Γιατί World Music;
Είναι η φυγόκεντρος δύναμη της παγκόσμιας μουσικής τέχνης ως αντίδραση στις
συνισταμένες της μιας συγκεκριμένης άποψης για το σαφή διαχωρισμό των μουσικών
ειδών και τον πουριτανισμό της παράδοσης. Όλος ο κόσμος σήμερα προσανατολίζεται
δημιουργικά με την πυξίδα της μουσικής, αυτή την, μαγνητικά και μαγικά,
πειραγμένη.
Παραδοσιακές μελωδίες παντρεύονται με παραγωγές νέων DJ, κιθαριστικές εκρήξεις φέρνουν την άμμο της ερήμου σε χιονισμένες πρωτεύουσες του Βορρά, φωνές της τζαζ μιλούν αντί για αγγλικά του αμερικάνικου νότου, σπασμένα γαλλικά. Μία ιστορία με πολλά αποσιωπητικά, άνω τελείες, θαυμαστικά και ερωτηματικά. Χωρίς όμως την τελεία της ολοκλήρωσης και με δυναμικές που επαναδιαπραγματεύονται την ουσία και το περιεχόμενο της μουσικής στο χωνευτήρι κάθε νέας προσπάθειας. Ως περιγραφικός όρος τελείως άχρηστος, ως φιλοσοφία και τεχνοτροπία, συνθήκη ικανή και αναγκαία για καινούρια πυροτεχνήματα, πολύτιμα πετράδια και πιπεράτες καραμέλες. Μήπως, στο κάτω-κάτω, αυτό δεν έκαναν οι Stones και ο Dylan; Αυτό δεν κάνουν και σήμερα οι White Stripes;
Όμως ο ασκός του Αιόλου έχει πλέον όχι μόνο ανοίξει αλλά και εξαϋλωθεί... Από τη γή του πυρός μέχρι την Οκινάουα ο κόσμος βλέπει, ακούει, αφουγκράζεται, δημιουργεί. Οι νέες τεχνολογίες δημιουργούν τελείως διαφορετικές προϋποθέσεις και ακούσματα, οι αποστάσεις – πραγματικές και φαντασιακές – εκμηδενίζονται, η καλλιτεχνική κοινότητα – και όχι μόνο στη μουσική – αναζητεί διεξόδους και έμπνευση όχι μόνο στην παράδοση των γονιών της και των παππούδων της, αλλά.. γιατί όχι, ακόμα και στις γειτονιές του Καϊρου, στις όχθες του Αμαζονίου, στα πρόαστεια του Βουκουρεστίου.
Φυσάει βοριάς απ το νοτιά λοιπόν. Όχι μόνο τώρα. Πάντα έτσι ήταν. Όμως τώρα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε την κοινωνική και τεχνολογική ωριμότητα να χαλιναγωγήσουμε και να μετουσιώσουμε τις δυνάμεις αυτής της θύελλας για τη δική μας ψυχαγωγία, καλλιέργεια και δημιουργία.
Παραδοσιακές μελωδίες παντρεύονται με παραγωγές νέων DJ, κιθαριστικές εκρήξεις φέρνουν την άμμο της ερήμου σε χιονισμένες πρωτεύουσες του Βορρά, φωνές της τζαζ μιλούν αντί για αγγλικά του αμερικάνικου νότου, σπασμένα γαλλικά. Μία ιστορία με πολλά αποσιωπητικά, άνω τελείες, θαυμαστικά και ερωτηματικά. Χωρίς όμως την τελεία της ολοκλήρωσης και με δυναμικές που επαναδιαπραγματεύονται την ουσία και το περιεχόμενο της μουσικής στο χωνευτήρι κάθε νέας προσπάθειας. Ως περιγραφικός όρος τελείως άχρηστος, ως φιλοσοφία και τεχνοτροπία, συνθήκη ικανή και αναγκαία για καινούρια πυροτεχνήματα, πολύτιμα πετράδια και πιπεράτες καραμέλες. Μήπως, στο κάτω-κάτω, αυτό δεν έκαναν οι Stones και ο Dylan; Αυτό δεν κάνουν και σήμερα οι White Stripes;
Όμως ο ασκός του Αιόλου έχει πλέον όχι μόνο ανοίξει αλλά και εξαϋλωθεί... Από τη γή του πυρός μέχρι την Οκινάουα ο κόσμος βλέπει, ακούει, αφουγκράζεται, δημιουργεί. Οι νέες τεχνολογίες δημιουργούν τελείως διαφορετικές προϋποθέσεις και ακούσματα, οι αποστάσεις – πραγματικές και φαντασιακές – εκμηδενίζονται, η καλλιτεχνική κοινότητα – και όχι μόνο στη μουσική – αναζητεί διεξόδους και έμπνευση όχι μόνο στην παράδοση των γονιών της και των παππούδων της, αλλά.. γιατί όχι, ακόμα και στις γειτονιές του Καϊρου, στις όχθες του Αμαζονίου, στα πρόαστεια του Βουκουρεστίου.
Φυσάει βοριάς απ το νοτιά λοιπόν. Όχι μόνο τώρα. Πάντα έτσι ήταν. Όμως τώρα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε την κοινωνική και τεχνολογική ωριμότητα να χαλιναγωγήσουμε και να μετουσιώσουμε τις δυνάμεις αυτής της θύελλας για τη δική μας ψυχαγωγία, καλλιέργεια και δημιουργία.