Μερικές φορές τα καλά σού έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Το Σάββατο ήτανε να παίξουν οι Fuzztones, και είχα ήδη μαρσάρει προς Gagarin μεριά, αλλά η ιστορία αναβλήθηκε επειδή ο Rudi και η παρέα του τα κάνανε μπουρδέλο στην Ισπανία ύστερα από ένα live με τον ντράμερ και τον κιθαρίστα να καταλήγουνε στο νοσοκομείο για πλύση στομάχου. O el jefe αναγκάστηκε, όπως λέει ο ίδιος, να διώξει τον μπασίστα επειδή ήτανε τρελός! Σώπα! Στους Fuzztones και τρελός; Δεν το πιστεύω!
H αλήθεια είναι ότι πριν την ανακοίνωση της αναβολής είχα σιχτιρήσει που οι ‘tones παίζανε το ίδιο βράδυ με τους Truckfighters. Eίχα επιλέξει να πάω στους πρώτους όμως επειδή, ε, είναι κάποιας ηλικίας τα παιδιά, άσχημη ζωή κάνουνε, για πλύσεις στομάχου τους τρέχουνε, άσε που μπορεί να τους τρέχουνε και στα θυμαράκια καμιά μέρα (και δεν εννοώ τη στάση λεωφορείου δίπλα στο Gagarin). Κάτσε να πάω να τους δω τώρα που βαράνε ακόμα, σκέφτηκα. Από την άλλη, λέω, οι Σουηδοί είναι νέοι ακόμα, τώρα έχουνε αρχίσει να γίνονται γνωστοί σε περισσότερο κόσμο, έχουνε πάρει και την ευλογία του Josh Homme, ε, όσο να ’ναι θα ξανάρθουνε.
Έτσι λοιπόν ο Θεός Elvis φρόντισε να καλύψει το κενό και να πάρω το rock ‘n’ roll fix μου με τους Truckfighters στο Six d.o.g.s. Και τι fix ήταν αυτό! Σκότωνε ελέφαντα!
Βλέποντας το φόντο πίσω απ’ τη σκηνή με την τεράστια νταλίκα και το λογότυπο της μπάντας φαντάστηκα το εξής σκηνικό: βρίσκομαι σε μια άδεια εθνική οδό της Δύσης, κάπου μεταξύ Αριζόνα και Νεβάδα, με κατεύθυνση δυτικά (πάντα), και ξαφνικά απ’ το πουθενά σκάει ένας τσαντισμένος νταλικέρης με θωρακισμένη δεκαοχτάτροχη νταλίκα που κουβαλάει μπίρα με σανιδωμένο το γκάζι και τα φρένα να έχουνε αποδημήσει εις Κύριον. Ο τύπος πίνει Jim Beam με το μπουκάλι (μέσα σε χαρτοσακούλα) και έχει πάρει από ‘κείνα τα κίτρινα χαπάκια που χλαπακιάζουνε οι του σιναφιού του για να μένουνε ξύπνιοι στις δωδεκάωρες βάρδιες στο τιμόνι. Ο θόρυβος και η αδρεναλίνη που δημιουργεί αυτό το πράμα είναι η καλύτερη περιγραφή του σετ των Truckfighters.
Οι τρείς Σουηδοί έχουνε καταπιεί όλα τα φαζαριστά ριφ, όλα τα κοπανήματα στα τύμπανα και όλες τις μπασαριές των Kyuss, των Fu Manchu, των Nebula και όλων των καλόπαιδων της άλλης μεριάς του Ατλαντικού και εδώ και δέκα χρόνια τα ξερνάνε με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Ο ήχος τους σου θυμίζει δεκάδες άλλα πράματα που έχεις ξανακούσει αλλά είναι τόσο τραβηχτικός, τόσο υπνωτικός, και οι ίδιοι είναι τόσο αρρωστημένα ταγμένοι στη θρησκεία του fuzz που δεν μπορείς παρά να προσκυνήσεις κι εσύ μαζί τους.
ΟΚ, μπορεί να μην έχουνε ερήμους στη Σουηδία, ούτε να έχουνε εκείνο τον αμείλικτο ήλιο που σε κοπανάει και σου κάνει το μυαλό κρεατόσουπα όπως συμβαίνει στους τύπους που δημιουργήσανε το ιδίωμα του desert, stoner - ή-όπως-θέλεις-πες-το rock. Όμως αυτοί οι μάγκες απ’ το Έρεμπρο (ναι, το ξέρω απ’ το Στοίχημα) παίζουνε σαν να κουβαλάνε αυτή την αρρώστια στο DNA τους.
Δεν ξέρω τι είχε πάρει ο Josh όταν τον ρωτήσανε στο ντοκιμαντέρ για τους Truckfighters και απάντησε ότι είναιthe best band that’s ever existed, αλλά η λύσσα που βγάζουνε ο Ozo, o Dango και ο Pezo (τα ροκ ψευδώνυμά τους) πάνω στη σκηνή αξίζουνε κάθε υπερθετικό.
H αλήθεια είναι ότι πριν την ανακοίνωση της αναβολής είχα σιχτιρήσει που οι ‘tones παίζανε το ίδιο βράδυ με τους Truckfighters. Eίχα επιλέξει να πάω στους πρώτους όμως επειδή, ε, είναι κάποιας ηλικίας τα παιδιά, άσχημη ζωή κάνουνε, για πλύσεις στομάχου τους τρέχουνε, άσε που μπορεί να τους τρέχουνε και στα θυμαράκια καμιά μέρα (και δεν εννοώ τη στάση λεωφορείου δίπλα στο Gagarin). Κάτσε να πάω να τους δω τώρα που βαράνε ακόμα, σκέφτηκα. Από την άλλη, λέω, οι Σουηδοί είναι νέοι ακόμα, τώρα έχουνε αρχίσει να γίνονται γνωστοί σε περισσότερο κόσμο, έχουνε πάρει και την ευλογία του Josh Homme, ε, όσο να ’ναι θα ξανάρθουνε.
Έτσι λοιπόν ο Θεός Elvis φρόντισε να καλύψει το κενό και να πάρω το rock ‘n’ roll fix μου με τους Truckfighters στο Six d.o.g.s. Και τι fix ήταν αυτό! Σκότωνε ελέφαντα!
Βλέποντας το φόντο πίσω απ’ τη σκηνή με την τεράστια νταλίκα και το λογότυπο της μπάντας φαντάστηκα το εξής σκηνικό: βρίσκομαι σε μια άδεια εθνική οδό της Δύσης, κάπου μεταξύ Αριζόνα και Νεβάδα, με κατεύθυνση δυτικά (πάντα), και ξαφνικά απ’ το πουθενά σκάει ένας τσαντισμένος νταλικέρης με θωρακισμένη δεκαοχτάτροχη νταλίκα που κουβαλάει μπίρα με σανιδωμένο το γκάζι και τα φρένα να έχουνε αποδημήσει εις Κύριον. Ο τύπος πίνει Jim Beam με το μπουκάλι (μέσα σε χαρτοσακούλα) και έχει πάρει από ‘κείνα τα κίτρινα χαπάκια που χλαπακιάζουνε οι του σιναφιού του για να μένουνε ξύπνιοι στις δωδεκάωρες βάρδιες στο τιμόνι. Ο θόρυβος και η αδρεναλίνη που δημιουργεί αυτό το πράμα είναι η καλύτερη περιγραφή του σετ των Truckfighters. Οι τρείς Σουηδοί έχουνε καταπιεί όλα τα φαζαριστά ριφ, όλα τα κοπανήματα στα τύμπανα και όλες τις μπασαριές των Kyuss, των Fu Manchu, των Nebula και όλων των καλόπαιδων της άλλης μεριάς του Ατλαντικού και εδώ και δέκα χρόνια τα ξερνάνε με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Ο ήχος τους σου θυμίζει δεκάδες άλλα πράματα που έχεις ξανακούσει αλλά είναι τόσο τραβηχτικός, τόσο υπνωτικός, και οι ίδιοι είναι τόσο αρρωστημένα ταγμένοι στη θρησκεία του fuzz που δεν μπορείς παρά να προσκυνήσεις κι εσύ μαζί τους.
ΟΚ, μπορεί να μην έχουνε ερήμους στη Σουηδία, ούτε να έχουνε εκείνο τον αμείλικτο ήλιο που σε κοπανάει και σου κάνει το μυαλό κρεατόσουπα όπως συμβαίνει στους τύπους που δημιουργήσανε το ιδίωμα του desert, stoner - ή-όπως-θέλεις-πες-το rock. Όμως αυτοί οι μάγκες απ’ το Έρεμπρο (ναι, το ξέρω απ’ το Στοίχημα) παίζουνε σαν να κουβαλάνε αυτή την αρρώστια στο DNA τους.
Δεν ξέρω τι είχε πάρει ο Josh όταν τον ρωτήσανε στο ντοκιμαντέρ για τους Truckfighters και απάντησε ότι είναι