Μουσική Λοβοτομή: Όχι άλλες συνεντεύξεις (Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς)

Rock journalism is people who can't write, interviewing people who can't talk, in order to provide articles for people who can't read - F. Zappa
Διαβάστηκε φορες
    ''Rock journalism is people who can't write, interviewing people who can't talk, in order to provide articles for people who can't read.''  Frank Zappa,
συνέντευξη στο Mojo (Οκτώβριος 1993).

    Για βγάλτε τα απολυτήρια και τα πτυχία σας απ' τα συρτάρια να τα ελέγξω! Εγώ τα δικά μου δεν τα βρίσκω ρε γαμωτό, κάπου θα 'ναι καταχωνιασμένα.

    Τις προάλλες μου έλεγε ο Δημήτρης ο Αντωνόπουλος ότι είχε προγραμματίσει μια συνέντευξη με τον κύριο Fall, Mark E Smith για το Κανάλι Ένα, είχε κλείσει στουντιο κλπ και ο Smith τον έστησε επειδή τα είχε πιεί. ΟΚ, αναμενόμενο τι να κάνει ο άνθρωπος με τόσο κρύο εκεί στο Μάντσεστερ, να μην κατεβάσει κανένα μπουκαλάκι παραπάνω;

    Τέσπα, το θέμα δεν είναι γιατί ο Smith έστησε τον Αντωνόπουλο, αλλά τι είχε να πει ο Smith που θα είχε κάποιο ενδιαφέρον, πέρα από κάποια αστεία ή μερικά θαψίματα έξω απ' τα σάπια δόντια του. Εκεί που θέλω να καταλήξω για να τελειώνω και να πάω ν' ακούσω κανά δίσκο, είναι πόσο ενδιαφέρον έχει μια τυπική συνέντευξη από τους περισσότερους ροκ μουσικούς. Ας πούμε ότι έχει τόσο ενδιαφέρον όσο να βλέπεις έναν τύπο με κομπρεσέρ να τρυπάει ένα πεζοδρόμιο. Ή να βλέπεις τα ρούχα σου να στεγνώνουνε στο σκοινί. Ή ν' ακούς Massive Attack. Ή ν' ακούς ένα λόγο του Τσίπρα. Για τέτοια ανία μιλάμε δηλαδή.

   
Τι να σου πει ρε γαμώ την έβδομη δόση ένας πιτσιρικάς που παίζει rock 'n' roll; Ή τι να σου πει ένας πενηντάρης που παίζει rock 'n' roll; Ο πρώτος θα σου πει πόσο γαμάτος είναι ο καινούργιος δίσκος του και πόσο γούσταρε που δούλεψε με τον τάδε παραγωγό, και πόσο γουστάρει να κάνει τουρνέ και να γνωρίζει καινούργια μέρη. Το φοβερό είναι ότι τα ίδια θα σου πει και ο δεύτερος (χωρίς τις τουρνέ, αυτά τα είχε πει στα 25 του), απλώς θα σου τα πει με περισσότερο χιούμορ και τη ''σοφία'' του κοσμογυρισμένου (και  καλοζωϊσμένου). Κάποιοι θα ρίξουνε και ολίγη κοινωνικοπολιτική σάλτσα για ν' αποκτήσει βάρος η βαρετή κουβέντα.

    Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι είναι οι μουσικοί που έχουνε κάτι να πούν, και οι πιο πολλοί από δαύτους δε δίνουνε καν συνεντεύξεις. Δέκα, άντε είκοσι να είναι όλοι κι όλοι. Για τους μεγάλους μουσικούς, μιλάει η δουλειά τους. Τι να σου πει κάποιος που δεν τα έχει πει ήδη με τη μουσική ή με τους στίχους του; Εδώ κοτζάμ Miles Davis έγραψε την αυτοβιογραφία του και αποδείχθηκε ότι ήτανε ένα ζώο και μισό. Τεράστιος μουσικός (έχω 38 δίσκους του) αλλά ηλίθιος ρε παιδί μου, πώς να το πω. Όταν έπαιζε μουσική άγγιζε το θείο, αλλά στην καθημερινότητά του (όπως την περιγράφει ο ίδιος) ήταν ένα πληκτικό άτομο που νόμιζε ότι κατείχε κάποια ευφυία. Είναι εδώ που λες ''καλύτερα να παίζεις τρομπέτα παρά να μιλάς.''

   
Ο Dylan πχ, δε μιλάει σχεδόν ποτέ στον Τύπο. Τι να σου πει κι αυτός που δεν τα έχει πει με τους στίχους και τη μουσική του; Ο Cave λέει πάντα ωραία πράματα, ειδικά όταν δε δουλεύει το δημοσιογράφο που του μιλάει. Ο Cohen έχει χιούμορ και την άνεση του ανθρώπου που έχει ζήσει σχεδόν τα πάντα. Ο Reed έχει αυτό το κυνικό χιούμορ που σκοτώνει, ο Keith είναι ένας μικρός θεός έτσι κι αλλιώς, αλλά πόσες φορές δίνουνε συνεντεύξεις όλοι αυτοί, σπάνια.

    Και φυσικά τα έντυπα και το διαδίκτυο είναι γεμάτα από συνεντεύξεις που σου φέρνουνε υπνηλία από μουσικούς που πασχίζουν να πουλήσουν τον επόμενο δίσκο ή την επόμενη συναυλία τους και πιθανότατα θα τους έχουμε ξεχάσει αύριο.

"Αποκλειστικό: ο Τζον Αγνωστίδης μιλάει στη Fyllada!" Τι με νοιάζει εμένα αν ο τάδε γεννήθηκε στο Μπρίστολ ή την Ηγουμενίτσα, αν αγαπάει τα ζώα ή αν τα κλοτσάει όταν τα βλέπει, αν πιστεύει ότι για όλα τα κακά του κόσμου φατίνε η απληστία και ο Bono, αν επηρεάστηκε απ' τους Velvets (λες κι αυτό δεν κάνει μπαμ ακούγοντας τους δισκους τους), αν είναι φίλος με τον τάδε μουσικό ή αν του αρέσει ο κινηματογράφος του Καζακστάν. ΧΕΣΤΗΚΑ! Έτσι κι αλλιώς με τις μαλακίες που παίζει την άλλη βδομάδα θα ψάχνει για δουλειά σε βενζινάδικο.

    Ένα άλλο που μου τη σπάει φοβερά είναι η πολιτική ορθότητα των περισσότερων που δίνουνε συνεντεύξεις. Σαν να έχουνε να περάσουνε κάποιο τεστ ευσυνειδησίας. Εντάξει μεγάλε, να μη σε κρατάω άλλο, πήγαινε να σώσεις τον κόσμο. Και μια και είσαι εκεί έξω, σώσε και τα πάντα και τα κοάλα. Τρανταχτό παράδειγμα είναι οι απαντήσεις των ροκ σταρζ σε μια ερώτηση που κάνει πάντα ένας τυπάκος που παίρνει συνεντεύξεις για το Uncut: Έχω μια βαλίτσα με 25 εκατομμύρια λίρες (ενίοτε είναι και 75) και μπορείς να την πάρεις, αλλά να ξέρεις ότι αν την πάρεις ένας κινέζος στην Κίνα θα πέσει απ' το ποδήλατό του και θα πεθάνει. Ε λοιπόν σχεδόν όλοι, μικροί και μεγάλοι, απαντάνε όχι, δε θέλω να προκαλέσω το θάνατο κάποιου συνανθρώπου μου μπλα μπλα μπλα, ενώ από μέσα τους λένε "γαμώ την πουτάνα μου, δύο δισεκατομμύρια κινέζοι είναι εκεί πέρα, ένας λιγότερος, σιγά τ' αυγά. Άσε που άνθρωποι πέφτουνε απ' τα ποδήλατά τους και σκοτώνονται κάθε μέρα. Θα την έπαιρνα και θα έκανα κωλοτούμπες. ''

   
Kάποτε, όταν υπήρχανε ακόμα μουσικά περιοδικά εδώ και πληρώνανε με τη σελίδα, οι συνεντεύξεις ήτανε ο πιο εύκολος τρόπος για τους συντάκτες της πούτσας να πληρωθούνε ένα δισέλιδο. Παίρνεις τηλέφωνο τον μπασίστα των Strangelove (για τους οποίους ακόμα και η μάνα τους δηλώνει άγνοια), λες δυό λόγια για τον καιρό, τρείς παπαριές για τον καινούργιο τους δίσκο (του δηλώνεις ότι τον θεωρείς δισκάρα για να σου ανοιχτεί περισσότερο), εκείνος σου απαντάει πως είναι ο καλύτερος δίσκος τους μέχρι τώρα (μέχρι τον επόμενο δηλαδή, αν υπάρξει), πόσο χαρούμενος είναι που δούλεψε με τον τάδε παραγωγό, τον ρωτάς πώς νιώθει που θα έρθει να παίξει στην Ελλάδα (αν παίζει κάτι τέτοιο), εκείνος σου απαντάει ότι ανυπομονεί να έρθει στην όμορφη χώρα μας και είμαστε όλοι μια όμορφη παρέα, εσύ νιώθεις μεγάλος δημοσιογράφος που μίλησες με τον Τζον Αγνωστίδης λες και μίλησες με τον Johnny Cash, απομαγνητοφωνείς τη μεγάλη παπαριά, τη δίνεις στο περιοδικό ή το site και φύγαμε για ταμείο. Πετάς κι ένα "αποκλειστικό'' και μας πήρε ο ύπνος όλους.

    Έχω απωθήσει απ' το μυαλό μου (και με πανάκριβη βοήθεια από επαγγελματίες) ονόματα που προσπαθούσανε να μου πασάρουνε για συνέντευξη οι δισκογραφικές κάποτε: από τους Lit μέχρι τους Ηοοverphonic και από τους Shed Seven μέχρι τους Linoleum. Πόσο ν' αντέξει ένας άνθρωπος; Τι μπορεί να έχουνε να πούνε όλοι αυτοί αλλά και χιλιάδες άλλοι μουσικοί του ενός εξαμήνου; Κι επειδή οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, ευχαριστώ, δε θα πάρω. 

Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
4,7 / 10 (σε 3 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα