Τι θα ακούσετε:
pop, cabaret
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
"Bubbles", "Karma Cut!", "Origami"
Βαθμολογία:
6,5
Χαζεύω το εξώφυλλο του νέου δίσκου του Kristof, όπου στέκεται απορροφημένος πάνω στο σκαμπό παρά τη «φασαρία» που υποδηλώνουν τα χέρια που τον περιτριγυρίζουν και όσα κουβαλάνε. Χρώμα υπάρχει αρκετό, εκτός από τα ρούχα του. Ταιριάζουν όλα αυτά με τα όσα ακούγονται στο "Talkshow", που χωρίς να συμπληρώνει μισάωρο περιέχει εσωστρεφείς, σχεδόν ασυνάρτητους μονολόγους, και εξωστρεφείς, πιασάρικες μελωδίες. Μπορεί η πρώτη ακρόαση να αφήνει την εντύπωση ενός κολάζ που άγουρα βρήκε το δρόμο του για να γίνει δίσκος, εύκολα, όμως, θα βρείτε τραγούδια που θα σας κρατήσουν ευχάριστη παρέα, έστω και για λίγο.
Το δελτίο τύπου αναφέρει πως κατά τη διάρκεια του δίσκου υποτίθεται πως εξελίσσεται ένα talk-show, κάπου στο μυαλό του Kristof. Εισαγωγή και αποφώνηση, κάτι-σαν-συνεντεύξεις, μονόλογοι, όλα είναι παρόντα, έστω και δυσδιάκριτα. Ακόμα και «διαφημίσεις» έχει το talk-show, όπως ρητά δηλώνει το "Karma Cut!" καθώς αρχίζει, αμέσως πριν συνεχίσει μια απλή και ευχάριστη μελωδία συνοδεία αγγλικών και γερμανικών στίχων. Οι περισσότεροι στίχοι είναι στα αγγλικά, αλλά ακόμα και στα γερμανικά που ακούγονται διάσπαρτα ο Kristof αποδίδει χωρίς ψεγάδια. Το "Origami" είναι ένα καλό παράδειγμα για το ωραίο δέσιμο της φωνής και ερμηνείας του με τα όσα συμβαίνουν σε drum machine (εικάζω) και λοιπά α λα James Blake ηλεκτρονικά.
Κάποια από τα τραγούδια εδώ θυμίζουν τον προηγούμενο δίσκο του ("The Oracle", 2016), όπως για παράδειγμα το "Castform Disaster". Στο συγκεκριμένο συμμετέχει και ο Βασίλης Δοκάκης, που έχει αναλάβει και όλη την παραγωγή. Από την αργή εισαγωγή με το πιάνο να κυριαρχεί το τραγούδι εξελίσσεται σε ένα σκοτεινό θέμα να δείχνει την «αρχή του τέλους» του δίσκου. Από την άλλη, υπάρχουν τραγούδια όπως το "Orange" ή το "Pink" που εξυπηρετούν, μεν, τη θεματολογία του δίσκου, αλλά μοιάζουν σαν βουτιά στο κενό μακριά από όσα είχε κάνει παλιότερα ή κάνει σε άλλα τραγούδια εδώ ο Kristof.
Συνολικά, βέβαια, το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά απογοητευτικό είναι. Υπάρχουν μουσικές και ιδέες να ικανοποιήσουν όσους και όσες αρέσκονται σε τραγούδια από τις παρυφές του dream pop μέχρι πιο ηλεκτρονικά στο ύφος, εν μέρει, των Alt-J, ακόμα κι αν το συνολικό θέμα και η παρουσίασή του κάνουν δύσκολη την ταύτιση του ακροατή με τα όσα έχει ο Kristof στο μυαλό του. Πιθανώς να μην ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός του και ακόμα πιο πιθανό είναι το να μη χρειάζεται. Ίσως να αρκεί που κάποιοι θα σιγοτραγουδάμε «es ist wunderbar...» για λίγο καιρό ακόμα.