Τα παιδιά που έτρεξαν αυτό το νέο, πολύ ενδιαφέρον φεστιβάλ, έχουν όντως όραμα, αγάπη και πολλή όρεξη βέβαια, για να κάνουν την διαφορά.
Την έκαναν ήδη για την ακρίβεια.
Με την πρώτη χρονιά του Fraternity.
Κι αυτό είναι σημαντικό και δύσκολο.
Θεωρώ πως το «από μέσα» της ιστορίας έχει πάντα μεγάλη σημασία για μια σειρά από λόγους.
Ο Δημήτρης Κότσης, που φρόντισε το κομμάτι της επικοινωνίας στο πρώτο Fraternity of Sound, ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook το παρακάτω κείμενο.
Τα λέει όλα νομίζω...
«Πάω που λέτε το μεσημέρι να πάρω το πασάκι από το Fraternity of Sound Festival για να το κρεμάσω μαζί με τα υπόλοιπα και βλέπω πως το γκόλουμ που έχω για γάτα το έχει σοδομίσει με τα δοντάκια της...
Σπουδαία σημειολογία, αν το καλοσκεφτείς, ειδικότερα από τη στιγμή που κι εμείς οι ίδιοι λαβωμένοι βγαίνουμε από αυτές τις καταστάσεις, ελπίζοντας κάθε φορά για το καλύτερο επόμενο, κρατώντας τις καλύτερες δυνατές μνήμες που μπορούμε, μέχρι αυτές να έρθουν να αντικατασταθούν από άλλες νεότερες και σιγά-σιγά να ξεθωριάσουν, αφήνοντας πίσω μόνο την ουσία τους.
Η ουσία είναι πως για όλους εμάς, αυτό δεν είναι απλά δουλειά. Είναι δουλειά γιατί από αυτό ζούμε, αλλά το αγαπάμε και το πονάμε. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που μέσα στο γαμιστερό τετραήμερο που λέγεται Fraternity of Sound Festival 2017 ανταλλάξαμε χαμόγελα ικανοποίησης, χάριν απλών μικρών πραγμάτων που απλά γίνονταν όπως έπρεπε, σαν μικρά τουβλάκια στο τεράστιο οικοδόμημα που λέγεται "όραμα".
Αυτό ήταν το Fraternity of Sound (και θα είναι σίγουρα για κάποια χρόνια ακόμη) και αυτό είναι η 3 Shades of Black, το Temple Athens, η 3P Lab και όλα τα "παραμουσικά" πρότζεκτς που καταπιανόμαστε εσχάτως. Υπηρετούμε το όραμα, όχι μόνο το δικό μας, αλλά κι αυτό που διέπει τη τέχνη στο όλον της ως ιδέα. Προσπαθούμε να είμαστε εκεί, για τον καλλιτέχνη, για το κοινό, για τη μεγάλη μας αγάπη που λέγεται μουσική και είμαστε ευλογημένοι για αυτό.
Στο απόγειο της γραφικότητας του παρόντος ποστ, ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους συνενόχους στο έγκλημά του παρελθόντος τετραημέρου (θα με μισήσουν, αλλά τους ταγκάρω για να μη ξεχνιόμαστε) και με κάθε ταπεινοφροσύνη, αλλά και με μία ελαφρώς περιπαικτική διάθεση, θέλω να πω σε όλες τις "κουφάλες" να μη πολυσφίγγονται, γιατί εμείς εδώ θα είμαστε και απλά θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, όσο λίγο κι αν αυτό φαντάζει, όσο πολύ κι αν μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει.
Long live the Fraternity!»
Η φωτογραφία είναι από το soundcheck του Thurston Moore.
Την έκαναν ήδη για την ακρίβεια.
Με την πρώτη χρονιά του Fraternity.
Κι αυτό είναι σημαντικό και δύσκολο.
Θεωρώ πως το «από μέσα» της ιστορίας έχει πάντα μεγάλη σημασία για μια σειρά από λόγους.
Ο Δημήτρης Κότσης, που φρόντισε το κομμάτι της επικοινωνίας στο πρώτο Fraternity of Sound, ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook το παρακάτω κείμενο.
Τα λέει όλα νομίζω...
«Πάω που λέτε το μεσημέρι να πάρω το πασάκι από το Fraternity of Sound Festival για να το κρεμάσω μαζί με τα υπόλοιπα και βλέπω πως το γκόλουμ που έχω για γάτα το έχει σοδομίσει με τα δοντάκια της...
Σπουδαία σημειολογία, αν το καλοσκεφτείς, ειδικότερα από τη στιγμή που κι εμείς οι ίδιοι λαβωμένοι βγαίνουμε από αυτές τις καταστάσεις, ελπίζοντας κάθε φορά για το καλύτερο επόμενο, κρατώντας τις καλύτερες δυνατές μνήμες που μπορούμε, μέχρι αυτές να έρθουν να αντικατασταθούν από άλλες νεότερες και σιγά-σιγά να ξεθωριάσουν, αφήνοντας πίσω μόνο την ουσία τους.
Η ουσία είναι πως για όλους εμάς, αυτό δεν είναι απλά δουλειά. Είναι δουλειά γιατί από αυτό ζούμε, αλλά το αγαπάμε και το πονάμε. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που μέσα στο γαμιστερό τετραήμερο που λέγεται Fraternity of Sound Festival 2017 ανταλλάξαμε χαμόγελα ικανοποίησης, χάριν απλών μικρών πραγμάτων που απλά γίνονταν όπως έπρεπε, σαν μικρά τουβλάκια στο τεράστιο οικοδόμημα που λέγεται "όραμα".
Αυτό ήταν το Fraternity of Sound (και θα είναι σίγουρα για κάποια χρόνια ακόμη) και αυτό είναι η 3 Shades of Black, το Temple Athens, η 3P Lab και όλα τα "παραμουσικά" πρότζεκτς που καταπιανόμαστε εσχάτως. Υπηρετούμε το όραμα, όχι μόνο το δικό μας, αλλά κι αυτό που διέπει τη τέχνη στο όλον της ως ιδέα. Προσπαθούμε να είμαστε εκεί, για τον καλλιτέχνη, για το κοινό, για τη μεγάλη μας αγάπη που λέγεται μουσική και είμαστε ευλογημένοι για αυτό.
Στο απόγειο της γραφικότητας του παρόντος ποστ, ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους συνενόχους στο έγκλημά του παρελθόντος τετραημέρου (θα με μισήσουν, αλλά τους ταγκάρω για να μη ξεχνιόμαστε) και με κάθε ταπεινοφροσύνη, αλλά και με μία ελαφρώς περιπαικτική διάθεση, θέλω να πω σε όλες τις "κουφάλες" να μη πολυσφίγγονται, γιατί εμείς εδώ θα είμαστε και απλά θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, όσο λίγο κι αν αυτό φαντάζει, όσο πολύ κι αν μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει.
Long live the Fraternity!»
Η φωτογραφία είναι από το soundcheck του Thurston Moore.