«Την ποίηση τη χρησιμοποιώ σαν δεκανίκι. Όταν βρίσκομαι σε αδιέξοδο και δεν βγαίνουν τα λόγια από μέσα μου, καταφεύγω σε ποιητές που μ' αγγίζουν και συνήθως - βέβηλα - χρησιμοποιώ τις εικόνες τους, προσθέτοντας πολλές φορές και δικές μου, για να βγω στο ξέφωτο», μου είχε εξομολογηθεί πριν καιρό ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μάλλον έχει αρχίσει να με κουράζει ο πεζός λόγος, ίσως το καλοκαίρι θέλει την μαγεία που φέρνει στο μυαλό ένα κείμενο άλλου τύπου. Λίγες λέξεις, πολλά νοήματα...
Η φίλη μου η Σοφία, έγραψε το παρακάτω ποίημα σε μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής της:
Άκου! μοναξιά...
Όταν σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω,
δεν μπορώ να σε φιλήσω,
φοβάμαι μήπως δεν θα μπορώ να σε ξαναγαπήσω.
Βυθίζω τα δόντια στα μπλε σου χείλη.
Φυσάω τον καπνό μέσα στο στόμα σου.
Κλειδώνω για
να ξεχάσω πως καταντήσαμε έτσι...
Ρωτάω τον εαυτό μου αν είναι μόνος
Ναι... Μόνος είναι
Άνθρωποι τριγύρω, δεν μιλάνε, δεν ακούνε
Το ίδιο και εγώ δεν τους ακούω
Άκου! Το φεγγάρι ξεψυχάει γυμνό...
Sophia Tomaso