Ο Βασίλης Τσαντήλας είναι πιανίστας, καθηγητής πιάνου και συνθέτης.
Γεννήθηκε το 1975. Σπούδασε πιάνο, ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση στο Ωδείο Athenaeum. Έχει συμμετάσχει σε συναυλίες και ηχογραφήσεις ως πιανίστας και ασχολείται με τα σύγχρονα ρεύματα της κλασικής μουσικής. Έργα του για πιάνο έχουν παρουσιαστεί σε συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Συνεργάστηκε στην παραγωγή του ένθετου CD του βιβλίου "4+1 Μύθοι Του Αισώπου Λένε ΟΧΙ Στο Κάπνισμα" της Δήμητρας Μπουσίου, υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας (2015). Μελοποίησε το ποίημα του Κωστή Παλαμά "Στον Δάσκαλο", για το 15ο Μαθητικό Συμπόσιο ASPNET UNESCO (2015).
Η προσωπική δισκογραφική διαδρομή του Βασίλη Τσαντήλα ξεκίνησε το 2019, οπότε και κυκλοφόρησε η σύνθεσή του "Dust Cave", βασισμένη στη νουβέλα «Σκόνη Στο Πρόσωπο» του Νίκου Ιατρού (εκδόσεις Ιωλκός). Ακολούθησαν η σύνθεση για πιάνο "Solace" (2020), και το "Butterfly’s Life" (2021). Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του είναι το single "Breathing Space" (Ιούνιος 2022), στο οποίο συνεργάστηκε με τη λυρική σοπράνο Γεωργία Μπαλαμπίνη.
Με αυτό το τελευταίο ως αφορμή, φιλοξενούμε σήμερα τον Βασίλη Τσαντήλα, για να μάς αποκαλύψει κάποια από τα άλμπουμ που τον έχουν επηρεάσει.
1. Reflections - Μάνος Χατζιδάκις/New York Rock & Roll Ensemble (1970)
Το άλμπουμ που με έκανε να αγαπήσω τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και κατόπιν να γνωρίσω, σταδιακά, το σύνολο του έργου του. Ήταν ένα από τα δυο σημαντικά άλμπουμ που ολοκλήρωσε την περίοδο που ζούσε στην Αμερική. Αργότερα κυκλοφόρησε με στίχους του Νίκου Γκάτσου, υπό τον τίτλο «Αντικατοπτρισμοί» και ερμηνεύτρια την Αλίκη Καγιαλόγλου (1993). Μια πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή του πρωτότυπου άλμπουμ, που ακούω εξίσου συχνά, έγινε από τους Raining Pleasure (2005).
2. Το Χαμόγελο Της Τζοκόντας - Μάνος Χατζιδάκις (1965)
Ένα από τα ωραιότερα ορχηστρικά άλμπουμ που είναι, πια, κλασικό. Ο Μάνος Χατζιδάκις συνέθεσε το έργο στον απόηχο ενός μουσικού θέματος του Vivaldi και το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στη μεγάλη πόλη. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 1965 και φέρει και τη σφραγίδα του Quincy Jones στην παραγωγή.
3. Twelve Moons - Jan Garbarek (1992)
Το συγκεκριμένο άλμπουμ του Νορβηγού σαξοφωνίστα ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Οι συνθέσεις-αυτοσχεδιασμοί, όπως και ο χαρακτηριστικός ήχος του τενόρου σαξοφώνου του σπουδαίου μουσικού, επηρέασαν σημαντικά τη μουσική μου αισθητική. Επίσης, στάθηκε αφορμή να ακούσω και άλλα άλμπουμ από τον εξαιρετικό κατάλογο της εταιρίας ECM.
4. Ulysses’ Gaze - Eleni Karaindrou (1995)
Η μουσική επένδυση της Ελένης Καραΐνδρου για την ταινία Το Βλέμμα Του Οδυσσέα, σε σκηνοθεσία Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η γνωριμία μου με το έργο της αξιόλογης Ελληνίδας συνθέτριας, όπως και με το κινηματογραφικό σύμπαν του Αγγελόπουλου. Η συνεργασία των δύο δημιουργών ξεκίνησε από την ταινία Ταξίδι Στα Κύθηρα (1984) και συνεχίστηκε μέχρι τον θάνατο του σκηνοθέτη (2012).
5. Koyaanisqatsi - Philip Glass (1983)
Η μουσική επένδυση του Philip Glass στην ταινία Κογιανισκάτσι: Ζωή Χωρίς Ισορροπία, του Αμερικανού σκηνοθέτη Godfrey Reggio. Η μινιμαλιστική μουσική του Philip Glass χρησιμοποιείται σε ένα φιλμ χωρίς ηθοποιούς και διαλόγους, με πλάνα από πόλεις και τοπία των ΗΠΑ. Το ύφος της μουσικής, όπως και το καταιγιστικό μοντάζ των πλάνων, επηρέασαν πλήθος συνθετών και σκηνοθετών στα χρόνια που ακολούθησαν. Ο συνθέτης περιγράφει τη συγκεκριμένη του μουσική ως timeless music, μια μουσική που θα μπορούσε να είχε γραφτεί σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο της Δυτικής έντεχνης μουσικής. Η συνεργασία των δύο δημιουργών συνεχίστηκε και στα Powaqqatsi (1988) και Naqoyqatsi (2002).
6. Struggle For Pleasure - Wim Mertens (1983)
Από τις πρώτες μουσικές κυκλοφορίες του Βέλγου πιανίστα και συνθέτη, με την πλούσια δισκογραφία. Σαράντα χρόνια μετά την ηχογράφηση του EP, το ομώνυμο "Struggle For Pleasure" και το "Close Cover" εξακολουθούν να είναι δύο από τα πιο αγαπημένα έργα του.
7. The Piano - Michael Nyman (1993)
Η μουσική του Michael Nyman για την ομώνυμη ταινία της Jane Campion. Ένα από τα πιο ωραία soundtrack των τελευταίων δεκαετιών, με τεράστια απήχηση στους πιανίστες και τους μουσικόφιλους γενικότερα. Όσοι μάθαιναν ή έπαιζαν πιάνο εκείνη την περίοδο ήθελαν να παίξουν τα κομμάτια που ακούγονταν στην ταινία. Κάτι ανάλογο έγινε μερικά χρόνια αργότερα με το soundtrack της ταινίας Amelie, σε μουσική του Yann Tiersen (2001).
8. The Mission - Ennio Morricone (1986)
Αν ήταν να επιλέξω ένα άλμπουμ που να περιλαμβάνει πλήθος στοιχείων της υψηλής τέχνης του κορυφαίου συνθέτη και μαέστρου, θα επέλεγα το συγκεκριμένο soundtrack. Και αν ήταν να επιλέξω ένα και μόνο κομμάτι που να αναδεικνύει το μεγάλο ταλέντο του, θα επέλεγα το "Gabriel’s Oboe". Όλη η ομορφιά της λυρικής ιταλικής μουσικής παράδοσης, από την Αναγέννηση έως την εποχή μας, σε μια δίλεπτη σύνθεση.
9. Orphée - Jóhann Jóhannsson (2016)
Το δέκατο στούντιο άλμπουμ του καινοτόμου Ισλανδού συνθέτη. Ο Jóhannsson αναμιγνύει, με ευρηματικό τρόπο, τα ακουστικά μουσικά όργανα με μια ηχοχρωματική παλέτα ηλεκτρονικών ήχων-ηχοτοπίων. Υπήρξε πρωτοπόρος, τόσο στον τομέα του ήχου όσο και στη φόρμα των συνθέσεών του. Ένα υπέροχο άλμπουμ που κλείνει χορωδιακά, με τον Ύμνο Του Ορφέα, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον συνθέτη.
10. The Blue Notebooks - Max Richter (2004)
O Max Richter είναι ο συνθέτης που ακούω περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς συνθέτες της σύγχρονης μουσικής σκηνής. Το συγκεκριμένο άλμπουμ γράφτηκε στον απόηχο του πολέμου στο Ιράκ το 2003. Ένα έργο ενάντια στον πόλεμο, μια διαμαρτυρία ενάντια σε κάθε μορφή βίας.
Η Facebook σελίδα του Βασίλη Τσαντήλα