Τι θα ακούσεις:
indie rock, indie pop, experimental, art rock
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"In Cold Blood", "Deadcrush"
Βαθμολογία:
5/10
Το 2012 κυκλοφόρησαν τον ντεμπούτο δίσκο τους και με ευκολία χαρακτηρίστηκαν ως το next big thing της παγκόσμιας indie σκηνής. Μέσα σε λίγους μήνες άρχισαν να γεμίζουν συναυλιακούς χώρους, τα τραγούδια τους να ακούγονται ολοένα και περισσότερο και εν τέλει το όνομά τους να φιγουράρει ανάμεσα στις κορυφαίες μπάντες για εκείνη τη χρονιά. Δύο χρόνια αργότερα επιστρέφουν με το δεύτερο πόνημά τους, το οποίο επίσης έπαιζε σε αρκετά experimental μονοπάτια, ωστόσο δεν βρήκε την ίδια ανταπόκριση όσο το πρώτο. Οι Αlt-J, λοιπόν, φέτος πραγματοποιούν τη δεύτερη δισκογραφική επιστροφή τους κυκλοφορώντας το “Relaxer”.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “3WW” που ήταν και το πρώτο δείγμα που ακούσαμε πριν δύο μήνες περίπου. Ένα υπερβολικά ήρεμο τραγούδι ακολουθώντας την ίδια βάση καθ' όλη τη διάρκειά του και φυσικά τα φωνητικά του Joe Newman να ξεχωρίζουν. Ευχάριστη έκπληξη στο κατά τα άλλα αδιάφορο εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου είναι η φωνή της Ellie Rowsell των Wolf Alice. Πάντα είναι όμορφες τέτοιου είδους συνεργασίες. Το αμέσως επόμενο “In Cold Blood” κάνει μία απότομη στροφή δίνοντας γρήγορο τέμπο με το αρμόνιο στο δεύτερο μισό του τραγουδιού να είναι όλα τα λεφτά. Να σημειωθεί πως το video clip του αρχίζει και τελειώνει με δύο εξαίσιους μονολόγους από τον Iggy Pop.
Συνεχίζουμε με το “House of the Rising Sun”, ένα παραδοσιακό τραγούδι που έγινε ευρέως γνωστό το 1964 από την ηχογράφηση των Animals ενώ στην τώρα εκτέλεση έχει προστεθεί ένα ποίημα του frontman των alt-J. Το “Hit Me Like That Snare” ανεβάζει ξανά στροφές με τον Gus Unger- Ηamilton να κάνει τα δικά του γνωστά πλέον μαγικά πάνω από τα πλήκτρα και να σιγοντάρει στα φωνητικά. Ξανά συναντούμε την Ellie Rowsell στο “Deadcrush” και αυτομάτως απορρέει το συμπέρασμα πως η συμμετοχή της τραγουδίστριας των Wolf Alice ανέβασε κατά πολύ τα κομμάτια. Η τελευταία τριάδα που κλείνει το άλμπουμ ξεκινάει με το “Adeline” το οποίο περιλαμβάνει τη μελωδία από το soundtrack του Hans Zimmer για την ταινία “The Thin Red Line” του Terrence Malick. Τα “Last Year” και “Pleader” δεν χρήζουν κάποιου σχολιασμού και έτσι απλά ολοκληρώνεται το “Relaxer”.
Τι μπορούμε να κρατήσουμε από τον τρίτο δίσκο των Αlt-J;
Βασικά, ελάχιστα πράγματα, όπως τη διάθεση του βρετανικού συγκροτήματος να παίζει την indie του, την experimental του και την art rock του, όπως εκείνο μάς έμαθε πριν λίγα χρόνια. Κατά τα άλλα, κρατάω σίγουρα το “In Cold Blood” και το “Deadcrush”. Το hype που είχαν δημιουργήσει οι Αlt-J το 2012 ήταν τόσο μεγάλο που όποτε κυκλοφορούν έναν δίσκο θα υπάρχει πάντα η περιέργεια. Το κακό, όμως, είναι ότι μάλλον πνίγηκαν σε αυτό το hype και δυστυχώς δεν λένε να γυρίσουν σε φάση αντίστοιχη του “An Awesome Wave” του 2012.
Βασικά, ελάχιστα πράγματα, όπως τη διάθεση του βρετανικού συγκροτήματος να παίζει την indie του, την experimental του και την art rock του, όπως εκείνο μάς έμαθε πριν λίγα χρόνια. Κατά τα άλλα, κρατάω σίγουρα το “In Cold Blood” και το “Deadcrush”. Το hype που είχαν δημιουργήσει οι Αlt-J το 2012 ήταν τόσο μεγάλο που όποτε κυκλοφορούν έναν δίσκο θα υπάρχει πάντα η περιέργεια. Το κακό, όμως, είναι ότι μάλλον πνίγηκαν σε αυτό το hype και δυστυχώς δεν λένε να γυρίσουν σε φάση αντίστοιχη του “An Awesome Wave” του 2012.
Σχετικό θέμα