Τον The Great Park τον άκουσα για πρώτη φορά πριν κάνα δυο μήνες, όπως ανακαλύπτεις πάνω κάτω κάθε καινούργιο μουσικό στα social media, σε ποστ άλλων και η αλήθεια είναι με γοήτευσε αμέσως.
Έτσι πήγα στο Residents έχοντας ακούσει 4-5 τραγούδια του πάνω κάτω και δεν με απογοήτευσε καθόλου. Δημιουργώντας με το καλημέρα μια ζεστή ατμόσφαιρα και προλογίζοντας τα τραγούδια με την χαρακτηριστική του αγγλική προφορά, ο Stephen Burch, τραγούδησε για τις αγάπες, τα όνειρα, τις προσωπικές του εμπειρίες αλλά και τη συγκάτοικο του στη Γερμανία. Η αισθαντική του φωνή, οι απλές του μεν μελωδίες αρκετές για να υποστηρίξουν την εξαιρετική του στιχουργική δε, στάθηκαν ικανά στοιχεία για κερδίσει το κοινό της Θεσσαλονίκης.
Με τη μουσική του ο τραγουδοποιός The Great Park (κινείται στα ίδια πλαίσια περίπου με του Josh T. Pearson που μας επισκέφθηκε πέρυσι, χωρίς την θρησκευτική του πτυχή όμως) εξομολογείται την αγάπη του, φορώντας ένα μούσι και φέροντας μια κιθάρα για να μελοποιήσει τη μελαγχολία του.
Αν και το κοινό δεν μπορούσε να είναι μυημένο στη μουσική του, ο καλλιτέχνης κατάφερε να ξεσηκώσει - τα συναισθήματα - με τα The Burning of Two, Song for a Coalman και We Could Have, We Should Have, We Didn't. Σίγουρα μια ευχάριστα μελαγχολική βραδιά, η οποία έκλεισε σε τόνο c, σύμφωνα με τον Steven, για να μπορέσει το κοινό να ζευγαρώσει εύθυμα.
Έτσι πήγα στο Residents έχοντας ακούσει 4-5 τραγούδια του πάνω κάτω και δεν με απογοήτευσε καθόλου. Δημιουργώντας με το καλημέρα μια ζεστή ατμόσφαιρα και προλογίζοντας τα τραγούδια με την χαρακτηριστική του αγγλική προφορά, ο Stephen Burch, τραγούδησε για τις αγάπες, τα όνειρα, τις προσωπικές του εμπειρίες αλλά και τη συγκάτοικο του στη Γερμανία. Η αισθαντική του φωνή, οι απλές του μεν μελωδίες αρκετές για να υποστηρίξουν την εξαιρετική του στιχουργική δε, στάθηκαν ικανά στοιχεία για κερδίσει το κοινό της Θεσσαλονίκης.
Με τη μουσική του ο τραγουδοποιός The Great Park (κινείται στα ίδια πλαίσια περίπου με του Josh T. Pearson που μας επισκέφθηκε πέρυσι, χωρίς την θρησκευτική του πτυχή όμως) εξομολογείται την αγάπη του, φορώντας ένα μούσι και φέροντας μια κιθάρα για να μελοποιήσει τη μελαγχολία του.
Αν και το κοινό δεν μπορούσε να είναι μυημένο στη μουσική του, ο καλλιτέχνης κατάφερε να ξεσηκώσει - τα συναισθήματα - με τα The Burning of Two, Song for a Coalman και We Could Have, We Should Have, We Didn't. Σίγουρα μια ευχάριστα μελαγχολική βραδιά, η οποία έκλεισε σε τόνο c, σύμφωνα με τον Steven, για να μπορέσει το κοινό να ζευγαρώσει εύθυμα.