Αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά #36: Irini Qn - Το Κορίτσι Με Το Ρύζι (2020)

Κι εξακολουθούν να βγαίνουν πανέμορφοι στίχοι.

Αυτή τη στήλη την ξεκίνησα πριν κυκλοφορήσει το σημερινό μας τραγούδι! Και μάλιστα, κάποια στιγμή, σε ένα από τα κείμενά της, είχα εκφράσει ένα παράπονο για τη συντριπτική υπεροχή των ανδρών στιχουργών έναντι των γυναικών. 

Και να που εμφανίστηκε η Irini Qn για να πει «basta, ερχόμαστε».

Και με τι εντυπωσιακό τρόπο.

Το «Κορίτσι Με Το Ρύζι» φλέγεται μέσα στην ευαισθησία του και την ευθραυστότητά του. Αναζητάει τη φωνή του, το δρόμο για να γίνει γυναίκα. Ψάχνει κάπου να απιθώσει αυτή τη φωτιά, να τη μοιραστεί για να μεγαλώσει. Να μεγαλώσει το ίδιο.

Η Irini Qn γράφει για τις καθημερινές κοπέλες των μικρών γειτονιών, των μεγάλων και των μικρών πόλεων. Ρίχνει φως στους φόβους τους, στις δειλές τους φωνές που παλεύουν να ακουστούν, στα κρυφά όνειρα που ψάχνουν διεξόδους. Είναι η αντανάκλαση, μία από αυτές που μπορεί να τραγουδήσει τη στιγμή που σε εκείνες δεν επιτρέπεται. 

Μακριά από τη φεμινιστική συνθηματολογία, στρέφει τον προβολέα προς τα μέσα και καταλήγει τελικά να γράφει ένα βαθύτατα φεμινιστικό τραγούδι. Παράδοξο. Ίσως όχι και τόσο. Υπάρχει η ανοιχτή σύγκρουση με την πατριαρχία, υπάρχει κι εκείνη η ύπουλη και σιωπηλή με το μέσα τέρας, εκείνο που ψιθυρίζει «αφού έτσι είναι ο κόσμος, τι τσακίζεσαι να τον αλλάξεις». Το κορίτσι με το ρύζι θέλει να τσακιστεί, να ματώσει, να νικήσει τους φόβους του.

Όταν τελειώσει αυτό το τραγούδι, θα έχουν τελειώσει οι δισταγμοί. Θα κοιμηθεί το κορίτσι, θα ξυπνήσει η γυναίκα. Θα έχει ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση.

Ή μπορεί τίποτα απ' όλα αυτά να μη συμβεί και η γυναίκα να βάλει το κορίτσι που ήταν κάποτε να κοιμηθεί. Πένθιμο σενάριο. Αλλά ποιος είπε πως οι στίχοι έχουν μία ανάγνωση. Irini Qn σε ψάχνω για να μου πεις το τέλος της ταινίας.

#8: Νατάσσα Μποφίλιου - Δεμένη
#31: Δανάη Παναγιωτοπούλου - Ο Τρελός