Δαίμονες @ Παλλάς: Ροκ Όπερα... εποχής!

Για τους «Δαίμονες» του Νίκου Καρβέλα και της Άννα Βίσση, όλοι λίγο πολύ ξέρουμε. Αλλά τι ξέρουμε ακριβώς;
Διαβάστηκε φορες
Για τους «Δαίμονες» του Νίκου Καρβέλα και της Άννα Βίσση, όλοι λίγο πολύ ξέρουμε. Αλλά τι ξέρουμε ακριβώς;

Πρόκειται για μια Όπερα.

 Αυτό δηλαδή το είδος μουσικής, όπου υπάρχει μια ζωντανή συμφωνική ορχήστρα μπροστά και χαμηλότερα από την σκηνή, ενώ επάνω στη σκηνή, η υπόθεση ενός «σεναρίου», το λεγόμενο «λιμπρέτο», εκτυλίσσεται από τραγουδιστές – ηθοποιούς , οι οποίοι κυρίως τραγουδούν και λιγότερο μιλούν.

Πρόκειται συγκεκριμένα για μια Ροκ Όπερα.

 Ένα είδος  που μπερδεύει στοιχεία της κλασικής όπερας με την ροκ μουσική. Σε αυτό το είδος, τα βασικά στοιχεία της κλασικής όπερας  διατηρούνται, ενώ τη συμφωνική ορχήστρα μπορεί να συνοδεύει, ή ακόμη και να αντικαταστήσει μια ροκ μπάντα.

Πρόκειται επίσης  για ένα ριμέικ.

Έτσι λέγεται η επανεκτέλεση και διασκευή ενός ήδη υπάρχοντος έργου μετά από χρόνια, από ίδιους ή καινούριους συντελεστές, προκειμένου αυτό  να πάρει   νέα διάσταση και υπόσταση σε μια άλλη εποχή από αυτήν που γεννήθηκε.

Κανένα από τα παραπάνω τεχνικά χαρακτηριστικά δεν εκλείπει από την παράσταση «Δαίμονες».

.........

Τότε, θα πρέπει να ήταν, όχι η έλλειψη, αλλά η υπερβολή αυτών που είδαν τα μάτια μας και όσων άκουσαν τα αυτιά μας, που έκανε κάποιους από εμάς  να θεωρήσουμε την παράσταση τουλάχιστον κωμική!

Το θέατρο κατάμεστο, η ορχήστρα παίρνει θέση και κλείνοντας τα φώτα της πλατείας, ένας βιντεοπροβολέας εμφανίζει την εικόνα ενός «δαίμονα». Έτσι όπως τον έχουμε φανταστεί οι περισσότεροι ως παιδιά και όπως εμφανίζεται σε διάφορες απεικονίσεις βιβλίων. Ταυτόχρονα, ένα κύμα από decibel  σκάει πάνω μας προκειμένου να δημιουργήσει την κατάλληλη  «μαύρη» και παγανιστική  ατμόσφαιρα.

Κοιταζόμαστε, περιμένουμε, δίνουμε χώρο στα..δαιμόνιά μας...

Κρύβεται κάποτε ο «δαίμονας» και πάνω στη  σκηνή φωτίζεται το σκηνικό και οι ηθοποιοί, που χορωδιακά  αρχίζουν να τραγουδούν την εισαγωγή του έργου.  Μιλάνε για μια  «μάγισσα», (Εβελίνα Παπούλια), η οποία έχει πουλήσει την ψυχή της στο διάολο και κάνει ό,τι την προστάξει προκειμένου να γευτεί την ηδονή του. Τόσο η «μάγισσα» , όσο και ο διάολος είναι επί σκηνής, στην κορυφή κάποιου λόφου. Όλη η σκηνή  είναι βασισμένη στην ηδονή του δαίμονα, της μάγισσας και των άλλων δαιμονισμένων και καταλήγει με την ανθρωποθυσία ενός νεαρού κοριτσιού. Και τραγουδούν.

Σε αυτή τη φάση, ο θεατής είναι κάπως σαστισμένος. Προσπαθεί να ακούσει, αλλά δεν ακούει. Από τη μια τα decibel  και από την άλλη η πρωταγωνίστρια  που παλεύει να βρει τον τόνο της, οδηγούν αναπόφευκτα στην επιλογή της όρασης. Ας παρατηρήσουμε καλύτερα τα σκηνικά και τα κοστούμια μέχρι να..ζεσταθούν μερικά λαρύγγια. Η «μάγισσα» ως παρουσία, ενδυματολογικά και κινησιολογικά, ήταν ιδιαίτερα πειστική. Τα έντονα κόκκινα, φουντωτά και ανακατεμένα μαλλιά της και το γοτθικό βάψιμό της, δημιουργούσαν μια συναρπαστική εικόνα, μιας καθόλα τρελής και επικίνδυνης γυναίκας. Τα ρούχα, τόσο της πρωταγωνίστριας, όσο και του χορού, ήταν λιτά  και κουρελιασμένα, δίνοντας  και μια αίσθηση από Thriller του Michael Jackson. Ο διάολος όμως.. αυτός, έκλεβε  την παράσταση. Σε μια λευκή, ολόσωμη φόρμα και με μια άσπρη κεφαλή κάποιου ζώου με δύο τεράστια επιβλητικά κέρατα, ήταν σαν μια πυγολαμπίδα επί σκηνής.  Ήθελαν να καταφέρουν κάτι το υπερβολικό με αυτό το κοστούμι και πραγματικά το κατάφεραν. Πολύ.

Το σκηνικό αλλάζει , με όλα τα υπερσύγχρονα μέσα που μπορεί να διαθέσει μια υπερπαραγωγή. Ένα παλάτι – κάστρο εμφανίζεται επί σκηνής και εκεί διαδραματίζεται  το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης πράξης. Μια βασίλισσα (Άννα Βίσση), λιτή και απέριττη στην αρχή τραγουδάει για τα «διαβολικά» της όνειρα. Έπειτα, χαρές  στο παλάτι, με όλο τον χορό  ντυμένο με γκροτέσκα μεσαιωνικά κοστούμια να τραγουδά για τη βασίλισσα. Ξαφνικά  μέσα στη χαρά και την ομορφιά, εμφανίζεται ένα πλάσμα μεταξύ Κουασιμόδου και Γκόλουμ, που φέρνει στη βασίλισσα τα νέα της φυλάκισης της μάγισσας. Έρχονται τότε και οι ιεροεξεταστές  του βασιλείου, με κοστούμια βινυλίου και παραπομπές στον σαδομαζοχισμό,   και πιέζουν τη βασίλισσα να συμφωνήσει, ώστε να κάψουν τη μάγισσα στην πυρά. Μεγάλο το δίλημμα για την καλή βασίλισσα, αλλά τελικά την καίει και εκείνη της ορκίζεται πως θα βρεθούν σε κάποια άλλη ζωή.

Τέλος πρώτης πράξης.

Μεσαίωνας, βασίλισσες, παλάτια, μάγισσες, διάβολοι. Σκηνικά με γρήγορους  μηχανισμούς , κοστούμια με στόμφο. Μια καταπληκτική υποκριτικά μάγισσα, με τεράστιες φωνητικές αδυναμίες  και μια αρκετά καλή, αλλά όχι «απόλυτη»  φωνητικά,  βασίλισσα, με ακόμα μεγαλύτερες υποκριτικές  ελλείψεις. Ένα λιμπρέτο  ενοχλητικά απλο'ι'κό και άμετρο και μια μουσική με αρκετά καλά στοιχεία, με αληθινά ροκ θέματα κάποιες στιγμές. Τις υπόλοιπες δεν ξέρουμε. Η ενορχήστρωση των φυσικών οργάνων δεν ακούστηκε ποτέ άλλωστε , καθώς  τα synth φρόντιζαν να είναι τόσο δυνατά, ώστε να καλύπτουν σχεδόν τα πάντα.

Διάλειμμα. Τα σχόλια του κόσμου εντυπωσιακά. Ενθουσιασμένοι οι περισσότεροι. Μα..δεν έβλεπαν; Δεν άκουγαν;  Ας δούμε και το δεύτερο μέρος..

Ο Μεσαίωνας έφυγε και είμαστε στη...Νέα Υόρκη του σήμερα. Αυτό το κόλλημα της κ.Βίσση με τη Νέα Υόρκη, που θέλει με μανία να περάσει στην Ελλάδα, ποτέ δεν το κατάλαβα!!! Μέχρι και το τραγούδι του Jay Z, Empire State of Mind,  μας έβαλαν  να ακούσουμε, μήπως και δεν το καταλάβαμε!

Δεύτερη πράξη : ένα μιούζικαλ, ένας σκηνοθέτης (Παναγιώτης Πετράκης), μια πρωταγωνίστρια και νυν σύντροφος του σκηνοθέτη (Άννα Βίσση) και μια  κομπάρσος  (Εβελίνα Παπούλια), η οποία ήταν η  πρώην σύντροφός του , μπλέκονται σε ένα αρρωστημένο και επικίνδυνο ερωτικό παιχνίδι!  Η πρώην τον αγαπάει ακόμη μέχρι θανάτου και αποφασίζει να πουλήσει την ψυχή της στο διάολο προκειμένου να τους χωρίσει. Εκεί είναι που αρχίζει η κωμωδία!

 Η ήδη δαιμονισμένη κομπάρσος κάνει βουντού στον σκηνοθέτη και εκείνος αρχίζει και φέρεται αλλοπρόσαλλα και βίαια. Κάνει κακό στους γύρω του και στην πρωταγωνίστρια – σύντροφό του. Κορυφαία στιγμή βίας απέναντί της είναι όταν με το δαιμονισμένο βλέμμα του τη σηκώνει στον αέρα και την στριφογυρίζει, ενώ εκείνη εκλιπαρεί  να την αφήσει. Φτηνά τη γλίτωσε!!!  Τον πείθει να πάνε  να προσευχηθούν.  Το σκηνικό αλλάζει. Μέσα στην καθολική εκκλησία και με υπόκρουση εκκλησιαστικού οργάνου, ο σκηνοθέτης δαιμονίζεται ξανά. Πάει πάλι να την σκοτώσει, αλλά τελευταία στιγμή συνέρχεται.

Ανάμεσα από τις κρίσεις δαιμονίσματος και βίας, υπάρχουν κάποια ιντερμέδια, όπου ο θίασος του μιούζικαλ τραγουδάει τα δικά του, εντελώς άσχετα με την υπόθεση, χορωδιακά μέρη, που έχουν σχέση  κυρίως με το πόσο δύσκολο είναι να είσαι καλλιτέχνης και να κυνηγάς τη δόξα!!!

Κατά τη διάρκεια του παραληρήματος του σκηνοθέτη η κομπάρσος χαίρεται, όμως σύντομα θα αποκαλυφθεί από την μητέρα της πρωταγωνίστριας, η οποία «πήγε σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες», για να μάθει γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στην κόρη της. Τότε  η πρωταγωνίστρια αποφασίζει να   πολεμήσει τη «μάγισσα» και να κερδίσει πίσω τον αγαπημένο της.

 Ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω το φινάλε....

Δεν τα καταφέρνει! Η κομπάρσος – μάγισσα κάνει το τελευταίο βουντού στον αγαπημένο της και ταυτόχρονα αυτοκτονεί. Έτσι αυτοί οι δυο πεθαίνουν μαζί και η πρωταγωνίστρια μένει πίσω να τραγουδάει πάνω στο πτώμα του καλού της την τελευταία της Weberική άρια!

Νίκησαν τα δαιμόνια και όχι η αληθινή αγάπη κυρίες και κύριοι!

Όμως ο κόσμος που ήταν εκεί, τα είδε, τα άκουσε και τα κατάλαβε όλα! Όρθιοι πια οι θεατές, όχι για να φύγουν γρήγορα, αλλά για να χειροκροτήσουν  με τιμή τους πρωταγωνιστές, έδειξαν την αξία αυτού του έργου. Επί δεκαλέπτου!!!

Μια υπερπαραγωγή, με πολλούς ηθοποιούς, κοστούμια, σκηνικά, μηχανισμούς, ορχήστρα, και την «απόλυτη»! Φυσικά και θα πρέπει να σου αρέσει..

Το δίδυμο Καρβέλας – Βίσση  ήταν πάντα μπροστά από την εποχή του και δε χαμπάριαζε από κρίσεις και επικρίσεις. Οι «Δαίμονες» του 1990, πιθανόν, να ήταν πολύ πρωτοποριακό εγχείρημα για την εποχή. Όλο το θέμα με τα βουντού, τις πεντάλφες, τις ανθρωποθυσίες, την κούκλα του Σατανά, θα πρέπει να είχαν πολύ ενδιαφέρον. Σίγουρα θα εκστασίαζαν και θα ιντρίγκαραν τον θεατή.

Το 2013, όλη η παραπάνω θεματολογία, δοσμένη θεατρικά,  μοιάζει τουλάχιστον κωμική. Ήταν απλά μια επίδειξη  διασυνδέσεων και απόλυτης ανάγκης να μη χαθούν κάποιοι από το προσκήνιο, ποτέ! Παρότι είναι  αξιέπαινη η προσπάθεια  πραγματοποίησης μιας τέτοιας παραγωγής, που  παρείχε εργασία σε πολύ κόσμο,  ταυτόχρονα, είναι  ποιοτικά  ανούσια  και εκλείπει καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος!

Όμως, για άλλη μια φορά, η πλειοψηφία νικάει! 

Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
4,4 / 10 (σε 30 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα