Δημήτρης Αντωνόπουλος: Γεια σου Peter, πρώτα από όλα είναι τιμή μου! Ας αρχίσουμε τη συνέντευξη με τον τελευταίο σου δίσκο… Μπορείς να μου πεις δυο λόγια για τη δημιουργία του;
Peter Daltrey: Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δύο δίσκοι. ‘King of Thieves / The Best of Peter Daltrey / Vol 2’ και ‘The Journey’ με τους Asteroid#4.
Είμαι σε επαφή με τον Karl Anderson της Global Recording Artists για κάποιο καιρό τώρα. Του πρότεινα να κυκλοφορήσουμε το δεύτερο μέρος της Best Of συλλογής. Το πρώτο - ‘Candy’ Blueprint Records BP304CD – κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1999. Στα επόμενα χρόνια ηχογράφησα πολλά άλμπουμ. Ήθελα οι φίλοι της μουσικής μου να μπορούν να δοκιμάσουν αυτά τα άλμπουμ μέσω μιας νέας συλλογής.
Καθώς κάναμε την επιλογή των κομματιών ο Karl με ρώτησε αν θα ήθελα να συνεισφέρω ένα κομμάτι μου στον επερχόμενο δίσκο – αφιέρωμα στον Sky Saxon των Seeds. Βέβαια και συμφώνησα, χαρούμενος που θα είμαι μέρος σε ένα τόσο σημαντικό project. Ο Karl μου ζήτησε να ηχογραφήσω τη δική μου εκδοχή σε ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Sky, το ‘Wild Roses’. Ζήτησα βοήθεια από ένα εκπληκτικό σαξοφωνίστα, τον Derek G Head, με τον οποίο έχουμε ηχογραφήσει μαζί δύο δίσκους ‘Jack`s Town’ and ‘Fractured’, και ζήτησα από το γιο μου να προσθέσει τα κιθαριστικά σόλο. Είμαι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα και ανυπομονώ να το δω στον tribute δίσκο, όταν κυκλοφορήσει. O Karl δουλεύει πάνω σε αυτόν τον δίσκο πολύ καιρό τώρα. Στο δίσκο αυτό συνεργάζονται καλλιτέχνες όπως Arthur Brown, Asteroid#4, Electric Prunes, Iggy Pop κτλ. Η λίστα είναι ατελείωτη!
Αλλά όπως είπα, με το ‘King of Thieves’ παίρνεις μια γεύση της προσωπικής μου δουλειάς και ακούς τραγούδια που έγραψα μαζί με τον Damien Youth, αυτόν τον εκλπληκτικό τροβαδούρο, τραγουδιστή και συνθέτη.
Υπάρχουν δεκαπέντε τραγούδια στο CD από διάφορα άλμπουμ. Είναι μια καλή αρχή αν σου αρέσουν οι Kaleidoscope και οι Fairfield Parlour και είσαι περίεργος να δεις τι δημιουργώ σαν σόλο καλλιτέχνης. Στο www.gragroup.com μπορεί κανείς να αγοράσει το CD.
O άλλος δίσκος, ‘The Journey’, είναι μια συνεργασία με μια απίστευτη psyche μπάντα από την Αμερική, τους Asteroid#4. Ο Damien μας πρότεινε να βρεθούμε και να γράψουμε μαζί, τα βρήκαμε από την αρχή και φτάσαμε να κυκλοφορούμε δίσκο. Εμπνεύστηκα από τα πρώτα πρόχειρα μουσικά κομμάτια που είχαν γράψει και συνέθεσα τις δικές μου μελωδίες και στίχους. Η μπάντα δούλεψε πολύ σκληρά για να ολοκληρώσει τα τραγούδια της. Το πρόβλημα ήταν ότι τα φωνητικά μου, που είχα ηχογραφήσει στο home studio μου ήταν πολύ κακής ποιότητας για να χρησιμοποιηθούν.
Η λύση βρέθηκε όταν με είχαν καλέσει σε κάποιες ζωντανές εμφανίσεις στα τέλη του 2010 στην Καλιφόρνια. Συνεννοηθήκαμε με τους Α4 ώστε να καταφέρουμε να παίζουμε στα ίδια μέρη και καταλήξαμε στο Λος Άντζελες. Εκεί, στο στούντιο του Rob Bartholemew ηχογραφήσαμε τα φωνητικά. Ενθουσιαστήκαμε όλοι με το αποτέλεσμα. Είμαι περήφανος που συνεργάστηκα με μια τόσο φοβερή μπάντα και ένιωσα κολακευμένος που αυτοί οι ταλαντούχοι νεαροί ήθελαν να δουλέψουν με ένα ρυτιδωμένο γεροπαράξενο σαν κι εμένα.
Η μπάντα κυκλοφόρησε τα κομμάτια ψηφιακά, αλλά εγώ είμαι παραδοσιακός και ήθελα ένα φυσικό αντίτυπο. Ευτυχώς για όλους μας, ο Joe Foster άκουσε το δίσκο, του άρεσε και μας πρόσφερε συμβόλαιο με την Poppydisc Records. Με λίγα λόγια, το ‘The Journey’ θα κυκλοφορήσει σε CD και βινύλιο σύντομα.
Δ.Α.: Ας μιλήσουμε λίγο για τις επιρροές σου ως μουσικός, αναπολώντας…
P.D.: Ως ένας ανερχόμενος έφηβος – όταν η λέξη είχε μόλις εφευρεθεί στην αρχή της εποχής που τώρα ξέρουμε ως Sixties – λάτρευα τον Buddy Holly. Δεν έκανε τίποτα λάθος. Λάτρευα τα τραγούδια του, το μοναδικό στυλ που τραγουδούσε, το λουκ του, τα πάντα πάνω του. Και μετά πέθανε. Καταρρακώθηκα. Ακόμα και τώρα όταν ακούω τη μουσική του σκέφτομαι την τραγωδία της απώλειάς του. Αλλά είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι η μουσική του συνεχίζει άσβεστη στο πέρασμα του χρόνου. Μπορεί να ακούσεις ένα τραγούδι του Holly τώρα και ακούγεται τόσο φρέσκο και ζωντανό όσο και την ημέρα που ο καημένος ο Buddy μπήκε στο στούντιο και το ηχογράφησε.
Μέσα σε λίγα χρόνια οι Beatles άλλαξαν όλους τους κανόνες. Έθεσαν τον πήχη πολύ ψηλά για όλες τις μπάντες και όλους τους συνθέτες. Ο Lennon ήταν μεγάλη επιρροή. Λάτρευα τα παθιασμένα φωνητικά του, αυτή την πιο άγρια πλευρά από αυτή του McCartney. Και μετά έρχεται ο Dylan και ξαναλλάζει τα πάντα. Είχα κολλήσει. Λάτρεψα τη φωνή του από την πρώτη στιγμή καθώς και τα αγνά τραγούδια διαμαρτυρίας του. Όταν ξεκίνησε να γράφει αριστουργήματα ποίησης ένιωσα δέος.
Έτσι, από την πλευρά της σύνθεσης οι επιρροές μου ήταν οι Beatles και ο Dylan και μετά ο Donovan, του οποίου το στυλ των φωνητικών επίσης αγαπούσα. Ο τρόπος που τραγουδούσε σαν να λέει παραμύθια, με κέντρισε και μπορείς να ακούσεις κθαρά την επιρροή του στους πρώτους δίσκους των Kaleidoscope. Επίσης, πρέπει να συμπεριλάβω και τους Lenny Cohen, Joni Mitchell, Paul Simon και Byrds
Δ.Α.:Τι λες για το 'Tangerine Dream' αλήθεια; Ένα εκπληκτικό άλμπουμ! Πως νιώθεις όταν το σκέφτεσαι από απόσταση; Μετά από 45 χρόνια…
P.D.: Χμμ.. Μακριά.. Πραγματικά εκτιμώ το γεγονός ότι αυτός ο δίσκος αρέσει σε πολύ κόσμο. Ακόμα και τώρα γενιές που δεν είχαν καν γεννηθεί εκείνη την εποχή, το ανακαλύπτουν και το απολαμβάνουν. Αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο, φυσικά, αλλά μου ακούγεται πολύ αθώο και αφελές τώρα. Υποθέτω ότι αυτή είναι και η γοητεία του: είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτά που ηχογραφούνται σήμερα.
Είναι ένα σοκ στον οργανισμό μου και στα εγκεφαλικά μου κύτταρα το γεγονός ότι βρίσκομαι στη σκηνή τον 21ο αιώνα τραγουδώντας τραγούδια για ‘sky children’ και ‘dying watch-repairers’.
Από τα δυο πρώτα άλμπουμς ακόμα προτιμώ το ‘Faintly Blowing’, καθώς μπορώ να ακούσω την εξέλιξη του Ed και τη δική μου ως συνθέτες. Τραγούδια όπως ‘Black Fjord’ και ‘(Love Song) For Annie’, δείχνουν την πρόοδό μας. Μια πρόοδος που συνεχίστηκε καθ’όλη την καριέρα μας.
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις την πιο έντονη ανάμνησή σου από μια τέτοια αποχή; Πως ήταν, αλήθεια, να είσαι νέος, ταλαντούχος και στην καρδιά των sixties;
P.D.: Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω. Σίγουρα πρέπει να καταλάβεις ότι δεν αντιλαμβανόμασταν ότι ‘ζούσαμε στα sixties’. Ναι, ξέραμε ότι εκείνα τα χρόνια ήταν ιδιαίτερα. Ζούσαμε με τους Beatles! Μπορείς να το φανταστείς αυτό τώρα; Ζούσαμε και αναπνέαμε Beatles. Αντιγράφαμε ό,τι έκαναν, τα μαλλιά τους, τα ρούχα τους – διψάγαμε για νέα μουσική τους, απεγνωσμένα θέλαμε να ακούσουμε το νέο τους single και να τρέξουμε στα μαγαζιά για το νέο τους δίσκο. Το να ακούς ένα δίσκο των Beatles ήταν σχεδόν θρησκευτικό μυστήριο. Το βάζαμε να παίξει και καθόμασταν και ακούγαμε κάθε λέξη και κάθε νότα μαγεμένοι.
Στο Chelsea κάναμε βόλτες φορώντας τα καλά μας, κοιτάζοντας τι φόραγαν οι άλλοι, ψάχναμε στο Kensington εξωτικά ρούχα σε antique αγορές. Ψάχναμε τους δρόμους για διάσημους. Μουσική ακουγόταν από κάθε κατάστημα ρούχων, όχι οι βλακείες που ακούς σήμερα, αλλά αληθινή ζωντανή μουσική. Πηγαίναμε στο Worlds End στο τέλος του Kings Road να ρίξουμε μια ματιά στο Granny Takes A Trip – συχνά φοβισμένοι από το νέο τρόπο που το design θα επηρεάσει τον εσωτερικό μας κόσμο.
Αλλά στην άλλη μεριά αυτού του πολύχρωμου καλειδοσκόπιου νέας μόδας και μουσικής, σεξ και ελευθερίας, βρισκόταν ήταν ένας άλλος κόσμος. Η ανιαρή μεταπολεμική Αγγλία που το κατεστημένο ήθελε απεγνωσμένα να διατηρήσει, προσπαθώντας να τρενάρει την αναπόφευκτη πορεία της νεολαίας, των μέσων και της προσωπικής ελευθερίας που θα έφερνε ένα τέλος στην συντηρητική κοινωνία. Σταδιακά τους κάναμε στην άκρη, και στοιχηματίζω ότι ποτέ δεν μας συγχώρεσαν. Ερείπια της παλαιάς κοπής υπάρχουν ακόμα στα θολά σκούρα νερά των προαστείων, στις δρύινες αίθουσες της κυβέρνησης, στις άδειες Αγγλικές εκκλησίες.
Ήταν συναρπαστικό να είσαι τόσο νέος και να ζεις στην πιο σημαντική δεκαετία του 20ου αιώνα – αλλά καταφέραμε τελικά αυτό το επαναστατικό όνειρο; Δεν ζούμε τώρα τις ζωές των προγόνων μας; Δουλειά από τις 9 στις 5, το κεφάλι κάτω για να πληρώσεις τα ατελείωτα δάνεια, η φοβερή ευθύνη του να μεγαλώνεις τα παιδιά σου; ΟΚ, οι παρουσιαστές δεν μιλούν με την ίδια γλώσσα, μπορούμε να ψωνίζουμε και τις Κυριακές, μπορούμε να πάμε σε εστιατόρια και θέατρα με τζιν, αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες ένα όμορφο κορίτσι να χοροπηδά στο δρόμο με ένα λουλούδι στα μαλλιά της;
Δ.Α.: Δουλεύεις πάνω σε κάποιο νέο project ή δίσκο;
P.D.: Μόλις τελείωσα ένα νέο βιβλίο, το ‘White-Faced Lady΄. Είναι η ιστορία που συνοδεύει τον ομότιτλο δίσκο μας. Τώρα υπάρχουν 5 βιβλία που μπορεί κανείς να αγοράσει από το www.chelsearecords.co.uk. Το ‘Nevergreen’ είναι η ιστορία που συνοδεύει τον ομότιτλο δίσκο που έγραψα και ηχογράφησα με τον Damien Youth. Υπάρχει ένα βιβλίο για τις εμπειρίες της μπάντας στο Isle of Wight Festival του 1970 και ένα βιβλίο με στίχους. Το ‘Tambourine Days’ είναι η ιστορία της μπάντας από το ξεκίνημά της σε μια σχολική αίθουσα στο Acton το 1964, μέχρι τις εμφανίσεις μου στην Καλιφόρνια το 2010 και στην Ισπανία, όπου τραγούδησα αυτά τα τραγούδια σε νέο κοινό.
Τώρα γράφω ένα νέο βιβλίο στο οποίο εξιστορώ το ‘The Journey’ από τα πρώτα υπερατλαντικά e-mails, στο γράψιμο των τραγουδιών μέχρι τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις στο Λος Άντζελες. Θα περιλαμβάνει επίσης εικονογραφημένους τους στίχους.
Δ.Α.: Και τώρα η κλασική μου ερώτηση Peter! Ας πούμε ότι μπορείς να έχεις μια χρονομηχανή (!) για τις επόμενες 24 ώρες. ΠΟΥ και ΓΙΑΤΙ θα πήγαινες για μια ολόκληρη ημέρα;
P.D.: Θα διάλεγα είτε μια μέρα στο στούντιο με τον Buddy Holly, με λίγους φίλους όπως οι Jack Kerouac, Zelda και F Scott Fitzgerald, είτε μια ήρεμη καλοκαιρινή ημέρα toy ’67 στο Hyde Park με την κοπέλα μου – πλέον γυναίκα μου – Janet. Θα είχαμε μόλις περάσει το πρωινό περπατώντας στο Chelsea. Θα είχαμε βάλει λίγα λεφτά να πάρουμε λίγο τυρί, κριτσίνια και δυο μήλα. Θα καθόμασταν δίπλα στη λίμνη Serpentine στη σκιά ενός αρχαίου δέντρου και απλά θα κοιτούσαμε τον κόσμο να περνά…
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις τους 5 πιο αγαπημένους σου δίσκους;
P.D.: Αυτό είναι δύσκολο! ΟΚ, χωρίς πολλή σκέψη:
The Beatles – Revolver
Buddy Holly – Reminiscing
The Byrds – The Notorious Byrd Brothers
Bob Dylan – Blonde on Blonde
Leonard Cohen – Songs from a Room
Δ.Α.: Θα σου πω κάποιους καλλιτέχνες… Υπάρχει κάποιο σχόλιο από τον θρύλο των Kaleidoscope για τους PINK FLOYD, NIRVANA UK, SOFT MACHINE, CRAZY WORLD OF ARTHUR BROWN;
P.D.: Κανείς δεν θα πιστέψει ότι κανένας από τη μπάντα δεν άκουγε ποτέ Pink Floyd. Τους Nirvana τους θυμάμαι μόνο από την επιτυχία τους ‘Pentecost Hotel΄. Για τους Soft Machine δεν ξέρω τίποτα. Ο Arthur Brown ήταν ένας καινοτόμος μουσικός της μιας επιτυχίας. Συγγνώμη αν αυτό αναστατώνει τους αγαπητούς αναγνώστες σας, αλλά με ρώτησες. Δεν ήμασταν μανιακοί με τη μουσικοί. Ξέραμε λίγα πράγματα για άλλες μπάντες με σκοπό να αφοσιωνόμαστε στη δική μας μουσική. Φοραγαμε γυαλιά Kaleidoscope, σκεφτόμασταν το νέο κομμάτι, το νέο δίσκο, το μουσικό μας μέλλον. Δυστυχώς αυτό το μέλλον ήταν κάτι που περικόπηκε από το χέρι της μοίρας.
Δ.Α.: Για το τέλος, υπάρχει κάποια περίπτωση για μια συναυλία στην Αθήνα; Και μια καλή psychedelic ιστορία για τους θαυμαστές εδώ; Μια 'inside story' για μια συναυλία στα sixties ας πούμε…
P.D.: Μια συναυλία στην Αθήνα το 2013 είναι πολύ πιθανή. Μόλις υπέγραψα σε νέα εταιρεία management και είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε τα σακίδια και να πάμε στην Ευρώπη. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου μέσω Facebook (peter daltrey-kaleidoscope) ή μέσω του website αν έχετε κάποιο μέρος στο μυαλό σας.
Μια ιστορία; Όταν κάναμε support στους Pentangle στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, κάναμε ένα τόσο πετυχημένο sound check το απόγευμα που έδιωξε όλους τους φόβους μας για εκείνη την εμφάνιση. Πεταχτήκαμε για ένα καλό γεύμα χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει… μια σημαντική συναυλία και ένα από τα καλύτερα venues του Λονδίνου. Όταν, όμως, ανεβήκαμε τα σκαλιά και βγήκαμε στη σκηνή τίποτα δεν δούλευε. Τα μικρόφωνα ήταν νεκρά και τα όργανα δεν δούλευαν. Το κοινό είχε πληρώσει καλά λεφτά για τις θέσεις του και ήταν αρκετά θυμωμένο. Ξεκίνησαν να χειροκροτούν διστακτικά καθώς εμείς είχαμε πέσει στα γόνατα και προσπαθούσαμε να φτιάξουμε τα καλώδια. Κάποιος είχε σαμποτάρει το στήσιμό μας, αλλάζοντας όλες τις ρυθμίσεις. Τελικά όλα διορθώθηκαν αλλά κάναμε μια εμφάνιση λιγότερης ώρας και με πολύ στρες. Ήταν ένας εφιάλτης. Σαράντα χρόνια μετά ακόμα νιώθω την ένταση και την απογοήτευση.
Ho hum.....
Δ.Α.: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Peter Daltrey: Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δύο δίσκοι. ‘King of Thieves / The Best of Peter Daltrey / Vol 2’ και ‘The Journey’ με τους Asteroid#4.
Είμαι σε επαφή με τον Karl Anderson της Global Recording Artists για κάποιο καιρό τώρα. Του πρότεινα να κυκλοφορήσουμε το δεύτερο μέρος της Best Of συλλογής. Το πρώτο - ‘Candy’ Blueprint Records BP304CD – κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1999. Στα επόμενα χρόνια ηχογράφησα πολλά άλμπουμ. Ήθελα οι φίλοι της μουσικής μου να μπορούν να δοκιμάσουν αυτά τα άλμπουμ μέσω μιας νέας συλλογής.
Καθώς κάναμε την επιλογή των κομματιών ο Karl με ρώτησε αν θα ήθελα να συνεισφέρω ένα κομμάτι μου στον επερχόμενο δίσκο – αφιέρωμα στον Sky Saxon των Seeds. Βέβαια και συμφώνησα, χαρούμενος που θα είμαι μέρος σε ένα τόσο σημαντικό project. Ο Karl μου ζήτησε να ηχογραφήσω τη δική μου εκδοχή σε ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Sky, το ‘Wild Roses’. Ζήτησα βοήθεια από ένα εκπληκτικό σαξοφωνίστα, τον Derek G Head, με τον οποίο έχουμε ηχογραφήσει μαζί δύο δίσκους ‘Jack`s Town’ and ‘Fractured’, και ζήτησα από το γιο μου να προσθέσει τα κιθαριστικά σόλο. Είμαι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα και ανυπομονώ να το δω στον tribute δίσκο, όταν κυκλοφορήσει. O Karl δουλεύει πάνω σε αυτόν τον δίσκο πολύ καιρό τώρα. Στο δίσκο αυτό συνεργάζονται καλλιτέχνες όπως Arthur Brown, Asteroid#4, Electric Prunes, Iggy Pop κτλ. Η λίστα είναι ατελείωτη!
Αλλά όπως είπα, με το ‘King of Thieves’ παίρνεις μια γεύση της προσωπικής μου δουλειάς και ακούς τραγούδια που έγραψα μαζί με τον Damien Youth, αυτόν τον εκλπληκτικό τροβαδούρο, τραγουδιστή και συνθέτη.
Υπάρχουν δεκαπέντε τραγούδια στο CD από διάφορα άλμπουμ. Είναι μια καλή αρχή αν σου αρέσουν οι Kaleidoscope και οι Fairfield Parlour και είσαι περίεργος να δεις τι δημιουργώ σαν σόλο καλλιτέχνης. Στο www.gragroup.com μπορεί κανείς να αγοράσει το CD.
O άλλος δίσκος, ‘The Journey’, είναι μια συνεργασία με μια απίστευτη psyche μπάντα από την Αμερική, τους Asteroid#4. Ο Damien μας πρότεινε να βρεθούμε και να γράψουμε μαζί, τα βρήκαμε από την αρχή και φτάσαμε να κυκλοφορούμε δίσκο. Εμπνεύστηκα από τα πρώτα πρόχειρα μουσικά κομμάτια που είχαν γράψει και συνέθεσα τις δικές μου μελωδίες και στίχους. Η μπάντα δούλεψε πολύ σκληρά για να ολοκληρώσει τα τραγούδια της. Το πρόβλημα ήταν ότι τα φωνητικά μου, που είχα ηχογραφήσει στο home studio μου ήταν πολύ κακής ποιότητας για να χρησιμοποιηθούν.
Η λύση βρέθηκε όταν με είχαν καλέσει σε κάποιες ζωντανές εμφανίσεις στα τέλη του 2010 στην Καλιφόρνια. Συνεννοηθήκαμε με τους Α4 ώστε να καταφέρουμε να παίζουμε στα ίδια μέρη και καταλήξαμε στο Λος Άντζελες. Εκεί, στο στούντιο του Rob Bartholemew ηχογραφήσαμε τα φωνητικά. Ενθουσιαστήκαμε όλοι με το αποτέλεσμα. Είμαι περήφανος που συνεργάστηκα με μια τόσο φοβερή μπάντα και ένιωσα κολακευμένος που αυτοί οι ταλαντούχοι νεαροί ήθελαν να δουλέψουν με ένα ρυτιδωμένο γεροπαράξενο σαν κι εμένα.
Η μπάντα κυκλοφόρησε τα κομμάτια ψηφιακά, αλλά εγώ είμαι παραδοσιακός και ήθελα ένα φυσικό αντίτυπο. Ευτυχώς για όλους μας, ο Joe Foster άκουσε το δίσκο, του άρεσε και μας πρόσφερε συμβόλαιο με την Poppydisc Records. Με λίγα λόγια, το ‘The Journey’ θα κυκλοφορήσει σε CD και βινύλιο σύντομα.
Δ.Α.: Ας μιλήσουμε λίγο για τις επιρροές σου ως μουσικός, αναπολώντας…
P.D.: Ως ένας ανερχόμενος έφηβος – όταν η λέξη είχε μόλις εφευρεθεί στην αρχή της εποχής που τώρα ξέρουμε ως Sixties – λάτρευα τον Buddy Holly. Δεν έκανε τίποτα λάθος. Λάτρευα τα τραγούδια του, το μοναδικό στυλ που τραγουδούσε, το λουκ του, τα πάντα πάνω του. Και μετά πέθανε. Καταρρακώθηκα. Ακόμα και τώρα όταν ακούω τη μουσική του σκέφτομαι την τραγωδία της απώλειάς του. Αλλά είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι η μουσική του συνεχίζει άσβεστη στο πέρασμα του χρόνου. Μπορεί να ακούσεις ένα τραγούδι του Holly τώρα και ακούγεται τόσο φρέσκο και ζωντανό όσο και την ημέρα που ο καημένος ο Buddy μπήκε στο στούντιο και το ηχογράφησε.
Μέσα σε λίγα χρόνια οι Beatles άλλαξαν όλους τους κανόνες. Έθεσαν τον πήχη πολύ ψηλά για όλες τις μπάντες και όλους τους συνθέτες. Ο Lennon ήταν μεγάλη επιρροή. Λάτρευα τα παθιασμένα φωνητικά του, αυτή την πιο άγρια πλευρά από αυτή του McCartney. Και μετά έρχεται ο Dylan και ξαναλλάζει τα πάντα. Είχα κολλήσει. Λάτρεψα τη φωνή του από την πρώτη στιγμή καθώς και τα αγνά τραγούδια διαμαρτυρίας του. Όταν ξεκίνησε να γράφει αριστουργήματα ποίησης ένιωσα δέος.
Έτσι, από την πλευρά της σύνθεσης οι επιρροές μου ήταν οι Beatles και ο Dylan και μετά ο Donovan, του οποίου το στυλ των φωνητικών επίσης αγαπούσα. Ο τρόπος που τραγουδούσε σαν να λέει παραμύθια, με κέντρισε και μπορείς να ακούσεις κθαρά την επιρροή του στους πρώτους δίσκους των Kaleidoscope. Επίσης, πρέπει να συμπεριλάβω και τους Lenny Cohen, Joni Mitchell, Paul Simon και Byrds
Δ.Α.:Τι λες για το 'Tangerine Dream' αλήθεια; Ένα εκπληκτικό άλμπουμ! Πως νιώθεις όταν το σκέφτεσαι από απόσταση; Μετά από 45 χρόνια…
P.D.: Χμμ.. Μακριά.. Πραγματικά εκτιμώ το γεγονός ότι αυτός ο δίσκος αρέσει σε πολύ κόσμο. Ακόμα και τώρα γενιές που δεν είχαν καν γεννηθεί εκείνη την εποχή, το ανακαλύπτουν και το απολαμβάνουν. Αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο, φυσικά, αλλά μου ακούγεται πολύ αθώο και αφελές τώρα. Υποθέτω ότι αυτή είναι και η γοητεία του: είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτά που ηχογραφούνται σήμερα.
Είναι ένα σοκ στον οργανισμό μου και στα εγκεφαλικά μου κύτταρα το γεγονός ότι βρίσκομαι στη σκηνή τον 21ο αιώνα τραγουδώντας τραγούδια για ‘sky children’ και ‘dying watch-repairers’.
Από τα δυο πρώτα άλμπουμς ακόμα προτιμώ το ‘Faintly Blowing’, καθώς μπορώ να ακούσω την εξέλιξη του Ed και τη δική μου ως συνθέτες. Τραγούδια όπως ‘Black Fjord’ και ‘(Love Song) For Annie’, δείχνουν την πρόοδό μας. Μια πρόοδος που συνεχίστηκε καθ’όλη την καριέρα μας.
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις την πιο έντονη ανάμνησή σου από μια τέτοια αποχή; Πως ήταν, αλήθεια, να είσαι νέος, ταλαντούχος και στην καρδιά των sixties;
P.D.: Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω. Σίγουρα πρέπει να καταλάβεις ότι δεν αντιλαμβανόμασταν ότι ‘ζούσαμε στα sixties’. Ναι, ξέραμε ότι εκείνα τα χρόνια ήταν ιδιαίτερα. Ζούσαμε με τους Beatles! Μπορείς να το φανταστείς αυτό τώρα; Ζούσαμε και αναπνέαμε Beatles. Αντιγράφαμε ό,τι έκαναν, τα μαλλιά τους, τα ρούχα τους – διψάγαμε για νέα μουσική τους, απεγνωσμένα θέλαμε να ακούσουμε το νέο τους single και να τρέξουμε στα μαγαζιά για το νέο τους δίσκο. Το να ακούς ένα δίσκο των Beatles ήταν σχεδόν θρησκευτικό μυστήριο. Το βάζαμε να παίξει και καθόμασταν και ακούγαμε κάθε λέξη και κάθε νότα μαγεμένοι.
Στο Chelsea κάναμε βόλτες φορώντας τα καλά μας, κοιτάζοντας τι φόραγαν οι άλλοι, ψάχναμε στο Kensington εξωτικά ρούχα σε antique αγορές. Ψάχναμε τους δρόμους για διάσημους. Μουσική ακουγόταν από κάθε κατάστημα ρούχων, όχι οι βλακείες που ακούς σήμερα, αλλά αληθινή ζωντανή μουσική. Πηγαίναμε στο Worlds End στο τέλος του Kings Road να ρίξουμε μια ματιά στο Granny Takes A Trip – συχνά φοβισμένοι από το νέο τρόπο που το design θα επηρεάσει τον εσωτερικό μας κόσμο.
Αλλά στην άλλη μεριά αυτού του πολύχρωμου καλειδοσκόπιου νέας μόδας και μουσικής, σεξ και ελευθερίας, βρισκόταν ήταν ένας άλλος κόσμος. Η ανιαρή μεταπολεμική Αγγλία που το κατεστημένο ήθελε απεγνωσμένα να διατηρήσει, προσπαθώντας να τρενάρει την αναπόφευκτη πορεία της νεολαίας, των μέσων και της προσωπικής ελευθερίας που θα έφερνε ένα τέλος στην συντηρητική κοινωνία. Σταδιακά τους κάναμε στην άκρη, και στοιχηματίζω ότι ποτέ δεν μας συγχώρεσαν. Ερείπια της παλαιάς κοπής υπάρχουν ακόμα στα θολά σκούρα νερά των προαστείων, στις δρύινες αίθουσες της κυβέρνησης, στις άδειες Αγγλικές εκκλησίες.
Ήταν συναρπαστικό να είσαι τόσο νέος και να ζεις στην πιο σημαντική δεκαετία του 20ου αιώνα – αλλά καταφέραμε τελικά αυτό το επαναστατικό όνειρο; Δεν ζούμε τώρα τις ζωές των προγόνων μας; Δουλειά από τις 9 στις 5, το κεφάλι κάτω για να πληρώσεις τα ατελείωτα δάνεια, η φοβερή ευθύνη του να μεγαλώνεις τα παιδιά σου; ΟΚ, οι παρουσιαστές δεν μιλούν με την ίδια γλώσσα, μπορούμε να ψωνίζουμε και τις Κυριακές, μπορούμε να πάμε σε εστιατόρια και θέατρα με τζιν, αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες ένα όμορφο κορίτσι να χοροπηδά στο δρόμο με ένα λουλούδι στα μαλλιά της;
Δ.Α.: Δουλεύεις πάνω σε κάποιο νέο project ή δίσκο;
P.D.: Μόλις τελείωσα ένα νέο βιβλίο, το ‘White-Faced Lady΄. Είναι η ιστορία που συνοδεύει τον ομότιτλο δίσκο μας. Τώρα υπάρχουν 5 βιβλία που μπορεί κανείς να αγοράσει από το www.chelsearecords.co.uk. Το ‘Nevergreen’ είναι η ιστορία που συνοδεύει τον ομότιτλο δίσκο που έγραψα και ηχογράφησα με τον Damien Youth. Υπάρχει ένα βιβλίο για τις εμπειρίες της μπάντας στο Isle of Wight Festival του 1970 και ένα βιβλίο με στίχους. Το ‘Tambourine Days’ είναι η ιστορία της μπάντας από το ξεκίνημά της σε μια σχολική αίθουσα στο Acton το 1964, μέχρι τις εμφανίσεις μου στην Καλιφόρνια το 2010 και στην Ισπανία, όπου τραγούδησα αυτά τα τραγούδια σε νέο κοινό.
Τώρα γράφω ένα νέο βιβλίο στο οποίο εξιστορώ το ‘The Journey’ από τα πρώτα υπερατλαντικά e-mails, στο γράψιμο των τραγουδιών μέχρι τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις στο Λος Άντζελες. Θα περιλαμβάνει επίσης εικονογραφημένους τους στίχους.
Δ.Α.: Και τώρα η κλασική μου ερώτηση Peter! Ας πούμε ότι μπορείς να έχεις μια χρονομηχανή (!) για τις επόμενες 24 ώρες. ΠΟΥ και ΓΙΑΤΙ θα πήγαινες για μια ολόκληρη ημέρα;
P.D.: Θα διάλεγα είτε μια μέρα στο στούντιο με τον Buddy Holly, με λίγους φίλους όπως οι Jack Kerouac, Zelda και F Scott Fitzgerald, είτε μια ήρεμη καλοκαιρινή ημέρα toy ’67 στο Hyde Park με την κοπέλα μου – πλέον γυναίκα μου – Janet. Θα είχαμε μόλις περάσει το πρωινό περπατώντας στο Chelsea. Θα είχαμε βάλει λίγα λεφτά να πάρουμε λίγο τυρί, κριτσίνια και δυο μήλα. Θα καθόμασταν δίπλα στη λίμνη Serpentine στη σκιά ενός αρχαίου δέντρου και απλά θα κοιτούσαμε τον κόσμο να περνά…
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις τους 5 πιο αγαπημένους σου δίσκους;
P.D.: Αυτό είναι δύσκολο! ΟΚ, χωρίς πολλή σκέψη:
The Beatles – Revolver
Buddy Holly – Reminiscing
The Byrds – The Notorious Byrd Brothers
Bob Dylan – Blonde on Blonde
Leonard Cohen – Songs from a Room
Δ.Α.: Θα σου πω κάποιους καλλιτέχνες… Υπάρχει κάποιο σχόλιο από τον θρύλο των Kaleidoscope για τους PINK FLOYD, NIRVANA UK, SOFT MACHINE, CRAZY WORLD OF ARTHUR BROWN;
P.D.: Κανείς δεν θα πιστέψει ότι κανένας από τη μπάντα δεν άκουγε ποτέ Pink Floyd. Τους Nirvana τους θυμάμαι μόνο από την επιτυχία τους ‘Pentecost Hotel΄. Για τους Soft Machine δεν ξέρω τίποτα. Ο Arthur Brown ήταν ένας καινοτόμος μουσικός της μιας επιτυχίας. Συγγνώμη αν αυτό αναστατώνει τους αγαπητούς αναγνώστες σας, αλλά με ρώτησες. Δεν ήμασταν μανιακοί με τη μουσικοί. Ξέραμε λίγα πράγματα για άλλες μπάντες με σκοπό να αφοσιωνόμαστε στη δική μας μουσική. Φοραγαμε γυαλιά Kaleidoscope, σκεφτόμασταν το νέο κομμάτι, το νέο δίσκο, το μουσικό μας μέλλον. Δυστυχώς αυτό το μέλλον ήταν κάτι που περικόπηκε από το χέρι της μοίρας.
Δ.Α.: Για το τέλος, υπάρχει κάποια περίπτωση για μια συναυλία στην Αθήνα; Και μια καλή psychedelic ιστορία για τους θαυμαστές εδώ; Μια 'inside story' για μια συναυλία στα sixties ας πούμε…
P.D.: Μια συναυλία στην Αθήνα το 2013 είναι πολύ πιθανή. Μόλις υπέγραψα σε νέα εταιρεία management και είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε τα σακίδια και να πάμε στην Ευρώπη. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου μέσω Facebook (peter daltrey-kaleidoscope) ή μέσω του website αν έχετε κάποιο μέρος στο μυαλό σας.
Μια ιστορία; Όταν κάναμε support στους Pentangle στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, κάναμε ένα τόσο πετυχημένο sound check το απόγευμα που έδιωξε όλους τους φόβους μας για εκείνη την εμφάνιση. Πεταχτήκαμε για ένα καλό γεύμα χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει… μια σημαντική συναυλία και ένα από τα καλύτερα venues του Λονδίνου. Όταν, όμως, ανεβήκαμε τα σκαλιά και βγήκαμε στη σκηνή τίποτα δεν δούλευε. Τα μικρόφωνα ήταν νεκρά και τα όργανα δεν δούλευαν. Το κοινό είχε πληρώσει καλά λεφτά για τις θέσεις του και ήταν αρκετά θυμωμένο. Ξεκίνησαν να χειροκροτούν διστακτικά καθώς εμείς είχαμε πέσει στα γόνατα και προσπαθούσαμε να φτιάξουμε τα καλώδια. Κάποιος είχε σαμποτάρει το στήσιμό μας, αλλάζοντας όλες τις ρυθμίσεις. Τελικά όλα διορθώθηκαν αλλά κάναμε μια εμφάνιση λιγότερης ώρας και με πολύ στρες. Ήταν ένας εφιάλτης. Σαράντα χρόνια μετά ακόμα νιώθω την ένταση και την απογοήτευση.
Ho hum.....
Δ.Α.: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Σχετικό θέμα