Τι θα ακούσεις:
Ένα urban οδοιπορικό με εργαλείο τους ήχους της ελληνικής υπαίθρου
Βαθμολογία:
6,5
«Η δημιουργική διαδικασία ήταν πάντα επίπονη για μένα» δηλώνει η Μαρίνα Σάττι στο δελτίο τύπου που συνοδεύει το "Yenna", και κάπως έτσι δικαιολογείται το γεγονός ότι το ντεμπούτο άλμπουμ της έρχεται με τόσο μεγάλη καθυστέρηση· σχεδόν 6,5 χρόνια έχουν περάσει από τότε που η καλλιτέχνις μπήκε στο ραντάρ του μεγάλου κοινού.
Όλο αυτό το διάστημα, μέσα από τα single που έχει κυκλοφορήσει, η Σάττι έχει κάνει σαφείς τις καλλιτεχνικές στοχεύσεις της, που αφορούν στη σύντηξη της εγχώριας δημοτικής και λαϊκής παράδοσης με τους ήχους που δονούν τις σύγχρονες μητροπόλεις (εκείνους που μπαίνουν κάτω από την ετικέτα «urban»). Αυτό, δηλαδή, είναι το μονοπάτι που ακολουθεί από τότε που η ακαταμάχητη «Μάντισσα» έσπασε όλα τα φράγματα – κι έτσι ο πιο ακουστικός ήχος του «Θα Σπάσω Κούπες», με τον οποίο μάς συστήθηκε, πήγε καλιά του...
Το "Yenna", από κάποιες απόψεις, αποτελεί υπόδειγμα σύγχρονης δισκογραφικής κατάθεσης: έρχεται και φεύγει σαν αεράκι, εξαντλώντας όσα έχει να δώσει σε 11 κομμάτια που συνολικά δεν ξεπερνούν σε διάρκεια τη μισή ώρα, και είναι γεμάτο ηχητικές λεπτομέρειες που το κάνουν εξαιρετικά επανεπισκέψιμο. Σπάνια έχουμε ακούσει εντός συνόρων δουλειά που να επιχειρεί τόσο ολιστικά – ας πάρουμε πίσω τις λέξεις που κάποιοι μαγαρίζουν... – να πατήσει γερά τόσο στο εδώ όσο και στο τώρα, έχοντας να παρουσιάσει ένα αρκούντως σαφές και δικό της ηχητικό όραμα.
Από άλλες πλευρές, βέβαια, και κυρίως σε ό,τι αφορά στον στιχουργικό τομέα, τα πράγματα δεν είναι εξίσου καλά. Εδώ η Σάττι αφήνεται σε μια σειρά συνεργατών – Φωτεινή Λαμπρίδη, Ελένη Φωτάκη, Σωκράτης Μάλαμας, Μάρκος Κούμαρης, Λένα Κιτσοπούλου, Saske... – αλλά δεν δικαιώνεται, καθώς το τελικό αποτύπωμα είναι μάλλον αδύναμο. Σίγουρα οι απαιτήσεις, ειδικά στην pop μουσική, δεν είναι υψηλές για το στιχουργικό πεδίο, όμως νομίζω ότι αν είχε δοθεί η ίδια προσοχή στο να υπάρξει και εκεί ένα αμάλγαμα του σήμερα και του χθες, το συνολικό αποτέλεσμα θα είχε εκτοξευθεί. Ως έχουν, οι λέξεις στο "Yenna" ρέπουν προς μια μονότονη και αόριστη τραγικότητα.
Σύμφωνα με τη Μαρίνα Σάττι, το "Yenna" είναι ένα άλμπουμ που μιλά για τη διαδικασία της ίδιας της δημιουργίας του – εξ ου και ο τίτλος. Πολύ φοβάμαι ότι χωρίς αυτή την επεξήγηση κανείς δεν θα έκανε τη συγκεκριμένη σύνδεση – άσε που, ακόμα και κατόπιν αυτής, χρειάζεται να επιστρετεύσεις πολλή φαντασία για να ακούσεις έτσι το άλμπουμ. Αντίθετα, η έτερη στόχευση, του να είναι ο δίσκος ένα οδοιπορικό με εργαλείο τους ήχους της ελληνικής υπαίθρου, υλοποιείται σε πολύ υψηλότερο βαθμό. Κι έτσι προκύπτουν τραγούδια όπως τα «Πάλι», «Άδειοι Δρόμοι», και «Πόνος Κρυφός», παιδιά μιας ευτυχούς ηχητικής οδύσσειας που φέρνει τους ζουρνάδες και τα νταούλια πλάι στα σύνθια και τα ηλεκτρονικά κρουστά, και τους «ιδιότροπους» εντόπιους ρυθμούς σε γάμου κοινωνία με τα διεθνή ρυθμικά μέτρα.
Με αφορμή ετούτη τη δισκοκριτική, έβαλα πάλι να δω/ακούσω το βίντεο του «Μάντισσα», έπειτα από πολλά χρόνια. Είναι ένα δημιούργημα που κρατά ακόμα τη στοιχειώδη δύναμή του, που εκπέμπει γυναικεία δύναμη, που μαγνητίζει το βλέμμα και τα αφτιά. Και παραμένει μια από τις πλέον αντιπροσωπευτικές εικόνες της Μαρίνας Σάττι, ως δημιουργού που δουλεύει διεξοδικά κάθε πτυχή του έργου της, από τον ήχο και την παραγωγή μέχρι την όλη αισθητική, ξέροντας πολύ καλά πώς να τοποθετήσει τη φωνή της – ένα ευέλικτο αλλά όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό εργαλείο – μέσα στο κατάλληλο κάθε φορά περιβάλλον.
Στο "Yenna" τη βρίσκουμε να έχει εξελιχθεί σαφώς στους περισσότερους τομείς, να έχει έτοιμο το πλαίσιο του καμβά της, να έχει καταλήξει στα βασικά στοιχεία του. Απομένουν κάποιες τελευταίες πινελιές, προτού μάς αποκαλυφθεί το πρώτο της αληθινό αριστούργημα.