Με αφορμή την παράσταση Το Μήνυμα του Αργύρη Χιόνη στο Θέατρο Χώρος συνομιλούμε με τον Αντώνη Κυριακάκη τόσο για την παράσταση όσο και για την πορεία του και την καθημερινότητά του. Τι τον τράβηξε στο συγκεκριμένο θεατρικό; Ποια τα επόμενά του σχέδια; Πάμε να μάθουμε.
MixGrill: Αντώνη, χαίρομαι πολύ που έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε και να σε γνωρίσουμε καλύτερα. Μίλησέ μας για σένα.
Αντώνης Κυριακάκης: Γεια σας, ευχαριστώ πολύ για αυτήν την πρόσκληση. Είμαι ο Αντώνης Κυριακάκης, είμαι ηθοποιός. Παρότι Αθηναίος αποφοίτησα από τη δραματική σχολή του ΔηΠεΘε Πάτρας το 2016. Το ΔηΠεΘε ήταν μια φοβερή εμπειρία για εμένα και μια υπέροχη σχολή που πραγματικά μου έδωσε πάρα πολλά εφόδια και εργαλεία για αυτόν τον δύσκολο δρόμο που έχω επιλέξει.
MG: Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με την ηθοποιία;
A.K.: Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να γίνω ηθοποιός ή να ασχοληθώ κάπως με τον χώρο του κινηματογράφου ή του θεάτρου. Όλα ξεκίνησαν από τη μουσική - όταν πήγα σε ένα σεμινάριο κρουστών στην Πολυτεχνειούπολη, το οποίο συστεγαζόταν με τη ΘΟΕΜΠ, τη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου. Με το που μπήκα στον χώρο, ένιωσα φοβερά οικεία και αμέσως εντάχθηκα στα σεμινάρια και τις παραστάσεις της ερασιτεχνικής ομάδας. Εκεί έπαιξα και την πρώτη μου παράσταση – Ο Αυτόχειρας του Ν. Έρντμαν. Μετά από αυτό βρισκόμουν ήδη στον κατάλογο των υποψηφίων για τις δραματικές σχολές.
MG: Τα διαφορετικά εγχειρήματα, όμως, δεν σταματούν εκεί, αφού έχεις υπάρξει και βοηθός σκηνοθέτη στους Δαιμονισμένους το 2017. Πώς ήταν η εμπειρία αυτή;
A.K.: Ανάμεικτα συναισθήματα. Ευγνώμων που ήμουν πλάι σε τρεις καθηγητές μου εν ώρα δράσης, (τον Θ. Αμπαζή που σκηνοθέτησε, την Ε. Ανδριανού που έκανε δραματουργία και τον Δ. Ήμμελο που έπαιζε). Τα πράγματα εξελίσσονταν πολύ γρήγορα και δυστυχώς δεν υπήρχε ο χρόνος για να ενταχθώ και εγώ, ως νέος, σε αυτούς τους ρυθμούς. Αυτοί ως παλιοί συνεργάτες και φίλοι καλπάζανε στις πρόβες και εγώ από πίσω έτρεχα λαχανιασμένος. Από το ροζ σύννεφο της σχολής προσγειώθηκα στις πεντάωρες πρόβες και το άγχος της πρεμιέρας. Ο Θ. Αμπαζής, όμως, έχει πάντα τον τρόπο να δημιουργεί ένα υπέροχο και ζεστό περιβαλλον για τον θίασο και νομίζω πως αυτό ήταν το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα από αυτή τη δουλειά-μαθητεία.
MG: Μπορεί να τεθεί το ερώτημα «Θέατρο ή Κινηματογράφος;», «Σκηνοθεσία ή Ηθοποιία;» ή δεν μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός για σένα;
A.K.: Για αρκετά χρόνια χάθηκα στις ενοχές που ελλοχεύουν σε αυτά τα διλήμματα. Ιδιαίτερα του τι είμαι; Ηθοποιός ή Σκηνοθέτης; Πλέον ξέρω πως με προβολή αυτό το ερώτημα, πήγαινα να απαντήσω άλλα, πιο υπαρξιακά και προσωπικά ερωτήματα με αποτέλεσμα να πέφτω πάντα σε αδιέξοδο. Γιατί επέλεγα κάπως ψυχαναγκαστικά. Έλεγα «αφού δεν έχω αρκετές καλές ακροάσεις μήπως τελικά είμαι σκηνοθέτης;» και τούμπαλιν. Πήγαινα με τη λογική. Περίμενα τα «καλά» αποτελέσματα να μου επισφραγίσουν ποιος είμαι και προς τα πού να πάω. Τα εκατοντάδες ερεθίσματα που υπάρχουν σήμερα λειτουργούν τελείως διασπαστικά. Νομίζεις ότι εξελίσσεσαι κάνοντας χιλιάδες πράγματα, μουσικές – γιόγκα – pilates – σεμινάρια – εκπαιδεύσεις, αλλά υπάρχει η πιθανότητα να είσαι στο ίδιο σημείο. Και αντί να επικεντρώνεσαι τελικά να διασπάσαι και να ξοδεύεσαι. Δεν υπάρχει διαχωρισμός για μένα. Υπάρχουν κάποια πράγματα που θέλω να πω και το μόνο που αλλάζει είναι το μέσο.
MG: Την περίοδο αυτή σε συναντάμε στην παράσταση «Το Μήνυμα» του Αργύρη Χιόνη, στο θέατρο Χώρος. Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο θεατρικό; Μίλησέ μας για την παράσταση.
A.K.: Το έργο αυτό το διάβασα πρώτη φορά πριν από οκτώ χρόνια και αμέσως ένιωσα πως ήθελα να το ανεβάσω. Έχει καυστικό χιούμορ, έχει θυμό για τη ζωή, έχει θυμό για τον θάνατο, αφέλεια, κίνδυνο, γλέντι και απογοήτευση. Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα μέχρι που μέσα στη καραντίνα πρότεινα στον φίλο και συνεργάτη μου Γιώργο Πατεράκη, αν τον ενδιέφερε, να το ανεβάζαμε παρέα. Δεν χρειάστηκαν δυο μέρες και βρισκόμασταν ήδη στο σπίτι της τρίτης συνεργάτη, της Ανθής Φουντά που αμέσως δέχτηκε να μας σκηνοθετήσει. Και έτσι ξεκινήσαμε πρόβες μέσα στη καραντίνα. Παράνομα.
Η παράσταση πήρε μορφή, όταν η Ανθή κατέληξε στη σκηνοθετική της σύλληψη και με ένα υπέροχο σκηνικό κατάφερε να πλαισιώσει τις χιλιάδες ώρες αυτοσχεδιασμού και προτάσεων που κάναμε εγώ και ο Γιώργος πάνω στο έργο.
Η παράσταση είναι μια τραγελαφική φάρσα, εμπνευσμένη από το Περιμένοντας Τον Γκοντό, πλήρως εναρμονισμένη στα ελληνικά στοιχεία. Είναι το μοναδικό θεατρικό του Α. Χιόνη, με το οποίο διακρίθηκε σε έναν διαγωνισμό στην Ολλανδία.
MG: Τι θα απαντούσες σε κάποιον που θα σου έλεγε ότι το θέατρο σε μια ταραγμένη περίοδο σαν κι αυτήν είναι πολυτέλεια;
A.K.: Σαν πολυτέλεια φαντάζομαι εννοείται το κόστος που πρέπει να καταβάλει κάποιος; Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια. Είναι απαραίτητο και αναπόσπαστο κομμάτι μιας κοινωνίας. Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να κάνουμε θέατρο, τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να δώσουμε φωνή στους καλλιτέχνες, στην τέχνη, στον πολιτισμό. Να μιλήσουμε για όλα αυτά που μας καίνε, να φωνάξουμε για όλα αυτά που μας καταπλακώνουν και μας πνίγουν, να κλάψουμε, να συγκινηθούμε, να ερωτευτούμε και με καθαρή την ψυχή, αποσταγμένη να ξανά σκεφτούμε την κοινωνία μας σήμερα – τώρα. Και να την απαιτήσουμε.
Όχι δεν είναι πολυτέλεια το θέατρο. Πώς θα βρεθούν τα λεφτά για να έρθει κάποιος! Αυτό να συζητήσουμε.
MG: Αισθάνεσαι ανασφάλεια λόγω του επαγγέλματός σου, το οποίο, δεν τυγχάνει και της καλύτερης αντιμετώπισης;
Α.Κ.: Η ανασφάλεια είναι παντρεμένη με αυτό το επάγγελμα. Είτε αφορά στην επόμενη δουλειά είτε στην υπάρχουσα. Μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Χρειάζεται να περιμένεις κάτι παραπάνω από τα λεφτά, για να σε κάνει να μείνεις σε αυτόν τον χώρο.
MG: Ετοιμάζεις κάτι για το επόμενο διάστημα; Μπορείς να μοιραστείς κάτι μαζί μας;
A.K.: Το επόμενο project θα έχει στοιχεία documentary-theater. Εδώ και αρκετό καιρό μελετώ την περίοδο του Εθνικού Διχασμού και του Δευτέρου Βαλκανικού Πολέμου που στιγμάτισε τόσο τη χώρα μας. Ασχολούμαι με αυτή τη χρονική περίοδο, καθώς θεωρώ πως δεν την έχουμε ξεπεράσει. Τα απόνερα αυτού του συμβάντος φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Το 2023 θα είναι 100 χρόνια από την συνθήκη της Λωζάνης και ταυτόχρονα έχουν εκλογές στην Τουρκία με έναν Ερντογάν να δηλώνει πως, αν εκλεχθεί, θα ζητήσει την αναθεώρησή της. Απίστευτα πράγματα και όμως αληθινά. Παρέα με έναν εξαιρετικό συνεργάτη και φίλο, τον Χάρη Βαλασόπουλο, έχουμε ξεκινήσει και φτιάχνουμε το κείμενο και καλώς εχόντων των πραγμάτων, την επόμενη σεζόν θα το δούμε να ανεβαίνει.
Αντώνη, σε ευχαριστούμε πολύ και σου ευχόμαστε τα καλύτερα!
Πληροφορίες Παράστασης
Κείμενο: Αργύρης Χιόνης
Δραματουργική επεξεργασία: Oμάδα APUS (Ανθή Φουντά, Αντώνης Κυριακάκης, Γιώργος Πατεράκης)
Σκηνοθεσία/ Σκηνογραφία: Ανθή Φουντά
Επιμέλεια Κίνησης: Ευθύμης Χρήστου
Σκηνικά: Σταμάτης Λεόντιος, Κυριάκος Κουτσερινάκης
Κοστούμια: Functional Clothing Lab
Ερμηνεύουν: Αντώνης Κυριακάκης, Γιώργος Πατεράκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Κυριάκακης
Trailer: Apus
Αφίσα: exidas.com
Επικοινωνία: Μαρίνα Σακελλαρίου, Άλκηστις Χριστοπούλου
Παραγωγή: ΝΑIF
Πέμπτη 2 έως Κυριακή 5 Ιουνίου στις 21:00, στο Θέατρο Χώρος