Τι θα ακούσετε:
Cosmic soul, chamber pop
Βαθμολογία:
8
Οι Broken Bells δεν είναι ένα project με συστηματική, συχνή δισκογραφική παρουσία. Αντίθετα, κυκλοφορούν κάποια δουλειά όταν έχουν πραγματικά κάτι να πουν. Το τελευταίο τους άλμπουμ, "After The Disco", κυκλοφόρησε το 2014 και φέτος ήρθε η σειρά του τρίτου τους ολοκληρωμένου άλμπουμ, "Into The Blue".
Η συνεργασία του παραγωγού Brian Burton, ευρύτερα γνωστού ως Danger Mouse, και του James Mercer, frontman των The Shins, παρήγαγε αυτή τη φορά ένα άλμπουμ που συνδυάζει cosmic soul, chamber pop, R&B αλλά και πολλές άλλες επιρροές, συμπεριλαμβανομένων των Beatles και των Pink Floyd. Φαντάζουν σαν διαφορετικοί κόσμοι που μπορεί να προκαλέσουν ένα όχι ευχάριστο ηχητικό αποτέλεσμα, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Οι Broken Bells έχουν καταφέρει να ενώσουν όλες αυτές τις επιρροές σε ένα άλμπουμ που δεν το βαριέσαι καθόλου από την αρχή μέχρι το τέλος του. Ήδη από το εναρκτήριο τραγούδι, το ομότιτλο του άλμπουμ "Into The Blue", γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια να γεφυρωθούν μουσικές επιρροές που απέχουν μερικές δεκαετίες μεταξύ τους. Το εναρκτήριο αυτό τραγούδι έχει μια αύρα από Pink Floyd με χαρακτηριστικές progressive rock πινελιές και ένα tempo με μια ελεγχόμενη εσωτερική ένταση.
Το "We’re Not In Orbit Yet…" που ακολουθεί είναι αναμφίβολα ένα από τα highlight αυτού του άλμπουμ. Είναι ένα mid-tempo τραγούδι, με τις ηχηρές μελωδίες εδώ να τονίζουν εξαιρετικά τη χαρακτηριστική ερμηνευτική ικανότητα του James Mercer. Λίγο παρακάτω συναντάμε το "Love On The Run" με το πιάνο να σμιλεύει τις ονειρικές του μελωδίες και τον Mercer να αντιπαραθέτει αντιφατικούς στίχους πηγαίνοντας από πιο σκοτεινά σε πιο φωτεινά μέρη από τη μια στιγμή στην άλλη.
Πάντως το άλμπουμ φυλάει τα καλύτερα του τραγούδια για το τέλος. Προτελευταίο είναι το "The Chase", γεμάτο με μελωδίες από ακουστική κιθάρα και το hammond organ να του δίνει μια πολύ ελκυστική chamber pop αισθητική. Αυτό το άλμπουμ κλείνει εξαιρετικά με την αληθινά κορυφαία του στιγμή, το τραγούδι "Fade Away". Ο Mercer εδώ σε ένα κλασικό βαρύ new wave ηχητικό background, δείχνει εμφατικά την πλούσια ερμηνευτική του γκάμα και ειδικά όταν τραγουδάει τη φράση «... we're not made of stone...» είναι μια στιγμή ανατριχιαστική.
Εν κατακλείδι, οι Broken Bells καταφέρνουν κάτι συναρπαστικό καθώς συνδυάζουν τόσες διαφορετικές μουσικές επιρροές, μαζί με αυτές που κουβαλάει ο καθένας από τους δύο καλλιτέχνες που απαρτίζουν το project. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό μπορεί να συνιστά έλλειμμα ταυτότητας, ωστόσο οι Broken Bells τουλάχιστον στα πρώτα τους βήματα και κυρίως για τον Mercer αποτέλεσαν το δημιουργικό «αποκούμπι» του έξω από τους Shins. Με αυτό το άλμπουμ όμως οι Broken Bells μοιάζει να αποκτούν ένα τελείως δικό τους βηματισμό, χωρίς όμως να ξεχνούν από πού προέρχονται και που βρίσκονται (ακόμα) καλλιτεχνικά ως άτομα.