antonislivieratos_gimme10

Gimme 10: Τα άλμπουμ που τρύπωσαν στη ζωή του Αντώνη Λιβιεράτου

...όσο εκείνος έφτιαχνε το νέο του άλμπουμ, 4 1/2.
Διαβάστηκε φορες
Ο Αντώνης Λιβιεράτος, γεννημένος το 1961 στην Αθήνα, ακολουθεί από το 1982 μια καλλιτεχνική πορεία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πολυσχιδή. Μέλος σχημάτων όπως οι Κεφάλαιο 24, Illegal Operation, Sigmatropic και Dr. Atomik, αλλά και σόλο καλλιτέχνης, έχει, επίσης, γράψει μουσική για θέατρο και κινηματογράφο κι έχει συνεργαστεί επί σκηνής αλλά και στο στούντιο με καλλιτέχνες όπως ο Μανώλης Αγγελάκης, η Carla Togerson, ο Σωτήρης Δεμπόνος κ.ά.

Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει τα άλμπουμ Το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα (1997), Κόκκινος Ουρανός (EP, 1999), Το Πλαστικό Κουτί (2000), Mother Tongue (Tronx Series Vol. 1) (2004), και εμπλουτίζεται φέτος με την ολόφρεσκη κυκλοφορία του 4 1/2, από την Puzzlemuzik. Με τον νέο αυτόν δίσκο, ο Λιβιεράτος επιστρέφει στην ελληνόφωνη τραγουδοποιία έπειτα από πολλά χρόνια.

Ως σημερινός φιλοξενούμενος του Gimme 10, ο καλλιτέχνης βρέθηκε σε δύσκολη θέση καλούμενος να επιλέξει 10 αγαπημένους του δίσκους. Αλλά βρήκε λύση, όπως μας εξηγεί παρακάτω:

«Όντας ανίκανος ν' αντιμετωπίσω διλήμματα του τύπου "Να βάλω στη λίστα μου το Trout Mask Replica ή το Clear Spot;" αποφάσισα να μη γράψω για τους δέκα αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών. Ιδού, λοιπόν, δέκα σπουδαίοι δίσκοι που τρύπωσαν στη ζωή μου το διάστημα που δούλευα το 4 1/2. Με σειρά αντίστροφη ως προς τη χρονολογία κυκλοφορίας τους.»

1. YRU Still Here? - Ceramic Dog (2018)
Η μαγκιά του Ribot και της παρέας του δεν είναι το ότι ανακατεύουν σ' έναν δίσκο ροκ εν ρολ, τζαζ, λάτιν, φανκ, χιπ-χοπ  και ινδική μουσική αλλά το γεγονός ότι φαίνεται να έχουν αφομοιώσει  πλήρως όλα αυτά τα "συστατικά". Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος ολοζώντανος, ενδιαφέρων και χορταστικός. Και, ταυτόχρονα, ξεκάθαρα πολιτικός. "FuckLaMigra!".

2. Ex-Eye - Ex-Eye (2017)
Οι ίδιοι οι ExEye βαφτίζουν το οργανικό, ισοπεδωτικής έντασης ιδίωμα που επινόησαν και υπηρετούν "posteverything" και δεν θα μπορούσα ν' αντιπροτείνω κάποιον πιό εύστοχο όρο. Παρεμπιπτόντως ο ShahzadIsmaily των CeramicDog παίζει κι εδώ... 

3. 20 Years In A Montana Missile Silo - Pere Ubu (2017)
Έχω στη δισκοθήκη μου κι έχω ακούσει (πολλές φορές τον καθένα) όλους τους δίσκους τους. Σας ορκίζομαι, λοιπόν, πως αυτός εδώ είναι ένας απ' τους καλύτερούς τους.  Ώριμος και ταυτόχρονα το ίδιο γκαζωμένος και ωμός με το ModernDance (το προ τεσαρακονταετίας ντεμπούτο τους). Θυμηθείτε πως μπορείτε να εμπιστευθείτε την άποψή μου στο βαθμό, μόνο, που μπορεί κανείς να εμπιστευθεί την άποψη ενός "οπαδού"...

4. The Hope Six Demolition Project - PJ Harvey (2016)
H PJ έχει το μοναδικό χάρισμα να κάνει πράγματα "τετριμμένα" ν' ακούγονται φρέσκα και, ταυτόχρονα, πράγματα "περίεργα" ν' ακούγονται πολύ απλά και οικεία. Κι αυτός είναι, πιθανότατα, ο καλύτερος δίσκος της μέχρι σήμερα.

5. >> - Beak (2016)
Τρίο πλήκτρα- μπάσο- τύμπανα. Αφαιρετικό, σκοτεινό, ευρηματικό, οργανικό στο μεγαλύτερο μέρος του με μιά παραγωγή τόσο έξυπνη που φαίνεται σα "να μην υπάρχει". Αν αυτό έχει κάποια σημασία, οι Beak είναι το εν ενεργεία σχήμα του GeoffBarrows των Portishead.

6. Blackstar - David Bowie (2015)
Μέσα στον μισό, σχεδόν, αιώνα που ο Bowie έγραφε κι έπαιζε μουσική δεν ήταν ούτε μία, ούτε δύο οι φορές που οι δίσκοι του φαινόντουσαν να μην ανήκουν στην εποχή στη οποία κυκλοφορούσαν, αλλά να έρχονται από το μέλλον. Το Blackstar ήταν η τελευταία, δυστυχώς, φορά που το πέτυχε. 

7. Other World - Peter Hammill/Gary Lucas (2014)
Εξαιρετικά κομμάτια, εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, καταπληκτική ατμόσφαιρα. Ο Hammill κι ο Lucas δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, νομίζω.

8. Mess - Liars (2014)
Αν και ο δίσκος αναδύει μια "νταρκίλα" που παραπέμπει κατευθείαν στη σκοτεινή, ηλεκτρονική πλευρά των '80s ακούγεται κάθε άλλο παρά "ρετρό".

9. Chelsea Light Moving - Chelsea Light Moving (2013)
Ο Thurston Moore είχε προαναγγείλει το σχήμα και τον δίσκο ως... black metal. Πράγμα που, προφανώς, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, χωρίς, όμως, κατά κάποιον περίεργο τρόπο, να μπορείς να το πεις και κραυγαλέο ψέμα. Η πρώτη μεγάλη στιγμή του μετά τους Sonic Youth.

10. Wrecking Ball - Emmylou Harris (1995)
Ωπ! Τι γυρεύει ένα κάντρι άλμπουμ διασκευών που εκδόθηκε πριν 23 χρόνια στη λίστα μου; Ε, λοιπόν ομολογώ πως την εποχή που εκδόθηκε μου είχε διαφύγει παντελώς και το ανακάλυψα πολύ πρόσφατα. Ούτως ή άλλως πρόκειται για έναν δίσκο διαχρονικό. Μαγεία.


Διαβάστε ακόμα