Μουσική Λοβοτομή: Η χρυσή εντεκάδα του 2011

Η dream team που πέρασε απ' το CD player μου αυτή τη χρονιά έχει ως εξής:
Διαβάστηκε φορες
Η dream team που πέρασε απ' το CD player μου αυτή τη χρονιά έχει ως εξής:

    Στο τέρμα βάζω Έλληνα. Ναί, Έλληνα. Το λέει κι η ΟΥΕΦΑ ότι πρέπει κάθε ομάδα να κατεβάζει και κάποιους παίχτες απ' τις ακαδημίες. Planet of Zeus στα γκολπόστ λοιπόν και δεν περνάει τίποτα. Το ''Macho Libre'' είναι συμπαγές, ογκώδες και σφιχτό σα μουνί καθολικής καλόγριας. Φοβεροί στονεράδες οι τύποι και οι σαμπαθιές τους είναι ασήκωτες. Έχουνε και κάτι ωραία βίντεο με δίκαννα και καραμπίνες, δε φοβούνται να βαρέσουνε δυνατά τα ντραμς, αποπνέουνε υγεία τα παιδιά, και εγγυημένα δεν πρόκειται να το γυρίσουνε στα μπουζούκια και στους μπαγλαμάδες σε πέντε χρόνια για ''να πιάσουνε τον ελληνικό σφυγμό''.

  
Σέντρε μπακ ο Τοm Waits. To λέει κι ο τίτλος: ''Βad As Me''. Άντε να πάει να περάσει ο αντίπαλος επιθετικός. Μπετό η άμυνα. Θα του φάει το λαρύγγι ο μπαρμπά-Θωμάς. Όπως θα φάει και το λαρύγγι της κακής απομίμησης που λέγεται Tiger Lillies καμιά ώρα. Φωνάζει με κάτι ντουντούκες εκεί και πέφτουνε οι σοβάδες απ' τους τοίχους. Τρομπόνια, ακορντεόν, μαντολίνα και αυτή η φωνή που κάνει τα παιδάκια να τρώνε όλο τους το φαϊ.

    Δίπλα του άλλος ένας έμπειρος: Dave Alvin και ''Eleven Eleven'', ένα άλμπουμ που κουβαλάει το χώμα της ερήμου και τη σκόνη του πατώματος ενός βρώμικου μπαρ για αλκοολικούς. Kαλιφόρνια Ούμπερ Άλες μάγκα μου. Με μια φωνή που έχει ψηθεί σα μπάρμπεκιου, cool στiχάρες που φέρνουνε στο μπητνικίστικο του Dylan, μπλουζ, ροκ εν ρολ και κάτι κιθαριές που δαγκώνουνε σαν Wild Turkey ντάλα μεσημέρι μέσα στην καυτή έρημο. Το ''Johnny Ace Is Dead'' λιώνει τσιμέντα από μόνο του.

    Kαι μια και μιλάμε για μπλουζ, ροκ εν ρολ και σέξι κιθαριές, η Eilen Jewell τα έχει όλα αυτά και χώνει και λίγο λάιτ γουέστερν σουίνγκ μέσα στο ''Queen of the Minor Key''. Τέταρτο άλμπουμ της και καλύτερο. Η μανταμίτσα το 'χει το θέμα. Φαντάσου μια Holly Golightly αλλά στο πιο συναισθηματικό και στο πιο παραδοσιακό. Κάνει και λίγο Patsy Cline εδώ που τα λέμε, καθώς πέφτει πολλή ραγισμένη καρδιά στο δίσκο. Ας συνεχίσει να μην την αγαπάει κανένας για να συνεχίσει κι αυτή να βγάζει τέτοια άλμπουμ.  
 
   
Την τετράδα της άμυνας συμπληρώνουνε οι Drive-By Truckers με το ''Go-Go Boots''. Γνήσια παιδιά του Νότου, είχανε γράψει στο παρελθόν τη ''Southern Rock Opera'' οπότε όπως καταλαβαίνεις είναι εντάξει τύποι. Country soul, country rock και αληθινό rhythm 'n' blues σ' ένα συνδυασμό που σκοτώνει σαν 38άρι έξω από μπαρ στην Αλαμπάμα το σαββατόβραδο. Μπορεί να έχουνε κατεβάσει ταχύτητες στα τελευταία άλμπουμ και να παίζουνε περισσότερη soul αλλά η ακατέργαστη γοητεία τους παραμένει η ίδια.

    Στα χαφ τώρα όπου χρειάζεται μυαλό κομπιούτερ. Εδώ μπαίνουνε οι Wilco. Κλασικά, όπως πάντα, ακροβατούνε με το ένα πόδι στην παράδοση και το άλλο στους πειραματισμούς. Και δεν έχουνε πέσει ακόμα. Σα να τρέχουνε οι Byrds με 120 μίλια και να 'ρχονται σε μετωπική με τους Sonic Youth ένα πράμα. Το "The Whole Love'' αριθμεί νούμερο οχτώ στη δεκαεφτάχρονη καριέρα τους και είναι πότε ακουστικό, πότε επιθετικά ηλεκτρικό, πότε εύπεπτο σαν ποπ κορν και πότε στριφνό σαν kraut rock, αλλά ποτέ βαρετό. Και ο Nels Cline είναι ένας κιθαρίστας που θα συζητηθεί πολύ στο μέλλον και τον βλέπω για μεταγραφή μέχρι και στη Μπαρτσελόνα κάποια στιγμή.

    Δίπλα στον Jeff Tweedy και τoυς συμπαίχτες του οι My Morning Jacket με το "Circuital''. Εξίσου παιχνιδιάρηδες και απρόβλεπτοι, αρνούνται να μπούνε σε οποιαδήποτε κατηγορία, πειραματίζονται, αλλάζουνε θέσεις και έχουνε και γαμάτους τίτλους τραγουδιών όπως ''Ηoldin' on to Black Metal'. Aμέ!

Η φωτογραφία ανήκει στον Βαγγέλη Πατσιαλό
Η φωτογραφία ανήκει στον Βαγγέλη Πατσιαλό

    Την τριάδα του κέντρου, στο 4-3-3, συμπληρώνει αυτή η σιγανοπαπαδιά, ο Josh T. Pearson. Τον είδαμε και πρόσφατα στην Αθήνα με το μούσι του να σκουπίζει το πάτωμα του Bios και τα πέντε δεκάλεπτα τραγούδια του. Το "Last Of The Country Gentlemen'' είναι σαν ένας ψιθυριστός μονόλογος για χαμένες αγάπες και ο ίδιος θα πρέπει να ευχαριστήσει τις καριόλες που τον παρατήσανε και του ραγίσανε την ευαίσθητη καρδιά γιατί αλλιώς δε θα έβγαζε αυτό το άλμπου που τον ξανάφερε στην επιφάνεια ύστερα από δέκα χρόνια. Παπαδοπαίδι γαρ, θα πρέπει να έφαγε πολύ ξύλο απ' το γέρο του όταν ήτανε παιδί. Μάλλον θα τον κοπανούσε στην κεφάλα με τη Βίβλο ο πατέρας του, αλλιώς δεν εξηγούνται όλες αυτές οι θρησκευτικές αναφορές τύπου ''Sweetheart, I Ain't Your Christ.'' 
          
   
Η τριάδα της επίθεσης έχει ποικιλία για να τρελαίνει τις αντίπαλες άμυνες. Πρώτα ο Hank Williams III, γνήσιος εγγονός του μεγάλου Ηank και τεράστιος αλητάμπουρας. Α real southern rebel όπως λένε και στην πατρίδα του, αγριεμένος χιλμπίλης όπως θα 'λεγα εγώ. Ο τύπος έφυγε απ' την πολυεθνική που ήτανε, έφτιαξε τη δικιά του εταιρεία και έβγαλε τρία άλμπουμ μαζεμένα, εκ των οποίων το ένα διπλό ο ιμπαγάσας. Είπανε στον τρελό να χέσει κι αυτός κάθισε και ξεκωλιάστηκε δηλαδή. Το διπλό ''Ghost To A Ghost / Guttertown'' περιέχει ένα CD με country punk, gothic country, όπως θες πέσ' το,  και έχει αρχίδια αγριοβούβαλου. Το άλλο CD περιέχει ήχους από ένα στοιχειωμένο σπίτι απ' τον εμφύλιο που έχει αγοράσει. Τρέλα ο τύπος. Σέντρε φορ με τσαμπουκά δηλαδή και οι αμυντικοί χέζονται απάνω τους.

    Στα φτερά τώρα έχουμε real black music. Δεξιά οι Sharon Jones &The Dap-Kings. To ''Soul Time!" (προσοχή στο θαυμαστικό!) είναι παλιομοδίτικο σαν τα βίντεο του Μουντιάλ του '66, θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει κάπου το '68 μαζί με τον Πελέ, αλλά είναι τόσο πολύ ευπρόσδεκτο μέσα στη σκατίλα που προσπαθεί να περάσει σα "μαύρη μουσική'' τα τελευταία 30 χρόνια και βάλε. Μια πορδή της Sharon Jones περιέχει περισσότερη soul απ' όλους τους Κanye West, τις Beyonce, τις Ριάνες και τις Joss Stone μαζί. Ο δίσκος στάζει ιδρώτα από μόνος του μιλάμε. Και οι Dap-Kings ακούγονται σαν κλωνοποιημένοι Βοoker T. and the MG's.  
 
    Και την εντεκάδα συμπληρώνουνε οι Black Keys. Το ''El Camino'' τους βρίσκει να συμπληρώνουνε δέκα χρόνια τυφλής αφοσίωσης στην αναδόμηση των blues και να το πηγαίνουνε παραπέρα το πράμα. Από το προηγούμενο άλμπουμ είχανε προσθέσει ολίγη soul και με το καινούργιο μπορείς ακόμα και να χορέψεις με τα κομμάτια τους. Όχι δηλαδή ότι θα τα ακούσουμε στο Ντάνσινγκ Ον Άις, αλλά λέμε τώρα. Πάντως οι μάγκες έχουνε κάνει τη μετάβαση από τις κανονικές συναυλιακές αίθουσες σε αρένες. Όπου να 'ναι τους βλέπω και στο Μπερναμπέου να παίρνουνε τη θέση των White Stripes.  



Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
10,0 / 10 (σε 1 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα