Αγόρασε το νέο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, «Με Στόμα Που Γελά» σε super τιμή στο discobole!
Δύο συντάκτες του Mix Grill έχουν τελείως διαφορετική άποψη για το νέο πόνημα του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο Μανώλης Μαυράκης θεωρεί ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας σερβίρει ό,τι καλύτερο έχει στο μουσικό του ντουλάπι, ενώ ο Θωμάς Τζίτζης πιστεύει ότι το «Με Στόμα Που Γελά» είναι ο δεύτερος χειρότερος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μετά το «Πρόσκληση Σε Δείπνο Κυανίου».
Διαβάστε εδώ τη δισκοκριτική του Μιχάλη Τσαντίλα.
[Γράφει ο Μανώλης Μαυράκης]
Δύο πολύ σημαντικοί τραγουδοποιοί του σύγχρονου Ελληνικού τραγουδιού, ο Θανάσης Παπακωνστντίνου και ο Σωκράτης Μάλαμας, επιστρέφουν στο δισκογραφικό προσκήνιο με το άλμπουμ «Με στόμα που γελά» που κυκλοφόρησε από την MLK και την Axos πριν λίγες μέρες.
Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά το άλμπουμ «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου», ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δημιουργεί 13 τραγούδια έχοντας στο πλευρό του τον φίλο και επί χρόνια συνοδοιπόρο του Σωκράτη Μάλαμα. Η κοινή τους πορεία μέσα από δισκογραφικές συνεργασίες ξεκινάει από το 1993 και από τότε πολύ συχνά υπάρχει η δημιουργική ή ερμηνευτική σφραγίδα τους στις δουλειές τους, έχοντας προσφέρει πραγματικά σπουδαία τραγούδια.
Η καινούργια σύμπραξή τους είναι από μόνη της εξαιρετικό γεγονός. Η μουσική τους συγγένεια και η κοινή τους άποψη για το τραγούδι, δημιουργεί προσδοκίες στους αμέτρητους θαυμαστές τους. Πέρα από αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά υπάρχει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό που συμβαίνει και στους δύο. Τα τραγούδια που γράφουν και ερμηνεύουν χρειάζονται το χρόνο τους για να περάσουν και να γίνουν «κτήμα» των ακροατών.
Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα την ακρόαση του άλμπουμ. Δεκατρία τραγούδια γραμμένα όλα από τον Θανάση με λόγια δικά του εκτός από το πρώτο «Στα πόδια της» σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη (απόσπασμα από το ποίημα «Καντάτα»), που ερμηνεύει ο ίδιος και το «Η λάθος μοιρασιά» σε στίχους της Ανδριανής Διαγουμά. Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι ερμηνευτική υπόθεση του Σωκράτη Μάλαμα.
Κλασσικός Θανάσης Παπακωνσταντίνου για την αρχή με το τραγούδι «Στα πόδια της». Το μοναδικό πάντρεμα της ροκ με τη παραδοσιακή μουσική, που κάνει ο δημιουργός. Όσο κι αν ο ίδιος κατά καιρούς μέμφεται την ερμηνευτική του ικανότητα, νομίζω ότι ερμηνεύει με τη δύναμη της ψυχής και αυτό είναι μαγικό. Το τραγούδι «Ρίλκε» που αναφέρεται στο Γερμανό ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε, είναι υπόθεση του Μάλαμα. Μπαλάντα που μας θυμίζει Μάλαμα από την «Ανδρομέδα».
Το πρώτο «μπαμ» του άλμπουμ γίνεται με το τραγούδι «Είχα τον κήπο της Εδέμ». Απολαυστική η ερμηνεία του Σωκράτη, εξαιρετική η μουσική και τα λόγια του Θανάση που μας υπενθυμίζει το μαεστρικό τρόπο που χειρίζεται τις λέξεις. Το «Η Καλύβα» είναι το πιο άρτιο από πλευράς ενορχήστρωσης τραγούδι, ενώ «Η απόδραση» αποτελεί το δεύτερο «μπαμ» του δίσκου. Άψογη μελωδική μπαλάντα και εξαιρετικός ο Μάλαμας που προσαρμόζει την ερμηνεία του στις απαιτήσεις του τραγουδιού.
Κάτι από «Σιμούν» θυμίζει το επόμενο τραγούδι με τίτλο «Σκέψη μου ξημερωμένη», από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Εδώ ο Παπακωνσταντίνου μας καταθέτει μια μεστή δημιουργία, μαγικά λόγια και ίσως η δική του ερμηνεία να ταίριαζε καλύτερα. Τα επόμενα τραγούδια «Γυναίκες», «Ζητιανόξυλο» και «Τάλα» ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που θέλουν πολλαπλές ακροάσεις και χρόνο ενώ τα τραγούδια «Κάρτες», «Η λάθος μοιρασιά» και «Μείνε κοντά μου» είναι τα πιο λαικότροπα του άλμπουμ και ίσως αυτά που θα ακουστούν περισσότερο. Το «Η λάθος μοιρασιά» μας θυμίζει κάτι από Θανάση της Ανδομέδας και του Γερακάρη, είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, ενώ το «Μείνε κοντά μου» είναι βγαλμένο από δίσκο του Μάλαμα.
Αυτή τη φορά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας σερβίρει ό,τι καλύτερο έχει στο μουσικό του ντουλάπι. Σε αντίθεση με το «Δείπνο κυανίου» η νέα του δουλειά περιλαμβάνει πιο κατανοητές μουσικές φόρμες και είναι πλήρως προσαρμοσμένη στη φωνητικές δεξιότητες και το ύφος του Σωκράτη Μάλαμα. Άλλωστε η χημεία τους μας έχει δώσει στο παρελθόν εξαιρετικά αποτελέσματα
Τραγούδια που ξεχωρίζουν: «Μείνε κοντά μου», «Η λάθος μοιρασιά», «Σκέψη μου ξημερωμένη» «Είχα τον κήπο της Εδέμ»
[Γράφει ο Θωμάς Τζίτζης]
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι από τους καλλιτέχνες για τους οποίους τα πολλά λόγια είναι περιττά. Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της σύγχρονης ιστορίας της ελληνικής μουσικής και όχι άδικα καθώς από τις αρχές της δεκαετίας του '90 που ξεκίνησε η πορεία της προσωπικής δισκογραφίας του έχει κυκλοφορήσει δίσκους πραγματικά μουσικά διαμάντια. Η τελευταία δισκογραφική παρουσία του Παπακωνσταντίνου ήταν τον Σεπτέμβριο του 2014 με το «Πρόσκληση σε Δείπνο Κυανίου». Ύστερα από δύο σεζόν αγρανάπαυσης, ο Θεσσαλός τραγουδοποιός επιστρέφει ξανά στις επάλξεις με καινούριο άλμπουμ έχοντας στο πλευρό του έναν αγαπημένο μουσικό συνοδοιπόρο του, τον Σωκράτη Μάλαμα.
Δύο συντάκτες του Mix Grill έχουν τελείως διαφορετική άποψη για το νέο πόνημα του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο Μανώλης Μαυράκης θεωρεί ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας σερβίρει ό,τι καλύτερο έχει στο μουσικό του ντουλάπι, ενώ ο Θωμάς Τζίτζης πιστεύει ότι το «Με Στόμα Που Γελά» είναι ο δεύτερος χειρότερος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μετά το «Πρόσκληση Σε Δείπνο Κυανίου».
Διαβάστε εδώ τη δισκοκριτική του Μιχάλη Τσαντίλα.
[Γράφει ο Μανώλης Μαυράκης]
Δύο πολύ σημαντικοί τραγουδοποιοί του σύγχρονου Ελληνικού τραγουδιού, ο Θανάσης Παπακωνστντίνου και ο Σωκράτης Μάλαμας, επιστρέφουν στο δισκογραφικό προσκήνιο με το άλμπουμ «Με στόμα που γελά» που κυκλοφόρησε από την MLK και την Axos πριν λίγες μέρες.
Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά το άλμπουμ «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου», ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δημιουργεί 13 τραγούδια έχοντας στο πλευρό του τον φίλο και επί χρόνια συνοδοιπόρο του Σωκράτη Μάλαμα. Η κοινή τους πορεία μέσα από δισκογραφικές συνεργασίες ξεκινάει από το 1993 και από τότε πολύ συχνά υπάρχει η δημιουργική ή ερμηνευτική σφραγίδα τους στις δουλειές τους, έχοντας προσφέρει πραγματικά σπουδαία τραγούδια.
Η καινούργια σύμπραξή τους είναι από μόνη της εξαιρετικό γεγονός. Η μουσική τους συγγένεια και η κοινή τους άποψη για το τραγούδι, δημιουργεί προσδοκίες στους αμέτρητους θαυμαστές τους. Πέρα από αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά υπάρχει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό που συμβαίνει και στους δύο. Τα τραγούδια που γράφουν και ερμηνεύουν χρειάζονται το χρόνο τους για να περάσουν και να γίνουν «κτήμα» των ακροατών.
Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα την ακρόαση του άλμπουμ. Δεκατρία τραγούδια γραμμένα όλα από τον Θανάση με λόγια δικά του εκτός από το πρώτο «Στα πόδια της» σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη (απόσπασμα από το ποίημα «Καντάτα»), που ερμηνεύει ο ίδιος και το «Η λάθος μοιρασιά» σε στίχους της Ανδριανής Διαγουμά. Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι ερμηνευτική υπόθεση του Σωκράτη Μάλαμα.
Κλασσικός Θανάσης Παπακωνσταντίνου για την αρχή με το τραγούδι «Στα πόδια της». Το μοναδικό πάντρεμα της ροκ με τη παραδοσιακή μουσική, που κάνει ο δημιουργός. Όσο κι αν ο ίδιος κατά καιρούς μέμφεται την ερμηνευτική του ικανότητα, νομίζω ότι ερμηνεύει με τη δύναμη της ψυχής και αυτό είναι μαγικό. Το τραγούδι «Ρίλκε» που αναφέρεται στο Γερμανό ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε, είναι υπόθεση του Μάλαμα. Μπαλάντα που μας θυμίζει Μάλαμα από την «Ανδρομέδα».
Το πρώτο «μπαμ» του άλμπουμ γίνεται με το τραγούδι «Είχα τον κήπο της Εδέμ». Απολαυστική η ερμηνεία του Σωκράτη, εξαιρετική η μουσική και τα λόγια του Θανάση που μας υπενθυμίζει το μαεστρικό τρόπο που χειρίζεται τις λέξεις. Το «Η Καλύβα» είναι το πιο άρτιο από πλευράς ενορχήστρωσης τραγούδι, ενώ «Η απόδραση» αποτελεί το δεύτερο «μπαμ» του δίσκου. Άψογη μελωδική μπαλάντα και εξαιρετικός ο Μάλαμας που προσαρμόζει την ερμηνεία του στις απαιτήσεις του τραγουδιού.
Κάτι από «Σιμούν» θυμίζει το επόμενο τραγούδι με τίτλο «Σκέψη μου ξημερωμένη», από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Εδώ ο Παπακωνσταντίνου μας καταθέτει μια μεστή δημιουργία, μαγικά λόγια και ίσως η δική του ερμηνεία να ταίριαζε καλύτερα. Τα επόμενα τραγούδια «Γυναίκες», «Ζητιανόξυλο» και «Τάλα» ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που θέλουν πολλαπλές ακροάσεις και χρόνο ενώ τα τραγούδια «Κάρτες», «Η λάθος μοιρασιά» και «Μείνε κοντά μου» είναι τα πιο λαικότροπα του άλμπουμ και ίσως αυτά που θα ακουστούν περισσότερο. Το «Η λάθος μοιρασιά» μας θυμίζει κάτι από Θανάση της Ανδομέδας και του Γερακάρη, είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, ενώ το «Μείνε κοντά μου» είναι βγαλμένο από δίσκο του Μάλαμα.Αυτή τη φορά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας σερβίρει ό,τι καλύτερο έχει στο μουσικό του ντουλάπι. Σε αντίθεση με το «Δείπνο κυανίου» η νέα του δουλειά περιλαμβάνει πιο κατανοητές μουσικές φόρμες και είναι πλήρως προσαρμοσμένη στη φωνητικές δεξιότητες και το ύφος του Σωκράτη Μάλαμα. Άλλωστε η χημεία τους μας έχει δώσει στο παρελθόν εξαιρετικά αποτελέσματα
Τραγούδια που ξεχωρίζουν: «Μείνε κοντά μου», «Η λάθος μοιρασιά», «Σκέψη μου ξημερωμένη» «Είχα τον κήπο της Εδέμ»
[Γράφει ο Θωμάς Τζίτζης]
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι από τους καλλιτέχνες για τους οποίους τα πολλά λόγια είναι περιττά. Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της σύγχρονης ιστορίας της ελληνικής μουσικής και όχι άδικα καθώς από τις αρχές της δεκαετίας του '90 που ξεκίνησε η πορεία της προσωπικής δισκογραφίας του έχει κυκλοφορήσει δίσκους πραγματικά μουσικά διαμάντια. Η τελευταία δισκογραφική παρουσία του Παπακωνσταντίνου ήταν τον Σεπτέμβριο του 2014 με το «Πρόσκληση σε Δείπνο Κυανίου». Ύστερα από δύο σεζόν αγρανάπαυσης, ο Θεσσαλός τραγουδοποιός επιστρέφει ξανά στις επάλξεις με καινούριο άλμπουμ έχοντας στο πλευρό του έναν αγαπημένο μουσικό συνοδοιπόρο του, τον Σωκράτη Μάλαμα.
«Με Στόμα Που Γελά» είναι ο τίτλος του δίσκου ο οποίος περιλαμβάνει δεκατρία τραγούδια από τα οποία τα δώδεκα ερμηνεύει ο Μάλαμας ενώ το ένα ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου. Όλα ξεκινούν, λοιπόν, με το «Στα Πόδια Της», ένα απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, «Καντάτα» που το έντυσε μουσικά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ερμηνεύει ο ίδιος. Ομολογώ πως το ξεκίνημα ήταν κάπως μουδιασμένο παρά την συγκλονιστική στιχουργική που δημιουργεί εικόνες τρομερές στο μυαλό. Και αφού προλογίζει τον δίσκο ο δημιουργός των τραγουδιών, την σκυτάλη παίρνει ο Σωκράτης Μάλαμας παίρνοντας το παιχνίδι πάνω του μέχρι το τέλος του άλμπουμ. Ο γεννημένος από Γερμανούς γονείς στην Πράγα ποιητής Ράινερ Μαρία Ρίλκε έχει την τιμητική του στο δεύτερο κομμάτι του δίσκου του οποίου το ρεφρέν αποτελεί αντιστροφή- διασκευή του ποιήματος «Επίλογος» του Ρίλκε. Η αρχή του κάθε κουπλέ με το ούτι – που παίζει ο Κυριάκος Ταπάκης – δίνει ανατολίτικο τόνο, ωστόσο η αναζήτηση μια μελωδίας για να πιαστώ συνεχίζεται.
Έρχεται όμως το «Είχα τον κήπο της Εδέμ» να δώσει έναν ζωντανό ρυθμό από εκείνους που ταιριάζουν γάντι στην φωνή του Μάλαμα και που κάνει και το πιο δύσπιστο κορμί να λικνιστεί. Εδώ συναντούμε στα δεύτερα φωνητικά και την Ματούλα Ζαμάνη και πλέον ο δίσκος αρχίζει να παίρνει τα πάνω του ύστερα από το αρχικό «παγωμένο» ξεκίνημα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το αμέσως επόμενο, «Η Καλύβα» με την ηλεκτρική κιθάρα του Δημήτρη Λάππα να απογειώνει το τσιφτετέλι και να θυμίζει εποχές Αγρύπνιας και Λαϊκεδέλικα. Το τέμπο πέφτει κάπως ξανά με την «Απόδραση» να μας θυμίζει την σκληρή καθημερινότητα και την ρουτίνα που κατευνάζουν ολοένα και περισσότερο την λαχτάρα και την διάθεση του ανθρώπου για απόλαυση της ζωής. Σε ηλεκτρικά μονοπάτια συνεχίζει ο δίσκος και με το «Σκέψη μου Ξημερωμένη» το οποίο κυλάει κάπως αδιάφορα πέραν κάποιων όμορφων στίχων. Στη συνέχεια, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου καταπιάνεται με το μεταναστευτικό ζήτημα με τον Μάλαμα να ερμηνεύει εξαιρετικά το «Ζητιανόξυλο», ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ. Στο ποίημα με τον τίτλο «Γυναίκες αγαπώ...» του Hermann Hesse στηρίζεται το «Γυναίκες», το οποίο προσπερνώ γρήγορα για να φτάσω στις «Κάρτες», που και εκείνες με τη σειρά τους δεν μου δίνουν κάτι και έτσι στέκομαι στην πικρή ιστορία της μικρής Τάλα από την Συρία που διέσχισε με τον πατέρα της τον Έβρο παραμονή πρωτοχρονιάς και ο τελευταίος δεν άντεξε λόγω κρύου. Οδεύοντας προς το τέλος του δίσκου, γυρίζουμε 20 χρόνια πίσω όταν η Μελίνα Κανά τραγουδούσε στα «Λάφυρα» την «Λάθος Μοιρασιά», την οποία τώρα ερμηνεύει με τον μοναδικό του τρόπο ο Μάλαμας. Από το «Μείνε Κοντά Μου» κρατάω την χορευτική διάθεση που πηγάζει αβίαστα από τα τραγούδια του Θανάση ενώ το «Τρυφερή Σκιά» κλείνει τον δίσκο με κάπως άχαρο και αδιάφορο τρόπο.
Τι κρατάω από τον καινούριο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου:Η στιχουργική πάντα ήταν το δυνατό σημείο του τραγουδοποιού από το Μεταξοχώρι και σε αυτό το άλμπουμ έχει φτιάξει πανέμορφους κόσμους αλλά και αναφορές σε πραγματικές ιστορίες ανθρώπων. Από την άλλη, η ενορχήστρωση πάσχει σε αρκετά σημεία προβάλλοντας την «αδιαθεσία» του καλλιτέχνη να προσθέσει στις μουσικές του το κάτι διαφορετικό που έκανε πάντα στις προηγούμενες δουλειές του. Τα τραγούδια είναι κομμένα και ραμμένα στη φωνή του Σωκράτη Μάλαμα, ο οποίος τα κάνει δικά του και αρκετές φορές τα απογειώνει. Ωστόσο, τα κομμάτια του άλμπουμ είναι περισσότερο «Σωκρατικά» παρά «Θανασικά». Δεν γνωρίζω αν ο Παπακωνσταντίνου ήθελε εξαρχής να χτίσει πάνω στη φωνή του Μάλαμα αλλά το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα τον αδικεί καθώς όλα τα τραγούδια του δίσκου ακολουθούν ένα μονότονο τόνο μη ξεφεύγοντας από τα συνηθισμένα όρια μίας ενορχήστρωσης.
Το «Με Στόμα Που Γελά» είναι ο δεύτερος χειρότερος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου - μετά το «Πρόσκληση Σε Δείπνο Κυανίου» - ο οποίος, πέραν κάποιων ελαχίστων περιπτώσεων («Είχα τον Κήπο της Εδέμ», «Η καλύβα», «Το ζητιανόξυλο»), δεν θα έχει την δύναμη να κρατηθεί στο χρόνο και να χαρίσει καινούρια highlights στις συναυλίες αυτών των δύο αγαπημένων καλλιτεχνών.