Τι θα ακούσετε:
electronica
Βαθμολογία:
8
Το 2ο άλμπουμ των Sworr. που κυκλοφόρησε λίγο καιρό πριν, είναι (σχεδόν) αψεγάδιαστο. Έχοντας παρακολουθήσει το συγκρότημα από τα πρώτα του βήματα το αποτέλεσμα που έχουν παρουσιάσει στο "Honest" είναι λίγο πολύ αναμενόμενο. Ή μάλλον, είναι καλύτερο του αναμενόμενου. Ακούγοντας συνεχώς μουσική, κυρίως του είδους που οι Sworr. αντιπροσωπεύουν, δε σας κρύβω πως αυτό που έχουν καταφέρει στέκεται στο ύψος των (παγκόσμιων) περιστάσεων. Ακολουθεί τις τάσεις, χωρίς όμως να τις αντιγράφει κι αν το κάνει συμβαίνει επειδή αυτοί είναι οι Sworr.
Έτσι λοιπόν, στο γνώριμο ύφος τους, βυθίζονται στον ηλεκτρονικό τους κόσμο, παίζοντας με τα φίλτρα και τις φωνητικές λούπες, φορτώνουν τον ήχο τους και τον αδειάζουν όπου εκείνοι πολύ σωστά κρίνουν, παίζουν με παύσεις και «γκάζια», δημιουργώντας ένα περιβάλλον πάνω στο οποίο προεξέχουν η εξαιρετική παραγωγή και φυσικά η χαρακτηριστική ερμηνεία του Robin K. Πρόκειται για ένα περιπετειώδες άλμπουμ, που αυτό που του λείπει, για να φύγει το «σχεδόν» από την πρώτη πρόταση, είναι ακριβώς αυτό: Λίγη περιπέτεια ακόμη, να φτάσουν στα άκρα αυτό που τόσο απρόσκοπτα τους βγαίνει. Μοιάζει να πατάνε στις ευκολίες τους, αφού όσα συμβαίνουν στο "Honest" φαίνεται να βγαίνουν αβίαστα και χωρίς κόπο. Και φυσικά δικαιολογείται, αφού είναι μόλις το δεύτερο άλμπουμ τους και πολύ σωστά πράττουν. Νομίζω όμως πως μπορούν πολλά περισσότερα.
Εκτός αυτού, σε κάποια από τα δέκα τραγούδια του άλμπουμ, αν κι όλα βρίσκονται από ένα επίπεδο και πάνω και στέκονται τόσο ως μέρος του συνόλου (κυρίως) αλλά κι αυτόνομα, θα μπορούσαν να «παιδευτούν» περισσότερο, να απογειωθούν, κάτι που δε συμβαίνει. Δεν είναι τυχαίο πως τρία από τα τραγούδια του άλμπουμ ξεχωρίζουν από το πρώτο άκουσμα. Αναφέρομαι στα "Down To L", "Bored" και "Waves" που όσες φορές κι αν άκουσα το άλμπουμ, κι είναι πολλές, είναι τα ίδια τρία που θα «πάρω μαζί μου». Κι είναι αυτά που δείχνουν τι μπορούν να πετύχουν οι Sworr. Άξιο αναφοράς είναι επίσης και το ορχηστρικό "27".
Έχω την αίσθηση πως στην επόμενη δουλειά τους θα πρέπει να ανοίξουν κι άλλο την ηχητική τους παλέτα, προσθέτοντας θα έλεγα και μία-δύο διαφορετικές φωνές (guest vocals), ώστε να σπάσουν την κυριαρχία του Robin K, που όσο ξεχωριστή μπορεί να είναι, άλλο τόσο ίσως τους περιορίζει (είχα γράψει το ίδιο για τα φαλτσέτα των Jungle και στο τρίτο τους άλμπουμ το δοκίμασαν με μεγάλη επιτυχία) κι είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσουν με σταθερά βήματα, το δρόμο τους προς την κορυφή. Ειλικρινά όμως, για την ώρα κι επειδή το άλμπουμ είναι αψεγάδιαστο (χωρίς το σχεδόν της κριτικής), είναι στο repeat και για πολύ υψηλή βαθμολογία.