«Λα λα λα, λα λα λο».
Αυτό κάνουν οι U2 στο νέο τους τραγούδι "You 're the best thing about me", απο το "Songs Of Experience".
Πλάκα.
Κάνουν ξεκάθαρα πλάκα.
Όχι με την καριέρα τους, ούτε με τους οπαδούς της μπάντας βέβαια. Κάνουν πλάκα με όλους εκείνους που θεωρούν πως τα πράγματα πρέπει να μένουν (πάντα) ίδια, να μεταφέρουν μάλιστα μαζί τους, στην όποια εξέλιξή τους μέσα στα χρόνια, κάτι απο περασμένες (διαφορετικές) εποχές, ως μια υποχρέωση ιστορικής μνήμης και άλλα τέτοια. Τρίχες.
Η κάθε μπάντα, όπως και ο κάθε ζωντανός οργανίσμος, αν παραμείνει στις ίδιες συντεταγμένες, στα ίδια ζητούμενα, πρώτα βαλτώνει και μετά πεθαίνει. Τόσο απλό. Λέγεται φύση.
Όλη η ιστορία, είναι η αγορά των Η.Π.Α. Όταν οι ιρλανδοί στα μέσα της δεκαετίας του '80 (και λίγο μετά) μπήκαν στην αγορά αυτή, θριαμβευτικά μάλιστα, η επιλογή ήταν μια μετά. Πάντα μια είναι στο επίπεδο αυτό.
Λέγεται καρίερα, χρήμα, προιόν. Και είναι αληθινά υπέροχο για όποιον το καταφέρει, ιδιαίτερα αν το αξίζει, και οι U2 το κέρδισαν με το σπαθί τους αυτό. Σήμερα, η μπάντα που κυκλοφορεί νέο άλμπουμ κάτω απο το συγκεκριμένο όνομα, είναι μια δυνατή μετοχή στο χρηματιστήριο της μουσικής βιομηχανίας (ότι κι αν αυτό σημαίνει) πρώτα, και μετά οτιδήποτε άλλο.
Το νέο τους τραγούδι, δεν είναι απλά μέτριο, είναι κακό.
Και αυτό, χρειάζεται ταλέντο.
Είναι τόσο κακό, όσο χρειάζεται για να γνωρίσει επιτυχία.
Τους το εύχομαι.
Αν και μάλλον δεν χρειάζονται τις ευχές μου για κάτι τέτοιο. Κάποτε, ο Daniel Ash (Bauhaus / Love and Rockets) μου είπε σε μια συνέντευξη στην εκπομπής μου: «Ξέρεις δεν υπάρχει τίποτα άσχημο στο χρήμα, στην επιτυχία, το αντίθετο μάλιστα, όταν ξεκινήσαμε με τους Bauhaus, τα χρήματα δεν μας ενδιέφεραν καθόλου, αυτό όμως, καθώς προχωράς, αλλάζει ξέρεις...»
Συμφωνώ.
Αυτό κάνουν οι U2 στο νέο τους τραγούδι "You 're the best thing about me", απο το "Songs Of Experience".
Πλάκα.
Κάνουν ξεκάθαρα πλάκα.
Όχι με την καριέρα τους, ούτε με τους οπαδούς της μπάντας βέβαια. Κάνουν πλάκα με όλους εκείνους που θεωρούν πως τα πράγματα πρέπει να μένουν (πάντα) ίδια, να μεταφέρουν μάλιστα μαζί τους, στην όποια εξέλιξή τους μέσα στα χρόνια, κάτι απο περασμένες (διαφορετικές) εποχές, ως μια υποχρέωση ιστορικής μνήμης και άλλα τέτοια. Τρίχες.
Η κάθε μπάντα, όπως και ο κάθε ζωντανός οργανίσμος, αν παραμείνει στις ίδιες συντεταγμένες, στα ίδια ζητούμενα, πρώτα βαλτώνει και μετά πεθαίνει. Τόσο απλό. Λέγεται φύση.
Όλη η ιστορία, είναι η αγορά των Η.Π.Α. Όταν οι ιρλανδοί στα μέσα της δεκαετίας του '80 (και λίγο μετά) μπήκαν στην αγορά αυτή, θριαμβευτικά μάλιστα, η επιλογή ήταν μια μετά. Πάντα μια είναι στο επίπεδο αυτό.
Λέγεται καρίερα, χρήμα, προιόν. Και είναι αληθινά υπέροχο για όποιον το καταφέρει, ιδιαίτερα αν το αξίζει, και οι U2 το κέρδισαν με το σπαθί τους αυτό. Σήμερα, η μπάντα που κυκλοφορεί νέο άλμπουμ κάτω απο το συγκεκριμένο όνομα, είναι μια δυνατή μετοχή στο χρηματιστήριο της μουσικής βιομηχανίας (ότι κι αν αυτό σημαίνει) πρώτα, και μετά οτιδήποτε άλλο.
Το νέο τους τραγούδι, δεν είναι απλά μέτριο, είναι κακό.
Και αυτό, χρειάζεται ταλέντο.
Είναι τόσο κακό, όσο χρειάζεται για να γνωρίσει επιτυχία.
Τους το εύχομαι.
Αν και μάλλον δεν χρειάζονται τις ευχές μου για κάτι τέτοιο. Κάποτε, ο Daniel Ash (Bauhaus / Love and Rockets) μου είπε σε μια συνέντευξη στην εκπομπής μου: «Ξέρεις δεν υπάρχει τίποτα άσχημο στο χρήμα, στην επιτυχία, το αντίθετο μάλιστα, όταν ξεκινήσαμε με τους Bauhaus, τα χρήματα δεν μας ενδιέφεραν καθόλου, αυτό όμως, καθώς προχωράς, αλλάζει ξέρεις...»
Συμφωνώ.