Βρεθήκαμε στην πρώτη εκ των τριών συναυλιών του Γιάννη Χαρούλη στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, τη Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου, και εντυπωσιαστήκαμε από το πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχει ο εν λόγω καλλιτέχνης στο μουσικόφιλο κοινό. Φυσικά δεν μιλάμε για κάτι καινούργιο, αφού ο Γιάννης Χαρούλης τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει με διάφορους τρόπους το καλλιτεχνικό του εκτόπισμα, όπως για παράδειγμα το γεγονός πως όλες του οι εμφανίσεις είναι sold out, με αποτέλεσμα να προστίθεται κάθε φορά και μια επιπλέον, κάτι που δεν μας ξένισε ούτε αυτή τη φορά που συνέβη.
Στο κατάμεστο Κατράκειο, που ήταν πλημμυρισμένο απ’ άκρη σ’ άκρη από κόσμο, οι μουσικές και τα νταούλια ξεκίνησαν στην ώρα τους, λίγα λεπτά μετά τις 21:00. Μικροί και μεγάλοι, είχαν κατακλύσει τον χώρο και από τις πρώτες νότες είχαν μπει στο μεθυστικό κλίμα, του οποίο είναι γνωστός «μάστορας» ο Χαρούλης. Η διάθεση του κοινού, από την αρχή μέχρι και το τέλος της συναυλίας, θύμιζε έντονα τo πανηγυρικό κλίμα που επικρατεί στις συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα ή του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Εξάλλου, πιστεύω πως οι τρεις αυτοί τραγουδοποιοί έχουν κάποια όμοια γνωρίσματα και πως το φανατικό κοινό του Χαρούλη έχει ως ακούσματα και τους προαναφερόμενους.
Με μία ορχήστρα επτά ατόμων στο πλάι του, ο Γιάννης Χαρούλης δημιούργησε μια πανδαισία μουσικών ηχοχρωμάτων που ξεκινούσαν από την κρητική παράδοση και έφταναν μέχρι το σύγχρονο έντεχνο τραγούδι, με μικρές λαϊκές μουσικές αναφορές. Με μοναδική εξωστρέφεια, απίστευτο κέφι και ένα διαρκές χαμόγελο, μας παρέσυρε με το παίξιμό του και την ερμηνεία του σε κάθε γωνιά της Κρήτης και έκανε όλο τον κόσμο που βρισκόταν εκεί να χαρεί τη βραδιά στο έπακρο! Οι παρέες χόρευαν και τραγουδούσαν σαν να μην υπάρχει αύριο, αγκαλιάζονταν και τραγουδούσαν σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, που υπάρχει πάντοτε στις εμφανίσεις του Χαρούλη, φέροντάς μου στο μυαλό και ενσαρκώνοντας τον στίχο του Διονύση Σαββόπουλου: «πάντα ν’ ανταμώνουμε / και να ξεφαντώνουμε βρε / με χορούς κυκλωτικούς / κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς».
Το πρόγραμμα της συναυλίας περιελάμβανε τραγούδια από την προσωπική δισκογραφία του Γιάννη Χαρούλη, αλλά και άλλων τραγουδοποιών και ερμηνευτών, τα οποία του ταίριαζαν απόλυτα. Στην σχεδόν τρίωρη συναυλία του ακούσαμε το «Σκουλαρίκι», τον «Διάφανο» , τον «Ακροβάτη», τον «Τρελό», τα «Εκατόφυλλα», τον «Χειμωνανθό». Θυμηθήκαμε ξανά ότι η συνεργασία του Γιάννη Χαρούλη με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου μας χάρισε διαμαντάκια, μέσα από τον δίσκο «Μαγγανείες». Ακούσαμε το ομώνυμο, το «Τότε κι εγώ», την «Ουρά του αλόγου», αλλά αυτό που έκανε μεγάλη αίσθηση ήταν η διασκευή στο «Venceremos» του Νικόλα Άσιμου. Στο «Σου μιλώ και κοκκινίζεις» όλος ο κόσμος έγινε μια παρέα χορεύοντας και στο «Τριανταφυλλάκι (Για σένα λέω)» όλα τα χέρια ήταν σηκωμένα στον αέρα!
Μιας και η 18η Σεπτεμβρίου ήταν η επέτειος της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και καθώς σε διπλανή περιοχή στον Πειραιά πραγματοποιείτο ήδη μια συναυλία προς τιμήν του με πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες, ο Χαρούλης δεν παρέλειψε να αναφερθεί στα κακώς κείμενα της εποχής μας λέγοντας τα εξής: «Εννοείται ότι στεναχωριέμαι και λυπάμαι και φοβάμαι όπου υπάρχει βία, είτε είναι φόνος, είτε είναι μια κουβέντα, είτε είναι μια αρνητική ματιά, που αυτά (τα τελευταία) τα έχουμε καθημερινά. Πιο πολύ φοβάμαι που τα συνηθίζουμε». «Αγρίμια κι αγριμάκια μου πολεμάμε με τα πιστεύω μας, τη γνώμη μας και το πού στεκόμαστε» πρόσθεσε, τραγουδώντας έπειτα το τραγούδι «Αγρίμια κι αγριμάκια» του Νίκου Ξυλούρη.
Σε ένα μεθυστικό κλίμα, πάνω και κάτω από τη σκηνή, ο Γιάννης Χαρούλης «έβαζε φωτιά» στο λαούτο του τραγουδώντας και ο κόσμος τον αποθέωνε απολαμβάνοντας κάθε στιγμή. Μας αποχαιρέτησε για λίγο, επιστρέφοντας έπειτα με την «Τίγρη» του Ψαραντώνη και τον «Ερωτόκριτο» για ανκόρ, ενώ, κατηφορίζοντας από το Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας, ηχούσαν οι στίχοι του «Ξενύχτησα στην πόρτα σου» με το οποίο έκλεισε την συναυλία. Όλοι έφυγαν χαμογελώντας, επιβεβαιώνοντας – για ακόμη μια φορά – πως όσοι παρευρίσκονται στις συναυλίες του, περνάνε πραγματικά πολύ καλά!
*Οι φωτογραφίες και τα βίντεο ανήκουν στον Kosta Scrom, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ!