Κάποια τραγούδια εξυψώνονται μόνο αν τα
τοποθετήσεις στο σωστό πλαίσιο, αν βάλεις την πινέζα στο σωστό σημείο του χάρτη,
αν έχεις βρεθεί στα μέρη που εξιστορούν.
Έτσι γίνεται λίγο πολύ με τη δουλειά του Sigmataf. Η γεωγραφία των λέξεων είναι κομβικό κομμάτι για τη συναισθηματική τους κατανόηση.
Και η σημερινή μου επιλογή είναι αφοπλιστική από τον τίτλο της: Carousel στο Παγκράτι.
Υπάρχει κάτι το αδυσώπητα αθηναϊκό σε κάθε στίχο. Όπως ο ΛΕΞ ενώνει τις γραμμές που συνδέουν τη Δύση της Θεσσαλονίκης με την Ανατολή, τονίζοντας όμως τις απόκληρες γωνίες και τις επικίνδυνες πλατείες, εδώ ο Sigmataf κυκλώνει τους χώρους που πεθαίνει το «μαζί» μέσα στην Αθήνα. Οριοθετεί τη μοναξιά και την αναγνωρίζει στις ράχες των πολυκατοικιών, στις άδειες οθόνες των κινητών, στις βόλτες που καταλήγουν στους ίδιους κύκλους, γύρω από τους ίδιους δρόμους, χωρίς εκείνον τον άνθρωπο που θα ξορκίσει το σκοτάδι, θα αποκαλύψει τις μέσα σου αλήθειες.
Έχω φυλάξει δυο χαμόγελα
για τις ατέλειωτες νύχτες
όταν οι μέσα αλήθειες μοιράζονται απλόχερα
κι όταν γυρνάν σαν carousel οι λεπτοδείκτες.
Ψάχνει για την άκρη κάπου στο Παγκράτι
περπατάει και κοιτάει την οθόνη
και μετά αναρωτιέται, γιατί είμαστε μόνοι.
Και η νύχτα μας στεγνώνει.
Να μείνω ή να φύγω;
Χρόνια τώρα προσπαθώ να δω το καλό
μα το καλώ, κι αυτό έρχεται λίγο λίγο
Το αστικό δράμα του δημιουργού εκκινεί από τον άνθρωπο και καταλήγει στην πόλη. Αυτή είναι ο καθρέφτης των φόβων, των ατέρμονων αναζητήσεων. Δημιουργεί γκροτέσκες αντανακλάσεις πάνω σε τσιμέντο και σίδερο. Αυτό που έρχεται στο τέλος είναι ένα ερώτημα που ψιθυρίζεις στο τηλέφωνο, το ουρλιάζεις στο μπαλκόνι μπροστά από την έρημη λεωφόρο, το σιωπάς κάτω από το βάρος ένα εκατομμυρίου χάρτινων διαμερισμάτων που υποφέρουν καρτερώντας την απάντηση. Πάλι καλά ο Sigmataf ξεγυμνώνεται πρώτος και δε φοβάται να ματώσει.
«Θέλω παρέα. Θέλεις παρέα;»
Ψάχνει για την άκρη κάπου στο Παγκράτι
Τέντα στην τέντα και τούτα τα τσιμέντα
δεν είναι από βαμβάκι, δεν μυρίζουν μέντα.
Κι από μπαλκόνι σε μπαλκόνι
σκάει μια γενιά σαν το μπαλόνι.
Χρόνια τώρα προσπαθώ να βρω το καλό
μα το καλώ κι αυτό, μοιάζει με σπίθα μες στο
χιόνι.
Ψάχνει για την άκρη κάπου στο Παγκράτι
μια λάμπα τρεμοπαίζει κι εγώ θέλω παρέα.
Θέλω παρέα.
Θέλεις παρέα;