθένας μας εύκολα μπορεί να συνδεθεί μαζί τους σε διάφορα επίπεδα… Και η αλήθεια είναι ότι ξαφνικά κι εγώ όντως συμμετείχα σε ένα πείραμα που περίμενα να ανακαλύψω πού θα με πάει…
M.G.: Υπήρξε κάτι που σε δυσκόλεψε περισσότερο κατά την προετοιμασία της παράστασης;
Κ.Τ: Ναι! Ο χαρακτήρας μου έχει πολλά στοιχεία κλασικών κομπέρ, χαρακτήρων που δεν είχα την ευκαιρία να υποδυθώ μέχρι σήμερα.Οι κομπέρ ήταν οι «οικοδεσπότες» μιας παράστασης, αυτοί που παρουσίαζαν τους καλλιτέχνες ενός θεάματος, εξηγούν την διαδικασία και κρατούν συνεχή τη ροή ενός σόου και έχουν απόλυτη διάδραση με το κοινό, μιας και έχουν συνεχή «επικοινωνία» μαζί του.
Ευτυχώς μέσα από τις οδηγίες του Σταμάτη μπόρεσα και «ξεκλείδωσα» μέσα μου την ενέργεια που χρειαζόταν για να φτάσει ο ρόλος εκεί που τον είχε φανταστεί ο ίδιος όταν τον έγραφε.
M.G: Πώς βίωσες όλη αυτή την πορεία από την προετοιμασία μέχρι και τώρα που έφτασε η ώρα να ανοίξει η αυλαία;
Κ.Τ: Η εμπειρία ήταν μοναδική για πολλούς λόγους. Η ομάδα που συνέθεσε ο Σταμάτης είναι βασισμένη στην διαφορετικότητα του καθενός τόσο σαν άνθρωποι όσο και σαν χαρακτήρες/ρόλοι. Παρόλα αυτά, ήταν τόσο εύκολη η συνεργασία με όλα τα παιδιά, με ωραία δυναμική και μέσα από τη διαδικασία των προβών συνενοχικά ανακαλύψαμε κομμάτια των χαρακτήρων μας που ίσως δεν είχαμε σκεφτεί αρχικά.
Στην τελική ευθεία πια, αν και το δημιουργικό άγχος παραμένει, περιμένουμε να το ζήσουμε στη σκηνή μαζί με τους φίλους που θα έρθουν να πάρουν και αυτοί μέρος στο πείραμα. Εξάλλου η διάδραση είναι το βασικό χαρακτηριστικό της παράστασης!
M.G: Ποιος είναι ο χαρακτήρας σου και τι πιστεύεις ότι εκπροσωπεί μέσα στην ομάδα των τεσσάρων;
Κ.Τ: Ο χαρακτήρας μου είναι ο Συντονιστής του Πειράματος Νο., ο άνθρωπος που ο Εγκέφαλος (του Πειράματος ντε!) χρησιμοποιεί για να επικοινωνήσει με τα -εν δυνάμει- Υποκείμενα, τα καλωσορίζει, τα καθοδηγεί στη διαδικασία, κάποιες φορές συνδέεται μαζί τους σε επίπεδα πού ούτε ο ίδιος περιμένει και φροντίζει το Πείραμα να έχει τη σωστή εξέλιξη, ώστε να ολοκληρωθεί επιτυχώς. Το πώς, θα το ανακαλύψετε από κοντά… Μέσα στην ομάδα, ο Συντονιστής αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα Υποκείμενα. Εξάλλου χωρίς αυτόν (μέσω του Εγκεφάλου φυσικά) τα Υποκείμενα δύσκολα θα είχαν την ευκαιρία να γνωριστούν εκτός Πειράματος…
M.G: Έχεις νιώσει ποτέ ότι κάποιος σε «παρακολουθεί» ή σε «χειραγωγεί» στην πραγματική ζωή, όπως γίνεται με τον «Εγκέφαλο» στο έργο;
Κ.Τ: Μπορεί να μην γίνεται με τον ίδιο -ακριβώς- τρόπο, αλλά δυστυχώς στην καθημερινότητά μας, εκτός του ότι παρακολουθούμαστε ασταμάτητα και πολλές φορές χωρίς καν να το γνωρίζουμε ή να συναινούμε σε αυτό, χειραγωγούμαστε σταθερά από τους εκάστοτε κυβερνώντες, σαν να έχουμε πάρει κι εμείς μέρος σε ένα Πείραμα, χωρίς τη γνώση μας και δυστυχώς δεν ξέρουμε καν πού θα καταλήξει…
M.G: Η ταυτότητα του καθενός —φύλο, επάγγελμα, ιδεολογία— μπαίνει στο μικροσκόπιο. Πόσο εύκολα «απογυμνώνεται» ένας άνθρωπος μπροστά στο κοινό;
Κ.Τ: Αν μιλάμε για τους ήρωες του Πειράματος Νο.4, θα έλεγα ότι ο κάθε χαρακτήρας είναι τόσο διαφορετικός, με τη δική του αλήθεια και τις δικές του ανασφάλειες που το ποσοστό στην παράσταση είναι από «καθόλου» έως «απόλυτα». Κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί μέσα από τους χαρακτήρες που θα δει ο κόσμος που θα μας επισκεφθεί, μπορεί να δει και τις δικές του ανασφάλειες και πόσες φορές οι τελευταίες είναι άσκοπες σε κάποιες περιπτώσεις. Τώρα, αν μιλάμε για τους ανθρώπους γενικά γύρω μας, δίπλα μας, θα πω ότι το πόσο απογυμνώνεται ο καθένας μας στο -οποιοδήποτε- «κοινό», ξεκινάει αρχικά από μέσα μας. Για να χρησιμοποιήσω μια ατάκα του έργου: «Έχω τη λύση στο πρόβλημά μου· ψυχοθεραπεία λέγεται…». Όσο πιο ασφαλής αισθάνεσαι στην ύπαρξή σου και με τους ανθρώπους γύρω σου, τόσο πιο εύκολα θα «απογυμνωθείς»…
M.G: Το έργο λέει πως «τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται». Τελικά, τι κρύβεται πίσω από το «Πείραμα Νο.4»;
Κ.Τ: Πίσω από το Πείραμα Νο.4 κρύβεται ένα πολύ σημαντικό μυστικό……. Αλλά «ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΩ…». Ο Εγκέφαλος σάς καλεί ουσιαστικά να ανακαλύψετε οι ίδιοι τι κρύβεται πίσω από το Πείραμα Νο.4. Πού ξέρετε; Μπορεί να ανακαλύψετε πράγματα που ούτε εσείς δεν γνωρίζατε για τον εαυτό σας…
M.G: Αν ο «Εγκέφαλος» ήθελε να δώσει ένα μήνυμα για το κοινό, ποιο θα ήταν;
Κ.Τ: Νομίζω θα διάλεγε το ότι «Η αλήθεια μπορεί να μας σώσει». Γιατί αν δεν ξέρουμε εμείς την αλήθεια μας, κάποιος μπορεί να την επιλέξει για εμάς, και κανείς μας δεν το θέλει αυτό. Σωστά;
