Arctic Monkeys στο Release Athens 2023: Η λύτρωση του να αλλάζει κανείς γνώμη

Η αρχή του παρακάτω κειμένου ας κάνει σαφές το εξής: ο γράφοντας σταμάτησε να αποτελεί θαυμαστή της μπάντας από το Σέφιλντ από την προσωρινή τους διακοπή τουλάχιστον έως και την τελευταία δισκογραφική τους δουλειά. Όχι τόσο λόγο της μουσικής τους υφολογικής «εκτροπής» όσο της γενικότερης παρουσίας της εντός της εμπορικής μουσικής βιομηχανίας. Το αν γι'αυτό ευθύνονται οι ίδιοι ή το κοινό που προσέλκυσαν, δεν αποτελεί το πρωτεύον ζήτημα εδώ.

Με την παραπάνω -προκατειλημμένη- διάθεση, έγιναν οι απαραίτητες προετοιμασίες προκειμένου την Τετάρτη το βράδυ να παρευρεθούμε στη δεύτερη κατά σειρά εμφάνιση των Arctic Monkeys για αυτό το καλοκαίρι στην χώρα μας, στο πλαίσιο του Release Athens Festival (μιας και μετά το πρωτοφανές sold out, η προσθήκη δεύτερης μέρας κρίθηκε απαραίτητη). 

Η δεύτερη υποσημείωση που πρέπει να γίνει αφορά την -επιπλέον της παραπάνω- ιδιαίτερα βεβαρημένη διάθεση λόγω των συνεχών πυρκαγιών που ξεσπούσαν στο σύνολο της επικράτειας τις τελευταίες ημέρες. Μια εξ αυτών, οδήγησε στην καθυστερημένη άφιξη μας στον χώρο της συναυλίας, καθώς εθνικοί δρόμοι που οδηγούσαν στην Πλατεία Νερού παρέμεναν κλειστοί για λόγους ασφαλείας. 

Κάπως έτσι, μια πλούσια συναυλιακά ημέρα, αποτελούμενη από The Vaxtones, Willie J. Healey και The Hives, κατέληξε να περιοριστεί στο main act της βραδιάς, τους Arctic Monkeys. Μπαίνοντας απ’τους τελευταίους στο χώρο, το άμεσο αντίκρισμα ήταν μια λαοθάλασσα ανυπόμονων και κατενθουσιασμένων ανθρώπων. Με την είσοδο της μπάντας στην σκηνή, οι υψωμένες οθόνες κατέκλυσαν ολοκληρωτικά τον χώρο, καταγράφοντας κάθε κραυγή του πλήθους. 

Άμεση αντίδραση, αφού υποχώρησε το ξάφνιασμα της πρώτης οπτικής επαφής με τους Βρετανους σταρ, ήταν η αύξηση της ανησυχίας για μια επικείμενη απογοήτευση. Θα ήταν το κοινό όπως έπρεπε; Θα εξέπεμπε στα αλήθεια ο frontman Alex Turner το αποκρουστικό ύφος του Άγγλου rockstar που συνήθιζε να φαίνεται στα βίντεο των εμφανίσεων του; Και τελικά, έχει επηρεάσει όντως η εμπορικότητα την μπάντα; 

Η απάντηση δόθηκε σταδιακά, παρολαυτα απολύτως εμφατικά. Την βραδιά άνοιξε το ομορφότερο κατά πολλούς τραγούδι του νέου δίσκου ("The Car") των Monkeys, το "Sculptures Of Anything Goes", δίνοντας μια περισσότερο αισθησιακή χροιά στο live και λιγότερο ηλεκτρισμένη, σε αντίθεση με την από κάτω ατμόσφαιρα. Ο ηλεκτρισμός, παρόλα αυτά, δεν άργησε να έρθει, αφού από πολύ νωρίς οι «Μαϊμούδες» πήδηξαν στην εποχή του AM με το αγαπημένο "Snap Out Of It". Το κοινό αντέδρασε άμεσα, αν και με πρώτη εξ αυτών των αντιδράσεων, για άλλη μια φορά, την καταγραφή της στιγμής στην οθόνη των κινητών.

Η μαζικότητα και η πολύπλευρη συγκρότηση του ανομοιογενούς πλήθους δεν φάνηκε -παραδόξως- να επηρεάζει το κλίμα. Αντιθέτως, θα μπορουσε να πει κανείς ότι, με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο, το εμπλούτισε. Όπως και η ίδια η μουσική των Monkeys, έτσι και το κοινό, εξέπεμπε μια ετερογενή αρμονία. Άνθρωποι χωρις ιδιαίτερη σχέση με το είδος αλλά και άλλοι απολύτως ενημερωμένοι για κάθε κίνηση της μπάντας, κινούνταν κάτω από ένα κοινό ρυθμό που η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Alex Turner οργάνωνε και συντόνιζε. 

Περνώντας σε αυτήν, έρχεται και η μεγαλύτερη ανατροπή της βραδιάς. Ότι έως τότε έμοιαζε πλήρως εικονικό και εγωκεντρικό, τώρα εξαπλωνόταν με τον εσωστρεφή και ρομαντικό τρόπο ενός κόσμου που δεν βρίσκεται σε ταύτιση με των υπολοίπων αλλά που βρίσκει τον τρόπο να εισέρχεται σε εκείνον μέσω των στίχων και της μουσικής του. 

Μια προσωπικότητα που, ακολουθώντας τον άριστο επαγγελματισμό -τόσο σε ήχο όσο και σε εμφάνιση- ολόκληρης της μπάντας δεν κάνει καμία έκπτωση στην τέχνη της. Με το ιδιαίτερο βλέμμα καρφωμένο είτε στο κοινό είτε στην ηλεκτρική κιθάρα, παραμένει σοβαρός, εκκεντρικός και αυτοσαρκαστικός. Δεν φοβάται πριν από κάθε τραγούδι να παίξει τυχαία ακορντα τραγουδώντας «χαζοστιχάκια» αυτοσχεδιασμού. Το υπόλοιπο set περνάει μέσα από τα πρώτα χρόνια της πορείας της μπάντας, με τραγούδια όπως το "Crying Lightning" και το "Cornerstone", πριν επιστρέψει στο πιο σύγχρονο "Four Out Of Five", το οποίο όμως γίνεται λιγότερο αισθητό. Ακολουθεί ο χαμός των επιβλητικων hit, της κορυφής των Billboard τα οποία κατέκτησαν, τη μια μετά την άλλη. "Why'd You Only Call Me When You're High", "Arabella" και "Knee Socks" ενώνουν τις φωνές της πλειονότητας του κοινού.