Η Ιωάννα Πηλιχού και ο Στέλιος Πετράκης, σε κείμενο του Θανάση Τριαρίδη και σκηνοθεσία της Έφης Μεράβογλου, μάς έδωσαν μια υπέροχη παράσταση, που μας έκανε να συγκινηθούμε. Η παράσταση ξεκίνησε με τη γνωριμία και το φλερτ ανάμεσα στους δύο ήρωες, σε μια λιτή σκηνή χωρίς ιδιαίτερα σκηνικά, χωρίς φτιασίδια πολλά, γιατί κεντρικά θέματα είναι οι σχέσεις και οι ψυχές των ανθρώπων.
Εκείνος ένας άνδρας ήπιων τόνων, ντροπαλός και άγαρμπος. Εκείνη μια φλογερή κι ερωτεύσιμη γυναίκα, που δεν φοβάται να μιλήσει έξω από τα δόντια.
Η διανομή των δύο ρόλων υπήρξε δίκαιη και οι δύο ερμηνευτές έφεραν εις πέρας. Το σενάριο, μέσα από τους διαλόγους του, άλλοτε σε κάνει να γελάς κι άλλοτε οι ερμηνείες των ηρώων, που περιγράφουν τον ψυχισμό, σε βυθίζει σε σκέψεις και σε κάνει να πονάς για τα συναισθήματα που βιώνουν.
Το "Surriento" μάς ανοίγει τις πόρτες του και μας βάζει σε άλλους κόσμους. Μας κάνει να δούμε την πραγματικότητα με άλλα μάτια: άλλοτε μέσα από τη ματιά της τεχνολογίας και της εξέλιξης και άλλοτε μέσα από τα μάτια του απόλυτου έρωτα και της παντοτινής αγάπης. Κεντρικοί άξονες του έργου αποτελούν: ο έρωτας, ο θάνατος, η ανθρώπινη ψυχή με τις πληγές της, οι ψυχώσεις και η ανθρώπινη τρέλα, η εξέλιξη της τεχνολογίας που έχει μπει βαθιά στις ζωές μας. Δύο άνθρωποι διαφορετικοί συναντιούνται, ερωτεύονται μοιραία και ολέθρια, ενώνονται και όμως κάποια στιγμή χωρίζουν, χωρίζουν όμως παντοτινά οι άνθρωποι που δένονται ψυχικά; Ποιος ο ρόλος της τεχνολογίας στη σημερινή κοινωνία; Πώς ο άνθρωπος μπορεί να βοηθηθεί από την επιταχυνόμενη εξέλιξή της; Η τεχνολογία τελικά βοηθάει ή καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις; Υπάρχει η παντοτινή αγάπη;
Σε μια κοινωνία, που όλο ολισθαίνει και βαθαίνει στο βούρκο και στη σαπίλα, έρχεται μια παράσταση να κάμψει τις αντιστάσεις μας στο εφήμερο, στο πρόσκαιρο και στο ατελές, να μας θυμίσει πως ακόμα και σήμερα, που όλα γίνονται γρήγορα και χωρίς βάθος, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε κι ερωτεύονται κι είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για το άλλο τους μισό.
