Μέσα στο γενικότερο ζόφο των τελευταίων ημερών, μεταξύ της νταλαρολογίας, της παγκαλολογίας και της πατατοτολογίας, μαζί με την άνοιξη ήρθε και μια ευχάριστη είδηση: οι Afghan Whigs στις 29 Μαϊου στην Αθήνα! Αλληλούια μάδερφάκερς!
Λοιπόν ο Whigs έχουνε κάποια χρωστούμενα με τους fans τους στην Αθήνα. Ήτανε 15 Ιουλίου του '99 όταν ψιλοπαίξανε στο Rockwave στον Άγιο Κοσμά, μεγάλη η χάρη του. Και λέω ψιλοπαίξανε επειδή εκείνο το βράδυ είχε παιχτεί το κλασικό σενάριο: τα μαλακιστήρια που περιμένουνε να δούνε την επόμενη μπάντα, πετάνε μπουκάλια στη μπάντα που παίζει. Ο Greg Dulli και η παρέα του λοιπόν είχανε την ατυχία να εμφανιστούν πριν από τους Terrror Ex Crew και τους Prodigy. Oπότε όλα τα κουμπωμένα καφρόπουλα είχανε αρχίσει να μαζεύονται κοντά στη σκηνή και ανυπομονούσαν. Κι επειδή η μουσική των Afghan Whigs δεν είναι για πιτσιρίκια, έγινε της πουτάνας, έπεσε το μπουκάλι σύννεφο, με αποτέλεσμα το γκρουπ να φύγει απ' τη σκηνή πριν τελειώσει το σετ του. Θυμάμαι τη σαστισμένη έκφραση του Dulli βλέποντας τους ιθαγενείς της μπανανίας να αλαλάζουν άναρθρα πετώντας μπουκάλια και ό,τι αλλο είχαν ευχαρίστηση.
Έφυγα κι εγώ μαζί. Ήθελα να δω τους Prodigy, αλλά όχι με τέτοια παρέα. Σιχαίνομαι τον όχλο και τη συμπεριφορά του. Σιχαίνομαι όλα εκείνα τα μαλακιστήρια που τότε μου είχανε χαλάσει τη βραδιά, αλλά ευτυχώς αυτή τη στιγμή σαπίζουνε μέσα στα σκυλάδικα, οπότε good riddance που λένε και οι αγγλοσαξοναίοι. Όπως είχα σιχαθεί και τoυς (πάμπολλους) κρετίνους που έκαναν το ίδιο στους White Stripes μερικά χρόνια αργότερα επειδή είχαν το θράσος να σταματήσουν να παίζουν γιατί ταράχτηκαν από τον τραυματισμό του τεχνικού τους. Αλλά αυτό σε κάποιο άλλο τεύχος.
Και να λοιπόν ο Greg Dulli, o Rick McCollum και o John Curley να σμίγουνε πάλι ύστερα από 11 χρόνια περίπου για να συνεχίσουνε την αποστολή τους να γίνουν η καλύτερη λευκή σόουλ μπάντα. Κάτι που είχανε αφήσει στη μέση όταν η αλλαγή εταιρείας δεν έφερε τις πωλήσεις που θα συντηρούσαν την ιερή αναζήτηση της τέλειας μαύρης μουσικής και του τέλειου στίχου. Μια αποστολή που μόνο λευκοί μουσικοί αναλαμβάνουνε τώρα πια.
ΟΙ Afghan Whigs ποτέ δεν παίξανε σύμφωνα με τους κανόνες. Ξεκινήσανε σαν μια λευκή σόουλ μπάντα και παραμείνανε πιστοί σ' αυτό μέχρι το πικρό τέλος. Διασκέυασαν Supremes (''Come See About Me'') και Barry White ("Can't Get Enough Of Your Love'') αλλά τα δικά τους κομμάτια ήταν εξίσου μαύρα και γεμάτα ψυχή. Εκεί, στις αρχές του '90, όταν τα περισσότερα συγκροτήματα πετάξανε τις γκαρνταρόμπες τους και σκάσανε όλοι με φανελένια, καρό πουκάμισα και σορτσάκια, εκείνοι βγαίνανε στη σκηνή με τα κομψά κουστούμια τους και τα καλοχτενισμένα μαλλιά τους. Όταν οι λέξεις ''slacker'' και ''loser'' φοριούνταν σαν τίτλοι τιμής απ' τη Γενιά Χ του grunge και οι μισοί μουσικοί πουλάγανε την ψυχούλα τους για να αποκτήσουνε λίγη από την αύρα του Cobain, οι μάγκες απ' το Σινσινάτι ονόμασαν το καλύtερο άλμπουμ τους Gentlemen. Όνομα και πράμα.
Εκεί όμως που μεγαλουργούσαν αυτοί οι κύριοι με Κ κεφαλαίο ήτανε πάνω στη σκηνή. Θυμάμαι όταν στην τουρνέ του Βlack Love, το 1995, σταματήσανε στο Ντάλας και παίξανε δυόμισι ολόκληρες ώρες. Ιδρώτας και αίμα. Εκείνο το συγκλονιστικό live μου θύμισε μόνο τις ψυχωμένες συναυλίες του Springsteen, ένα κράμα του Boss μαζί με τον soul τραγουδιστή της αρεσκείας σου φτιαγμένο στο εργαστήριο του δρ Φρανκενστάιν. Ή κάτι σαν τα live των J. Geils Band για τους παλιότερους. Με αντοχές που βγαίνουνε μόνο όταν είσαι εκατό τοις εκατό ταγμένος σ' αυτό το καταραμένο πράγμα που κάνεις. Και ο Dulli είναι ταγμένος. Τον βλέπεις πάνω στη σκηνή και το μάτι του γυαλίζει με το βλέμμα του μανιακού. Δεν είναι λίγες οι φορές που κατέβηκε και πλακώθηκε στις μπουνιές με τύπους που τον ενοχλούσανε την ώρα που έπαιζε. Και το ανοιγμένο κεφάλι που κέρδισε από τον καβγά του με έναν μπράβο στο Όστιν το '98 είναι ήδη κομμάτι του φοκλόρ του rock 'n' roll.
Ανυπομονώ.
Λοιπόν ο Whigs έχουνε κάποια χρωστούμενα με τους fans τους στην Αθήνα. Ήτανε 15 Ιουλίου του '99 όταν ψιλοπαίξανε στο Rockwave στον Άγιο Κοσμά, μεγάλη η χάρη του. Και λέω ψιλοπαίξανε επειδή εκείνο το βράδυ είχε παιχτεί το κλασικό σενάριο: τα μαλακιστήρια που περιμένουνε να δούνε την επόμενη μπάντα, πετάνε μπουκάλια στη μπάντα που παίζει. Ο Greg Dulli και η παρέα του λοιπόν είχανε την ατυχία να εμφανιστούν πριν από τους Terrror Ex Crew και τους Prodigy. Oπότε όλα τα κουμπωμένα καφρόπουλα είχανε αρχίσει να μαζεύονται κοντά στη σκηνή και ανυπομονούσαν. Κι επειδή η μουσική των Afghan Whigs δεν είναι για πιτσιρίκια, έγινε της πουτάνας, έπεσε το μπουκάλι σύννεφο, με αποτέλεσμα το γκρουπ να φύγει απ' τη σκηνή πριν τελειώσει το σετ του. Θυμάμαι τη σαστισμένη έκφραση του Dulli βλέποντας τους ιθαγενείς της μπανανίας να αλαλάζουν άναρθρα πετώντας μπουκάλια και ό,τι αλλο είχαν ευχαρίστηση.
Έφυγα κι εγώ μαζί. Ήθελα να δω τους Prodigy, αλλά όχι με τέτοια παρέα. Σιχαίνομαι τον όχλο και τη συμπεριφορά του. Σιχαίνομαι όλα εκείνα τα μαλακιστήρια που τότε μου είχανε χαλάσει τη βραδιά, αλλά ευτυχώς αυτή τη στιγμή σαπίζουνε μέσα στα σκυλάδικα, οπότε good riddance που λένε και οι αγγλοσαξοναίοι. Όπως είχα σιχαθεί και τoυς (πάμπολλους) κρετίνους που έκαναν το ίδιο στους White Stripes μερικά χρόνια αργότερα επειδή είχαν το θράσος να σταματήσουν να παίζουν γιατί ταράχτηκαν από τον τραυματισμό του τεχνικού τους. Αλλά αυτό σε κάποιο άλλο τεύχος.
Και να λοιπόν ο Greg Dulli, o Rick McCollum και o John Curley να σμίγουνε πάλι ύστερα από 11 χρόνια περίπου για να συνεχίσουνε την αποστολή τους να γίνουν η καλύτερη λευκή σόουλ μπάντα. Κάτι που είχανε αφήσει στη μέση όταν η αλλαγή εταιρείας δεν έφερε τις πωλήσεις που θα συντηρούσαν την ιερή αναζήτηση της τέλειας μαύρης μουσικής και του τέλειου στίχου. Μια αποστολή που μόνο λευκοί μουσικοί αναλαμβάνουνε τώρα πια. ΟΙ Afghan Whigs ποτέ δεν παίξανε σύμφωνα με τους κανόνες. Ξεκινήσανε σαν μια λευκή σόουλ μπάντα και παραμείνανε πιστοί σ' αυτό μέχρι το πικρό τέλος. Διασκέυασαν Supremes (''Come See About Me'') και Barry White ("Can't Get Enough Of Your Love'') αλλά τα δικά τους κομμάτια ήταν εξίσου μαύρα και γεμάτα ψυχή. Εκεί, στις αρχές του '90, όταν τα περισσότερα συγκροτήματα πετάξανε τις γκαρνταρόμπες τους και σκάσανε όλοι με φανελένια, καρό πουκάμισα και σορτσάκια, εκείνοι βγαίνανε στη σκηνή με τα κομψά κουστούμια τους και τα καλοχτενισμένα μαλλιά τους. Όταν οι λέξεις ''slacker'' και ''loser'' φοριούνταν σαν τίτλοι τιμής απ' τη Γενιά Χ του grunge και οι μισοί μουσικοί πουλάγανε την ψυχούλα τους για να αποκτήσουνε λίγη από την αύρα του Cobain, οι μάγκες απ' το Σινσινάτι ονόμασαν το καλύtερο άλμπουμ τους Gentlemen. Όνομα και πράμα.
Εκεί όμως που μεγαλουργούσαν αυτοί οι κύριοι με Κ κεφαλαίο ήτανε πάνω στη σκηνή. Θυμάμαι όταν στην τουρνέ του Βlack Love, το 1995, σταματήσανε στο Ντάλας και παίξανε δυόμισι ολόκληρες ώρες. Ιδρώτας και αίμα. Εκείνο το συγκλονιστικό live μου θύμισε μόνο τις ψυχωμένες συναυλίες του Springsteen, ένα κράμα του Boss μαζί με τον soul τραγουδιστή της αρεσκείας σου φτιαγμένο στο εργαστήριο του δρ Φρανκενστάιν. Ή κάτι σαν τα live των J. Geils Band για τους παλιότερους. Με αντοχές που βγαίνουνε μόνο όταν είσαι εκατό τοις εκατό ταγμένος σ' αυτό το καταραμένο πράγμα που κάνεις. Και ο Dulli είναι ταγμένος. Τον βλέπεις πάνω στη σκηνή και το μάτι του γυαλίζει με το βλέμμα του μανιακού. Δεν είναι λίγες οι φορές που κατέβηκε και πλακώθηκε στις μπουνιές με τύπους που τον ενοχλούσανε την ώρα που έπαιζε. Και το ανοιγμένο κεφάλι που κέρδισε από τον καβγά του με έναν μπράβο στο Όστιν το '98 είναι ήδη κομμάτι του φοκλόρ του rock 'n' roll.
Ανυπομονώ.