Η αλήθεια είναι ότι ένα δίλημμα το νιώσαμε οι Θεσσαλονικείς το περασμένο Σάββατο. Το ίδιο βράδυ έπαιζαν στην πόλη μας οι πάντα αγαπητοί και καλοδεχούμενοι Puressence (στο μοναδικό τους, μάλιστα, live για όλη τη χρονιά) και οι σαρωτικοί The Black Lips από την Atlanta, σε μία παρθενική εμφάνιση στην πόλη μας.
Μ’ όλο το σεβασμό που έχω για τους αισθαντικούς ύμνους των Βρετανών, δεν αμφιταλαντεύτηκα πολύ και αποφάσισα να δώσω τον… οβολό μου στους δεύτερους. Έτσι, βρέθηκα από νωρίς σχετικά στο Eightball, για να πιάσω στασίδι (που ήξερα ότι κάποια στιγμή θα εγκατέλειπα, πάνω στο ατέλειωτο pogo dance).
Τη βραδιά ανοίξαν οι δικοί μας Viceroy. Αν και λόγω ηλικίας κάποιοι τούς χαρακτηρίζουν «φοιτητικό συγκρότημα», οι συνειρμοί που προκαλεί ο όρος ίσως τους αδικήσουν. Η μπάντα μοιάζει ήδη να έχει μία στιβαρή και δουλεμένη παρουσία πάνω στη σκηνή, βασισμένη σε δισκογραφικά δείγματα επίσης πολύ ελπιδοφόρα.
Πατώντας στην απλή μα απολαυστική συνταγή του μπασοτύμπανου μαζί με ηλεκτρική κιθάρα, κινούνται μεταξύ punk νεύρου και shoegaze ατμοσφαιρικότητας. Συνεσταλμένοι ανάμεσα στα τραγούδια, άκρως εκφραστικοί και… ξεβιδωμένοι παίζοντας. Ειδικά ο Νίκος, ο «μπροστάρης» του συγκροτήματος, που έκανε χιούμορ λέγοντας «Το επόμενο κομμάτι που θα ακούσετε είναι το καλύτερο του κόσμου», βρισκόταν από τον αέρα (καθώς χοροπηδούσε, ζωσμένος την κιθάρα του) στο πάτωμα (όπου είχε γονατίσει και έπαιζε με τα πεταλάκια, μιξάροντας σε πραγματικό χρόνο ένα μακρόσυρτο strum).
Οι νεαροί Θεσσαλονικείς, λοιπόν, ήταν μία πολύ ωραία προθέρμανση για τους βετεράνους του garage από την Αμερική. Σταδιακά, το Eightball γέμισε, όχι ασφυκτικά αλλά σίγουρα επαρκώς για να υπάρχει το απαραίτητο τζέρτζελο. Κάτω στο κοινό, οι φαβορίτες και τα εμπριμέ πουκάμισα έδιναν και έπαιρναν.
Λίγο μετά τις 22:30, λοιπόν, οι «μαυρόχειλοι» πήραν τις θέσεις τους στο stage. Όλοι; Όχι, καθώς ο δεύτερος κιθαρίστας της παρέας, ο Jeff Clarke, ξέμεινε στην Τουρκία γιατί υπήρξε κάποιο μπέρδεμα με τα ταξιδιωτικά του έγγραφα. «Θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, έστω και έτσι», δηλώσαν οι υπόλοιποι τέσσερις, και μπορούμε να πούμε ότι τήρησαν και με το παραπάνω την υπόσχεσή τους.
Oakley Munson στα τύμπανα, Zumi Rosow στο σαξόφωνο και τα φωνητικά, και φυσικά, το ιδρυτικό δίδυμο-φωτιά: Cole Alexander στην κιθάρα και τα φωνητικά, Jared Swilley στην κιθάρα και τα φωνητικά.
Το σύνθημα δόθηκε με το “Slime And Oxygen” από το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας, “Good Bad Not Evil”, και αμέσως μετά τη σκυτάλη πήρε το άλμπουμ “Arabia Mountain”, με τα “Modern Art” και “Family Tree”. Μαζί με το πιο πρόσφατο “Sing In A World That’s Falling Apart”, αυτά ήταν τα τρία άλμπουμ από τα οποία επέλεξαν κυρίως να μας χαρίσουν μουσικές.
Ο πάντα πρόθυμος συναυλιακός συνοδοιπόρος Άκης Καλλόπουλος, που ήταν μαζί μου εκείνο το βράδυ, θυμήθηκε που τους είχε δει πριν 20 χρόνια, στο ασφυχτικά γεμάτο παταράκι μίας κατάληψης στο Βερολίνο. Οι εμφανίσεις τους τότε ήταν πραγματικά αχαλίνωτες, ένα κ*λοδάχτυλο στις κοινωνικές συμβάσεις, με ομοερωτικές χειρονομίες, εμετούς και ούρα στη σκηνή, σαν αχαλίνωτα πνευματικά τέκνα του G.G. Allin.
Εδώ και πολύ καιρό, τα πράγματα έχουν ηρεμήσει. Σε μας, οι The Black Lips εμφανίστηκαν απλώς με λίγο… κεφάλι, αποτέλεσμα μάλλον του malt που κατέβαζε γουλιά-γουλιά ο Cole —όταν δεν έκανε κωλοτούμπες στη σκηνή. Συνένοχος στο έγκλημα ο Jared, με vintage αμάνικο πουκάμισο, να απευθύνει μισομεθυσμένες κουβέντες στο κοινό και να ρωτάει αν κανείς από το κοινό είναι από την Αλβανία ή την Κροατία —άγνωστο γιατί. Πάντως, κάποιοι πράγματι ήταν, αν κρίνουμε από τις ενθουσιώδεις κραυγές που ακούστηκαν.
Και αν το ιδρυτικό δίδυμο Cole-Jared είναι ο διαχρονικός πυρήνας της μπάντας, τα δύο νεότερα μέλη έκαναν πολύ καλά το καθήκον τους επί σκηνής. Ο Oakley, εμφανώς ζεσταμένος μες στο σακάκι του και με το φουντωτό του μαλλί, έκανε τα μαγικά του με ένα μόλις πιατίνι, ένα τομ και το πιστό του ταμπούρο, το τόσο σημαντικό στο να δίνει το ρυθμό στο ατόφιο rock n’ roll των The Black Lips. Στην άλλη άκρη της σκηνής, η Zumi Rosow, με μπλουζάκι που εξέφραζε την αλληλεγγύη της προς το λαό της Παλαιστίνης, ανέλαβε το πιο «θεατράλε» κομμάτι της εμφάνισης (μην ξεχνάμε ότι, εκτός από μουσικός, έχει υπάρξει και μοντέλο με πολλές statement εμφανίσεις στις πασαρέλες).
Για κλείσιμο, και αφού μια κοπέλα ανέβηκε στο άκυρο στη σκηνή για να ζητήσει να κάνουν διασκευή… Franz Ferdinand (λες και ήξερε πού βρισκόμασταν λίγες μέρες πριν!), μας χάρισαν ένα encore με τα “Gentleman”, “O Katrina” και το πολυπόθητο “Bad Kids”, έτσι για να κλείσει η βραδιά με κορύφωση. Το κοινό παραδόθηκε σε ένα υβρίδιο χορού και moshpit, και κάποιοι πιο γενναίοι το ρίξαν το stage dive τους!
Λίγα λεπτά αργότερα, συναντούμε τον Jared έξω από το Eightball και τον ρωτάμε αν θυμάται ακόμα το live σε εκείνη τη βερολινέζικη κατάληψη πριν 20 χρόνια… Μας απαντά με ένα μειδίαμα πως το θυμάται, και πολύ καλά μάλιστα. «Μακάρι να ‘χα ακόμα ένα από τα χειροποίητα αφισάκια που κολλούσαμε κρυφά στην πόλη, για να το διαφημίσουμε», είπε. Τα μάτια του έλαμψαν, σαν να αναπόλησε λίγο το ατίθασο και γεμάτο πάσης φύσεως αμαρτίες παρελθόν των The Black Lips.
Ναι, οι The Black Lips έχουν αναπόφευκτα «μαλακώσει». Το έχουν παραδεχτεί κι οι ίδιοι. Όμως, στον πυρήνα τους διατηρούν ακόμα όλα τα εχέγγυα για μία βραδιά στυλιζαρισμένης ασωτείας και αγνού rock n’ roll. Τους περιμένουμε και πάλι το συντομότερο.
Setlist - The Black Lips
- Slime And Oxygen
- Modern Art
- Family Tree
- Holding Me Holding You
- Angola Rodeo
- Crystal Night
- Tongue Tied
- Hooked Jon
- Dirty Hands
- Stranger
- Zulu Saints
- Get It On Time (The Velvet Underground cover)
- Cold Hands
- Raw Meat
- Gentleman
- O Katrina
- Bad Kids
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωστή Κοτσώνη και το mixgrill.gr. Κεντρική φωτογραφία: Άκης Καλλόπουλος.