[Γράφει ο Δημήτρης Σακλής - Το review είναι αναδημοσίευση απο το www.intersonik.net]
Το "Across The Wire" μεταδίδεται κάθε Παρασκευή απο τις 20.00 - 22.00 (GMT+2) @ www.intersonik.net.
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το Parque De Ciudad του Porto άνοιξε τις πύλες του για τους χιλιάδες μουσικόφιλους από όλη την Ευρώπη- και όχι μόνο – που επισκέφτηκαν την Πορτογαλία στα πλαίσια του Optimus Primavera Sound Festival. ‘Ενα φεστιβάλ που ξεκίνησε ως το μικρό αδερφάκι του Primavera Sound της Βαρκελώνης με τις καλύτερες προοπτικές! Ο χώρος είναι εκπληκτικός, αμφιθεατρικός γεμάτος πράσινο και βρίσκεται στην καρδιά του Πόρτο θυμίζοντας τα “Fields of Ηampshire”, ένα από τα μέρη που θα ήθελες να αφήσεις το μυαλό σου ή αλλιώς “An important part of your brain” όπως έλεγε και ο Jarvis.
Είναι διαμορφωμένο έτσι ώστε η μετάβαση από τη μία σκηνή στην άλλη να μην είναι χρονοβόρα και δύσκολη. Το γεγονός βέβαια ότι υπήρχαν μόνο δύο κεντρικές σκηνές την πρώτη ημέρα και άλλες δύο για τις υπόλοιπες μέρες διευκόλυνε ακόμα περισσότερο τη μετακίνηση του κόσμου. Οι ουρές για τα ποτά και το φαγητό δεν υπήρχαν παρά μόνο για να δοκιμάσουμε τα κρασιά των εγχώριων παραγωγών του Πόρτο και ίσως και για τον καφέ, ο οποίος από μια ώρα και μετά ήτο απαραίτητος.
Πενηντα δύο συνολικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες φιλοξένησε φέτος το Optimus Primavera στη δεύτερη συνεχόμενη χρονιά λειτουργίας του. Οι ρυθμοί που εξελίσσεται, η άρτια οργάνωση, η παρουσία εθελοντών σε όλο το χώρο και η άψογη εξυπηρέτηση των ανθρώπων που παραβρέθηκαν από τις 30/05 μέχρι και τη 01/06 στον χώρο, το συγκαταλέγει στα σπουδαιότερα και πιο οργανωμένα ευρωπαικά φεστιβάλ. Ακολουθώντας τα πρότυπα των Ισπανών, οι Πορτογάλοι προσφέρουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου και σέβονται απόλυτα τους επισκέπτες του φεστιβάλ τόσο με την άψογη οργάνωση όσο και με τις λογικές τιμές που προσφέρουν. Επίσης σε αντίθεση με τους Ισπανούς οι Πορτογάλοι στην πλειοψηφία τους μιλάνε Αγγλικά πράγμα πολύ σημαντικό για τους ξένους επισκέπτες.
Ημέρα Πρώτη:
Η πρώτη μπάντα που βλέπουμε στην κεντρική σκηνή Optimus Stage φτάνοντας στον εκπληκτικό χώρο του Parque da Cidade είναι οι Merchandise, τους οποίους όμως δεν προλάβαμε για πολύ λόγω της κάπως καθυστερημένης διέλευσής μας.
Οι νότες των Wild Nothing μας οδηγούν στο Super Bock Stage τη διπλανή ακριβώς σκηνή. Ο συνδυασμός της ονειρικής ποπ και του ηλιόλουστου εκπληκτικού τοπίου είναι ό,τι καλύτερο , για να ξεκινήσει η πρώτη ημέρα του Optimus Primavera Sound Festival. Ξεχνάμε την κούραση του ταξιδιού και αφήνουμε το “Nowhere”, “Paradise” και το “Live In Dreams” να μας ταξιδέψουν.
Το σετ των Wild Nothing περιλαμβάνει σχεδόν ολόκληρο το δευτερο τους άλμπουμ, αλλά και στιγμές από το νέο τους mini L.P. Είναι το κατάλληλο ζέσταμα για εμάς αλλά και για αυτά που θα ακολουθήσουν.
Επιστροφή στην Optimus Stage, για να παρακολουθήσουμε ένα από τα αγαπημένα μας σχήματα από τις αρχές των 90s τους Breeders. Μετά την επετειακή κυκλοφορία των είκοσι χρόνων του Last Splash, Ladies are back on Τrack ή μάλλον όχι και τόσο, μιας και περισσότερο σαν αγγαρεία έδειχνε παρά σα να το διασκεδάζουνε, ενώ ήταν ντυμένες με τα φαρδιά τους ρούχα θέλοντας να καλύψουν τα περιττά κιλά ενός πάλε ποτέ ροκ σταρ.
Αγαπημένες στιγμές όπως το “Cannonball”, ”Driving on 9″ και το “No Aloha” πιστεύουμε ότι χρειαζόταν καλύτερης μεταχείρισης (είπαμε ήταν και η κούραση του ταξιδιού).
Την παράσταση φάνηκε να την κλέβει ο διπλανός Βρετανός φίλος μας. Ντυμένος με ολόσωμο κολλητό μαγιό, ένα ασπρόμαυρο ριγέ t-shirt και με γυαλιά θαλάσσης εμψύχωνε τις αδελφές Deal , οι οποίες έσκαγαν που και που και κανένα χαμόγελο, έτσι για να γίνει η ρουτίνα πιο γλυκιά.
Οι Lisa Gerrard και Brendan Perry “αναστήθηκαν” μετά από δεκαέξι χρόνια και βάλθηκαν να μας αποδείξουν γιατί οι Dead Can Dance θεωρούνται μια από τις πιο επιδραστικές και ατμοσφαιρικές μπαντες της 4AD.
Η εμφάνιση των DCD στο Optimus Primavera, όπως και κάθε ζωντανή τους εμφάνιση, είναι σαν ένα τελετουργικό. Ο συνδυασμός φωτισμού, κρουστών, τραγουδιών αλλά και των δυο βασικών φιγούρων του γκρουπ ήταν αρκετά, ώστε να αισθανθείς μέρος της ιεροτελεστίας παίρνοντας μέρος. Το γεγονός βέβαια ότι εμφανίστηκαν σε ανοιχτή σκηνή, έκλεψε μεγάλο μέρος από αυτή τη μαγεία.
Δώσανε έμφαση στο νέο πόνημα τους “Anastasis” το οποίο κυκλοφόρησε και σε ζωντανή ηχογράφηση πρόσφατα, με κάποιες από τις καλύτερες στιγμές τους, τις διασκευές στο γνωστό ρεμπέτικο “Πρέζα Όταν Πιεις” της Ρόζα Εσκενάζυ αλλά και το “Song to the Siren” του Tim Buckley. ‘Ηταν σαφώς το καλύτερο ζέσταμα για τον Nick Cave , που θα ακολουθούσε.
Επόμενο Live αυτό του Nick Cave και των Bad Seeds και επιστροφή για εμάς στην κεντρική σκηνή. Ο Nick Cave έχει παρέα μαζί του τον Barry Adamson (Magazine), τον Conway Savage αλλά και τον Warren Ellis(Dirty Three), με τον τελευταίο να είναι σε μεγάλες φόρμες. Η πρώτη μεγάλη στιγμή για το Optimus Primavera Sound είναι αυτή. Ο Cave είναι σαν ένα λυσσασμένο ζώο πάνω και κάτω από τη σκηνή. Τρέχει, πηδάει, γρυλίζει, κατεβαίνει στο κοινό με “άγριες” διαθέσεις και είναι , μάλλον δείχνει να είναι έτοιμος να το “κατασπαράξει”.
Τα “We No Who UR” και “Jubilee Street” ακούγονται από το νέο δίσκο ωστόσο την παράσταση κλέβουν τα παλιότερα του όπως το “Tupelo” το “Red Right Hand”, “From Her To Eternity”, “The Weeping Song” αλλά και το εκπληκτικό “Stagger Lee”. ‘Οσο ο Cave είναι το επίκεντρο του κοινού, ο Warren Ellis ( ή αλλιώς ο “one man show”) ξεχωρίζει με την ξέφρενη ενέργεια του και το παθιασμένο παίξιμο του στο βιολί. Κάποια στιγμή ο Cave κλοτσάει τον Ellis και στη συνέχεια τον αγκαλιάζει (δυο χρόνια πριν στο Primavera της Βαρκελώνης παίζοντας με τους Grinderman τον έσπρωχνε και τον έριχνε κάτω, οι συμπάθειες δύσκολα κρύβονται…)
Η πρώτη ημέρα του Optimus Primavera Sound θα κλείσει για εμάς με τους Deerhunter στο Bock Stage, οι οποίοι προς μεγάλη μας έκπληξη μάζεψαν μεγάλο αριθμό κόσμου. Είναι ο κόσμος ο οποίος θα μετακινηθεί αργότερα στην δίπλα σκηνή για να παρακολουθήσει τον James Blake τον οποίο δεν καταφέραμε να δούμε, μιας και θέλαμε να φυλάξουμε δυνάμεις για αυτά που θα ακολουθούσαν τις επόμενες ημέρες.
Οι Deerhunter επικεντρώθηκαν στον τελευταίο τους δίσκο “Monomania” και ήταν μάλλον χλιαροί και αδιάφοροι, οι fan βέβαια του γκρουπ έδειχναν να το ευχαριστιούνται με το παραπάνω. Η ντελικάτη φιγούρα του Bradford Cox στο ημίφως και το λουλουδένιο στεφάνι στα μαλλιά του έκλεψαν την παράσταση. Αργότερα θα ενημερωθούμε ότι στο Primavera Sound της Βαρκελώνης, λίγες ημέρες μόλις πριν, εμφανίστηκε με ένα πολύχρωμο φόρεμα αλλά δίχως στεφάνι.
Ημέρα Δεύτερη:
Η δεύτερη ημέρα του Optimus Primavera ξεκινάει με ένα γκρουπ από το μακρινό παρελθόν τους Swans, οι οποίοι μετά την επανένωση τους του 2010 κυκλοφόρησαν μέσα στην περσινή χρονιά καινούργια δουλειά. Ο Michael Gira ανεβαίνοντας στην σκηνή δείχνει να έχει άγριες διαθέσεις. Ξεκίνημα με το δεκαπεντάλεπτο “To Be Kind” και είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ τις ωτοασπίδες μου, για να μπορέσω να βγάλω καμία φωτογραφία! Οι Swans δείχνουν να θέλουν να απογειώσουν το κοινό τους που προτιμάει τις πιο δυνατές στιγμές και κυρίως τον τελευταίο τους δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι προτιμάω τους πιο μελωδικούς Swans οπότε και αποφασίζω να τους αφήσω λίγο μετά.
Επόμενη στάση στην κλειστή σκηνή του Pitchfork Stage για να παρακολουθήσουμε την γλυκύτατη Γαλλιδούλα Melody Prochet με τους Melody’s Echo Chambers, οι οποίοι ήταν ένα μελωδικό διάλειμμα και μια πολύ ευχάριστη έκπληξη! Έναρξη με το υπέροχο “I Follow You” και η Melody δείχνει να το απολαμβάνει δέοντος(δείχνει εξοικειωμένη με το κοινό, μιας και στο παρελθόν συμμετείχε σε σχήματα όπως οι My Bee’s Garden και οι Narcoleptic Dancers), το ίδιο και εμείς.
Γλυκές sublime pop μελωδίες που με την προσθήκη ψυχεδελικών στοιχείων και την φωτεινή φωνή της Melody σε οδηγούν σε παραλήρημα και μια υποβλητική ζεστασιά, που μοιάζει να σε γεμίζει.
H Melody Prochet σχεδόν σε όλα τα τραγούδια αγκαλιάζει το μικρόφωνο με τα δύο της χέρια. Κάποιες στιγμές ακούγονται σαν τους Stereolab, άλλες σαν τους Lush, όπως και να έχει το αποτέλεσμα είναι όμορφα ισορροπημένο και πραγματικά συναρπαστικό τόσο στις στιγμές που επικρατούν τα synths όσο και σε αυτές που οι κιθάρες έχουν τον πρώτο λόγο.
Αφήνουμε τους Melody’s Echo Chambers για να προλάβουμε τους αγαπημένους μας Grizzly Bear. Είναι απο τις λίγες νέες μπάντες(αυτοί και οι Wild Beasts) που με έναν χαρισματικό frontman μπορούνε να σε καθηλώσουνε ακόμα και αν δεν είσαι οικείος με τον ήχο τους. Στο σύνολο τους ακούστηκαν περισσότερες στιγμές απο το περσινό εξαιρετικό “Shields” καθώς και κάποιες απο το προηγούμενο “Veckatimest” του 2009. Two Weeks, Ready Able, Yet Again, Sun In Your Eyes, While You Wait For The Others ήταν μερικές μόνο απο τις στιγμές ενός live που εύχεσαι να μην τελειώσει ποτέ. Η δυναμική των κομματιών σε συνδυασμό με τον φωτισμό και την αύρα που αποπνέει η μουσική των Grizzly Bear δημιούργησε την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα , για να παρακολουθήσεις μια τέτοια σπουδαία μπάντα.
Διάλειμμα ακριβώς λίγο μετά τα μεσάνυχτα με το dj set του Kieren Hebden (a.k.a. Four Tet) ο οποίος “κρυμμένος” πίσω από το laptop παίζει χορευτική ηλεκτρονική μουσική χωρίς την παραμικρή επικοινωνία με το κοινό του . Υπό άλλες συνθήκες θα πίστευα ότι πρόκειται περί σνομπισμού, στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως είμαι πεπεισμένος ότι πρόκειται «περί αυτισμού» του καλλιτέχνη, ο οποίος όμως του επιτρέπει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Η ώρα έχει ήδη πάει μια και ο κόσμος συρρέει από παντού για να παρακολουθήσει το μεγάλο όνομα του φετινού Optimus Primavera Sound, τους Blur. Για να πω την αλήθεια, είχα σοβαρές αμφιβολίες αν θα κατάφερναν εν έτει 2013 να παρουσιάσουν κάτι καλό. Το εγχείρημα βέβαια των Pulp δυο χρόνια πιο πριν στην Βαρκελώνη μου άφηνε περιθώρια ελπίδας.
Ίσως βέβαια και το ότι ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπημένη μπάντα (σε αντίθεση με τους Pulp). ‘Ισως επειδή ως φοιτητής στην Αγγλία προτιμούσα τους ανταγωνιστές τους στο θρόνο της Brit pop, Oasis (μια και έβγαζαν μια κάποια παραπάνω αλητεία) χωρίς βέβαια μεταξύ μας να είναι καμία σπουδαία μπάντα. Ο χρόνος παρ’ όλα αυτά ήταν με το μέρος τους και απέδειξε δικαιωματικά ότι οι Blur όχι απλά είναι πολύ καλύτεροι αλλά ότι είναι και σπουδαίοι μουσικοί. Ο Damon Albarn κάνει την εμφάνιση του στην σκηνή, ακολουθούν και τα υπόλοιπα μέλη και το party (γιατί περί αυτού πρόκειται) έχει αρχίσει. “Girls And Boys” πρώτο κομμάτι και το Parque De Ciudad παίρνει φωτιά!
Πιάνω τον εαυτό μου να τραγουδάει την ώρα που βγάζω τις πρώτες φωτογραφίες. Ακολουθούν “Popscene”, “There is no other way”, “Beetlbum” και ο Damon Albarn ουρλιάζει, χοροπηδάει, τραγουδάει με τηλεβόα, κατεβαίνει στο κοινό και σκαρφαλώνει στα κιγκλιδώματα, δείχνει να περνάει και ο ίδιος το ίδιο καλά όσο όλο το Optimus Primavera.
Οι Blur φεύγουν για λίγο, αλλά δεν μας καληνυχτίζουν και όλοι ετοιμάζονται για το encore. Στην επιστροφή τους στη σκηνή θα ακούσουμε τα “For Tommorw” και “Universal” με τη συγκίνηση να είναι στα ύψη, για να κλείσουν με το “Song 2″ και τον κόσμο στον αέρα έτσι , όπως ακριβώς ξεκίνησαν.
Τελειώνοντας αυτό που σκεφτόμουν, ήταν πως ίσως και να τους είχα παρεξηγήσει κάποια στιγμή. Μακάρι όλα τα γκρουπ της Brit Pop Era να έκαναν τα ίδια live σαν αυτό των Blur.
Λίγο πριν αποχωρήσουμε από το χώρο θα περάσουμε για μια φορά ακόμα μια βόλτα απο το Pitchfork Stage για να ρίξουμε μια ματιά στους Glass Candy που διασκεδάζουν με τους ηλεκτρονικούς τους ήχους τους πιο τολμηρούς και ίσως νεότερους ακροατές οι ποίοι δεν ήθελαν επ’ ουδενί να αποχωρήσουν από το χώρο του φεστιβάλ.
Ημέρα τρίτη:
Μετά από μια βόλτα και φαγητό στο κέντρο του Πόρτο φτάνουμε σχετικά αργά αλλά στην ώρα μας για να παρακολουθήσουμε από την αρχή τους Dinosaur Jr. Με ένα τεράστιο πανί να απεικονίζει το artwork του τελευταίου τους άλμπουμ “I Bet on Sky” στο πίσω μέρος της σκηνής οι pioneer του shoegaze Dinosaur Jr είναι “‘Αγγλοι” στο ραντεβού τους.
Ο Joseph Masics κοντεύει τα πενήντα και είναι σχεδόν ίδιος με την εποχή όταν ξεκινούσαν τότε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στην Μασαχουσέτη.
Τα μαλλιά του παραμένουν στο ίδιο μάκρος μόνο που τώρα είναι εμφανώς ασπρισμένα και ίσως έχει πάρει μερικά κιλά παραπάνω. Η δυναμικότητα όμως και το στυλ παιξίματος του συνεχίζουν να είναι το ίδιο σημαντικά. Μεταξύ των άλλων ακούγονται και τα αγαπημένα “Feel The Pain” αλλά και η διασκευή τους στο “Just Like Heaven” με το απίστευτο τελείωμα της. Προς το τέλος του set θα ενισχυθούν και από το συμπαθέστατο Damian Abraham των Fucked Up!
Συνέχεια με τους Los Planetas. Με επιρροές απο τους Mercury Rev και άλλα παρόμοια Βρετανικά σχήματα της εποχής, είναι μια από τις πιο γνωστές Ισπανικές Indie μπάντες τόσο στα ’90s και’ 00s, όσο και στις μέρες μας. Κάτι ανάλογο δηλαδή των δικών μας Ελλήνων Τρύπες. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ πόσοι πολλοί Ισπανοί έχουν έρθει τελικά για το Optimus Primavera στο Πόρτο.
Δεν πρέπει να υπάρχει πιο αληθινή μπάντα την οποία μπορείς να ακούσεις και να καταευχαριστηθείς με τόση ευκολία, όπως οι Sea and Cake (και το λέω με χωρίς καμία διάθεση φιλοφρόνησης). Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για το αγαπημένο μου γκρουπ αλλά αυτό που είδα και άκουσα την τελευταία μέρα στo ATP Stage του Optimus Primavera Sound θα το θυμάμαι για πολύ καιρό.
Πρώτα απ’ όλα ο κόσμος που παρευρέθηκε εκεί θαρρείς ότι είχε έρθει στο φεστιβάλ αποκλειστικά και μόνο για αυτούς (A Large Cake-Starved Crowd). Και ήταν πολύς, ήταν τόσος πολύς, που δεν το πίστευα ότι με τόση δυσκολία μπορούσες να κινηθείς ανάμεσα τους.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έδειχναν να είναι ερωτευμένοι μαζί τους! Πόσο τυχερή πρέπει να είναι μια μπάντα με τέτοιο κοινό αναρωτιέμαι;
Η κοπέλα δίπλα μας σχεδόν από την αρχή μέχρι το τέλος του set βούρκωνε ασταμάτητα και το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να την προμηθεύουμε με χαρτομάντηλα, για να μην σκουπίζεται από τα μανίκια της μπλούζας της.
Ο ήχος του κουαρτέτου είναι ένας εξαιρετικός συνδυασμός σύνθεσης του παρελθόντος και του παρόντος σε παραγωγή του ντράμερ του γκρουπ John McEntire. Αυτή τη δυναμική καταφέρνουν να βγάζουν τόσο στο live τους, όσο και στους δίσκους τους οι Sea and Cake.
Οι jazz καταβολές σε συνδυασμό άλλωστε με πιο pop διάθεση και άλλοτε με πιο up-tempo rock ρυθμούς, τα εκπληκτικά riffs στην κιθάρα δημιουργούν πολύ όμορφα μελαγχολικά ηχοτοπία και κάθε τραγούδι τους δείχνει να βγαίνει μέσα απο την καρδιά τους.
Είναι τα στοιχεία που τους χάρισαν ίσως το πιο γλυκό κοινό του φετινού Optimus Primavera Spund και βέβαια τον απεριόριστο θαυμασμό μας.
Ακολουθούν οι Savages το “Τalk of the fest” του φετινού Optimus Primavera. (Με τις Savages μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο και κάθε μέρα παίρναμε πρωινό δίπλα δίπλα. Και τι σημασία έχει αυτό θα μου πείτε; Ίσως όχι μεγάλη, απλά θέλω να το επισημάνω. Επίσης όπου και πήγαινα στο Πόρτο τις έβλεπα μπροστά μου). Το ντεμπούτο album τους “Save Yourself” του 2013 δε μου είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση από την πρώτη στιγμή που το άκουσα.
Η τραγουδίστρια τους η Γαλλίδα Jehnny Beth (το πραγματικό όνομα της οποίας είναι Camille Berthomier) ντυμένη στα μαύρα με κόκκινα τακούνια στην σκηνή πρέπει να πίστευε ότι είναι η μετενσάρκωση του Ian Curtis. Προσπαθούσε μάλιστα τόσο πολύ να το αποδείξει μιμούμενη (είναι άλλωστε και ηθοποιός) τις σπασμωδικές κινήσεις του σπουδαίου Ian Curtis, μόνο που ήταν άρρυθμη και το αποτέλεσμα δεν ήταν ό, τι καλύτερο.
Μεγαλώνοντας η J.Beth πρέπει να είχε λιώσει τους δίσκους των Siouxsie And The Banshees (κάτι που δεν είναι καθόλου κακό βέβαια, απεναντίας) γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η τρομερή ομοιότητα στη φωνή της με αυτή της Siouxsie Sioux. Επίσης το νεαρό της ηλικίας της δεν επιτρέπει να έχει attitude αλά Mark E.Smith. Λεπτομέρειες θα μου πείτε, είναι όμως οι σημαντικές αυτές λεπτομέρειες που πολλές φορές κάνουν τη διαφορά. Και στην περίπτωση των Savages αυτές οι λεπτομέρειες αποδείχτηκαν καθοριστικές τουλάχιστον για εμένα.
Για να μην τα ισοπεδώνουμε όμως όλα, πρέπει να ομολογήσω ότι υπήρχε μια δυναμική στην σκηνή από το γκρουπ (κυρίως από την τραγουδίστρια αλλά και την ντράμερ που έκανε δεύτερα φωνητικά σε κάποια κομμάτια). Δείχνουν να γουστάρουν πολύ αυτό που κάνουνε, τους λείπει όμως η εμπειρία και αυτό είναι φανερό και καθοριστικό για την εμφάνιση τους.
Παρακολούθησα σχεδόν το μισό set τους και φεύγοντας σταμάτησα, για να τους δώσω μια ακόμα ευκαιρία. Ποιός ξέρει μπορεί στο μέλλον να εξελιχθούν σε σπουδαία μπάντα, σκέφτηκα, προς το παρόν πάντως δεν με πείθουν.
Οι My Bloody Valentine βγήκαν γύρω στη μια και μισή στην κεντρική σκηνή και ο χώρος είχε καλυφθεί από μια θάλασσα κόσμου που κατέφθασε από νωρίς. Καθήσαμε μακριά αλλά είχαμε καλή οπτική μια και όλο σχεδόν το Parque De Ciudad είναι αμφιθεατρικό , όπως προαναφέρθηκε.
Όσοι δεν είχαν καταφέρει να δούνε τους MBV πριν 4 χρόνια στη Βαρκελώνη ήταν εκεί, μαζί με αυτούς κι εμείς.
Μια ιδιάζουσα περίπτωση μπάντας (δεν είναι τυχαίο ότι είναι οι αγαπημένοι του D.Gedge των Wedding Present) με μεγάλη απουσία από τα μουσικά δρώμενα, οι MBV μετά από 22 χρόνια επέστρεψαν φέτος δισκογραφικά με το τρίτο τους άλμπουμ που φέρει τα αρχικά τους.
Η εμφάνιση τους χαρακτηρίστηκε από το συνδυασμό ονειρικών shoegaze ήχων και ένα μωσαϊκό χρωμάτων που σε ταξίδευαν στις αρχές των 90s, όταν μεσουρανούσαν, τότε που ακόμα αγοράζαμε τα single τους σε βινύλιο.
“I Only Said” , “When You Sleep”, “Feed Me With Your Kiss” από το παρελθόν αλλά και “New You”(η πιο pop στιγμή του M B V) από το παρόν μας γέμισαν με αισθήματα ευφορίας. Μπορεί τα φωνητικά της Bilinda Butcher και του Kevin Shields να υπερκαλύπτονταν από τις δυνατές κιθάρες, ήταν όμως ότι καλύτερο για να χαιρετίσουμε το Parque de Ciudad και το Optimus Primavera Sound για το 2013.
Ενδιάμεσα πριν και μετά από όλα αυτά που είδαμε και ακούσαμε και που διαβάσατε παραπάνω υπήρξαν και άλλα ονόματα που τιμήσαμε αλλά αποφασίσαμε να αφήσουμε κάποιους άλλους πιο ειδικούς να μιλήσουν για αυτά. Παραθέτουμε απλά κάποιες φωτογραφίες για να διεγείρουμε τη φαντασία σας.
Ένα είναι σίγουρο, η εμπειρία του Optimus ήταν μοναδική και παρά την κούραση γεμίσαμε μπαταρίες για πολύ καιρό. Μέχρι το Optimus Primavera Sound του 2014 να ευχηθούμε καλό καλοκαίρι και καλή αντάμωση!