Προσπαθώ να σκεφτώ κάποια χρονική περίοδο, από την εφηβεία και μετά, που να μην περιλαμβάνει τους Franz Ferdinand και δυσκολεύομαι. Μπορεί λόγω ηλικίας να μην πρόλαβα το ένδοξο μπάσιμό τους στο μουσικό στερέωμα το 2004, αλλά ήμουν εκεί σε όλη τη μετέπειτα πορεία τους.
Θυμάμαι τα πιξελιασμένα βιντεάκια από το Rockwave του 2006, όταν πρωτοακούσαμε τον αγαπητό τραγουδιστή τους, Alex Kapranos, να τιμά την ελληνική του καταγωγή με τα χαριτωμένα σπαστά ελληνικά του. Έχω ακόμα κρατημένα τα τεύχη του NME όπου ποζάραν στο εξώφυλλο με τις χαρακτηριστικές τους ριγέ μπλούζες και τα μπλέιζερ τους. Μου αρέσει ακόμα να ακούω τις ιδιαίτερες συνεργασίες τους, από τη live εκτέλεση του “Call Me” των Blondie με τη La Roux το 2009 μέχρι τον απολαυστικό δίσκο “FFS”, σε συνεργασία με τους πιονέρους της synthpop Sparks. Και φυσικά, έχω σταθερά στο repeat τα πιο πρόσφατα άλμπουμ τους, που κράτησαν ψηλά τον πήχη, αν και ποτέ δεν κατάφεραν να υπάρξουν το ίδιο εμβληματικά με το ντεμπούτο τους.
Στο πέρασμα του χρόνου, η στενή σχέση του Alex με την Ελλάδα εκδηλωνόταν όλο και περισσότερο. Από την εμφάνισή του σε εκδήλωση προς τιμήν του Μάρκου Βαμβακάρη στο Λονδίνο το 2015 μέχρι το νέο τραγούδι “Black Eyelashes”, που πραγματεύεται ποιος τελικά «είναι Έλληνας» και την εμφάνισή του ως καλεσμένου σε εκδήλωση του Κ.Π.Ι.Σ.Ν. το 2019, οι αφορμές για ένα live επανασύνδεσης με το ελληνικό κοινό ήταν πολλές. Όμως, το live δεν έλεγε να έρθει… μέχρι την περασμένη Πέμπτη.
19 χρόνια μετά από την επική εμφάνιση του Rockwave, είχε έρθει η ώρα να απολαύσω και εγώ τον Alex Kapranos και τα σπαστά ελληνικά του εντός έδρας (γιατί εκτός έδρας τον είχα ήδη δει, στο Λονδίνο το 2018). Από την ανοιχτωσιά του Λυκαβηττού το live μεταφέρθηκε στο Floyd, φέρνοντας την έναρξη της χειμερινής σεζόν λίγο νωρίτερα.
Η μεγάλη ουρά στο μπαρ μού είχε στερήσει το κάγκελο στη συναυλία του Λονδίνου, οπότε εδώ δεν επανέλαβα το ίδιο λάθος. Πρώτη σειρά, λοιπόν από πολύ νωρίς, παρέα με ανθρώπους ενός μεγάλου ηλικιακού φάσματος, που ξεκινούσε από τα 15 και έφτανε μέχρι τα 50 περίπου. «Τους ακούω φανατικά από τα 14 μου, μπρο!», μας ενημέρωσε ο 21χρονος Βάνιας, που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη για τη συναυλία, όπως και εγώ. Και αναρωτηθήκαμε: Μήπως τελικά η γέφυρα μεταξύ Millennials και Gen-Z κρύβεται στους Franz Ferdinand;!
Στις 21:30 ακριβώς, τα φώτα χαμήλωσαν και το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή, συνοδευόμενο από το theme song της… σειράς «Τρελές Σφαίρες». Μπροστάρηδες στη σκηνή ο Alex μαζί με τον μπασίστα Bob Hardy, τα δύο ιδρυτικά μέλη της μπάντας, και λίγο παραδίπλα οι Dino Bardot (κιθάρα), Julian Corrie (πλήκτρα κιθάρα) και Audrey Tait (ντραμς).
Πρώτο τραγούδι στη λίστα το “The Dark Of The Matinée” από το ντεμπούτο των Franz Ferdinand. Αυτό ήταν. 21 χρόνια μετά, όλα ζωντάνεψαν και πάλι μπροστά μας. Οι ποιητικοί στίχοι και η μελαγχολική ερμηνεία τους, τα πιασάρικα riffs, οι γκρούβες στα ντραμς και το μπάσο που μας κάναν να χορεύουμε… Όλα.
Το κοινό ανταποκρίθηκε από την πρώτη νότα χορεύοντας και τραγουδώντας ασταμάτητα, και έτσι συνέχισε για την επόμενη μιάμιση ώρα. Και πώς θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς, όταν η μπάντα μάς χάρισε μία από τις πιο πλούσιες και πολυποίκιλες setlist της περιοδείας της; Οι κλασικοί ύμνοι ήταν όλοι εδώ: “Do You Want To”, “Walk Away”, “Ulysses” “Νο You Girls”, “Love Illumination”, “Darts Of Pleasure”. Μαζί και κάποιες πιο σπάνιες προτάσεις, που εκτιμήθηκαν δεόντως από τους σκληροπυρηνικούς που χτυπιόμασταν στις πρώτες σειρές: “Evil and A Heathen”, “40'”, “Evil Eye” και, φυσικά, «η ιστορία για ένα κορίτσι 17 χρονών, που το λέγαν “Jacqueline”». Μαζί με αυτά, και τα ολοκαίνουργια, πιο «φιλοσοφικά» “Audacious”, “Night Or Day” και “Build It Up”.
Ντυμένος με έντονο κόκκινο πουκάμισο και ασπρόμαυρα Oxford παπούτσια, o «Αλέξης», όπως τον αποκαλούσε το κοινό, αλώνιζε πάνω-κάτω τη σκηνή με την κιθάρα του. Κουνούσε ρυθμικά το αριστερό πόδι «κλωτσώντας» το πάτωμα, χοροπηδούσε και στριφογύριζε ασταμάτητα, έκανε νοήματα αγάπης στο κοινό ή «χαριεντιζόταν» με τα άλλα μέλη της μπάντας. Βεβαίως μίλησε και ελληνικά, για να μας πει πόσο περίμενε αυτήν τη βραδιά επανένωσης με ένα κοινό και μία ιδιαίτερη πατρίδα που είχε καιρό να αντικρίσει.
Και μιας και είπαμε για τα άλλα μέλη της μπάντας, πρέπει να αναφέρουμε πόσο καλά έχει δέσει η νέα σύνθεση, μετά την αποχώρηση του κιθαρίστα Nick McCarthy και του ντράμερ Paul Thomson. Ο Dino, γνωστός εδώ και περίπου 30 χρόνια με τον Alex, ξέρει πότε να διεκδικεί περισσότερο χώρο στη σκηνή ως lead κιθαρίστας και πότε να συνοδεύει τη ρυθμική κιθάρα του τραγουδιστή. O Julian κατέχει τη μόνιμη θέση στα πλήκτρα που ομολογουμένως έλειπε από την αρχική σύνθεση των Franz Ferdinand. Η Audrey, αν και πολύ λιγότερο «χύμα» στη σκηνική παρουσία σε σχέση με τον Paul, μας ωθούσε σε ασταμάτητο χορό με το μπρίο και την ακρίβεια στο παίξιμό της. Ο δε Bob, πάντα πιο εσωστρεφής και ανέκφραστος, κάνει αυτό που κάνει πάντα στη σκηνή: τη δουλειά του και τίποτα παραπάνω! Αλλά αυτό αρκεί.
Highlights από τη συναυλία; Πολλά. Το αγνό χαμόγελο του Alex προς όλους μας στο “Black Eyleashes” όταν ζωσμένος το μπουζούκι τραγούδησε “When I got back to Αθήνα”, έχοντας μπερδέψει λίγο πριν τους στίχους από τη συγκίνηση. Η φρενήρης ατμόσφαιρα που σκόρπισε σε όλο το Floyd το ρεφρέν του “Michael”, για δύο αγόρια που έρχονται (πολύ) κοντά στο dancefloor. Την εξάλεπτη, κατάμεστη από fuzz και συνθεσάιζερ εκτέλεση του “Outsiders”. Και φυσικά —φυσικά!— τον πιο χαρακτηριστικό ίσως dance rock ύμνο των ‘00s, το “Take Me Out”, που κατάφερε να ενώσει για λίγο εκατοντάδες ανθρώπους σε ένα ιδρωμένο, παθιασμένο τελετουργικό, τροφοδοτούμενο και από τις προσωπικές μνήμες που κουβαλούσε ο καθένας μας από αυτό το τόσο χαρακτηριστικό τραγούδι.
Τελευταίο, σε ένα χορταστικό encore πέντε τραγουδιών, το “This Fire”, με το οποίο κλείνουν όλες τους τις συναυλίες εδώ και χρόνια. Εκεί τα δώσαμε όλα! Και εμείς και η μπάντα. Απόλυτα παραδομένοι στις οδηγίες του Αλέξη, κάτσαμε χαμηλά κάτω στο πάτωμα, περιμένοντας πότε θα έπεφτε το ρεφρέν για να πεταχτούμε πάνω και να ξεβιδωθούμε στο χορό. “This fire is out of control”... και το ίδιο ήμασταν και εμείς! Μέχρι που, μετά από μιάμιση ώρα χωρίς ούτε μία «κοιλιά», η πεντάδα υποκλίθηκε ταπεινά και μας αποχαιρέτησε.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για το τι σήμαινε αυτή η συναυλία για μένα, αν και νομίζω έχω ήδη γράψει πάρα πολλά και το έχετε πιάσει το νόημα. Ας κλείσω το κείμενο με την περιγραφή μιας σκηνής που δείχνει τι σήμαινε για τον Alex:
Στο πίσω μέρος του Floyd, στα γραφεία της παραγωγής, η υπόλοιπη μπάντα έχει αποσυρθεί μετά τη συναυλία. Όμως, ο Alex έχει παραμείνει —με στεγνά ρούχα, μετά το ιδροκόπημα στη σκηνή. “Gotta see the Kapranos. Sorry, guys!”, λέει απολογητικά σε fans που τον περιμένουν για μια κουβέντα, μια φωτογραφία. Έχουν έρθει συγγενείς από την πλευρά του Έλληνα πατέρα του, που έχουν επιτέλους την ευκαιρία να τον δουν μετά από χρόνια. Φοράνε μπλούζες “Franz Ferdinand Team Athens” στα χρώματα της Ελλάδας και πέφτουν στην αγκαλιά του.
Μία ώρα περίπου μετά, ξεμυτίζει και έρχεται προς το μέρος μας. Πολύ προσιτός, μας μιλά, μοιράζεται την επιθυμία του να γνωρίσει τη Βόρεια Ελλάδα την επόμενη φορά και υπογράφει δίσκους, αφίσες και… πακέτα από Karelia (υπήρχε συμβολισμός σε αυτό). “It’s the 12th time I’m seeing you!”, φωνάζει μία Γαλλίδα που περπατά με πατερίτσα και πέφτει στην αγκαλιά του.
Εκείνο το βράδυ, μία οικογένεια περίμενε τον Alex, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια που έχει φτιάξει ο ίδιος και που κάνει μήνες να δει, λόγω των συναυλιών του.
Αλλά και εμάς μας περίμενε μία πενταμελής οικογένεια πάνω στη σκηνή του Floyd. Μια οικογένεια που την επιλέξαμε με κάθε repeat στα τραγούδια της, κάθε άλμπουμ της, κάθε μπλουζάκι της και κάθε εισιτήριο για συναυλίες της. Μια οικογένεια με την οποία μεγαλώσαμε. Και αυτές οι οικογένειες που επιλέγουμε ο καθένας για να πορευόμαστε στη ζωή, στα καλά και στα άσχημά της, είναι ίσως το μεγαλύτερο δώρο της μουσικής.
Καλό αντάμωμα και πιο σύντομα αυτήν τη φορά, έτσι, Alex;
Setlist - Franz Ferdinand
- The Dark of the Matinée
- Night or Day
- No You Girls
- Do You Want To
- Build It Up
- Evil Eye
- Walk Away
- Glimpse of Love
- Jacqueline
- Bar Lonely
- Michael
- Love Illumination
- 40'
- Black Eyelashes
- Take Me Out
- Hooked
- Outsiders
- Audacious
- Ulysses
- Darts of Pleasure
- Evil and a Heathen
- This Fire
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωστή Κοτσώνη και στο mixgrill.gr.