Τι θα ακούσεις:
electronic pop
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Sister", "Queen", "Smoke", "Dancefloor"
Βαθμολογία: 6,5/10
Δεν είμαι σίγουρος πόση δύναμη μπορεί να έχει η φωνή της Tracey Thorn στις νέες ηλικίες. Αναρωτιέμαι μάλιστα αν τη γνωρίζουν - ίσως το θαύμα που έκανε ο Todd Terry με το “Missing”, να την κρατάει για πάντα στην επικαιρότητα.
Για όλους τους υπόλοιπους όμως, τους μεγαλύτερους ηλικιακά, η Tracey Thorn είναι μία από τις ωραιότερες φωνές και παρουσίες που έχουν περάσει από τη βρετανική μουσική. Πότε ως μέλος των Everything But The Girl, πότε σόλο, πότε με υπέροχες συμμετοχές και συνεργασίες, η φωνή της ζεστά τρύπωνε από τα αυτιά μας και φώλιαζε στην ψυχή μας. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
Πόσο μάλλον, όταν κατά διαστήματα επιστρέφει με άλμπουμ όπως το “Record”. Ένα απλό, ηλεκτρονικό και μελωδικό άλμπουμ, χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες, με όπλο της την ιδιαίτερη φωνή της και τους «γυναικείους» στίχους της. Χωρίς να διεκδικεί κάποιες δάφνες πρωτοτυπίας, χωρίς να προσφέρει κάτι τρομερά αξιοσημείωτο (εκτός ίσως από το εξαιρετικό “Sister”), χωρίς να έχει τις πιο δυνατές συνθέσεις ή μια πρωτοποριακή παραγωγή.
Όλα αυτά τα χωρίς που προαναφέρθηκαν αποτελούν και τις τρανταχτές αδυναμίες του “Record”. Μπορεί να είναι ένα καλοφτιαγμένο άλμπουμ, με αρχή, μέση και τέλος, μπορεί οι στίχοι να στοχεύουν σε μια φάση ενηλικίωσης της γυναίκας, μια τέτοια που βουτάει και στο παρελθόν της με νοσταλγία, μπορεί σε γενικές γραμμές όλα να λειτουργούν στην εντέλεια, όμως στην ουσία του το άλμπουμ είναι ατελές. Ατελές γιατί λείπει το βασικό συστατικό, που είναι οι μελωδίες, τα δυνατά τραγούδια.
Εξαιρέσεις υπάρχουν, δεν είναι όμως αρκετές ή αρκετά δυνατές. Απλά πάντα θα υπάρχει η αύρα της Tracey που θα σώζει τα πάντα. Είναι όμως κάτι τέτοιο αρκετό;
electronic pop
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Sister", "Queen", "Smoke", "Dancefloor"
Βαθμολογία: 6,5/10
Δεν είμαι σίγουρος πόση δύναμη μπορεί να έχει η φωνή της Tracey Thorn στις νέες ηλικίες. Αναρωτιέμαι μάλιστα αν τη γνωρίζουν - ίσως το θαύμα που έκανε ο Todd Terry με το “Missing”, να την κρατάει για πάντα στην επικαιρότητα.
Για όλους τους υπόλοιπους όμως, τους μεγαλύτερους ηλικιακά, η Tracey Thorn είναι μία από τις ωραιότερες φωνές και παρουσίες που έχουν περάσει από τη βρετανική μουσική. Πότε ως μέλος των Everything But The Girl, πότε σόλο, πότε με υπέροχες συμμετοχές και συνεργασίες, η φωνή της ζεστά τρύπωνε από τα αυτιά μας και φώλιαζε στην ψυχή μας. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
Πόσο μάλλον, όταν κατά διαστήματα επιστρέφει με άλμπουμ όπως το “Record”. Ένα απλό, ηλεκτρονικό και μελωδικό άλμπουμ, χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες, με όπλο της την ιδιαίτερη φωνή της και τους «γυναικείους» στίχους της. Χωρίς να διεκδικεί κάποιες δάφνες πρωτοτυπίας, χωρίς να προσφέρει κάτι τρομερά αξιοσημείωτο (εκτός ίσως από το εξαιρετικό “Sister”), χωρίς να έχει τις πιο δυνατές συνθέσεις ή μια πρωτοποριακή παραγωγή.
Όλα αυτά τα χωρίς που προαναφέρθηκαν αποτελούν και τις τρανταχτές αδυναμίες του “Record”. Μπορεί να είναι ένα καλοφτιαγμένο άλμπουμ, με αρχή, μέση και τέλος, μπορεί οι στίχοι να στοχεύουν σε μια φάση ενηλικίωσης της γυναίκας, μια τέτοια που βουτάει και στο παρελθόν της με νοσταλγία, μπορεί σε γενικές γραμμές όλα να λειτουργούν στην εντέλεια, όμως στην ουσία του το άλμπουμ είναι ατελές. Ατελές γιατί λείπει το βασικό συστατικό, που είναι οι μελωδίες, τα δυνατά τραγούδια.
Εξαιρέσεις υπάρχουν, δεν είναι όμως αρκετές ή αρκετά δυνατές. Απλά πάντα θα υπάρχει η αύρα της Tracey που θα σώζει τα πάντα. Είναι όμως κάτι τέτοιο αρκετό;
Σχετικό θέμα