28.XII.2012
Eίχα χρόνια να τον δώ και έτσι ριβάραμε με δύο αγαπημένους φίλους, για το μοναδικό αμιγώς ικανό μαγαζί για live του Πειραιά. Φτάσαμε στις 9 ακριβώς και περιμέναμε λίγο μέχρι να ανοίξει τις πόρτες του, όμως η καθυστέρηση ήταν πολύ μικρή. Ίσα ένα τσιγάρο με λίγα λόγια για τις άνεργες ιδέες μας και δίχως να το καταλάβουμε η ώρα πάλι άρχισε να τρέχει προς τις πόρτες που ανοίξανε. Μπήκαμε από τους πρώτους και θέλω να σημειώσω την ευγενική πόρτα που σε υποδέχεται με οικείο και φιλικό τρόπο.Όχι!! Δεν είναι δεδομένη δυστυχώς, οπότε και δεν θα χρειαζόταν να το επισημάνω ως χαρακτηριστικό του μαγαζιού, οπότε κράτησέ το γιατί εγώ προσωπικά αισθάνομαι άβολα όταν πάω κάπου και νοιώθω πριν ακόμα μπώ, πως κάτι έκανα και φταίω.
Τέλος πάντων, αυτά σχετικά σκεφτόμουν ενώ είχαμε ήδη κάτσει στο κονάκι μας και ο κόσμος σαν μια φλέβα ζωντανή, έρρεε με σφυγμό ζωηρό, παλμό γρήγορο και έτσι μέχρι τις 22.30 το μαγαζί έμοιαζε με αμπελώνα μουσικό και οι άνθρωποι που βρίσκονταν παντού, σαν ρώγες ανοιξιάτικες που περιμένουν το θέρος που παρέρχεται της κρίσης των ονείρων, διψασμένο για λίγο φώς πριν το τέλος του χρόνου, υποδέχονται θερμά το Χρήστο Θηβαίο με τους MR HIGHWAY BAND στη σκήνη και η παράσταση αρχίζει να ξετυλίγεται. Οι συνταξιδιώτες του Χρήστου, με θετική και αρκετά νεανική διάθεση, έχω την αίσθηση πως λειτουργούν πολύ καλά για τον ίδιο τον Θηβαίο, χαρίζοντάς του μία δυναμική στα δικά του τραγούδια που, προσωπικά τουλάχιστον, με έκανε να χαρώ ιδιαίτερα. Το play list θα το βρείς όλο παρακάτω, αλλά θέλω να σου πώ για κάποια τραγούδια που μου έκαναν εντύπωση, από το δίσκο της μπάντας.
Εγώ δεν τους είχα ξανακούσει, αλλά από την ώρα που ξεκίνησα να σου γράφω, παίζει στην επανάληψη το τρομερό και δικό τους τραγούδι ''no one can bring me down'', καθώς επίσης και τα εξαιρετικά ''revolution'', ''train to north'' και γενικά τα δημιουργήματα συνολικά από το ντεμπούτο τους με τίτλο "Is that myself". Και ναί!!! Είναι Έλληνες και παίζουν σούπερ και έχουν και ταλέντο και δέσιμο που φαίνεται. Άκουσε τους λίγο, και πες μου, αν δεν σου έλεγα ότι είναι Έλληνες, αν θα το καταλάβαινες. Έλα, περιμένω. Εεε; Ψεύτη!!χαχαχα...
Τα παιδιά έχουν φτιάξει ένα πολύ γρήγορο πρόγραμμα για τα δεδομένα της πορείας του Χρήστου, πράγμα το οποίο μας χαροποίησε αλλά και δεν μας άφησε να πνιγούμε στο κρασί. Επίσης, μέσα άπο την πορεία της παράστασης, φάνηκε η ευαισθησία του, αλλά και η μνήμη σχετικά με το ξεκίνημα του, με αποτέλεσμα να είναι στην ουσία αρωγός της μπάντας, διακριτικά και σημαντικά. Λείπει αρκετά αυτό στις μέρες μας. Και η μπάντα με τη σειρά της, είχε σμιλεύσει στο ύφος της, τα τραγούδια του Θηβαίου με σεβασμό, δίχως όμως να λείπει η ταυτότητά της.Δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο μιάς και ερμήνευσε με τον ιδιαίτερο τρόπο του, όλα τ'αγαπημένα από τα παλιά. Ξεχώρισε φυσικά το ''μικρή πατρίδα'', όπου είχαν μοιραστεί και πυροτεχνήματα τύπου παγωτό a la 90's, που δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα γεμάτη σπίθες και αναμνήσεις, λυρισμό και ψίθυρους που σιγοτριβέλιζαν το χώρο και το χρόνο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, συνέχισε με το Αγάπη (πόσο πολυ σ'αγάπησα) της πολύ σπουδαίας Κατίνας Παΐζη (ποιήτρια), για να βουρκώσει η νύχτα η ίδια και να στάξει μέσα από αιθαλομίχλες και την ασυνέπεια του ανθρώπου , τη λαχτάρα για μια υπόσχεση λυτρωτική. Της εξομολόγησης του φόβου.
Εγώ θα είχα σώσει τον εαυτό μου εάν το είχα κάνει πριν μερικές μέρες. Κάπως έτσι, βιαστικά κι ανήσυχα ξετυλίχτηκε η βραδιά. Με έναν Θηβαίο σπουδαιότερο από ποτέ, μια μπάντα φρέσκια, με δύναμη και πνεύμα ακμαίο, ένα πρόγραμμα που είχε την ομολογία των ψυχών και των διαφορετικών γούστων, δύο φίλους που αγαπημένους και μια αρμονία που δεν εξασθένισε λεπτό.Δεν το συναντώ εύκολα σε live αυτό πλέον. Προσπαθώ να βρώ τί δεν μου άρεσε και η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκω κάτι σε ό,τι αφορά τη σκηνή αλλά υπάρχει κάτι που με ξενέρωσε κάποια στίγμη.Ο κλασσικός ελληνάρας που ήρθε με το ύφος χιλίων καρδιναλίων και την όψιμη γκόμενα, με μπαλκόνια μεζονέτας και έκατσε κοντά μας συνουσιάζοντας τα πάντα στο πέρασμά του, θαρρείς πως του είπαν όταν τον ξέβρασε η τύχη στη ζωή, πως τα πάντα του ανήκουν, οπότε και μπορεί να συμπεριφέρεται αναλόγως, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους γύρω του. Γιορτές είναι είπα, ξέχνα το. Και δεν τα κατάφερα τελικά!!!Αλλά σκέφτηκα πως η παραφωνία αυτή, ίσως ήταν αναγκαία τελικά, για να υπάρχει ισσοροπία και απόψε στο σύμπαν.Και ενώ η παράσταση ξετυλιγόταν, αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που έδενε τα πάντα σε μιά ολότητα;σε ένα αδιαίρετο (βάλε και τον ελληνάρα μέσα) πάζλ από μουσικές, ανθρώπους, ποτήρια και τσιγάρα; Τα φώτα!!!
Ναι, τα φώτα που μπορεί να μην το παρατηρείς όταν χορεύουν στο χώρο όπως πρέπει, σαν τα μπαλέτα Μπολσόι στις πιό ένδοξες μέρες τους, αλλά είναι σίγουρο πως η απουσία τους θα ήταν σαν ερωτική πληγή στο στρώμα των ψευδαισθήσεων και όσοι ήταν προχθές εκεί, καταλαβαίνουν καλά τι λέω.Θα μπορούσα να πώ και άλλα για όλα αυτά που εξορίζουν τις σκιές αλλά δεν χρειάζεται.
Τι πήραμε καθώς φύγαμε;
Υποθέτω ο καθένας, αυτό που του έλειπε περισσότερο. Εγώ πάντως, δεν πήρα κάτι, αλλά άφησα.
Το φόβο που με στενεύει χρόνια τώρα. Αυτό είναι η μουσική! Απ'όπου και αν έρχεται ως είδος και προορισμό, όταν είναι καλοπαιγμένη αισθητικά, με λόγια σπουδαία και ανήμερους καλλιτέχνες, τότε δεν μπορεί, παρά να είναι μεταμορφωτική. Ένοιωσα λίγο transformer προχθές λοιπόν.
Υ.γ 1 Στην Κ. Λυπάμαι που πήρα τόσες λάθος στρόφες και δεν καταφέραμε να είσαι εκεί κοντά.
Πίσω από τα σύννεφα έχει πάντα ήλιο και πίσω από το φόβο αλήθεια.Να γελάς, ως εδώ...
Υ.γ 2 Προχθές ήταν η τελευταία παράσταση στο Passport, όμως αν τους πετύχεις κάπου σε αυτή τους την βόλτα, πήγαινε. Εξαργυρώνουν ενοχές!!
