* * *
Μερικές από τις αγαπημένες μου ιστορίες συνεύρεσης με τους ροκ σταρ φίλους μου. Σας γράφω από την Αβάνα της Κούβα όπου βρίσκομαι και ηχογραφώ ένα νέο άλμπουμ με την αφρόκρεμα νέων Κουβανών μουσικών.
Lou Reed — Τον Ιούνιο του 1992 επιτέλους συνάντησα τον σπουδαίο Lou Reed στο φεστιβάλ John Zorn's First Festival of Radical Jewish Culture στο Μόναχο, όπου συμμετείχα με την βουβή ταινία «Τhe Golem» (1920, d. Paul Wegener — έχω παίξει το σάουντρακ για αυτή την ταινία σε όλο τον κόσμο παρεμπιπτόντως http://garylucas.com/www/golem. Ήταν η πρώτη φορά που ο Lou εμφανίστηκε σαν Εβραίος να παίξει σε αυτό το φεστιβάλ, που επίσης είχε εμφανίσεις από Zorn, Ribot και John Lurie (ποιος ήξερε ότι ήταν Εβραίος; Πάντα νόμιζα ότι ήταν Ιταλός αλλά όχι!) Εγώ, ήμουν πάντα υπερήφανος για την Εβραϊκή μου καταγωγή (όπως είπε η Natalie Portman αηδιασμένη από τις δηλώσεις του John Galliano την περασμένη βδομάδα)... Tέλος πάντων ένιωθα πολύ καλά αφού μόλις είχα μπει στο Musician Magazine λέγοντας ποιο ήταν το αγαπημένο μου κιθαριστικό σόλο, και διάλεξα των The Velvet Underground "I Heard Her Call My Name" από το δεύτερο άλμπουμ τους "White Light/White Heat" όπου ο Lou τα ξεσκίζει όλα με το πιο τρελό, ψυχωτικό, άτονο, υστερικό, φρικιαστικό σόλο. Το λατρεύω. Απόλυτη έμπνευση για μένα στα χρόνια της εφηβείας.Και ο Lou με πλησίασε όταν περιμέναμε να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας στο αεροδρόμιο του Μονάχου και με ειλικρίνεια και σεβασμό μου σφίξε το χέρι και μου είπε πως εκτιμούσε πολύ τα σχόλια μου. No problemo, Lou!Αργότερα ήρθε να με δει να παίζω και μου είπε μετά «Θα μπορούσα να σε ακούω να παίζεις για ώρες Gary» Με προσκάλεσε σπίτι του αφού επιστρέψαμε και περάσαμε μια πολύ έντονη περίοδο αλλάζοντας κιθάρες και παίζοντας, βγαίναμε μαζί κιόλας έξω και πήγαμε να δούμε την Ann Peebles να λέει το "I Can't Stand the Rain" και υπάρχει και μια φωτογραφία με τον Lou, τον Laurie Anderson και μένα να καθόμαστε στο SOB εκείνη την νύχτα στο "The Love Book" — ο Lou είναι φρικιό με την τεχνολογία- και μου έδωσε μια νέα κιθάρα με ένα μοδάτο τρέμολο που στην συνέχεια κυριολεκτικά την κακοποίησα, με κοίταξε εμβρόντητος και σοκαρισμένος και μου είπε μετά με θαυμασμό: «Είσαι ζώο, Gary!!» .Πολύ καλό αυτό όταν προέρχεται από το ίδιο "Rock 'n Roll " ζώο… πέρυσι κάθισα δίπλα στον Lou στο Carnegie Hall όπου παρακολουθούσαμε την όπερα του David Byrne Imelda Marco, και έσκυψε και μου ψιθύρισε «Η κιθάρα που έπαιξες στο άλμπουμ Grace του Jeff Buckley ήταν υπέροχη, αληθινά υπέροχη Gary» . Του έστειλα την δική μου εκτέλεση του "European Son" από το άλμπουμ "Street of Lost Brothers" για το οποίο είπε « "beyond cool"! Λατρεύω τον Lou Reed...
Jeff Buckley — Δεν ήξερα τον Jeff μέχρι που δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον παραγωγό Hal Willner την άνοιξη του 1991 που με καλούσε να παίξω σε μια συναυλία φόρο τιμής που οργάνωνε στην εκκλησία St. Anne στο Brooklyn για τον τραγουδιστή Tim Buckley, τον οποίο αγαπούσα από τότε που ήμουν ένα αγόρι που μεγάλωνε στην χρυσή εποχή των 60's. "και νομίζω ότι θα μου άρεσε να συνεργαστείς με τον γιό του τον Jeff" είπε ο Hal. "Δεν ήξερα ότι ο Tim είχε γιο"είπα, και μου είπε ότι αυτός ο νέος άνθρωπος εμφανίστηκε από το πουθενά και επικοινώνησε μαζί του γιατί ήθελε να τιμήσει τον χαμένο του πατέρα. Έτσι λοιπόν πήγα στην εκκλησία και για να κάνω πρόβα το κομμάτι του Tim Buckley "The River" με την πρώτη τραγουδίστρια που είχα στην μπάντα μου Gods and Monsters, μια τραγουδίστρια που θα παραμείνει ανώνυμη. Όταν τελειώσαμε και μάζευα, αυτό το νέο παιδί με πλησίασε και με κοίταζε ηλεκτρισμένος και χαρισματικός, ένιωσα να δονούμαι, άνοιγε και γύριζε τα μάτια του σαν να ήταν έτοιμος να βγει από το δέρμα του. Ήταν φτυστός ο πατέρας του έτσι αμέσως σκέφτηκα «Αχα! Αυτός πρέπει να είναι ο Jeff Buckley". "Είσαι ο Gary Lucas" αναφώνησε. «Λατρεύω το παίξιμό σου. Μου άρεσες με τον Captain Beefheart και λάτρεψα αυτό που παίξατε τώρα εκεί μέσα» (προφανώς είχε τρυπώσει στην εκκλησία για να παρακολουθήσει την πρόβα μας). Διάβασα τα πάντα για σένα στο περιοδικό Guitar Player Magazine (στο οποίο είχαν κάνει ένα άρθρο για μένα). Και θέλω να παίξω μαζί σου!
Εντυπωσιασμένος από την νεανική του ενέργεια, τον ενθουσιασμό και την έντασή του –τόσο φλογερά που σιγοκαίγονταν μάτια, μάτια φωτιά- τον κάλεσα να έρθει στο διαμέρισμά μου την επομένη να προβάρουμε το τραγούδι του πατέρα του "The King's Chain" από το άλμπουμ του Tim "Sefronia", έφτιαξα ένα raga loop με το πετάλι delay, το έκανα λίγο πιο γρήγορο και μετά το έτρεξα ανάποδα, και ξεκίνησα να παίζω τα ακόρντα του τραγουδιού με την ακουσική μου του 1946 Gibson J-45 (την αγαπημένη μου κιθάρα όλων των εποχών).Ο Jeff άνοιξε το στόμα του να τραγουδήσει, και ΜΠΑΜ! Μου πεσε το σαγόνι όταν άκουσα την φωνή του…όταν τελειώσαμε το κομμάτι, με κοίταξε με αυτά τα μεγάλα κουταβίσια μάτια του και με ρώτησε πολύ αθώα, «Ήμουν καθόλου καλός;» «JEFF» απάντησα, «είσαι ΣΤΑΡ γαμώτο» Αμέσως μπορούσα να δω δυνατότητες εδώ, και τον κάλεσα για φαγητό στο White Horse Tavern, ένα κτήριο ορόσημο του 19ου αιώνα που ο Ουαλός ποιητής Dylan Thomas ήπιε μέχρι θανάτου…"my white horses flow..." ...και ξεκίνησα να καταστρώνω σχέδια να τον φέρω στην μπάντα μου σαν κύριο τραγουδιστή. Το είχε και του άρεσε. Του άρεσε η ιδέα και το όνομα Gods and Monsters. Συμφωνούσαμε ότι αγαπούσαμε και οι δυο τους The Smiths, The Doors, και Led Zeppelin—και ορκιστήκαμε να φτιάξουμε ένα γκρουπ μαζί που θα ήταν ένα δραματικό και ριζοσπαστικό update του κλασσικού αυτού ήχου. Το "Grace" και "Mojo Pin" είναι καλά παραδείγματα αυτού. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία…
Nick Cave — Συνάντησα τον Nick κατά την διάρκεια μιας ραδιοφωνικής εκπομπής στο NPR (National Public Radio) την άνοιξη του 1991 στα κεντρικά γραφεία του παλιού δημαρχείου της πόλης της Νέας Υόρκης στο κέντρο του Manhattan, ήμασταν και οι δυο καλεσμένοι στο talk show του John Hockenberry (ένας βετεράνος του Βιετνάμ που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι και που έγινε σπουδαίος αριστερός παραγωγός), ταξίδευε με την τότε σύζυγο του την Βραζιλιάνα σεξοβόμβα Viviane Carneiro και ήταν θαυμαστής της δουλειάς μου (ο Nick είναι μεγάλος φαν του Beefheart) –με κάλεσε να παίξω μαζί του ενώ εκείνος θα διάβαζε κομμάτια από το νεοκδοθέν βιβλίο του "And the Ass Saw the Angel". Είχε τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε μου ζήτησε να ταξιδέψω μαζί του στο Rotterdam μαζί του και να παίξουμε μαζί στο φεστιβάλ "One Night in Vienna" τον Αύγουστο μαζί με τους Sonic Youth, the Pixies κλπ. Μπορείτε να ακούσετε το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας στο άλμπουμ "Improve the Shining Hour", που ήταν μια συλλογή από σπάνια 20ετίας και επιλεγμένες συνεργασίες μου με τύπους όπως ο Nick, o Beefheart,o DJ Spooky κλπ. Είχαμε groove εκεί , και το ακροατήριο μας λάτρεψε: « έχω φέρει έναν απίθανο κιθαρίστα εδώ μαζί μου» με ανακοίνωσε στο πλήθος , και δημιούργησα για να συνοδεύσω την ανάγνωση της γκόθικ ιστορίας του ένα πολύ blues ήχο με την κιθάρα μου του 1946 National steel (την οποία χρησιμοποίησα πρώτα με τον Beefheart), πολύ William Faukner/Flannery O'Connor στυλ . Η φωνή του και η κιθάρα μου είναι πολύ καλό ταίριασμα μπορώ να πω. Έπαιξα μαζί του ξανά στο Λονδίνο στο Melt Down Festival και επίσης στην Νέα Υόρκη κάνοντας μια εμφάνιση παίζοντας τραγούδια από το αρχείο Harry Smith του λευκώματος Αμερικάνικης Φολκ μουσικής. Τον είδα ξανά περιοδεύοντας στην Μελβούρνη ξανά πρόσφατα, και ελπίζω τα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας σύντομα.
Don Van Vliet — Ήμουν σε περιοδεία εδώ στην Αβάνα τον περασμένο Δεκέμβριο παίζοντας στο Havana Film Festival με την μουσική μου να συνοδεύει τους Ze do Caixao/Coffin Joe/Jose Mojica Marins' στο cult Βραζιλιάνικο φιλμ του 1967 "Esta Noite Encarnerei no Teu Cadaver" και επίσης στο Havana Jazz Festival—λατρεύω την Κούβα—και επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο από το the jazz club από το πουθενά ήρθαν στο μυαλό μου κάποιοι στίχοι του Beefheart "The stars are matter/we're matter/but it doesn’t't matter"—είναι ένα ποίημα στην πίσω πλευρά του άλμπουμ του 1972 "The Spotlight Kid", και το χρησιμοποίησα και στο λεύκωμα του πανεπιστημίου του Yale δίπλα στην φωτογραφία μου στην στην θέση μιας μνημόνευσης από τον Milton ή τον Walt Whitman...και από το πουθενά ήρθε στο μυαλό μου, και εκείνη την ώρα σκέφτηκα «Τι ακριβώς εννοούσε με αυτό;» και το αναλογιζόμουν αυτό ενώ οδηγούσα στην σκοτεινή Κουβανέζικη νύχτα, και κατέληξα ότι ο αυτό που εννοούσε ο Don ήταν ότι στην ζωή όπως και στον θάνατο είμαστε όλοι μέρος ενός κοσμικού υφάσματος του σύμπαντος, αιώνιο, ατελείωτο… και αυτό που έδωσε κουράγιο στην μοναχική νύχτα, ότι δεν ήμουν μόνος. Και την αμέσως επόμενη μέρα πέταξα από την Αβάνα στο Νάσοου κατά την επιστροφή στην ΝΥ μέσω Miami... και όταν έφτασα στο Νάσοου υπήρχε ένα γραπτό μήνυμα να με περιμένει που έλεγε ότι ο Don μόλις είχε πεθάνει, σοκαρίστηκα και μετά ανατρίχιασα όταν θυμήθηκα αυτό το περίεργο όραμα της προηγούμενης νύχτας. Σα να μου μιλούσε ο Don νοητικά ενώ περνούσε από τον ένα κόσμο στον άλλο,ήταν γνωστός γιατί κατείχε οξείς ESP λειτουργίες και ήταν ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος που συνάντησα ποτέ εκτός του Jeff. Kαι το σκέφτηκα αυτό και αμέσως ένιωσα καλύτερα, όχι τόσο σοκαρισμένος και θλιμμένος πια- όχι τόσο μόνος.Gary Lucas
Ξενοδοχείο Nacional de Cuba
3/5/11