Ψηφίζω David Bowie. Δαγκωτό!
Οχι, ο Thin White Duke δεν βάζει για PRESIDENT βέβαια (...) άλλωστε η γη, ο πλανήτης, το ηλιακό σύστημα (!) είναι μάλλον πολύ μικρά για να χωρέσουν το ταλέντο του σε ανάλογα αξιώματα και λοιπές 'υπαλληλικές' θέσεις. Θα είχε πλάκα πάντως! ΟΚ, ο Ziggy δεν έχει τις ανησυχίες του Biafra των Dead Kennedys προφανώς, ούτε και γεννήθηκε βέβαια στις HΠΑ (έρχονται εκλογές κι εκεί), αλλά επιμένω! Θα είχε πλάκα! Οπως φαντάζομαι θα έχουν πλάκα (μεγάλη), όλα αυτά που γράφονται κατα καιρούς για τον David Bowie... Ότι τα κακάρωσε, ότι το αστέρι το έσβησε, ότι έμπνευση τέλος, ότι τα παράτησε, οτι, οτι, οτι...
Παπαριές! Η δισκογραφία του Bowie στα seventies, έχει μέσα της 42 καριέρες, ΟΛΕΣ απο τον ίδιον άνθρωπο βέβαια (ή σχεδον, καθώς ο BOWIE στα seventies, Δ Ε Ν είναι ένας άνθρωπος!) και 4-5 ΑΡΙΣΤΗΡΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΑ album έτσι για πλάκα! Το ένα μετά το άλλο... Πάρε κόσμε! Και Αμερικάνικο λευκό funk 'εχω και Νιτσεικούς υπερανθρώπους στο Βερολίνο έχω και Ziggy απο 'αλλον πλανήτη,και 'οτι 'αλλο θέλετε.
Θεωρώ τον 'Δούκα' σαν τον ΑΠΟΛΥΤΟ κυρίαρχο μιας ολόκληρης δεκαετίας,και σαν έναν απο τους 5-10 σημαντικότερους όλων των εποχών κι όχι μόνο εγώ βέβαια...
Κανονικά θα έπρεπε να γράψω εδώ ότι η κουβέντα γίνεται με αφορμή τα σαράντα χρόνια του θρυλικού (1972) 'Ziggy Stardust', μα δεν είναι έτσι. Τα σαράντα, τα πενήντα και τα πεντακόσια έχουν να κάνουν με την μουσική βιομηχανία, τα τεύχη των μουσικών περιοδικών που κινούνται με βάση τους ρυθμούς της και όλα αυτά. Θα άκουγα Bowie, όπως ακούω χιλιετίες, ακόμα κι αν ήταν τα...39 του Ziggy φέτος δηλαδή. Προσωπικά, θεωρώ το χρόνο σαν την απόλυτη ψευδαίσθηση, τον γραμμικό εννοώ χρόνο και τώρα τελευταία υποψιάζομαι (χμ..) πως η θεωρία για το 'ολογραφικό σύμπαν' (...) μοιάζει τελικά ως εντελώς μα εντελώς λ ο γ ι κ η.
Πριν να ξεκινήσω εδώ λοιπόν συζητήσεις για τους Ανουνάκι και για το ότι ο περιπτεράς μου (για παράδειγμα) Δ Ε Ν υπάρχει περίπτωση να μην είναι απόγονος εξωγήινης φυλής ('O Παναθηναικός με 2-3 παίκτες είναι ανώτερος της Μπάρτσα ρε φίλε. Απλά ο Μέσι έχει 2-3 παίκτες δίπλα του και φαίνεται, ενώ ο Κατσουράνης...') να πέντε πολύ απλοί λόγοι, που γουστάρω τον Bowie:
1/ Γιατί έγραψε, έψαξε, σκάλισε, τραγούδησε, έπαιξε κάθε αναθεματισμένη μουσικη που θα μπορούσε να βρεί μπροστά του!Οκ..ανήσυχο πνεύμα, μα ΠΟΙΟΣ άλλος τα έκανε Ο Λ Α αυτά μαζί (!) απο album σε album, με αυτή την απίστευτη επιτυχία και Δ Ε Ν εννοώ (απλά) τις πωλήσεις, ή την καριέρα, μα το οτι ο άνθρωπος κατέβασε τα αστέρια απο τον ουρανό. Οτι έκανε, το έκανε τέλεια. Καταλαβαίνω πως ένας τέτοιος δαίμονας, ένα τέτοιο ταλέντο δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν υπάρχει φόρμα να τον κλείσει μέσα της, μα και πάλι.. το τελειο; Aπο την (αριστουργιματική) 'πλαστικότητα' του 'Young Americans' στο εγκεφαλικό,'ψυχρό' τοπίο του 'Low'! Και τα ΔΥΟ το ίδιο πετυχημένα, το ίδιο απόλυτα κορυφαία..; Ναι ο τσόγλανος..
2/Γιατί ο στίχος 'Τhe Return Of The Thin White Duke..Trowing Darts (!) In Lover's Eyes..' είναι απόλυτα λατρεμένος μου απο τα εφηβικά μου χρόνια ακόμα (απο το 'Station To Station').
3/Γιατί στον 'ανθρωπο που έπεσε στην γη' παίζει τα ρέστα του! Δεν υπάρχει φίλμ στην ουσία (...) ή μάλλον υπάρχει και ΕΙΝΑΙ ο Bowie. O Bowie που αργότερα θα πει 'Δεν ήμουν ακριβώς απο αυτή τη γη σε εκείνη τη φάση..΄αρα δεν ήταν αληθινά δύσκολος ο ρόλος..'
4/Γιατί το 'Ziggy Stardust' (αντε ας πούμε κάτι και για αυτό το ΚΟΣΜΗΜΑ της δισκογραφίας του..) βέβαια και είναι στα 20 σημαντικότερα/καλύτερα album όλων των εποχών... και..
5/Γιατί τον γουστάρω σαν τύπο. Έτσι απλά. Γιατί γουστάρω που Δ Ε Ν έπαιξε το παιχνίδι της βιομηχανίας, δεν αυτοκτόνησε δηλαδή, δεν ψοφολόγησε για να γίνει ακόμη ένας μάρτυρας (και ΠΟΛΛΑ δολλάρια) του Rock & Roll αλλα αντίθετα την χρησιμοποίησε για να κάνει όσα ο ίδιος ήθελε ήθελε, γιατί έκανε λάθη, έχασε τον προσανατολισμό του σαν καλιτέχνης σε κάποια φάση, έκανε ΚΑΙ σκουπίδια σαν το 'Never Let Me Down' (ΔΕΝ θυμάμαι κ α ν αν λέγεται έτσι το album!) στην δεκαετία του ογδόντα, γιατί τους έχει όλους χεσμένους και δεν έχει τίποτα να αποδείξει πλέον ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Κι αυτό,το τελευταίο είναι μάλλον και το πιο σημαντικό. Ισως το κέρδος, απο μια ζωή και μια διαδρομή που τόλμησε να ονειρευτεί κάποτε το άπειρο. Και τα όνειρα αυτά υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν στις μουσικές, στην ερμηνεία και στις τόσες μεταμορφώσεις του David Bowie.
David For PRESIDENT! Να ακούτε μουσική.
Οχι, ο Thin White Duke δεν βάζει για PRESIDENT βέβαια (...) άλλωστε η γη, ο πλανήτης, το ηλιακό σύστημα (!) είναι μάλλον πολύ μικρά για να χωρέσουν το ταλέντο του σε ανάλογα αξιώματα και λοιπές 'υπαλληλικές' θέσεις. Θα είχε πλάκα πάντως! ΟΚ, ο Ziggy δεν έχει τις ανησυχίες του Biafra των Dead Kennedys προφανώς, ούτε και γεννήθηκε βέβαια στις HΠΑ (έρχονται εκλογές κι εκεί), αλλά επιμένω! Θα είχε πλάκα! Οπως φαντάζομαι θα έχουν πλάκα (μεγάλη), όλα αυτά που γράφονται κατα καιρούς για τον David Bowie... Ότι τα κακάρωσε, ότι το αστέρι το έσβησε, ότι έμπνευση τέλος, ότι τα παράτησε, οτι, οτι, οτι...
Παπαριές! Η δισκογραφία του Bowie στα seventies, έχει μέσα της 42 καριέρες, ΟΛΕΣ απο τον ίδιον άνθρωπο βέβαια (ή σχεδον, καθώς ο BOWIE στα seventies, Δ Ε Ν είναι ένας άνθρωπος!) και 4-5 ΑΡΙΣΤΗΡΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΑ album έτσι για πλάκα! Το ένα μετά το άλλο... Πάρε κόσμε! Και Αμερικάνικο λευκό funk 'εχω και Νιτσεικούς υπερανθρώπους στο Βερολίνο έχω και Ziggy απο 'αλλον πλανήτη,και 'οτι 'αλλο θέλετε.
Θεωρώ τον 'Δούκα' σαν τον ΑΠΟΛΥΤΟ κυρίαρχο μιας ολόκληρης δεκαετίας,και σαν έναν απο τους 5-10 σημαντικότερους όλων των εποχών κι όχι μόνο εγώ βέβαια...
Κανονικά θα έπρεπε να γράψω εδώ ότι η κουβέντα γίνεται με αφορμή τα σαράντα χρόνια του θρυλικού (1972) 'Ziggy Stardust', μα δεν είναι έτσι. Τα σαράντα, τα πενήντα και τα πεντακόσια έχουν να κάνουν με την μουσική βιομηχανία, τα τεύχη των μουσικών περιοδικών που κινούνται με βάση τους ρυθμούς της και όλα αυτά. Θα άκουγα Bowie, όπως ακούω χιλιετίες, ακόμα κι αν ήταν τα...39 του Ziggy φέτος δηλαδή. Προσωπικά, θεωρώ το χρόνο σαν την απόλυτη ψευδαίσθηση, τον γραμμικό εννοώ χρόνο και τώρα τελευταία υποψιάζομαι (χμ..) πως η θεωρία για το 'ολογραφικό σύμπαν' (...) μοιάζει τελικά ως εντελώς μα εντελώς λ ο γ ι κ η.Πριν να ξεκινήσω εδώ λοιπόν συζητήσεις για τους Ανουνάκι και για το ότι ο περιπτεράς μου (για παράδειγμα) Δ Ε Ν υπάρχει περίπτωση να μην είναι απόγονος εξωγήινης φυλής ('O Παναθηναικός με 2-3 παίκτες είναι ανώτερος της Μπάρτσα ρε φίλε. Απλά ο Μέσι έχει 2-3 παίκτες δίπλα του και φαίνεται, ενώ ο Κατσουράνης...') να πέντε πολύ απλοί λόγοι, που γουστάρω τον Bowie:
1/ Γιατί έγραψε, έψαξε, σκάλισε, τραγούδησε, έπαιξε κάθε αναθεματισμένη μουσικη που θα μπορούσε να βρεί μπροστά του!Οκ..ανήσυχο πνεύμα, μα ΠΟΙΟΣ άλλος τα έκανε Ο Λ Α αυτά μαζί (!) απο album σε album, με αυτή την απίστευτη επιτυχία και Δ Ε Ν εννοώ (απλά) τις πωλήσεις, ή την καριέρα, μα το οτι ο άνθρωπος κατέβασε τα αστέρια απο τον ουρανό. Οτι έκανε, το έκανε τέλεια. Καταλαβαίνω πως ένας τέτοιος δαίμονας, ένα τέτοιο ταλέντο δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν υπάρχει φόρμα να τον κλείσει μέσα της, μα και πάλι.. το τελειο; Aπο την (αριστουργιματική) 'πλαστικότητα' του 'Young Americans' στο εγκεφαλικό,'ψυχρό' τοπίο του 'Low'! Και τα ΔΥΟ το ίδιο πετυχημένα, το ίδιο απόλυτα κορυφαία..; Ναι ο τσόγλανος..
2/Γιατί ο στίχος 'Τhe Return Of The Thin White Duke..Trowing Darts (!) In Lover's Eyes..' είναι απόλυτα λατρεμένος μου απο τα εφηβικά μου χρόνια ακόμα (απο το 'Station To Station').
3/Γιατί στον 'ανθρωπο που έπεσε στην γη' παίζει τα ρέστα του! Δεν υπάρχει φίλμ στην ουσία (...) ή μάλλον υπάρχει και ΕΙΝΑΙ ο Bowie. O Bowie που αργότερα θα πει 'Δεν ήμουν ακριβώς απο αυτή τη γη σε εκείνη τη φάση..΄αρα δεν ήταν αληθινά δύσκολος ο ρόλος..'4/Γιατί το 'Ziggy Stardust' (αντε ας πούμε κάτι και για αυτό το ΚΟΣΜΗΜΑ της δισκογραφίας του..) βέβαια και είναι στα 20 σημαντικότερα/καλύτερα album όλων των εποχών... και..
5/Γιατί τον γουστάρω σαν τύπο. Έτσι απλά. Γιατί γουστάρω που Δ Ε Ν έπαιξε το παιχνίδι της βιομηχανίας, δεν αυτοκτόνησε δηλαδή, δεν ψοφολόγησε για να γίνει ακόμη ένας μάρτυρας (και ΠΟΛΛΑ δολλάρια) του Rock & Roll αλλα αντίθετα την χρησιμοποίησε για να κάνει όσα ο ίδιος ήθελε ήθελε, γιατί έκανε λάθη, έχασε τον προσανατολισμό του σαν καλιτέχνης σε κάποια φάση, έκανε ΚΑΙ σκουπίδια σαν το 'Never Let Me Down' (ΔΕΝ θυμάμαι κ α ν αν λέγεται έτσι το album!) στην δεκαετία του ογδόντα, γιατί τους έχει όλους χεσμένους και δεν έχει τίποτα να αποδείξει πλέον ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Κι αυτό,το τελευταίο είναι μάλλον και το πιο σημαντικό. Ισως το κέρδος, απο μια ζωή και μια διαδρομή που τόλμησε να ονειρευτεί κάποτε το άπειρο. Και τα όνειρα αυτά υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν στις μουσικές, στην ερμηνεία και στις τόσες μεταμορφώσεις του David Bowie.
David For PRESIDENT! Να ακούτε μουσική.