Τι έγινε στην ελληνική μουσική το 2012; Ένα κομμάτι καταγράψαμε στη λίστα με τους δίσκους της χρονιάς. Με ένα, ενδεχομένως σημαντικότερο, καταπιανόμαστε σήμερα και παρουσιάζουμε σε αξιολογική σειρά τις επιλογές των συντακτών μας για τους πρωτοεμφανιζόμενους και τους υπερτιμημένους Έλληνες καλλιτέχνες.
Ακόμα και μέσα σε αυτή τη σκοτεινιά, ξεπροβάλλουν ευοίωνα σημάδια από νέους στη δισκογραφία ανθρώπους. Ας πιούμε στην υγειά τους!
Από την άλλη μεριά, ελπιδοφόροι ή καταξιωμένοι καλλιτέχνες δείχνουν χαμένοι και αδυνατούν να επιβεβαιώσουν τις προσδοκίες με τη φετινή τους παρουσία. Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Μην το πάρετε άσχημα!
Πρωτοεμφανιζόμενος της χρονιάς για την ελληνική μουσική
Minor Project (γράφει ο orestis)
Πριν ακόμα κάνουμε άδικες ή δίκαιες συγκρίσεις με τους Raining Pleasure, οι επίσης Πατρινοί Minor Project παραδέχονται ανοιχτά ότι συγκαταλέγονται στις κυριότερες επιρροές τους. Κρατώντας αυτό το δεδομένο και προσθέτοντας την υποστήριξη της Antelma Music (της εταιρείας του Στάθη Δρογώση) διακρίνουμε μια αξιοσημείωτη «συμμαχία» ανάμεσα σε δυο κόσμους του ελληνικού τραγουδιού που μόνο αισιόδοξη φαίνεται. Το “In Colors“ (ο δίσκος διανέμεται ιντερνετικά εδώ στην τιμή που θα επιλέξεις) εκπλήσσει ευχάριστα περιλαμβάνοντας στοιχεία που κατά καιρούς αγαπήσαμε. Από τη μία σκέφτεσαι πόσο μοιάζει με το B-side των Reflections (στην εκδοχή των Raining Pleasure βέβαια) κι από τη άλλη καμαρώνεις που βρέθηκε ένα νέο ελληνικό συγκρότημα να σε ξεκολλήσει από το μπιτ και τα μπλιμπλίκια με τρόπο που θα ζήλευε - ή τουλάχιστον θα επικροτούσε - ο Damien Rice. Αυτό όμως που με άγγιξε πάνω απ' όλα είναι που κάποιος θυμήθηκε το View Master μου που σκονίζεται σε κάποια γωνία του παταριού ή καταχωνιασμένο σε μια από τις άπειρες κούτες με παιδικές αναμνήσεις. Προσωπικά θα ήθελα πολύ στο επόμενό τους βήμα να ξεφύγουν από το μονοπάτι των Raining Pleasure που απέδειξε ότι περνά μέσα από ένα λαβύρινθο διαφημίσεων και κοινοτοπιών.
Τα μέλη των Minor Project: Στάθης Δράκος, Βίκτωρ Φορλίδας, Αλέξανδρος Μπαλτάς, Γιώργος Κολοκυθάς, Μαρία Καρέτσου.
Έχοντας τη σιγουριά ότι το ομώνυμο τραγούδι από το "In Colors" θα το πετύχουμε σε κάποιο από τα επερχόμενα άρθρα της ανασκόπησης, θα ακούσουμε το παραμύθι, δηλαδή τη συνεργασία των Minor Project με τη Μαριέττα Φαφούτη (που έβγαλε το δίσκο της χρονιάς, μην ξεχνιόμαστε).
Irene Skylakaki (ή Ειρήνη Σκυλακάκη) (γράφει ο micha.gia)
Ίσως η καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη της χρονιάς που πέρασε. Τη γνωρίσαμε μέσα από το Jumping Fish, ενώ το Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε και το πρώτο της δίσκο “Wrong Direction“. Είναι μόλις 22 ετών και όταν ανεβαίνει στη σκηνή είναι συνεσταλμένη σαν ένα κορίτσι 10 ετών. Η Irene έχει κάνει μόνο τρία live στην Αθήνα διατηρώντας πάντα σε όλες της τις εμφανίσεις χαμηλό προφίλ. Όπως, είπε η ίδια, στόχος της δεν ήταν να κυκλοφορήσει κάποιο δίσκο αλλά έγινε στα πλαίσια του μαθήματος της με τον δάσκαλο της και παραγωγό του δίσκου της, Ευρυπίδη Ζεμενίδη. Το In the light, το τραγούδι μέσα από το οποίο έγινε γνωστή, παίζεται τόσο στα ελληνικά όσο και στα ευρωπαϊκά ραδιόφωνα. Τα τραγούδια της είναι εμπνευσμένα, κυρίως, από την παλιά αγγλική μουσική και από τη μοναξιά και την νοσταλγία που νιώθει στην Αγγλία. Μια νέα, πολλά υποσχόμενη τραγουδοποιός, όπως θέλει και η ίδια να αποκαλείται, καθώς γράφει η ίδια τη μουσική και τους στίχους στα τραγούδια της, που ήρθε στη μουσική σκηνή για να μείνει και να φέρει αέρα φρεσκάδας στην αγγλόφωνη ελληνική μουσική.
Κι επειδή το In the light το έχετε σίγουρα ακούσει στο ραδιόφωνο, στον τοίχο ενός φίλου (ποιητική αδεία!), προσφάτως δε και στο σινεμά, ακούμε το Wrong Direction.
Γρηγόρης Πολύζος (γράφει ο orestis)
Ο Νίκος Ζούδιαρης έχει επιβεβαιώσει πολλάκις τη συμπάθειά του για τους νέους δημιουργούς και κατορθώνει πάντα να διαλέγει ανθρώπους ταλαντούχους - ή μήπως τον διαλέγουν αυτοί; Ο δίσκος “Σε τόπους που δεν ξέρω“ κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης υπό την επίβλεψή του για να μας συστήσει το συνθέτη Γρηγόρη Πολύζο. Μέσα από τα εννιά μόλις τραγούδια ξεπροβάλλει με δυναμισμό και αυτοπεποίθηση ο χαρακτήρας τόσο του Πολύζου όσο και των επίσης πρωτοεμφανιζόμενων στη δισκογραφία στιχουργών Αυγής Βυθούλκα, Κωνσταντίνου Σύρμου και Γιώργου Σταυλιώτη. Ένας δίσκος με πολλούς νέους ανθρώπους για το ελληνικό τραγούδι - να προσθέσουμε την τραγουδίστρια Μαρία Κρασοπούλου - που παρόλα αυτά είναι τόσο καλοδουλεμένος και οικείος στο άκουσμα.
Τι να πρωτοακούσουμε από το δίσκο; Κάνουμε μια στάση στη Φωτεινή Δάρρα και την Πέτρα από το Φεγγάρι σε στίχους του Κωνσταντίνου Σύρμου.
Υπερτιμημένος της χρονιάς για την ελληνική μουσική
Ένα σύντομο σχόλιο για να προλάβουμε τυχόν καλοθελητές: «υπερτιμημένος» είναι η λέξη που θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε κι όχι «υπερεκτιμημένος», καθώς η «υπερτίμηση» περιγράφει ακριβέστερα την έννοια που θέλουμε να αποδώσουμε.
Ματούλα Ζαμάνη (γράφει ο Emmanuel)
Μία από τις πιο προβεβλημένες νέες Ελληνίδες τραγουδίστριες μετά τη Μποφίλιου και τη Ζουγανέλη είναι η Ματούλα Ζαμάνη. Έγινε γνωστή μέσα από τις συνεργασίες της με το Θανάση Παπακωνσταντίνου, την Ορχήστρα του Δρόμου στο πλάι της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και της Έλλης Πασπαλά, με την Μάρθα Φριτζήλα, τους Burger Project. Η εμφάνισή της στη σατυρική εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου Αλ τσαντίρι, η φραστική της επίθεση στον πρώην πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου στη Γερμανία, ο εκρηκτικός και έξω καρδιά χαρακτήρας της, «είμαι Βλάχα» βροντοφωνάζει σε κάθε συνέντευξη της, την έκανε πολύ γνωστή και ιδιαίτερα αγαπητή στο πλατύ κοινό. Ο θόρυβος γύρω από το όνομά της και οι αδιαμφισβήτητες φωνητικές ικανότητες της, δημιούργησαν προσδοκίες για το επόμενο βήμα της, που είναι ο πρώτος προσωπικός της δίσκος “Varligali“.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο δίσκος της είναι πολύ κάτω από αυτά που περίμενα. Με ξένισε η ο έντονος μουσικός πειραματισμός της, που είναι διάχυτος στο σύνολο του δίσκου, ο συνδυασμός πολλών και διαφορετικών ήχων και η φωνή της που νομίζεις ότι ερμηνεύει όλα τα τραγούδια της στον ίδιο τόνο. Φαίνεται καθαρά ότι η Ματούλα προσπαθεί να βρει τα πατήματα της και είμαι σίγουρος ότι το μέλλον της ανήκει, αρκεί να κλείσει τα αυτιά της, στις σειρήνες του star system που ψάχνει στο πρόσωπό της, το πρόσκαιρο καλλιτεχνικό είδωλο. Θέλω να πιστεύω ότι η επόμενη χρονιά, θα είναι η χρονιά έκπληξη για την ίδια τη Ματούλα και για την Ελληνική μουσική σκηνή.
Νατάσσα Μποφίλιου (γράφει ο orestis)
Με τη μεγάλη δύναμη έρχεται και μεγάλη ευθύνη - έλεγε ο θείος του Σπάιντερμαν! Η παρουσία της Νατάσσας Μποφίλιου τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι επικεντρώνεται στη δύναμη ξεχνώντας την ευθύνη. Από το “Μέχρι το τέλος“ (για να μην πάω πιο πίσω) πέρασαν ήδη τέσσερα χρόνια μέσα στα οποία οι συνεργάτες της (Θέμης Καραμουρατίδης και Γεράσιμος Ευαγγελάτος) παραμένουν εξίσου πομπώδεις και δύσκαμπτοι (όπως και στις δημιουργίες τους για άλλους τραγουδιστές, π.χ. Ζουγανέλη) επιβεβαιώνοντας ανερυθρίαστα όλα τα κλισέ για το «έντεχνο». Ο τρόπος που παρόλα αυτά συνεχίζει να αυξάνεται η δημοτικότητάς της Μποφίλιου είναι το λιγότερο σκανδαλώδης. Οι “Μέρες του Φωτός“ επιπλέουν στον αφρό της χρονιάς μόνο και μόνο λόγω της απουσίας έντονου συναγωνισμού.
Ακόμα κι όταν η Μποφίλιου αποφάσισε να αρθρώσει «πολιτικό» λόγο (για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής) το έκανε τόσο αδέξια - άσχετα αν συμφωνείς πολύ ή καθόλου με την άποψή της - που μονάχα σε κοριτσάκι δημοτικού θα μπορούσε να συγχωρεθεί. Αν θέλει να ξανακερδίσει μια θέση στην καρδιά όσων αγαπάμε το ελληνόφωνο ελληνικό τραγούδι απαιτείται να επανακαθορίσει την πορεία της και να αποφασίσει αν θα γίνει/παραμείνει «ντίβα» ανάμεσα σε τηλεπερσόνες ή θα μας αγγίξει πραγματικά. Η επιλογή είναι δική της (τους). Η Νατάσσα παίζει μόνη της πλέον και είναι δύσκολο να χάσει. Κρίμα να συνεχίσει να βάζει αυτογκόλ!
Βασίλης Παπακωνσταντίνου (γράφει ο micha.gia)
«Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου κυκλοφόρησε τον καινούριο του δίσκο, “Αφετηρία“» ήταν η είδηση, που δε με συγκλόνισε παρά μόνο μου δημιούργησε μια απορία: Γιατί; Αν παραβλέψεις το γεγονός ότι το άλμπουμ του επαναστάτη Βασίλη κυκλοφόρησε σαν ένθετο σε εφημερίδα υποστηρίζοντας τα συμφέροντα των ιδιοκτητών της εφημερίδας, το άλλο, που μου προκάλεσε εντύπωση ήταν ο τίτλος: «Αφετηρία». Και δημιουργήθηκε η απορία: Ποια αφετηρία κάνει στην παρωχημένη δημιουργικότητα του; Το ξανασκέφτεσαι και καταλήγεις ότι μπορεί να εννοεί την αφετηρία για κάτι νέο και διαφορετικό, την αφετηρία για μια αλλαγή. Έτσι, ακούς το άλμπουμ . Τότε καταλαβαίνεις την ανάγκη του να του δώσει τραγούδια πάλι ο Άσιμος ή κάποιο ποίημα του ο Λειβαδίτης. Μα δυστυχώς έχουν φύγει. Έτσι, το μόνο που έκανε ο Βασίλης είναι να φτιάξει παρόμοια τραγούδια. Τραγούδια χωρίς να έχουν να πουν κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, χωρίς να προσπαθήσει να διαφέρει από προηγούμενους δίσκους του, καταφέρνοντας μόνο να παράγει κακής ποιότητας καχέκτυπα των δικών του πρωτότυπων τραγουδιών. Ένας καλλιτέχνης, που αναφέρεται στην επανάσταση, πρέπει να το υποστηρίζει σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του και να μη μετατρέπεται σε μια ανούσια αέναη αναπαραγωγή του ίδιου τού του εαυτού. Έβγαλε δίσκο ο Παπακωνσταντίνου. Ο Θανάσης; Όχι, ο Βασίλης. Ειδοποίησε με μόνο όταν Θανάσης Παπακωνσταντίνου κυκλοφορήσει καινούριο δίσκο.
Για παραλήψεις, παράπονα, αφορισμούς και τα σχετικά χτυπήστε αλύπητα στα σχόλια! Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, χαρά και πολλή μουσική να ντύνει κάθε της στιγμή.
Ακόμα και μέσα σε αυτή τη σκοτεινιά, ξεπροβάλλουν ευοίωνα σημάδια από νέους στη δισκογραφία ανθρώπους. Ας πιούμε στην υγειά τους!
Από την άλλη μεριά, ελπιδοφόροι ή καταξιωμένοι καλλιτέχνες δείχνουν χαμένοι και αδυνατούν να επιβεβαιώσουν τις προσδοκίες με τη φετινή τους παρουσία. Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Μην το πάρετε άσχημα!
Πρωτοεμφανιζόμενος της χρονιάς για την ελληνική μουσική
Minor Project (γράφει ο orestis)
Πριν ακόμα κάνουμε άδικες ή δίκαιες συγκρίσεις με τους Raining Pleasure, οι επίσης Πατρινοί Minor Project παραδέχονται ανοιχτά ότι συγκαταλέγονται στις κυριότερες επιρροές τους. Κρατώντας αυτό το δεδομένο και προσθέτοντας την υποστήριξη της Antelma Music (της εταιρείας του Στάθη Δρογώση) διακρίνουμε μια αξιοσημείωτη «συμμαχία» ανάμεσα σε δυο κόσμους του ελληνικού τραγουδιού που μόνο αισιόδοξη φαίνεται. Το “In Colors“ (ο δίσκος διανέμεται ιντερνετικά εδώ στην τιμή που θα επιλέξεις) εκπλήσσει ευχάριστα περιλαμβάνοντας στοιχεία που κατά καιρούς αγαπήσαμε. Από τη μία σκέφτεσαι πόσο μοιάζει με το B-side των Reflections (στην εκδοχή των Raining Pleasure βέβαια) κι από τη άλλη καμαρώνεις που βρέθηκε ένα νέο ελληνικό συγκρότημα να σε ξεκολλήσει από το μπιτ και τα μπλιμπλίκια με τρόπο που θα ζήλευε - ή τουλάχιστον θα επικροτούσε - ο Damien Rice. Αυτό όμως που με άγγιξε πάνω απ' όλα είναι που κάποιος θυμήθηκε το View Master μου που σκονίζεται σε κάποια γωνία του παταριού ή καταχωνιασμένο σε μια από τις άπειρες κούτες με παιδικές αναμνήσεις. Προσωπικά θα ήθελα πολύ στο επόμενό τους βήμα να ξεφύγουν από το μονοπάτι των Raining Pleasure που απέδειξε ότι περνά μέσα από ένα λαβύρινθο διαφημίσεων και κοινοτοπιών.
Τα μέλη των Minor Project: Στάθης Δράκος, Βίκτωρ Φορλίδας, Αλέξανδρος Μπαλτάς, Γιώργος Κολοκυθάς, Μαρία Καρέτσου.
Έχοντας τη σιγουριά ότι το ομώνυμο τραγούδι από το "In Colors" θα το πετύχουμε σε κάποιο από τα επερχόμενα άρθρα της ανασκόπησης, θα ακούσουμε το παραμύθι, δηλαδή τη συνεργασία των Minor Project με τη Μαριέττα Φαφούτη (που έβγαλε το δίσκο της χρονιάς, μην ξεχνιόμαστε).
Irene Skylakaki (ή Ειρήνη Σκυλακάκη) (γράφει ο micha.gia)
Ίσως η καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη της χρονιάς που πέρασε. Τη γνωρίσαμε μέσα από το Jumping Fish, ενώ το Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε και το πρώτο της δίσκο “Wrong Direction“. Είναι μόλις 22 ετών και όταν ανεβαίνει στη σκηνή είναι συνεσταλμένη σαν ένα κορίτσι 10 ετών. Η Irene έχει κάνει μόνο τρία live στην Αθήνα διατηρώντας πάντα σε όλες της τις εμφανίσεις χαμηλό προφίλ. Όπως, είπε η ίδια, στόχος της δεν ήταν να κυκλοφορήσει κάποιο δίσκο αλλά έγινε στα πλαίσια του μαθήματος της με τον δάσκαλο της και παραγωγό του δίσκου της, Ευρυπίδη Ζεμενίδη. Το In the light, το τραγούδι μέσα από το οποίο έγινε γνωστή, παίζεται τόσο στα ελληνικά όσο και στα ευρωπαϊκά ραδιόφωνα. Τα τραγούδια της είναι εμπνευσμένα, κυρίως, από την παλιά αγγλική μουσική και από τη μοναξιά και την νοσταλγία που νιώθει στην Αγγλία. Μια νέα, πολλά υποσχόμενη τραγουδοποιός, όπως θέλει και η ίδια να αποκαλείται, καθώς γράφει η ίδια τη μουσική και τους στίχους στα τραγούδια της, που ήρθε στη μουσική σκηνή για να μείνει και να φέρει αέρα φρεσκάδας στην αγγλόφωνη ελληνική μουσική.
Κι επειδή το In the light το έχετε σίγουρα ακούσει στο ραδιόφωνο, στον τοίχο ενός φίλου (ποιητική αδεία!), προσφάτως δε και στο σινεμά, ακούμε το Wrong Direction.
Γρηγόρης Πολύζος (γράφει ο orestis)
Ο Νίκος Ζούδιαρης έχει επιβεβαιώσει πολλάκις τη συμπάθειά του για τους νέους δημιουργούς και κατορθώνει πάντα να διαλέγει ανθρώπους ταλαντούχους - ή μήπως τον διαλέγουν αυτοί; Ο δίσκος “Σε τόπους που δεν ξέρω“ κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης υπό την επίβλεψή του για να μας συστήσει το συνθέτη Γρηγόρη Πολύζο. Μέσα από τα εννιά μόλις τραγούδια ξεπροβάλλει με δυναμισμό και αυτοπεποίθηση ο χαρακτήρας τόσο του Πολύζου όσο και των επίσης πρωτοεμφανιζόμενων στη δισκογραφία στιχουργών Αυγής Βυθούλκα, Κωνσταντίνου Σύρμου και Γιώργου Σταυλιώτη. Ένας δίσκος με πολλούς νέους ανθρώπους για το ελληνικό τραγούδι - να προσθέσουμε την τραγουδίστρια Μαρία Κρασοπούλου - που παρόλα αυτά είναι τόσο καλοδουλεμένος και οικείος στο άκουσμα.
Τι να πρωτοακούσουμε από το δίσκο; Κάνουμε μια στάση στη Φωτεινή Δάρρα και την Πέτρα από το Φεγγάρι σε στίχους του Κωνσταντίνου Σύρμου.
Υπερτιμημένος της χρονιάς για την ελληνική μουσική
Ένα σύντομο σχόλιο για να προλάβουμε τυχόν καλοθελητές: «υπερτιμημένος» είναι η λέξη που θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε κι όχι «υπερεκτιμημένος», καθώς η «υπερτίμηση» περιγράφει ακριβέστερα την έννοια που θέλουμε να αποδώσουμε.
Ματούλα Ζαμάνη (γράφει ο Emmanuel)
Μία από τις πιο προβεβλημένες νέες Ελληνίδες τραγουδίστριες μετά τη Μποφίλιου και τη Ζουγανέλη είναι η Ματούλα Ζαμάνη. Έγινε γνωστή μέσα από τις συνεργασίες της με το Θανάση Παπακωνσταντίνου, την Ορχήστρα του Δρόμου στο πλάι της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και της Έλλης Πασπαλά, με την Μάρθα Φριτζήλα, τους Burger Project. Η εμφάνισή της στη σατυρική εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου Αλ τσαντίρι, η φραστική της επίθεση στον πρώην πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου στη Γερμανία, ο εκρηκτικός και έξω καρδιά χαρακτήρας της, «είμαι Βλάχα» βροντοφωνάζει σε κάθε συνέντευξη της, την έκανε πολύ γνωστή και ιδιαίτερα αγαπητή στο πλατύ κοινό. Ο θόρυβος γύρω από το όνομά της και οι αδιαμφισβήτητες φωνητικές ικανότητες της, δημιούργησαν προσδοκίες για το επόμενο βήμα της, που είναι ο πρώτος προσωπικός της δίσκος “Varligali“.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο δίσκος της είναι πολύ κάτω από αυτά που περίμενα. Με ξένισε η ο έντονος μουσικός πειραματισμός της, που είναι διάχυτος στο σύνολο του δίσκου, ο συνδυασμός πολλών και διαφορετικών ήχων και η φωνή της που νομίζεις ότι ερμηνεύει όλα τα τραγούδια της στον ίδιο τόνο. Φαίνεται καθαρά ότι η Ματούλα προσπαθεί να βρει τα πατήματα της και είμαι σίγουρος ότι το μέλλον της ανήκει, αρκεί να κλείσει τα αυτιά της, στις σειρήνες του star system που ψάχνει στο πρόσωπό της, το πρόσκαιρο καλλιτεχνικό είδωλο. Θέλω να πιστεύω ότι η επόμενη χρονιά, θα είναι η χρονιά έκπληξη για την ίδια τη Ματούλα και για την Ελληνική μουσική σκηνή.
Νατάσσα Μποφίλιου (γράφει ο orestis)
Με τη μεγάλη δύναμη έρχεται και μεγάλη ευθύνη - έλεγε ο θείος του Σπάιντερμαν! Η παρουσία της Νατάσσας Μποφίλιου τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι επικεντρώνεται στη δύναμη ξεχνώντας την ευθύνη. Από το “Μέχρι το τέλος“ (για να μην πάω πιο πίσω) πέρασαν ήδη τέσσερα χρόνια μέσα στα οποία οι συνεργάτες της (Θέμης Καραμουρατίδης και Γεράσιμος Ευαγγελάτος) παραμένουν εξίσου πομπώδεις και δύσκαμπτοι (όπως και στις δημιουργίες τους για άλλους τραγουδιστές, π.χ. Ζουγανέλη) επιβεβαιώνοντας ανερυθρίαστα όλα τα κλισέ για το «έντεχνο». Ο τρόπος που παρόλα αυτά συνεχίζει να αυξάνεται η δημοτικότητάς της Μποφίλιου είναι το λιγότερο σκανδαλώδης. Οι “Μέρες του Φωτός“ επιπλέουν στον αφρό της χρονιάς μόνο και μόνο λόγω της απουσίας έντονου συναγωνισμού.
Ακόμα κι όταν η Μποφίλιου αποφάσισε να αρθρώσει «πολιτικό» λόγο (για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής) το έκανε τόσο αδέξια - άσχετα αν συμφωνείς πολύ ή καθόλου με την άποψή της - που μονάχα σε κοριτσάκι δημοτικού θα μπορούσε να συγχωρεθεί. Αν θέλει να ξανακερδίσει μια θέση στην καρδιά όσων αγαπάμε το ελληνόφωνο ελληνικό τραγούδι απαιτείται να επανακαθορίσει την πορεία της και να αποφασίσει αν θα γίνει/παραμείνει «ντίβα» ανάμεσα σε τηλεπερσόνες ή θα μας αγγίξει πραγματικά. Η επιλογή είναι δική της (τους). Η Νατάσσα παίζει μόνη της πλέον και είναι δύσκολο να χάσει. Κρίμα να συνεχίσει να βάζει αυτογκόλ!
Βασίλης Παπακωνσταντίνου (γράφει ο micha.gia)
«Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου κυκλοφόρησε τον καινούριο του δίσκο, “Αφετηρία“» ήταν η είδηση, που δε με συγκλόνισε παρά μόνο μου δημιούργησε μια απορία: Γιατί; Αν παραβλέψεις το γεγονός ότι το άλμπουμ του επαναστάτη Βασίλη κυκλοφόρησε σαν ένθετο σε εφημερίδα υποστηρίζοντας τα συμφέροντα των ιδιοκτητών της εφημερίδας, το άλλο, που μου προκάλεσε εντύπωση ήταν ο τίτλος: «Αφετηρία». Και δημιουργήθηκε η απορία: Ποια αφετηρία κάνει στην παρωχημένη δημιουργικότητα του; Το ξανασκέφτεσαι και καταλήγεις ότι μπορεί να εννοεί την αφετηρία για κάτι νέο και διαφορετικό, την αφετηρία για μια αλλαγή. Έτσι, ακούς το άλμπουμ . Τότε καταλαβαίνεις την ανάγκη του να του δώσει τραγούδια πάλι ο Άσιμος ή κάποιο ποίημα του ο Λειβαδίτης. Μα δυστυχώς έχουν φύγει. Έτσι, το μόνο που έκανε ο Βασίλης είναι να φτιάξει παρόμοια τραγούδια. Τραγούδια χωρίς να έχουν να πουν κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, χωρίς να προσπαθήσει να διαφέρει από προηγούμενους δίσκους του, καταφέρνοντας μόνο να παράγει κακής ποιότητας καχέκτυπα των δικών του πρωτότυπων τραγουδιών. Ένας καλλιτέχνης, που αναφέρεται στην επανάσταση, πρέπει να το υποστηρίζει σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του και να μη μετατρέπεται σε μια ανούσια αέναη αναπαραγωγή του ίδιου τού του εαυτού. Έβγαλε δίσκο ο Παπακωνσταντίνου. Ο Θανάσης; Όχι, ο Βασίλης. Ειδοποίησε με μόνο όταν Θανάσης Παπακωνσταντίνου κυκλοφορήσει καινούριο δίσκο.
Για παραλήψεις, παράπονα, αφορισμούς και τα σχετικά χτυπήστε αλύπητα στα σχόλια! Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, χαρά και πολλή μουσική να ντύνει κάθε της στιγμή.