Τι θα ακούσετε:
Έντεχνο προς ακουστικό rock με φλάουτο και ακορντεόν
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
«Ένας Απλός Άνθρωπος», «Μολυβένια», «Μνήμες»
Βαθμολογία:
5,5
Τον Μάνο Μοναστηριώτη κάποιοι μπορεί να τον γνωρίζουν ήδη από την πρώτη του δουλειά («Να Περιμένω Το Αύριο», Χρωμοδιάσταση/MLK, 2016) και τις ζωντανές εμφανίσεις εκείνης της περιόδου. Στα τέλη του 2020 επέστρεψε με τον δεύτερο δίσκο του, σε αντίστοιχο ύφος, που θυμίζει τις ακουστικές στιγμές του ελληνόφωνου rock από την εποχή κοντά στην αλλαγή του αιώνα ή και αυτό που κάποιοι θα έλεγαν «έντεχνο». Ο Μάνος Μοναστηριώτης ανήκει στην κατηγορία εκείνων των δημιουργών που γράφουν, ενορχηστρώνουν και τραγουδούν οι ίδιοι τα τραγούδια τους, κάτι που κάνει και στα δώδεκα που συνιστούν τον καινούργιο δίσκο.
Μη νομίσετε πως έχουμε να κάνουμε με ένα παλιακού τύπου απογυμνωμένο τραγούδι μόνο με κιθάρα και φωνή. Έχει καλεσμένους, όπως και στην πρώτη του δουλειά, που ξεφεύγουν από την υποστηρικτική τριπλέτα κιθάρα-μπάσο-τύμπανα. Τα επιπλέον όργανα που ακούγονται σε διάφορα τραγούδια (ακορντεόν, μαντολίνο, φλάουτο, κοντραμπάσο, hammond) μπορεί να έχουν συνήθως συνοδευτικό ρόλο, αλλά τις φορές που ξεφεύγουν από αυτόν, όπως για παράδειγμα κάνει το φλάουτο του Στέφανου Χατζηαναγνώστου στο «Ένας Απλός Άνθρωπος», το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Το συνολικό αποτέλεσμα πάντως συνήθως δεν ξεφεύγει από ακούσματα γνώριμα και οικεία σε ακροατές που έχουν έστω και μια μικρή επαφή με την ελληνική μουσική των τελευταίων δεκαετιών. Δεν ξέρω αν η επιλογή αυτού του ήχου είναι συνειδητή ή αποδίδεται σε έλλειψη τόλμης για περαιτέρω εξερεύνηση μουσικών συνδυασμών, αλλά είναι κάτι που μπορεί να βελτιωθεί.
Ένα ακόμα τραγούδι στο οποίο η ενοργάνωση λειτουργεί θετικά είναι το «Μολυβένια», αυτή τη φορά με το κοντραμπάσο (Θοδωρής Κουέλης) και το ακορντεόν (Ντίνος Χατζηιορδάνου) να κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Σ' αυτό το τραγούδι, όπως και σε αρκετά άλλα του δίσκου, υπάρχει μια αόριστη αναφορά σε β' ενικό στους στίχους. Ακούγοντας τον δίσκο μου έμεινε η αίσθηση πως συνολικά είναι ένα το «εσύ» στο οποίο απευθύνονται τα τραγούδια αυτά, κυρίως από μια (πικραμένη) ερωτική σκοπιά. Δεν υπάρχει μόνο η παραπάνω στιχουργική προσέγγιση βέβαια, αλλά ένα απαισιόδοξο μοτίβο είναι σταθερό στις διαφορετικές εκφράσεις του Μοναστηριώτη εδώ. Δεν είναι κάτι μεμπτό αυτό φυσικά. Δεν θα ήταν ακόμα και αν ζούσαμε σε μια αισιόδοξη εποχή, όμως η εσωστρέφεια και η γενικότητα των στίχων δυσκολεύει τα τραγούδια να αφομοιωθούν και να «κολλήσουν». Παρόλα αυτά, αν κανείς αφιερώσει τον χρόνο - ή αν βρίσκεται πιο κοντά στη διάθεση αυτή - θα βρει και ενδιαφέροντα εκφραστικά σύνολα, όπως για παράδειγμα στο «Άργησα».
Ερμηνευτικά, τόσο ο ίδιος όσο και η Δέσποινα Ραφαήλ που συμμετέχει σε τρία τραγούδια, στέκονται άξια. Από τα ντουέτο τους, θα ξεχώριζα το «Μνήμες», ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του δίσκου. Ταιριάζουν ωραία οι φωνές τους μαζί στο ρεφρέν. Επίσης, ο «διάλογος» που αναπτύσσουν στο «Κρυφτό» έχει και πάλι ενδιαφέρον .
Συνολικά, το «Μολυβένια Τρένα» προσφέρει τα σχεδόν 50 λεπτά του χωρίς να κουράζει διόλου, αλλά δυσκολεύεται να αφήσει χαρακτηριστικές στιγμές. Το καταφέρνει, εν τέλει, κι ας χρειάζονται περισσότερες ακροάσεις για να αποκαλυφθούν στιχουργικά και, κυρίως, μουσικά κάποια τραγούδια. Υπάρχουν ιδέες εδώ, δηλαδή, που δείχνουν πως αν στο μέλλον γίνουν πιο αιχμηρές, ίσως και με περισσότερο ρίσκο σε κάποιες επιλογές δόμησης των τραγουδιών, να έχουμε έναν πολύ ενδιαφέροντα δίσκο.
Σχετικό θέμα