Ο καινούργιος δίσκων των Χαΐνηδων έχει αρχίσει να εμφανίζεται σταδιακά στο YouTube κανάλι τους εδώ και μερικές εβδομάδες, αλλά είναι ήδη διαθέσιμος ολόκληρος στη χειροπιαστή του μορφή. Με αυτή την αφορμή πρωτίστως και δευτερευόντως για τον εορτασμό των 30 χρόνων δισκογραφικής παρουσίας ο Δημήτρης Αποστολάκης και οι (συμ)μαθητές του εμφανίστηκαν το βράδυ της Δευτέρας για μία χορταστική συναυλία. Είχαν περάσει μερικά χρόνια από την προηγούμενη εμφάνισή τους στην πόλη και σε συνδυασμό με τους περιορισμούς του τελευταίου ενάμιση χρόνου θα περίμενε κανείς η συναυλία αυτή να συγκεντρώσει αρκετό κόσμο. Παρόλα αυτά, αρκετές καρέκλες στη Μονή Λαζαριστών έμειναν άδειες χωρίς αυτό να επηρεάσει τη διάθεση πάνω και κάτω από τη σκηνή.
Η βραδιά ξεκίνησε με τα τραγούδια «Γερανός Και Φίδι» και «Πεταλούδα», όπως ξεκινάει και ο δίσκος, που φέρει τον τίτλο «Βάρδα Φουρνέλο». Κάθε τραγούδι από τα εννιά του δίσκου αντιστοιχίζεται και με ένα ιστορικό πρόσωπο, με τον συσχετισμό να γίνεται αντιληπτός και στους στίχους. Στη συναυλία ακούστηκαν τα περισσότερα από αυτά τα καινούργια τραγούδια μαζί με αρκετά παλιότερα - δημοφιλή και μη - σε αλληλουχία που και τους μονολόγους του Αποστολάκη απ’ το μικρόφωνο χώρεσε και οδήγησε σε κορύφωση το τελείωμα με τα «Η Τίγρη» και «Ο Χαΐνης». Ένα μουσικό ξεφάντωμα χωρίς (ανάγκη για) τραγούδι ήταν αυτό που έκλεισε τη βραδιά, με αρκετό κόσμο να περιορίζεται σε «ιδιοστροφές», όπως χιουμοριστικά περιέγραψε ο Δημήτρης Αποστολάκης τον χορό στις συναυλίες της εποχής της πανδημίας.
Ερμηνευτικά, σε φωνή και όργανα, όλα κύλησαν ομαλά, εκτός ίσως από ελάχιστα μικρολαθάκια στα καινούργια τραγούδια που δεν συνιστούν κάτι αρνητικό. Θα περίμενα, όμως, τον Αποστολάκη να τραγουδάει περισσότερο από όσο έκανε. Ο Δημήτρης Ζαχαριουδάκης ήταν αυτός που συχνά έβαζε τη φωνή του μπροστά, παράλληλα με τη βασική του δράση ως κιθαρίστας. Συμπληρωματικά στους δύο άντρες, η Αγγελική Σύρκου εξέφρασε τις γυναικείες φωνές που ακούγονται στον καινούργιο δίσκο, αλλά γέμιζε όμορφα και αρκετά από τα υπόλοιπα τραγούδια. Όσο τραγουδούσε, πάντως, ο Αποστολάκης και εκφραστικός παρέμεινε και ενίοτε συγκινητικός, ιδιαίτερα μέσα από τραγούδια όπως το «Ο Μάγος». Από μουσικής πλευράς, τα τύμπανα του Μιχάλη Γαλάνη ακούγονταν έντονα καθ’ όλη τη διάρκεια, κάτι που εικάζω πως ήταν επιτηδευμένο, μιας και στις ζωηρές μουσικές και τους (κρητικούς) χορούς, η αίσθηση του γλεντιού έφτανε καλύτερα στις καρέκλες μας.
Ανάμεσα στα τραγούδια, όταν δεν διαδέχονταν το ένα το άλλο αμέσως, συνέβαιναν δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν οι εναλλαγές οργάνων, με τον Peter Jaques να παίζει τρομπέτα, κλαρίνο και ντουντούκ και τον Μιχάλη Νικόπουλο στο μπροστά μέρος της σκηνής σε λαούτο, μπουζούκι και μπαγλαμά. Το δεύτερο ήταν τα λογύδρια του Αποστολάκη που σπάνια λείπουν από τις εμφανίσεις του. Με τη διάρκεια και το ύφος - συχνά καλοπροαίρετα διδακτικό - που είχαν δεν αλλοίωσαν τη ροή της συναυλίας και σωστά μειώθηκαν στο δεύτερο μισό, καθώς όπως είπε και ο ίδιος «αυτή η επικοινωνία είναι μεζεκλίκι, δεν είναι για χόρταση». Ίσα ίσα, συχνά ήταν χρήσιμες και ταιριαστές εισαγωγές για το τραγούδι που ακολουθούσε.
Η συναυλία τελείωσε, ο Δημήτρης Αποστολάκης συνέχισε να κουβεντιάζει «εκτός αέρα» με μέρος του κοινού που μαζεύτηκε κοντά στη σκηνή, και τα σύννεφα έφυγαν. «Ευτυχώς που δεν χορέψαμε τον χορό της βροχής» είχε πει λίγο νωρίτερα και όντως τα μαύρα σύννεφα ήταν ανησυχητικά μέχρι να πέσει ο ήλιος και να χαθούμε - στεγνοί - στη μουσική και τα λόγια. Σκέφτομαι, πάντως, πως κάποια από αυτά τα τραγούδια θα λειτουργούσαν υπέροχα και στο ψιλόβροχο («Συνταγές Μαγειρικής») ή ακόμα και μέσα σε μια καλοκαιρινή καταιγίδα («Θέλω Να Πάρω Τη Φυλή Μου Και Να Φύγω»). Άνευ σημασίας οι φαντασιώσεις αυτές. Μάλλον. Αν δεν τους βρείτε σε κάποια συναυλία (στεγνοί ή όπως προτιμάτε), βρείτε το βιβλίο που περιλαμβάνει το CD με τα καινούργια τραγούδια και λίγες λέξεις με κάποιες από τις σκέψεις του Αποστολάκη που ακούστηκαν προχθές. Έχουν ενδιαφέρον.